Τα παραπάνω, πάντως, δεν τα σημειώνουμε μόνον ή κυρίως επειδή αποτελούν την ουσία των τελευταίων εξελίξεων στο κρίσιμο ζήτημα του επερχόμενου πολέμου στο Ιράκ. Τα σημειώνουμε και για τον εξής ακόμη λόγο: Καμιά κυβέρνηση της ΕΕ, κανένας απ' όσους κόπτονται για τις αποφάσεις και διαδικασίες του ΟΗΕ, δε θέτει το ολοφάνερο γεγονός πως η όλη υπόθεση είναι μια ωμή και προκλητική επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας. Κανείς δε «θυμάται» πως οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου και του ΟΗΕ απαγορεύουν ρητά την αλλαγή καθεστώτων με εξωτερικές επεμβάσεις και με τους αντίστοιχους λαούς στη γωνία και στο περιθώριο.

Και δεν έχουν τη στάση αυτή, βέβαια, επειδή θέλουν να απαλλάξουν τον ιρακινό λαό από τον δικτάτορα Χουσεΐν. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι ευθύνες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας, για την ισχυροποίηση του Χουσεΐν στη δεκαετία του 1980, δίπλα στις ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες των ΗΠΑ. Ούτε είναι λίγες οι ευθύνες τους για τις 12χρονες ανείπωτες κακουχίες που αντιμετωπίζει ο ιρακινός λαός απ' το εμπάργκο. Εχουν τη στάση αυτή, επειδή γράφουν τις αρχές αυτές στα παλιά τους παπούτσια, όπως κάνει και ο Τζ. Μπους.

Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία πρέπει να πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους οι λαοί. Γιατί, ανεξάρτητα της εξέλιξης και του όποιου τέλους θα έχει η υπόθεση του Ιράκ, θα έχουμε και παραπέρα συνέχεια...