Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια από το Μάρτη του 2001 (οπότε ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, παρουσίασε ένα πρόγραμμα «ανάδειξης» των σημαντικών αρχαιοτήτων του Μαραθώνα, ως άλλοθι για την υποβάθμισή τους από το κωπηλατοδρόμιο), μέχρι την προχτεσινή κατάθεση των σχετικών προμελετών στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο, φυσικά, τις ενέκρινε. Αυτό σημαίνει κατ' αρχήν ότι ο «μεσοπρόθεσμος» στόχος του υπουργείου για δημιουργία αρχαιολογικού πάρκου στην περιοχή μέχρι τους αγώνες τίθεται υπό χρονική αμφισβήτηση, αφού θα γίνουν οι τελικές μελέτες, να τεθούν στο ΚΑΣ και να υλοποιηθούν.
Οι γενικές κατευθύνσεις του προγράμματος προβλέπουν «ενοποίηση» των μνημείων, που αναδεικνύουν την ιστορική συνέχεια του χώρου. Η «ενοποίηση» θα γίνει με χάραξη διαδρομών «ήπιας» κυκλοφορίας (ποδήλατα και πεζοπορία), αλλά και με διαδρομές για ΙΧ και λεωφορεία (!). Ο Τύμβος των Μαραθωνομάχων θα είναι το «κέντρο εκκίνησης» της διαδρομής, η οποία θα συνεχίζεται στο πρωτοελλαδικό νεκροταφείο στο Τσέπι, στον Βρανά και στον μυκηναϊκό τάφο στον Αρνό. Στο Τσέπι προβλέπονται «εγκαταστάσεις υποδοχής» των επισκεπτών (για τις οποίες θα χρειαστούν και απαλλοτριώσεις), ενώ θα αναπλαστεί το Μουσείο στο Βρανά, όπου προβλέπεται δημιουργία χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων, αφού το Μουσείο θα είναι το τέλος της διαδρομής.
Ολα αυτά θα γίνουν σε μια περιοχή αγροτικού χαρακτήρα, γι' αυτό και μέλος του ΚΑΣ εύστοχα παρατήρησε ότι η μελέτη προσανατολίζεται στη μεγαλύτερη προσέγγιση του κόσμου μέσω της δημιουργίας εγκαταστάσεων που ενθαρρύνουν αντί να αποθαρρύνουν την ανοικοδόμηση. «Δεσπόζουσα χρήση πρέπει να είναι η γεωργική» ειπώθηκε στο συμβούλιο, φράση όμως που έπρεπε να ειπωθεί στο ΚΑΣ πριν ξεκινήσουν οι εργασίες για το κωπηλατοδρόμιο. Αλλωστε, όπως επίσης ειπώθηκε, υπάρχουν σίγουρα πολλές αρχαιότητες στην περιοχή που «περιμένουν» την αποκάλυψή τους. Γι' αυτό η «λογική» της μελέτης που θέλει μια «αξιοπρεπή» εμφάνιση των μνημείων μέσα σε ένα τοπίο που χαρακτηρίζεται από εγκαταστάσεις (λ.χ. θερμοκήπια), μόνο σαν προσχηματική μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού το τοπίο του Μαραθώνα καταδικάστηκε πλέον με την «αισθητική» του κωπηλατοδρομίου.
Μεταξύ των παρατηρήσεων του ΚΑΣ, που συνοδεύουν την έγκρισή του, άξια προσοχής είναι αυτή που ζητά προτάσεις για την προστασία της ακτογραμμής. Αλήθεια, από τι ή από ποιους κινδυνεύει η ακτογραμμή;
Η «Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας» είναι «απόσταγμα» ενός «έργου ζωής», καθώς ο Ισπανός ελληνιστής από το 1948 και εντεύθεν έχει γράψει ενενήντα μελέτες για την ελληνική γλώσσα και τα ποικίλα είδη της στη λογοτεχνία, στην ιστοριογραφία, στους θεσμούς, στην κοινωνία. «Το πολυδιάστατο εγχείρημα», όπως χαρακτήρισε το βιβλίο του Αδράδος, η καθηγήτρια του πανεπιστημιίου Αθηνών, Γεωργία Ξανθάκη -Καραμάνου, χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους: Από την Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα έως στην Αττική, και από την Κοινή έως τις μέρες μας. Μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του έργου είναι «η κατάδειξη των συνθηκών της δημιουργίας και των χαρακτηριστικών των διαφόρων μορφών της ελληνικής, της ενότητάς της και της επίδρασής της στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Κυρίως στην ισπανική, γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική από τον 16ο αιώνα ως σήμερα».
Ο καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστημίου Αθηνών, Χαρ. Χαραλαμπάκης, σημείωσε ότι πρόκειται για «βιβλίο αναφοράς», το οποίο απευθύνεται σε ειδικούς και τους φοιτητές, αλλά και στο ευρύτερο κοινό, καθώς αφορά στη «συνολική ιστορία της Ελληνικής». Ο γλωσσολόγος αναφέρθηκε συνοπτικά στην καταγωγή της ελληνικής γλώσσας. «Η Ινδοευρωπαϊκή διάλεκτος, από την οποία προέκυψε η Ελληνική, μιλήθηκε στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας και νοτίως των Καρπαθίων, γύρω στην 3η Χιλιετία π. Χ. Τα Ελληνικά εισήχθησαν στην Ελλάδα από τα βόρεια γύρω στο 2000 και η Δωρική γύρω στο 1200. Ο συγγραφέας προτείνει την ύπαρξη μιας διαλέκτου, της ΙΕ, που βρίσκεται στη βάση της Ελληνικής, της Ινδο-ιρανικής και της Αρμενικής και χωρίς αμφιβολία της Θρακοφρυγικής. Είναι αυτή που ονόμασε ΙΕ ΙΙΑ, ή Ινδο-Ελληνική». Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ο Αδράδος, συμπεραίνει ότι η Μακεδονική «δεν είναι βέβαιο αν ήταν μια ινδοερευωπαϊκή γλώσσα διαφορετική από την Ελληνική, ίσως της ομάδας της Ινδο-Ελληνικής, όπως η Θρακική και η Φρυγική, ή αν ήταν μια μεταγενέστερη ελληνική διάλεκτος».
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Βερολίνο το 1946. Ο Βίλχελμ Φούρτβεγκλερ, ο μεγαλύτερος μαέστρος του 20ού αιώνα, αντιμετωπίζει τον Αμερικανό ανακριτή Στιβ Αρνολντ. Η κατηγορία: συνεργασία του μαέστρου με το ναζιστικό καθεστώς. Στοιχεία της κατηγορίας είναι οι «μαγικές» ενορχηστρώσεις του στις συμφωνίες του Μπετόβεν ή του Μπρούκνερ. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας μάρτυρας, το δεύτερο βιολί της ορχήστρας, του οποίου η κατάθεση θα αλλάξει την τροπή της υπόθεσης. Οι συνεργάτες του Ανακριτή, θαυμαστές του μαέστρου, εναντιώνονται στη σκληρή και εξευτελιστική μέθοδο του Αμερικανού, ώσπου η διαμάχη των Αρνολντ - Φούρτβεγκλερ γίνεται προσωπική. Το αν θα αθωωθεί ή θα καταδικαστεί ο μαέστρος, αν έκανε συμφωνία με το διάβολο, κανένας δεν το γνωρίζει.
Ανοίγει τις «πύλες» του στις 20/2 το καθιερωμένο «Παζάρι του βιβλίου», που διοργανώνουν ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου και ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθήνας, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Το γνωστό μεγάλο, ενιαίο περίπτερο θα φιλοξενήσει μέχρι τις 3/3 χιλιάδες τίτλους βιβλίων με τιμές από 1 έως και 5 ευρώ! Το παζάρι θα είναι ανοιχτό καθημερινά από 10 πμ μέχρι 9.45 μμ.
Νέες πτυχές της πολύμορφης μουσικής ζωής της Σμύρνης, από το 1900 μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, αναδεικνύονται στο βιβλίο του Αριστομένη Καλυβιώτη «Σμύρνη. Η μουσική ζωή 1900-1922. Η διασκέδαση, τα μουσικά καταστήματα, οι ηχογραφήσεις δίσκων», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Music Corner» και «Τήνελλα» (Πανεπιστημίου 56, τηλ. 210 - 3304000) και παρουσίασαν χτες στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, ο μουσικολόγος Μάρκος Δραγούμης, ο ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης, ο τυπογράφος Αιμίλιος Καλιακάτσος, ο συγγραφέας και ο επιμελητής της έκδοσης Νίκος Διονυσόπουλος.
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες και περιγραφές, σπάνιες φωτογραφίες και ντοκουμέντα των αρχών του 20ού αιώνα, συνθέτουν το υλικό της έκδοσης, την οποία συνοδεύει ένα CD με 18 τραγούδια (στην πλειοψηφία τους ανέκδοτα, της περιόδου 1906-1912). Η πολυπολιτισμική Σμύρνη - κοιτίδα δημιουργίας αυτού του μοναδικού μουσικού ύφους, που έγινε γνωστό ως «Σμυρναίικο» - υπήρξε η «εύθυμη καρδιά της Ιωνίας». Στο βιβλίο παρουσιάζονται χαρακτηριστικές μορφές διασκέδασης, καταγράφονται τα σμυρναίικα καταστήματα μουσικών οργάνων και δίσκων, εξετάζεται λεπτομερώς η διαδικασία των ηχογραφήσεων και δίνονται αναλυτικοί κατάλογοι των τραγουδιών, που ηχογραφήθηκαν πριν το 1922, με τη μέθοδο του «χωνιού».
Χρονιά δράσης για την ειρήνη, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη νέα τάξη πραγμάτων, κήρυξαν το 2003 οι αντιπρόσωποι των χιλιάδων μελών του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ. Τη σχετική πρόταση, που εγκρίθηκε ομόφωνα από τη Γενική Αντιπροσωπευτική Συνέλευση του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ, κατέθεσε η «Πολιτιστική Φωνή ΕΣΚ-Σ».