Η «Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας» είναι «απόσταγμα» ενός «έργου ζωής», καθώς ο Ισπανός ελληνιστής από το 1948 και εντεύθεν έχει γράψει ενενήντα μελέτες για την ελληνική γλώσσα και τα ποικίλα είδη της στη λογοτεχνία, στην ιστοριογραφία, στους θεσμούς, στην κοινωνία. «Το πολυδιάστατο εγχείρημα», όπως χαρακτήρισε το βιβλίο του Αδράδος, η καθηγήτρια του πανεπιστημιίου Αθηνών, Γεωργία Ξανθάκη -Καραμάνου, χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους: Από την Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα έως στην Αττική, και από την Κοινή έως τις μέρες μας. Μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του έργου είναι «η κατάδειξη των συνθηκών της δημιουργίας και των χαρακτηριστικών των διαφόρων μορφών της ελληνικής, της ενότητάς της και της επίδρασής της στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Κυρίως στην ισπανική, γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική από τον 16ο αιώνα ως σήμερα».
Ο καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστημίου Αθηνών, Χαρ. Χαραλαμπάκης, σημείωσε ότι πρόκειται για «βιβλίο αναφοράς», το οποίο απευθύνεται σε ειδικούς και τους φοιτητές, αλλά και στο ευρύτερο κοινό, καθώς αφορά στη «συνολική ιστορία της Ελληνικής». Ο γλωσσολόγος αναφέρθηκε συνοπτικά στην καταγωγή της ελληνικής γλώσσας. «Η Ινδοευρωπαϊκή διάλεκτος, από την οποία προέκυψε η Ελληνική, μιλήθηκε στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας και νοτίως των Καρπαθίων, γύρω στην 3η Χιλιετία π. Χ. Τα Ελληνικά εισήχθησαν στην Ελλάδα από τα βόρεια γύρω στο 2000 και η Δωρική γύρω στο 1200. Ο συγγραφέας προτείνει την ύπαρξη μιας διαλέκτου, της ΙΕ, που βρίσκεται στη βάση της Ελληνικής, της Ινδο-ιρανικής και της Αρμενικής και χωρίς αμφιβολία της Θρακοφρυγικής. Είναι αυτή που ονόμασε ΙΕ ΙΙΑ, ή Ινδο-Ελληνική». Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ο Αδράδος, συμπεραίνει ότι η Μακεδονική «δεν είναι βέβαιο αν ήταν μια ινδοερευωπαϊκή γλώσσα διαφορετική από την Ελληνική, ίσως της ομάδας της Ινδο-Ελληνικής, όπως η Θρακική και η Φρυγική, ή αν ήταν μια μεταγενέστερη ελληνική διάλεκτος».