Ισως και να μην το πιστέψετε αλλά, δυστυχώς, αληθεύει. Η στήλη ποτέ μέχρι αυτή τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έτυχε να επισκεφτεί τη Βεργίνα. Απίστευτο αλλά αληθινό. Ευτυχώς, που η φαντασία μας, αχαλίνωτη όπως είναι, περίεργη, φιλομαθής και ανυπότακτη την έχει πολλές φορές επισκεφτεί και έχει θαυμάσει το ιερό τοπίο, τα ευρήματά του, τους θησαυρούς του και έχει «θυμηθεί» τη σημαντική ιστορία του. Πώς; Μα με το να ακούει τις διηγήσεις των τυχερών που πήγαν και κυρίως διαβάζοντας ό,τι σχετικό έχει γραφτεί, για το χωριό με την παγκόσμια φήμη, χάρη στα λαμπρά ανασκαφικά ευρήματα του Μανόλη Ανδρόνικου. Πάμε, λοιπόν, ακόμη μια φορά. Νοερά.

Οι Αιγές υπήρξαν η πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου από τον καιρό της δημιουργίας του έως το 400 π.Χ., περίπου, όταν ο Αρχέλαος μετέφερε την έδρα της διοίκησής του στην Πέλλα. Ωστόσο, και ύστερα από το γεγονός αυτό, η παλαιά πρωτεύουσα εξακολούθησε να είναι το ιερό κέντρο, το λίκνο της βασιλικής δυναστείας, ο τόπος που βρίσκονταν τα ιερά και οι τάφοι των βασιλιάδων, που συνέχιζαν να ενταφιάζονται εκεί, ακόμη και μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εποχή ακμής και έντονης οικοδομικής δραστηριότητας στην πόλη υπήρξε το β΄ μισό του 4ου αιώνα π.Χ. Τότε χτίστηκαν: το παλάτι και το θέατρο και διαμορφώθηκε ο χώρος του ιερού της Ευκλείας. Κατά τη Βυζαντινή εποχή, στην περιοχή υπήρχε μόνον ένα ασήμαντο χωριό, το όνομα του οποίου αναφέρεται σε κάποιο έγγραφο του 14ου αιώνα ως του επιβλητικού ανακτόρου των Αιγών. Το 1922, μετά τον ερχομό των Ποντίων προσφύγων δημιουργήθηκε το σημερινό χωριό, που πήρε το όνομα Βεργίνα από μια μυθική βασίλισσα της περιοχής.

Η αρχαία πόλη ήταν χτισμένη σε μια σειρά από χαμηλά άνδηρα, που σχηματίζονταν στην ομαλή πλαγιά στα ανατολικά του σημερινού χωριού, από την οποία τη χωρίζει ένα ρέμα και περιβαλλόταν από ισχυρό τείχος, κατασκευασμένο από πωρόλιθους ή πελεκητές πέτρες και πλιθιά. Το τείχος είχε σχήμα τριγώνου, με τη μία πλευρά στραμμένη προς τα βόρεια, δηλαδή προς τον κάμπο. Στα νότια, επάνω σε ένα φυσικό οχυρό ύψωμα βρισκόταν η ακρόπολη, που χρησίμευε ως καταφύγιο σε καιρό ανάγκης. Κάτω από την ακρόπολη, επάνω σε υπερυψωμένο άνδηρο που σημαδεύεται από μια αιωνόβια βελανιδιά, σώζονται τα εντυπωσιακά ερείπια του ανακτόρου που πρέπει να χρονολογείται στο τελευταίο τρίτο του 4ου π.Χ. Ηταν ένα επιβλητικό διώροφο κτίριο οι χώροι του οποίου ήταν οργανωμένοι όπως σε όλα τα ελληνικά σπίτια, δηλαδή γύρω από μια τετράγωνη κεντρική αυλή. Η αυλή ήταν ο κεντρικός «πνεύμονας» που έδινε φως και αέρα σε όλο το οικοδομικό συγκρότημα και περιβάλλεται από στοές με 60 λίθινους δωρικούς κίονες. Στα ανατολικά, δίπλα στα προπύλαια, υπάρχει μεγάλο, εσωτερικά κυκλικά διαμορφωμένο δωμάτιο, στο οποίο βρέθηκε η επιγραφή για τον Ηρακλή Πατρώο, το θεό που οι Μακεδόνες βασιλιάδες θεωρούσαν πρόγονό τους, και η βάση ενός θρόνου, γεγονός που κάνει πιθανή την άποψη ότι ο θόλος αυτός ήταν ιερό των προγονικών θεοτήτων και αίθουσα του θρόνου.

Για να προστατευτούν οι βασιλικοί τάφοι που βρίσκονται κάτω από τη «μεγάλη τούμπα» και να διασωθούν οι μοναδικές τοιχογραφίες, κατασκευάστηκε ένα υπόγειο κτίριο - κέλυφος που εξωτερικά έχει τη μορφή ταφικού τύμβου. Εκεί στεγάζεται ο τάφος του Φιλίπππου του Β', ο τάφος του Αλεξάνδρου του Δ΄ και η τοιχογραφία με την αρπαγή της Περσεφόνης και ο τάφος με τους ελεύθερους κίονες. Στο κτίριο αυτό, εκτίθενται και οι θησαυροί των βασιλικών τάφων, που έως το 1997 βρίσκονταν στο Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Η αίθουσα, για την οποία χρησιμοποιήθηκε η τελευταία λέξη της σύγχρονης μουσειακής τεχνολογίας, έχει σκοπό να βοηθήσει τον επισκέπτη να προσεγγίσει μια από τις πιο σημαντικές και ζωηρές προσωπικότητες της ελληνικής ιστορίας, τον Φίλιππο τον Β', βιώνοντας τη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια της μακεδονικής αυλής. Η περιπλάνηση στο χώρο των τάφων ξεκινά με επιτύμβιες στήλες Μακεδόνων, που βρέθηκαν στις επιχώσεις της «μεγάλης τούμπας» και τρεις βιτρίνες με κτερίσματα τάφων απλών ανθρώπων, που έζησαν την εποχή του Φιλίππου, και μας δίνουν ένα μέτρο σύγκρισης για να κατανοήσουμε τη σημασία των βασιλικών τάφων. Στη συνέχεια, ο επισκέπτης θα έχει μπροστά του τα μνημεία που βρίσκονται στις παρυφές της «μεγάλης τούμπας» και θα πλησιάζει την καρδιά της έκθεσης. Και η καρδιά της έκθεσης χτυπά ...Φιλιππικά. Εκεί, μπροστά στον τάφο του, θα δει κανείς τα όπλα του νεκρού βασιλιά σε μια εντυπωσιακή βιτρίνα, και βέβαια, οι περίφημες χρυσές λάρνακες και τα υπόλοιπα λαμπρά ταφικά δώρα. Ακολουθεί η ενότητα που είναι αφιερωμένη στο νεαρό νεκρό του τρίτου τάφου, το γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης.

Εχει πολλά να δει κανείς στη Βεργίνα. Να δει και να σκεφτεί, να σκεφτεί και να θαυμάσει. Να θαυμάσει και να προσπαθήσει, με τη φαντασία του, να αναπλάσει εκείνη την εποχή και τους ήρωές της. Δεν είναι και εύκολο, έτσι δεν είναι;

Κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα της Κούλας Καραμηνά- Πόθου.

«Βγαίνω. Τα φυλάς», εκδόσεις «Εντός». Πρόκειται για ένα βιβλίο νοσταλγικό αλλά και συγχρόνως επίκαιρο, ένα βιβλίο που απευθύνεται σε νέους και σε πολύ νέους ανθρώπους. Μια ιστορία που κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε όλους εκείνους που έπαιξαν κάποτε «κρυφτό». Αλήθεια, ποιος από εμάς δεν έπαιξε κρυφτό;

Το «κρυφτό» είναι ένα από τα λιγοστά παιδικά παιχνίδια που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Είναι η ατέλειωτη, αλλά τόσο ευχάριστη, αναζήτηση σε στενά σοκάκια και σκοτεινές γωνίες, το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, δηλαδή του φίλου ή της φίλης που μας κρύφτηκε. Είναι η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθει εκείνος που τον ξετρυπώνει, που τον ανακαλύπτει, που τον βγάζει από την κρυψώνα του. Συναισθήματα και στοιχεία που ανανεώνονται συνεχώς διότι, όπως και να το κάνουμε, το κρυφτό ποτέ δεν πεθαίνει. Ούτε αυτό το αθώο κρυφτό που παίζουμε παιδιά ούτε το δόλιο «κρυφτό» που μας «παίζουν» όταν γίνουμε μεγάλοι. Διαβάζοντας τις ιστορίες της συλλογής, οι μεγαλύτεροι θα επιστρέψουν στην ανεμελιά του παιχνιδιού και θα νομίσουν ότι ξαναζούν την αθωότητα των καλύτερών τους χρόνων. Πρόκειται για πολύ καλογραμμένο, ευαίσθητο αλλά και συγκινητικό βιβλίο, που θα πρέπει να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες.

Το φλογερό, εύθυμο και γιορταστικό φυτό, το Αλεξανδρινό (Poinsettia, κοινώς Ποϊντσέτα), η γλώσσα του διαβόλου, ή το αστέρι των Χριστουγέννων, έχει τόσα ονόματα αυτό το πανέμορφο φυτό, που αγοράσαμε ή μας χαρίστηκε κατά τη διάρκεια των εορτών που ευτυχώς πέρασαν ανεπιστρεπτί. Μέχρι του χρόνου δηλαδή...

Το Αλεξανδρινό μας, μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια κατακόκκινης ζωής. Μπορεί να έχει ακόμη πολλά ψωμιά ακόμη να φάει... πολλά κόκκινα φύλλα να ανθήσει. Φτάνει να την προσέξουμε και να τη φροντίσουμε, όπως της πρέπει. Είναι ένα φυτό με εξαιρετική διακοσμητική αξία, για αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα μικρά μυστικά της.

Συχνό πότισμα. Ομως τον Απρίλη και Μάρτη θέλει κλάδεμα και να κόβονται από τη βάση τους οι ατροφικοί βλαστοί και αραίωμα το πότισμα. Τώρα προσέξτε καθώς κόβουμε το φυτό θα πληγώνεται... και εμείς θα πρέπει να δέσουμε τα τραύματά του καλύπτοντας τα με λιωμένο κερί. Τώρα ένα θέλουμε να διατηρήσουμε μέσα σε ανθοδοχεία τα ανθισμένα κλωνάρια του, πρέπει μόλις τα κόψουμε από τον κορμό να κάψουμε τις άκρες τους ή απλώς να τις βουτήξουμε σε ζεστό νερό για ένα λεπτό της ώρας. Το Πάσχα θα μας βρει με τα Αλεξανδρινά μας, κόκκινα, χαρούμενα, και νεανικά. Ας είμαστε καλά μέχρι τότε