Οι Αιγές υπήρξαν η πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου από τον καιρό της δημιουργίας του έως το 400 π.Χ., περίπου, όταν ο Αρχέλαος μετέφερε την έδρα της διοίκησής του στην Πέλλα. Ωστόσο, και ύστερα από το γεγονός αυτό, η παλαιά πρωτεύουσα εξακολούθησε να είναι το ιερό κέντρο, το λίκνο της βασιλικής δυναστείας, ο τόπος που βρίσκονταν τα ιερά και οι τάφοι των βασιλιάδων, που συνέχιζαν να ενταφιάζονται εκεί, ακόμη και μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Εποχή ακμής και έντονης οικοδομικής δραστηριότητας στην πόλη υπήρξε το β΄ μισό του 4ου αιώνα π.Χ. Τότε χτίστηκαν: το παλάτι και το θέατρο και διαμορφώθηκε ο χώρος του ιερού της Ευκλείας. Κατά τη Βυζαντινή εποχή, στην περιοχή υπήρχε μόνον ένα ασήμαντο χωριό, το όνομα του οποίου αναφέρεται σε κάποιο έγγραφο του 14ου αιώνα ως του επιβλητικού ανακτόρου των Αιγών. Το 1922, μετά τον ερχομό των Ποντίων προσφύγων δημιουργήθηκε το σημερινό χωριό, που πήρε το όνομα Βεργίνα από μια μυθική βασίλισσα της περιοχής.
«Βγαίνω. Τα φυλάς», εκδόσεις «Εντός». Πρόκειται για ένα βιβλίο νοσταλγικό αλλά και συγχρόνως επίκαιρο, ένα βιβλίο που απευθύνεται σε νέους και σε πολύ νέους ανθρώπους. Μια ιστορία που κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε όλους εκείνους που έπαιξαν κάποτε «κρυφτό». Αλήθεια, ποιος από εμάς δεν έπαιξε κρυφτό;
Το «κρυφτό» είναι ένα από τα λιγοστά παιδικά παιχνίδια που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Είναι η ατέλειωτη, αλλά τόσο ευχάριστη, αναζήτηση σε στενά σοκάκια και σκοτεινές γωνίες, το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, δηλαδή του φίλου ή της φίλης που μας κρύφτηκε. Είναι η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθει εκείνος που τον ξετρυπώνει, που τον ανακαλύπτει, που τον βγάζει από την κρυψώνα του. Συναισθήματα και στοιχεία που ανανεώνονται συνεχώς διότι, όπως και να το κάνουμε, το κρυφτό ποτέ δεν πεθαίνει. Ούτε αυτό το αθώο κρυφτό που παίζουμε παιδιά ούτε το δόλιο «κρυφτό» που μας «παίζουν» όταν γίνουμε μεγάλοι. Διαβάζοντας τις ιστορίες της συλλογής, οι μεγαλύτεροι θα επιστρέψουν στην ανεμελιά του παιχνιδιού και θα νομίσουν ότι ξαναζούν την αθωότητα των καλύτερών τους χρόνων. Πρόκειται για πολύ καλογραμμένο, ευαίσθητο αλλά και συγκινητικό βιβλίο, που θα πρέπει να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες.
Το Αλεξανδρινό μας, μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια κατακόκκινης ζωής. Μπορεί να έχει ακόμη πολλά ψωμιά ακόμη να φάει... πολλά κόκκινα φύλλα να ανθήσει. Φτάνει να την προσέξουμε και να τη φροντίσουμε, όπως της πρέπει. Είναι ένα φυτό με εξαιρετική διακοσμητική αξία, για αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα μικρά μυστικά της.
Συχνό πότισμα. Ομως τον Απρίλη και Μάρτη θέλει κλάδεμα και να κόβονται από τη βάση τους οι ατροφικοί βλαστοί και αραίωμα το πότισμα. Τώρα προσέξτε καθώς κόβουμε το φυτό θα πληγώνεται... και εμείς θα πρέπει να δέσουμε τα τραύματά του καλύπτοντας τα με λιωμένο κερί. Τώρα ένα θέλουμε να διατηρήσουμε μέσα σε ανθοδοχεία τα ανθισμένα κλωνάρια του, πρέπει μόλις τα κόψουμε από τον κορμό να κάψουμε τις άκρες τους ή απλώς να τις βουτήξουμε σε ζεστό νερό για ένα λεπτό της ώρας. Το Πάσχα θα μας βρει με τα Αλεξανδρινά μας, κόκκινα, χαρούμενα, και νεανικά. Ας είμαστε καλά μέχρι τότε
Σας αρέσουν οι χουρμάδες; Και σε ποιον δεν αρέσουν, δικαίως, θα μας πείτε. Τότε, λοιπόν, στα γρήγορα και στα πεταχτά θα ετοιμάσετε ένα υπέροχο γλυκό. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Χρειαζόμαστε 30 ολόκληρους χουρμάδες, 300 γραμμάρια φρέσκο ανθότυρο, 10 φρέσκα φύλλα δυόσμου, και εκατόν πενήντα ξασπρισμένα αμύγδαλα.
Τώρα, βάλτε στο μπλέντερ τα ξεφλουδισμένα αμύγδαλα και χτυπήστε μέχρι να γίνουν σκόνη. Φυλάξτε το μείγμα, και μέσα σε ένα μπολ βάλτε το ανθότυρο, ψιλοκόψτε τα φύλλα του δυόσμου όσο πιο ψιλά γίνεται. Ανακατέψτε το δυόσμο με το ανθότυρο. Πάρτε τους χουρμάδες και χαράξτε τους κατά μήκος. Ανοίξτε τους και αφαιρέστε το κοκούτσι. Στη θέση του κουκουτσιού βάλτε μια κουταλιά από το μείγμα ανθότυρου. Κλείστε το χουρμά και πασαλείψτε τον με τη σκόνη από αμύγδαλα. Βάλτε το στο ψυγείο και σε λίγο μπορείτε να το απολαύσετε με τον καφέ σας.