...Βρέχει στο κατώφλι των καιρών/

το βαρόμετρο λες και θα σπάσει,/

ποιος θα δώσει φίλε το "παρών"/

ποιος θα πει το "ναι", ποιος θα σωπάσει...

Και το ανυπότακτο πνεύμα, στο κάθε απερίσκεπτο πέταγμά του, κινδύνευε να συνθλιβεί από το μόνιμο κίνδυνο που καραδοκούσε σε κάθε βήμα της διαδρομής. Οι πέτρες ήταν αμείλικτες. Μα, η διαδρομή είχε δρομολογηθεί. Με τη σιωπή, τα υπονοούμενα, την παραβολή, τους κωδικούς, τη μεθοδευμένη παραπλάνηση του αντιπάλου, το πολύπλευρο έργο προχωρούσε (...)».

Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφε ο Ντίνος Δημόπουλος, προλογίζοντας - αποστασιοποιητικά, γράφοντας σε τρίτο πρόσωπο - το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Ενας σκηνοθέτης θυμάται...» (1998, εκδόσεις «Προσκήνιο»). Παραθέσαμε αυτό το απόσπασμα, ακριβώς γιατί συνοψίζει τις ιδέες και την πορεία ζωής και δημιουργίας αυτού του πολύπλευρου, σεμνού - όχι σεμνότυφου - δημιουργού, ο οποίος έφυγε «πλήρης έργου», στα ογδόντα δύο του χρόνια.

Ο Ντίνος Δημόπουλος, παιδί φτωχής, αλλά φιλοβασιλικής οικογένειας, είχε φίλο ένα πλούσιο Εβραιόπουλο, τον Ροφέλη, που η τσιγκουνιά του πατέρα του το 'βγαλε στους δρόμους με καροτσάκι, σαν μικροπωλητή. Μια μέρα, το Εβραιόπουλο έβγαλε και δάνεισε στον Ντίνο Δημόπουλο, ένα βιβλίο που έκρυβε στην πραμάτεια του. Ηταν «Το φως που καίει» του Βάρναλη. Ο πολυδιαβασμένος και ιδεολογικά καταρτισμένος Ροφέλης «αφύπνισε» ιδεολογικά, μορφωτικά, λογοτεχνικά τον έφηβο Ντ. Δημόπουλο.

Στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, η οικογένεια του Ντίνου Δημόπουλου εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα. Το «μικρόβιο» του θεάτρου το «κόλλησε» στο Γυμνάσιο, παίζοντας σε σχολικές παραστάσεις και το «μικρόβιο» του κινηματογράφου, βλέποντας ταινίες με τον συμμαθητή του Βασίλη Διαμαντόπουλο. Το 1939, απέτυχε στις εξετάσεις της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά πέτυχε στις εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Γιαννούλη Σαραντίδη, η οποία στα χρόνια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης έγινε το «κρυφό σχολειό» των σπουδαστών της. Ο Ντίνος Δημόπουλος, όπως κι άλλοι σπουδαστές, εντάσσεται στο ΕΑΜ και στην «Πανσπουδαστική». Μια βραδιά, που με την ομάδα του έγραφε συνθήματα στους τοίχους του Μεταξουργείου, συνελήφθη, βασανίστηκε, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος, με τη μεσολάβηση ενός αστυνομικού, τον οποίο είχε βοηθήσει όταν ήταν μαθητής. Λόγω της πείνας, έπαθε φυματίωση, και από το 1942 έως το 1944 νοσηλευόταν σε σανατόριο, όπου με άλλους ΕΑΜίτες φρόντιζε για την τροφοδοσία του ΕΛΑΣ.

Ο Ντίνος Δημόπουλος άρχισε την καλλιτεχνική πορεία του ως ηθοποιός το 1946, στο θέατρο «Κοτοπούλη», στο έργο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», που έγινε και ταινία το 1947. Ο Ντ. Δημόπουλος δουλεύει σαν ηθοποιός στα χρόνια του Εμφυλίου. Του φάνηκαν «χρόνια ατέλειωτα», καθώς «πάνω στα βουνά παίζονταν οι τελευταίες σκηνές από το μεγάλο δράμα», καθώς «κορφολογήθηκε ο ανθός από τα όμορφα, σεμνά νιάτα» της γενιάς του. Ο ίδιος τι ένιωθε; Το εξομολογήθηκε, με ειλικρίνεια, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του: «Με τον εαυτό μου τα είχα, που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, να βοηθήσω. Που διάβαζα για τις δίκες, άκουγα για τις εκτελέσεις, μάθαινα για τις εξορίες κι έσκυβα το κεφάλι. Κι ένιωθα ντροπή. Ωρες - ώρες μου 'ρχόταν να πάω να παρουσιαστώ και να πω: "Είμαι κι εγώ μ' αυτουνούς... Πιάστε με!". Μα, κι η σκέψη μονάχα μιας τέτοιας ανώφελης ομολογίας μ' έκανε να αδρανώ. Κι έτσι έφτιαξα το "άλλοθί" μου. Τη φυγή. Ανάστησα μέσα μου τον παλιό μύθο της παιδικής μου ηλικίας. Την αναπόδραστη ανάγκη των ταξιδιών».

Τη δυνατότητα της φυγής, του έδωσαν οι θεατρικές περιοδείες του Θόδωρου Κρίτα στο εξωτερικό. Ο Εμφύλιος τέλειωσε, αλλά οι θανατικές καταδίκες και οι εκτελέσεις των αγωνιστών - ηρώων του λαού συνεχίζονταν. Στη γειτονιά του έμενε ένας εισαγγελέας, που «του έδωσαν σύνταξη "λόγω ασθενείας". Η ασθένειά του ήταν η τρέλα. Είχε σαλέψει το λογικό του από τις προτάσεις που έκανε από την εισαγγελική έδρα. "Εις θάνατον". Ηταν η στερεότυπη ποινή, που πρότεινε για κάθε πατριώτη που δικαζόταν από τις δεκάδες τα στρατοδικεία. "Εις θάνατον". Και χωρίς άλλες διαδικασίες».

Αυτός ο ζόφος «γέννησε» το θεατρικό του έργο «Ο εισαγγελέας», το οποίο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50, αλλά παίχτηκε κοντά τρεις δεκαετίες αργότερα.

Τη «γλώσσα» της αλληγορίας, του υπονοηματικού «κώδικα» χρησιμοποίησε, λόγω της λογοκρισίας, ο Ντίνος Δημόπουλος για να διηγηθεί με αρκετές από τις 52 ταινίες, με θεατρικά έργα του και σενάριά του, τους καημούς, τους αγώνες, τις θυσίες της γενιάς του. Της γενιάς των γενναίων, «που τους έλεγαν αλήτες».

Ο Ντίνος Δημόπουλος έγραψε τις αναμνήσεις τις δικές του και της γενιάς του, στα τέλη του 20ού αιώνα. Και πικραινόταν που «ο αιώνας του πολέμου και της ειρήνης, της ελπίδας και της απελπισίας, της αφθονίας, της επανάστασης και της υποταγής, της συντριβής και της έπαρσης», στο τέλος του, «παρακολουθούσε ανυπεράσπιστος» την «επερχόμενη αυθαιρεσία του νικητή, που φθάνει, ανεμπόδιστη τώρα, να καλύψει το κενό της απουσίας του, απρόσμενα χαμένου, σοσιαλισμού».