Οι ΗΠΑ προετοιμάζουν επιθέσεις στο Ιράκ, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη. Αξονες και αντιάξονες σχηματίζονται. Υπάρχει εκφασισμός της δημόσιας ζωής, ενώ μια έντονη οικονομική κρίση μαστίζει το κυρίαρχο σύστημα. Το κλίμα του πλανήτη μοιάζει με αυτό των παραμονών των δυο παγκόσμιων πολέμων που έζησε η ανθρωπότητα τον προηγούμενο αιώνα. Μπροστά σ' αυτή την τραγική πραγματικότητα όμως ένα παγκόσμιο λαϊκό αντιπολεμικό κίνημα αντιτάσσεται δυναμικά στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού.

Αυτά υπογραμμίστηκαν κατά τη διάρκεια της χτεσινής ημερίδας που διοργάνωσε η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη σε αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με τη συμμετοχή πολλών εκπροσώπων από μαζικούς και κοινωνικούς φορείς, οι εργασίες της εκδήλωσης με θέμα «Ο επερχόμενος πόλεμος και ο ρόλος των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και ΟΗΕ» είχαν τεράστια επιτυχία και δόθηκε η ευκαιρία στους ομιλητές μέσα από τις παρεμβάσεις τους να αναδείξουν πολλές πτυχές της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης.

Τις εργασίες της εκδήλωσης άνοιξε ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ Ευαγ. Μαχαίρας, ο οποίος τόνισε: «Γινόμαστε μάρτυρες ενός από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι λαοί πρέπει να αντισταθούν, να μην υποταχθούν και να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών». Η συντονίστρια της συζήτησης, αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ Βέρα Νικολαΐδου, υπενθύμισε τις δυναμικές κινητοποιήσεις που διοργανώνει το αντιπολεμικό κίνημα τις επόμενες μέρες και κάλεσε το λαό του Λεκανοπεδίου να συμμετέχει δυναμικά σ' αυτές.

Πρώτος το λόγο πήρε ο Αν. Αντανασιώτης, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ, ο οποίος αναφερόμενος στο ρόλο του ΝΑΤΟ τόνισε: «Οι ΗΠΑ για να επιτύχουν τους επιθετικούς στόχους τους, χρησιμοποιούν σαν βασικό εργαλείο το ΝΑΤΟ. Οσοι περίμεναν αφελώς την παύση της ύπαρξής του, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, έχουν διαψευστεί, αφού το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά ήδη από τη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης το 1991 άρχισε να αναβαθμίζεται ποσοτικά και ποιοτικά, αναλαμβάνοντας να παίξει το ρόλο της "σιδερένιας φτέρνας" του κυρίαρχου συστήματος παγκόσμια. Σήμερα, μετά και τη διεύρυνσή του, αναλαμβάνει επιθετική δράση που εκτείνεται από το Βανκούβερ μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Πρώτο θύμα της νέας πιο επιθετικής του δράσης, υπήρξε ο λαός της Γιουγκοσλαβίας, που πλήρωσε με το αίμα του, την πρακτική εφαρμογή της λεγόμενης "διαχείρισης κρίσεων" από το ΝΑΤΟ».

Αμέσως μετά, ο ίδιος σχολιάζοντας τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ επισήμανε: «Αποτελεί μεγάλη υποκρισία, χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, όπως για παράδειγμα η Γαλλία και η Γερμανία, να διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για την ανάγκη να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τον ΟΗΕ, όταν ομόφωνα αποφάσισαν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 1999 στην Ουάσιγκτον ότι το ΝΑΤΟ θα μπορεί να δρα και χωρίς απόφαση του ΟΗΕ. Οταν ομόφωνα στη Σύνοδο Κορυφής στην Πράγα έκαναν ένα βήμα παραπέρα και ενέκριναν το δόγμα του προληπτικού πλήγματος».

Θα ήταν τεράστια αυταπάτη για τους λαούς, υπογράμμισε σε άλλο σημείο ο Αν. Αντανασιώτης, «να αναμένουν την αναχαίτιση του επερχόμενου πολέμου από την ΕΕ. Η ΕΕ, εάν ήθελε, με τη σημαντικότατη οικονομική και πολιτική δύναμη που διαθέτει, θα μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο. Ομως δε θέλει. Το απέδειξε περίτρανα η απόφαση της Συνόδου Κορυφής στις 17 Φλεβάρη, όπου υιοθέτησε όλα τα επιχειρήματα των ΗΠΑ κατά του Ιράκ και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο χρήσης βίας. Στην πραγματικότητα, ο γαλλογερμανικός άξονας με τους δορυφόρους του και με τον οποίο συντάσσεται και η Ρωσία, επιδιώκουν όπως και οι ΗΠΑ τον αφοπλισμό και την ανατροπή του καθεστώς του Ιράκ. Η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι οι Αμερικάνοι θέλουν το Ιράκ ένα αμιγώς δικό τους προτεκτοράτο, ενώ οι Γαλλογερμανοί και οι Ρώσοι το θέλουν "διεθνές" προτεκτοράτο, όπου θα έχουν και αυτοί σημαντικό μερίδιο κυριαρχίας και συμμετοχή στη λεία».

Σχολιάζοντας τη στάση του ΟΗΕ, ο ομιλητής τόνισε: «Ο ΟΗΕ έχει απολέσει μεγάλο μέρος του κύρους του, αφού είτε αδρανεί σκόπιμα, είτε μετατρέπεται σε απλό νομιμοποιητικό όργανο προαποφασισμένων από τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιθετικών σχεδίων». Βέβαια, πρόσθεσε ο ίδιος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «στον οργανισμό αυτό συμμετέχουν κυβερνήσεις που εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι όταν στους κόλπους του ΟΗΕ υπήρχαν ισχυρές φιλειρηνικές κυβερνήσεις, όπως αυτή της Σοβιετικής Ενωσης, ο οργανισμός είχε πολύ θετικότερη επιρροή στα διεθνή δρώμενα, προς όφελος των λαών».

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Αν. Αντανασιώτης, κάλεσε το ελληνικό αντιπολεμικό κίνημα να καταγγείλει πιο έντονα την απίστευτη υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία από τη μια μεριά καμώνεται ότι είναι δήθεν κατά του πολέμου και από την άλλη παρέχει διευκολύνσεις στις δυνάμεις του πολέμου, επικαλούμενη «τις συμμαχικές υποχρεώσεις της χώρας»...

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο πρέσβης επί τιμή Θ. Στοφορόπουλος, ο οποίος τόνισε: «Η Ουάσιγκτον δεν αρκείται πλέον στην αποδυνάμωση του Ιράκ. Θέλει να το καταλάβει, να το εξουσιάζει πλήρως. Για να μεταβληθεί σε βάση πιέσεων επί των άλλων αραβικών και μουσουλμανικών κρατών». Ο πόλεμος γίνεται, συνέχισε, «για να αναβαθμιστούν τα μέσα πίεσης της Αμερικής επί της Ευρώπης. Ο πόλεμος γίνεται για να εξασθενήσει ακόμα περισσότερο το Ιράκ, σημαντική χώρα του αραβικού έθνους, το καθεστώς της οποίας παρέχει ηθική βοήθεια στην παλαιστινιακή αντίσταση».

Αμέσως μετά ο ίδιος, με έμφαση υπογράμμισε: «Το κύριο αίτιο του πολέμου έχει να κάνει με τη φύση του ιμπεριαλισμού ως σταδίου του καπιταλισμού, που διέρχεται σήμερα σοβαρότατη κρίση παντού και, βέβαια, στις Ηνωμένες πολιτείες. Την κρίση αυτή ελπίζουν οι κυρίαρχες τάξεις στην Αμερική να ξεπεράσουν με τον πόλεμο. Υπολογίζουν πως η πολεμική βιομηχανία θα παίξει το ρόλο ατμομηχανής». Ο πόλεμος, επισήμανε, «εναντίον του Ιράκ είναι συνέπεια των προβλημάτων και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός».

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του υπογράμμισε ότι «περί ανάγκης εκδημοκρατισμού του Ιράκ είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, τη στιγμή που όλες οι γνήσιες ιρακινές αντιπολιτευτικές δυνάμεις καταδικάζουν τις αμερικανικές προθέσεις». Το δε επιχείρημα, συμπλήρωσε, «πως ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής μπορεί να φθάσουν στα χέρια τρομοκρατών είναι φαιδρό για όσους γνωρίζουν πόσο προσιτά είναι διεθνώς τέτοια όπλα».

Αναφερόμενος στη στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο Θ. Στοφορόπουλος επισήμανε ότι «εμφανίζεται διχασμένη, γιατί τα μέλη της έχουν διαφορετικά συμφέροντα». Η σύμπραξη των ιμπεριαλιστών, συνέχισε, «πάντοτε προσωρινή, συνυπάρχει με "προστριβές, συγκρούσεις και πάλη σε όλες τις πιθανές μορφές", όπως δίδαξε ο Λένιν. Τη στιγμή αυτή δεν μπορεί να προβλεφτεί αν αυτές οι τριβές θα εξελιχθούν σε πλήρη ανταγωνισμό διαρκείας ή θα αποκατασταθεί προσωρινά η κατάσταση που ο Λένιν ονομάζει "υπερ-υπεριμπεριαλισμός". Πάντως και στις δυο περιπτώσεις θα συνεχιστούν οι επιθέσεις εναντίον των λαών, η αντίσταση των οποίων έχει αρχίσει να αναπτύσσεται παγκόσμια».

«Το Ιράκ είναι περικυκλωμένο από μισθοφορικούς στρατούς των ΗΠΑ και της Αγγλίας κυρίως. Οι μισθοφόροι των ΗΠΑ, μάλιστα, είναι τόσο πολύ συνειδητοποιημένοι ως εργαζόμενοι με σύμβαση έργου με την κυβέρνησή τους, ώστε έχουν συστήσει και σωματεία συνδικαλιστικά από τον πόλεμο του Βιετνάμ ακόμα». Αυτό τόνισε, μεταξύ άλλων, στην παρέμβαση του ο Αντώνης Κακαράς, αντιπλοίαρχος ε.α. και μέλος της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα (ΚΕΘΑ), δίνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ίδιος συνέχισε: «Οι άνθρωποι έχουν πολύ καθαρή εργατική συνείδηση και τα δικαιώματά τους τα διεκδικούν μέσω πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων κ.λ.π. σωματείων. Διατυμπανίζοντας ότι οι ίδιοι εργάζονται σκληρά, εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους τόσο καλά, ώστε να αποκαλούνται διεθνώς και ως "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"». Τα περί συνδικαλισμού τους δεν είναι υπερβολή, συνέχισε ο ίδιος και υπογράμμισε: «Συνειρμικά πάει ο νους μας σ' εκείνη την εργατική συνομοσπονδία με τα πέντε εκατομμύρια εργαζομένους Αμερικανούς, που αντιτάσσονται στα σχέδια του Μπους για τους πολέμους του. Δε γίνεται σ' αυτήν τη συνομοσπονδία να είναι συνδικαλισμένοι και οι μισθοφόροι, που ελέγχουν εσωτερικά τις ΗΠΑ (δηλαδή η Εθνοφρουρά). Αλλά ούτε και οι εκστρατεύοντες στα πέρατα του κόσμου ενάντια σε λαούς με επίπεδο μορφωτικό παρόμοιο με το δικό τους (Σομαλοί που τους πέταξαν έξω το 1995) ή και πολύ υψηλότερο όπως του Ιράκ».