Τη διαπίστωση αυτή που ξεσκεπάζει την κυβερνητική υποκρισία έκανε χτες στη Βουλή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια συζήτησης - ενημέρωσης που έγινε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για τις εξελίξεις στο θέμα του Ιράκ.

Υπογράμμισε δε ότι φιλειρηνικός αγώνας των λαών είναι ένας αγώνας «που πρέπει να συνδυαστεί με την πάλη για την αλλαγή συσχετισμού δύναμης σε εθνικό επίπεδο, για την αλλαγή της εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Ως σύγχρονος φιλειρηνικός αγώνας, τόνισε, δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας, σε τελική ανάλυση, και αντικαπιταλιστικός και όχι απλώς ένας αγώνας κατά του πολέμου "στην ουρά" και ακολουθώντας τις κυβερνήσεις χωρών που είτε κάνουν τον πόλεμο είτε συμβάλλουν και ανέχονται αυτόν τον πόλεμο».

Ο πρωθυπουργός παρά τις φραστικές κορόνες περί ειρήνης υπερασπίστηκε την ελληνική εμπλοκή κάνοντας λόγο για υπεράσπιση των «εθνικών συμφερόντων» και σεβασμό στις «συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας μας». Στήριγμα στις κυβερνητικές επιλογές έδωσε ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Καραμανλής, με το επιχείρημα ότι απαιτείται «εθνική ομοψυχία», ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, τάχθηκε κατά του πολέμου ζητώντας πρωτοβουλίες μέσα στην ΕΕ.

Eurokinissi

Η ομιλία της Αλ. Παπαρήγα έχει ως εξής:

«Ζητήσαμε να γίνει αυτή η συζήτηση, όχι για να εκφράσουμε από το Βήμα της Βουλής τη λύπη μας για το δοκιμαζόμενο ιρακινό λαό, διότι τέτοια έκφραση λύπης δεν τη χρειάζεται. Ούτε για να πούμε τη γνωστή φράση -θα την πω όπως καθαρά είναι- "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε", να τελειώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα ο πόλεμος, για να ασχοληθούμε με τα δικά μας ζητήματα, της οικονομίας, των επιχειρήσεων και της Συντακτικής Συνέλευσης της Ευρώπης.

Εχουμε τη γνώμη, κύριε πρωθυπουργέ, ότι δε συναντήσατε πρόβλημα συνείδησης για το πώς θα συνταιριάξετε τη θέση σας ως πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και ως Ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατά τη γνώμη μας είτε είχατε την Ελληνική Προεδρία, είτε όχι, την ίδια πολιτική θα είχατε και άλλωστε αυτήν την πολιτική θα είχε και ο Κ. Καραμανλής αν ήταν στη θέση σας.

Οταν πήρατε μέρος και στηρίξατε τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, όταν πήρατε μέρος και στηρίξατε όλη αυτή τη βρώμικη εκστρατεία στο Αφγανιστάν, τότε δεν είχατε την Ελληνική Προεδρία και είχατε την ίδια θέση που είχαν οι ΗΠΑ, καθώς και οι περισσότερες των δυνάμεων της Ευρώπης.

Eurokinissi

Το ίδιο έγινε και κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, όπου η Σύνοδος στην ουσία νομιμοποίησε τη στρατηγική των ΗΠΑ περί του προληπτικού πολέμου. Μάλιστα, τότε υπήρχαν ορισμένες χώρες, που εξέφρασαν μια Α ή Β αντίσταση, για τους δικούς τους λόγους και τότε ήταν γενική αντίληψη, πεποίθηση και γνώση ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν αμερικανότερη των ΗΠΑ.

Οταν λέτε ότι θέλετε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, για να επανέλθουμε στη νομιμότητα, για ποια νομιμότητα μιλάτε; Τη νομιμότητα της νέας δομής του ΝΑΤΟ; Τη νομιμότητα που διαμορφώθηκε μετά τις 11 Σεπτέμβρη, όπου θεωρείται παγκόσμια απειλή η τρομοκρατία, όπου στο μεγαλύτερο μέρος τρομοκρατία είναι τα κινήματα και οι διεκδικήσεις των λαών; Γι' αυτούς τους κανόνες, γι' αυτή τη νομιμότητα γίνεται λόγος;

Εμείς φέραμε αυτή τη συζήτηση, γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει καθαρή η τοποθέτηση των κομμάτων στο εξής ζήτημα: Η Ελλάδα συμμετέχει στον πόλεμο ενεργά, ενεργότατα, είναι μία από τις 48 χώρες τις οποίες ευχαριστεί ο Πρόεδρος Μπους για τη βοήθεια που δίνει στον πόλεμο και δεν έχει το θάρρος να το αναγνωρίσει ο Ελληνας πρωθυπουργός. Κρύβεται πίσω -χωρίς να το συνδέει με ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο- από τις συμβατικές υποχρεώσεις με τις ΗΠΑ. Μα αυτή η συμβατική υποχρέωση οδηγεί με τα μπούνια στην ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο. Σούδα, Αραξος, Ανδραβίδα, ολόκληρος ο εναέριος χώρος, το "Κουντουριώτης" είναι οι μαύρες αποδείξεις της ελληνικής συμμετοχής.

Μάλιστα, επειδή γίνεται πάρα πολύ λόγος ότι οι συμβατικές υποχρεώσεις, είναι συμβατικές υποχρεώσεις, τυπικά τουλάχιστον αυτές οι συμβατικές υποχρεώσεις με τις ΗΠΑ είναι υποχρεώσεις για την άμυνα και όχι την επίθεση. Μπαίνει επίσης και ένα ζήτημα: Οταν ο έτερος των συμβαλλομένων παρανομεί και αυτό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το έχετε παραδεχτεί εσείς και ο υποκριτής Κόφι Ανάν -γιατί για εμάς υποκριτικά φέρεται - από πού και ως πού ο συμβαλλόμενος είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις υποχρεώσεις προς τον παρανομούντα; Χωριστά που υπάρχει σχετικό άρθρο στο εδάφιο της συμφωνίας π.χ. με τη Σούδα που προβλέπει να υπάρχει ελληνικός έλεγχος σε έκτακτες ανάγκες. Αν δεν είναι έκτακτη ανάγκη ο πόλεμος κατά του Ιράκ, τότε για ποιες έκτακτες ανάγκες γίνεται λόγος;

Ας προχωρήσουμε, όμως, και πιο συγκεκριμένα: Λέτε, για παράδειγμα, ότι το "Κουντουριώτης" βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον πόλεμο και κάνει συνηθισμένες νηοψίες. Από τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος το πλοίο αυτό -αν δεχτούμε ότι μέχρι τότε ήταν μόνο για νηοψίες- έχει αλλάξει αποστολή και έχει γίνει ομπρέλα προστασίας των πλοίων που μεταφέρουν πολεμοφόδια και άλλα συναφή υλικά στον πόλεμο. Στηρίζει, δηλαδή, τη διοικητική μέριμνα του πολέμου.

Αυτό είναι γνωστό και πρέπει να το αναγνωρίσετε και να το πείτε μπροστά στον ελληνικό λαό, να ομολογήσετε αυτό που κάνετε και θαρραλέα να πάρετε αυτήν την ευθύνη. Με αυτήν την έννοια λέμε ότι υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Η ΝΔ δεν έκανε καμία συζήτηση γι' αυτό το θέμα. Αναγνωρίζει και δέχεται όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις και μάλιστα σε μια εποχή που ή δεν υπάρχουν κανόνες ή που όταν υπάρχουν είναι υπέρ του πολέμου και του δικαίου των ισχυρών.

Είναι αντίθετη η κυβέρνηση Σημίτη με τον πόλεμο στο Ιράκ, ανεξάρτητα από το τι κάνει; Ως ένα βαθμό εμείς δεχόμαστε ότι έχει αυτήν την αντίθεση όπως έχουν αντίθεση η Γαλλία, η Γερμανία κλπ. Είναι, όμως, η αντίθεση των ανταγωνιστών προς τις ΗΠΑ και όχι αντίθεση προς την ιμπεριαλιστική πολιτική, από όπου και αν προέρχεται, γι' αυτό δεν μπορεί και η διαφωνούσα Ευρώπη να γίνει το φιλειρηνικό στήριγμα των λαών.

Παραδεχτήκατε το πρόσχημα, με βάση το οποίο γίνεται ο πόλεμος και αυτό κατά τη γνώμη μας σήμερα είναι η ισχυρή ηθική, πολιτική και ιδεολογική στήριξη του πολέμου. Το ίδιο έκανε και ο Κ. Καραμανλής με την παρέμβασή του. Είπατε «ο πόλεμος γίνεται για να έρθει η δημοκρατία στο Ιράκ κατά του Σαντάμ και για τον αφοπλισμό του Ιράκ». Ο πόλεμος δε γίνεται γι' αυτό και αυτό το ξέρει τώρα και το πιο μικρό παιδί. Ξέρουμε πόσο είναι συνδεδεμένος ο πόλεμος με τον «μαύρο χρυσό», με τη στρατηγική θέση που έχει το Ιράκ σε σχέση με τη λεγόμενη ανάταξη ολόκληρου του αραβικού κόσμου, με την πάλη των αγορών.

Ομως, ας δεχτούμε ότι το πρόσχημα αυτό ήταν πραγματικό. Θέτουμε το εξής ερώτημα: Ποιος αναγορεύει ποιον, τις ΗΠΑ, τον Μπους, ή τη Γερμανία, ή τη Γαλλία, ή την Ελλάδα, ή τη Ρωσία, ή την Κίνα ή οποιονδήποτε, να αποφασίζει ποιος θα αφοπλιστεί και ποιος δε θα αφοπλιστεί; Να αποφασίζει ποιος θα είναι πρόεδρος, πρωθυπουργός ή ποια κυβέρνηση θα κυβερνά σε μια χώρα; Ποιος αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα και σε ποιον;

Αν γινόταν συζήτηση για την καταστροφή, την καθολική και από παντού, των όπλων μαζικής καταστροφής αυτό θα ήταν κάτι διαφορετικό. Οταν, λοιπόν, αποφασίζουν οι ΗΠΑ ότι μια χώρα δεν πρέπει να έχει πυρηνικά ή βιοχημικά όπλα, γιατί πρέπει να συστρατευόμαστε με αυτήν τη χώρα;

Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε υπέρ του πολέμου, υπέρ των πυρηνικών και των άλλων όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά πού πάμε; Αύριο μπορεί οι ΗΠΑ να πουν ότι η Γερμανία ή η Γαλλία ή η Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν το Α ή το Β όπλο. Για εμάς, λοιπόν, αυτός ο πόλεμος είναι παράνομος και θα ήταν παράνομος ακόμα και εάν είχε τη «βούλα» του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Λέτε ότι θέλετε να αποτρέψετε τη διάλυση του ΟΗΕ. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα πούμε ότι δε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε ένα ρόλο του ΟΗΕ. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό, είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης.

Εσείς θέλετε το Συμβούλιο Ασφαλείας και τον ΟΗΕ, τον φαντάζεστε -ουτοπικά κατά τη γνώμη μας- σαν ένα όργανο που θα ισορροπεί τις διαφορές ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού ή και τις περιφερειακές, σαν ένα όργανο που θα κανονίζει ποιος θα διαχειρίζεται τι και ποιος θα παίρνει τι. Ενα τέτοιο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν πρόκειται να διαφυλάξει την ειρήνη, ούτε πρόκειται να καταργήσει τον πόλεμο. Συγκυριακά και κατά διαστήματα μπορεί να φέρνει την ισορροπία.

Εμείς αυτό βλέπουμε και δε νομίζουμε ότι το βλέπουμε μόνο εμείς, αυτά τα λένε όλα τα επιτελεία τα αμερικάνικα και τα ευρωπαϊκά. Βλέπουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε διαδοχικούς πολέμους, διότι υπάρχουν οι αιτίες, οι σκοποί, οι σκοπιμότητες για την ύπαρξη των πολέμων. Θα είναι πόλεμοι που θα τους διαδέχεται η λεγόμενη ειρηνική περίοδος, για να προετοιμαστεί ο επόμενος πόλεμος.

Επομένως, ο αγώνας δεν αρκεί να είναι ένας αγώνας των λαών κατά του πολέμου. Κατά τη γνώμη μας είναι ένας αγώνας που πρέπει να συνδυαστεί με την πάλη για την αλλαγή συσχετισμού δύναμης σε εθνικό επίπεδο, για την αλλαγή της εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Ο σύγχρονος φιλειρηνικός αγώνας, δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας, σε τελευταία ανάλυση και αντικαπιταλιστικός, ένας αγώνας για την πραγματική δημοκρατία σε κάθε χώρα και όχι απλώς ένας αγώνας κατά του πολέμου «στην ουρά» και ακολουθώντας τις κυβερνήσεις των χωρών που είτε κάνουν πόλεμο είτε συμβάλλουν και ανέχονται αυτόν τον πόλεμο.

Και θα πω ότι και μόνο το γεγονός ότι υιοθετείτε τα προσχήματα του πολέμου, είναι συμβολή σε αυτόν τον πόλεμο.

Λέτε ότι εμείς δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα, διότι διακυβεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησε και το 1991 η κυβέρνηση της ΝΔ, όταν είπε ότι πρέπει να συμμετέχουμε στον πόλεμο για δύο ισχυρούς λόγους: Τα προβλήματα με την Τουρκία και το Κυπριακό.

Αυτή, λοιπόν, η πολιτική συμμετοχής και κατευνασμού του ιμπεριαλισμού από την πλευρά της μικρής Ελλάδας τι ανταλλάγματα έδωσε; Αυτό που επιτεύχθηκε τόσα χρόνια είναι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο να εγγραφούν μέσα στα ευρωπαϊκά και ΝΑΤΟικά κείμενα και δεύτερον το Κυπριακό να βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται με ένα «σχέδιο Ανάν» τέτοιο που είναι. Και μάλιστα ούτε αυτό το «σχέδιο Ανάν» να γίνεται αποδεκτό και να πηγαίνουμε ακόμα στα χειρότερα.

Η πολιτική κατευνασμού αξιοποιήθηκε στην περίοδο του Μεσοπολέμου και από τις ισχυρές μικρότερες καπιταλιστικές χώρες πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πού οδήγησε, όμως, αυτή η πολιτική κατευνασμού; Ας θυμηθούμε τη Συμφωνία του Μονάχου, όταν η μικρή Πολωνία θεώρησε τον εαυτό της κερδισμένο σε σχέση με τη ναζιστική Γερμανία με το διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας. Τα ίδια έκαναν τότε και οι ισχυρές δυνάμεις, η Αγγλία και η Γαλλία, και οι περιφερειακές δυνάμεις της Ευρώπης, χρησιμοποίησαν την πολιτική κατευνασμού προς τη ναζιστική Γερμανία. Εμειναν έξω από το μάτι του κυκλώνα και του πολέμου αυτές οι χώρες;

Εμείς βλέπουμε το εξής πράγμα: Οσες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική εξουσία, τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, όσο και αν ακολουθείται η πολιτική του θύτη -γιατί αυτή είναι η θέση που ακολουθεί η επίσημη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, θύτης και συμμέτοχος στην ιμπεριαλιστική πολιτική- αργά ή γρήγορα η Ελλάδα, ακριβώς επειδή βρίσκεται σε μια τέτοια περιοχή όπου οξύνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, θα γίνει και στόχος.

Δε μας απασχολεί, αν θα την πληρώσει η κυβέρνηση Σημίτη ή η κυβέρνηση Καραμανλή ή αν θα την πληρώσει η πλουτοκρατία και οι επιχειρηματίες στον τόπο μας, αλλά μας ενδιαφέρει ότι θα την πληρώσει ο ελληνικός λαός.

Είπε ο πρωθυπουργός και κάτι άλλο, το οποίο πραγματικά πιστεύετε. Είπε ότι αυτό είναι το εθνικό μας συμφέρον. Δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό συμφέρον μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό που λέτε εσείς εθνικό συμφέρον είναι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Γιατί ένα τμήμα της στην Ελλάδα μπορεί να πληγεί από τον πόλεμο, αλλά μακροπρόθεσμα θα έχει συμφέρον από την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Ας δεχτούμε όμως και μια άλλη πλευρά, ότι από τη συμμετοχή μας στον πόλεμο μπορεί να κερδίσει συνολικά ο ελληνικός λαός. Τέτοια κέρδη, όμως, δεν τα θέλουμε στις πλάτες των άλλων λαών, με τη σφαγή των άλλων λαών, με την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Προτιμούμε το κόστος της αντίστασης και της ισχύος της αντίστασης, παρά τα όποια δήθεν κέρδη υπάρχουν στην προσαρμογή.

Κύριε πρωθυπουργέ, η ΕΕ ασχολήθηκε με την προώθηση της απόφασης Λισαβόνας και με τη μεταπολεμική εποχή στο Ιράκ, σε μια προσπάθεια να μείνουν απέξω οι γερμανικές, γαλλικές και άλλες πολυεθνικές από τη λεία.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι με πολύ μεγάλη συνέπεια -και εδώ η Ευρώπη ήταν ενωμένη- δώσατε μια ώθηση σε μέτρα αντιλαϊκά, τα οποία μάλιστα τώρα θα τα βαφτίσετε και σαν παράπλευρες συνέπειες του πολέμου.

Εμείς, τουλάχιστον, θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να παραιτηθεί από κανένα δίκαιο αίτημά του. Να διεκδικήσει τα δικαιώματά του τα κοινωνικά, ναι, τώρα στην περίοδο του πολέμου. Δεν μπορεί να πληρώσουν τα βάρη του πολέμου οι εργαζόμενοι. Να αντισταθούν στις απολύσεις. Και τα μέτρα που πρέπει να απαιτήσουν πρέπει να είναι μέτρα αποκλειστικά προστασίας των λαϊκών δικαιωμάτων και του λαϊκού εισοδήματος.

Εμείς δεν πρόκειται να αιτιολογήσουμε κανένα μέτρο στο όνομα του κόστους του πολέμου. Αυτόν τον πόλεμο τον κάνουν αυτοί που έχουν συμφέρον και οι λαοί δεν έχουν καμία υποχρέωση να συνδράμουν στην πολιτική των κυβερνήσεων του πολέμου».