Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 7/4 πραγματοποιούνται:

- Μεγάλη αντιπολεμική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Η κεντρική αυτή εκδήλωση της ΠΚΣ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο θα ξεκινήσει στις 12.30 το μεσημέρι, με συζήτηση, στο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής. Εισηγητές θα είναι ο Θανάσης Παφίλης, γραμματέας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης και η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσει, στις 2 μ.μ., συναυλία στα γρασίδια της Φιλοσοφικής, με τους «Long Live» και τους «AROMA CARIBE».

- Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, όλο το πρωί συναυλίες με ερασιτεχνικά συγκροτήματα και το μεσημέρι αφιέρωμα στην αντιπολεμική ποίηση.

- Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ) από τις 12 το μεσημέρι και μετά θα προβάλλονται αντιπολεμικές ταινίες και την Τρίτη το πρωί θα πραγματοποιηθούν συναυλίες με ερασιτεχνικά συγκροτήματα.

«Οι ανάγκες μας κόντρα στις ευρωζώνες τους», καλεί η Πανσπουδαστική και οι φοιτητές την εμπιστεύονται, ως τη συνεπή αγωνιστική δύναμη

Η περίπτωση του ΕΜΜΕ είναι μόνο μία από τις τρανταχτές αποδείξεις για την επιχείρηση υποβάθμισης της δημόσιας Παιδείας, που υπαγορεύει η ΕΕ και εκτελεί πιστά η ελληνική κυβέρνηση. Ακολουθούν πλήθος άλλων. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι φοιτητές, γνωρίζοντας πως τα δικαιώματά τους εξαργυρώνονται σε βόμβες που δολοφονούν αθώα παιδιά, ετοιμάζουν εντατικά την απάντηση που θα δώσουν στις 9 Απρίλη. «Οι μάσκες πέφτουν», λένε οι ίδιοι. Ξεκαθαρίζεται συνεχώς ότι Παιδεία προσαρμοσμένη στις ανάγκες του λαού, σημαίνει πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Μια από τις ελάχιστες αίθουσες διδασκαλίας του Τμήματος

«Τέσσερα χρόνια που είμαι στη Σχολή, το μόνο που ακούω, είναι υποσχέσεις. Το όλο πρόβλημα ξεκινά από τις δαπάνες για την Παιδεία», σημειώνει ο Θύμιος, τεταρτοετής φοιτητής. Ακόμα και η «λύση» που δρομολογούν αυτό το διάστημα οι πρυτανικές αρχές, δεν αναφέρεται σε ενιαίο κτίριο, όπου θα στεγάζεται κάθε δραστηριότητα και υπηρεσία, αλλά σε συστέγαση με δεύτερο τμήμα, και συμπλήρωση των αναγκών, ξανά, με εγκαταστάσεις άλλων κτιρίων.

Βέβαια, η ποιότητα ενός πανεπιστημιακού τμήματος δεν εξαρτάται μόνο από την υλικοτεχνική υποδομή. Εξίσου σημαντικό είναι το αν, μέσα από το έργο των διδασκόντων και το περιεχόμενο σπουδών, εξασφαλίζονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις που θα εφοδιάσουν την κοινωνία με ολοκληρωμένους επιστήμονες και νέα, χρήσιμη για την κοινωνική πρόοδο, γνώση.

Η διπλή αποστολή του Τμήματος, έρευνα και διδασκαλία, θίγεται ανεπανόρθωτα από τις μεγάλες ελλείψεις σε μέλη Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ), αφού για 1.000 φοιτητές υπάρχουν 23 καθηγητές, αν και συνεχώς αυξάνονται οι εισακτέοι! Η κατάσταση αυτή, όπως και η απουσία του απαραίτητου προσωπικού σε άλλες υπηρεσίες της σχολής (βιβλιοθήκη, γραμματεία, εργαστήρια), που μεταφράζεται σε μειωμένη εξυπηρέτηση των φοιτητών, πηγάζει από την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων.

Οσον αφορά στην έρευνα, στα κονδύλια που χορηγεί το ελληνικό κράτος είναι... για την τιμή των όπλων. Η έρευνα πλέον εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ιδιωτική χρηματοδότηση, που συνεπάγεται βέβαια και συγκεκριμένη κατεύθυνση. Για παράδειγμα, κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί, το μορφωτικό ίδρυμα της Αμερικανικής Πρεσβείας (που έχει «στηρίξει» στο παρελθόν έρευνα του Τμήματος) να χρηματοδοτεί έρευνα για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Αντίθετα, θα μπορούσε κάλλιστα να διαθέσει εκατομμύρια για ένα θέμα τύπου «διαφήμιση και επέκταση της αγοράς». Στη βάση αυτή, κάθε διδάσκων που δε συμφωνεί με την υπάρχουσα πολιτική έρευνας, απλά ...δεν παράγει έρευνα.

Στο πρόγραμμα σπουδών, φαίνεται ξεκάθαρα, τι κατεύθυνση ακολουθεί το υπουργείο Παιδείας για τον «εφοδιασμό» των νέων επιστημόνων. Η παροχή θεωρητικών γνώσεων δε συνοδεύεται από την εφαρμογή τους στην πράξη, αφού το πτυχίο δεν κατοχυρώνει πρακτική άσκηση για όλους τους φοιτητές. Ετσι, όπως υπογραμμίζει ο Γιώργος, φοιτητής επί πτυχίω και μέλος της ΠΚΣ ΕΜΜΕ, «οι φοιτητές αναγκάζονται να βρίσκουν εργασία σε διάφορες θέσεις, όπου γίνονται έξοχα θύματα προς εκμετάλλευση από τον εργοδότη (να μη μιλήσουμε για μισθολογικά, συνδικαλιστικά και άλλα εργασιακά δικαιώματα), για να βρουν την πρακτική γνώση που το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να τους παρέχει»!

Η παραγωγή νέας γνώσης, μέσω ερευνών, είναι για τους φοιτητές μια σχεδόν άγνωστη πτυχή του πανεπιστημίου, αφού οι απόφοιτοι του Τμήματος δεν είναι υποχρεωτικό να έχουν ολοκληρώσει κάποια πρότυπη πτυχιακή εργασία. Το ερευνητικό έργο αναλαμβάνουν πλέον τα Ερευνητικά Πανεπιστημιακά Ινστιτούτα (ΕΠΙ), απ' όπου οι φοιτητές αποκλείονται ακόμα και από τον τυπικό τους έλεγχο (μη συμμετέχοντας στα Διοικητικά του Συμβούλια), και το οποίο λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια (εξάλλου, πρόκειται για Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου). Ακόμα, όμως, κι όταν ένας φοιτητής αναλαμβάνει προσωπική πρωτοβουλία, η εκπόνηση εργασίας επιτρέπεται σε... εκλεκτούς. Φωτοτυπίες και εκτυπώσεις απ' το Διαδίκτυο δεν παρέχονται δωρεάν, ενώ τα ωράρια της βιβλιοθήκης στερούν απ' τους εργαζόμενους φοιτητές την πρόσβαση.

Στο επίπεδο των μαθημάτων, είναι αρκετά τα παραδείγματα που φανερώνουν τον αποσπασματικό και κατευθυνόμενο χαρακτήρα της γνώσης. Π.χ. Υποχρεωτικό μάθημα δεύτερου έτους: «Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και Διεθνείς Σχέσεις». Μάθημα που πραγματικά εκθειάζει την ΕΕ, και όπου δε γίνεται καν νύξη για άλλους διεθνείς οργανισμούς, όπως ΟΗΕ, G8, Σύνδεσμος Αραβικών Κρατών κτλ. Υποχρεωτικό μάθημα τετάρτου έτους:«Ελληνικό πολιτικό Σύστημα - Συγκριτική Διάσταση». Στο βιβλίο που χορηγείται, η Οχτωβριανή Επανάσταση ονομάζεται «πραξικόπημα», ενώ ο καθηγητής χαρακτήρισε σε παράδοση το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 «επανάσταση»! Αυτό που διδάσκονται οι φοιτητές, είναι ότι «η λειτουργία της τηλεόρασης είναι να πουλά το κοινό στους επιχειρηματίες», ενώ ο εργαζόμενος μοιραία υποτάσσεται στα συμφέροντα των μεγάλων δημοσιογραφικών οργανισμών και των διαφημιστικών εταιρειών.

Ψεύτη βγάζουν από τη μεριά τους οι φοιτητές καθέναν που θα περίμενε να ακολουθήσουν τη... «φωνή της λογικής»: «Τα πράγματα δεν αλλάζουν». Και δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να περάσουν στα ψιλά γράμματα την κατάσταση, πείθοντας τους φοιτητές πως αυτή δεν ανατρέπεται. Φοιτητικές παρατάξεις - μανιτάρια που εμφανίζονται λίγο πριν τις εκλογές αποσιωπώντας τις ευθύνες της κυβέρνησης, ενώ άλλες, όπως η ΔΑΠ, ψάχνουν αίθουσες για πάρτι, την ώρα που ο σύλλογος, με μπροστάρη την ΠΚΣ, κατεβαίνει στους δρόμους. Η Αρετή σημειώνει χαρακτηριστικά, πως η ΠΑΣΠ ΕΜΜΕ φαντάζεται τους φοιτητές «μεσίτες», αφού σε κάποια συνέλευση πρότεινε «να ψάξουν μόνοι τους για κτίριο»! Οπως τονίζει ο Τάσος, είναι πολύ σημαντικός ο συντονισμός των φοιτητών, αφού όλοι υφίστανται την ίδια κοροϊδία: «Πηγαίναμε πέρσι στην πρυτανεία, μας έταζαν ένα κτίριο, πήγαινε μετά το Πολιτικό, και του έταζαν το ίδιο!»

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο φοιτητόκοσμος του ΕΜΜΕ, εκλέγοντας την ΠΚΣ πρώτη δύναμη, έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερα δυναμική δραστηριότητα. Ο σύλλογος του ΕΜΜΕ πρωτοστατεί σε συντονιστικά φοιτητικών συλλόγων, ενώ με συνελεύσεις, πλούσιες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις οι φοιτητές βρίσκονται σε ένα διαρκή και δημιουργικό αναβρασμό, αρνούμενοι να μπουν στο «τρυπάκι» του συμβιβασμού, ξεκαθαρίζει η Ανθή.

Και οι κατακτήσεις της αγωνιστικής πορείας του συλλόγου πολλές. Για παράδειγμα πέρσι, ο φοιτητικός σύλλογος, μετά από σειρά δυναμικών κινητοποιήσεων, κατόρθωσε να εμποδίσει την ένταξη του Τμήματος στα ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΠΕΑΕΚ. Με αυτόν τον τρόπο, απέτρεψε την υπό όρους και με ημερομηνία λήξης χρηματοδότηση του Τμήματος (στο κείμενο με τους «όρους» γινόταν λόγος περί «καταπολέμησης του φαινομένου των λιμναζόντων φοιτητών». Ετσι, αντιμετωπίζονται και όσοι φοιτητές δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, επειδή εργάζονται), υπερασπιζόμενοι τον δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας. Ο αγώνας συνειδητοποιείται από πολλούς φοιτητές ότι εξακολουθεί να είναι μονόδρομος.

Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Θεσσαλονίκης, το οποίο εδώ και χρόνια λειτουργεί και πρωτοστατεί στους αγώνες του μαθητικού κινήματος, αποφάσισε μέσα από συλλογικές διαδικασίες - μάλλον δεν τις γνωρίζουν οι ατομικές συλλογικότητες... - σε συνεδρίαση στην οποία συμμετείχαν εκλεγμένοι από 25 σχολεία της πόλης, να πραγματοποιήσει συλλαλητήριο την Πέμπτη στην Πλατεία Αριστοτέλους. Η συγκέντρωση έγινε με την παρουσία χιλιάδων - αυτοί είδαν μόνο 200 - μαθητών.

Ποιοι θέλουν να «καπελώσουν» τους μαθητές, αν όχι αυτοί που με το έτσι θέλω απαιτούν να τους εντάξουν στα καλούπια τους;