Zack de la Rocha

Ντέιβιντ Μπερν

Κι ενώ στη Βρετανία δύο μεγάλα ονόματα της σύγχρονης μουσικής, οι Ντέιμον Αλμπαρν των «Blur» και Ρόμπερτ Ντελ Νάτζα των «Massive Attack», μέλη και οι δύο της οργάνωσης CND («Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό»), διαδηλώνουν στο Λονδίνο κατά του πολέμου στο Ιράκ, στην Αμερική μαζί με τους νεότερους καλλιτέχνες δήλωσαν το «παρών» και κάποιοι γερόλυκοι της ροκ. Πριν την κήρυξη του πολέμου, με πρωτοβουλία του Ντέιβιντ Μπερν των «Talking Heads», πολλοί Αμερικανοί καλλιτέχνες ένωσαν τις φωνές τους κάτω από το σύνθημα «Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι λάθος και το ξέρουμε». Ανάμεσά τους οι Λου Ριντ, «REM», Σέριλ Κρόου, Νάταλι Μέρτσαντ, «Kronos Quartet», «Sonic Youth», Ντέιβιντ Σίλβιαν κ.ά. Ο δε Μπρους Σπρίνγκστιν αφιερώνει ερμηνείες του στους αθώους Ιρακινούς και κατακεραυνώνει την πολιτική Μπους.

Συνεπής στον αγώνα του ενάντια σ' έναν κόσμο ταξικό και απάνθρωπο, που αυτές τις μέρες αποκαλύπτει το πιο φρικτό πρόσωπό του, ο Zack de la Rocha, πρώην τραγουδιστής των «Rage Against The Machine», συμπαραστέκεται στους ανυπεράσπιστους Ιρακινούς με το τραγούδι «March οf Death», που έγραψε σε συνεργασία με τον DJ Shadow. Οι «System Of A Down» δημιουργούν το αντιπολεμικό βίντεο κλιπ «Boom», που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Μουρ, δημιουργός του βραβευμένου με όσκαρ ντοκιμαντέρ «Ακήρυχτος Πόλεμος». Την αντίθεσή τους στον πόλεμο εκφράζουν και οι «Beastie Boys» με το τραγούδι «In A World Gone Mad». Το αντιπολεμικό τραγούδι «Θέλουμε Ειρήνη» ηχογράφησαν ο διάσημος ροκ «σταρ» Λένι Κράβιτς και ο δημοφιλής Ιρακινός τραγουδιστής Καντίμ Αλ Σάχιρ (το κυκλοφόρησαν μέσω διαδικτύου). Ο Κράβιτς βάλλοντας κατά του σιωπηλού εμπάργκο των αμερικανικών ραδιοφωνικών σταθμών, που δεν αναμεταδίδουν αντιπολεμικά τραγούδια, επέλεξε το διαδίκτυο για την ηχογράφηση και κυκλοφορία του δικού του αντιπολεμικού «ύμνου», μέσω της ιστοσελίδας «Rock the Vote». Μάλιστα, δήλωσε ότι αποφάσισε να συνεργαστεί με τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, γιατί τάσσεται «ανεπιφύλακτα υπέρ του δικαιώματος των νέων ανθρώπων στην ελευθερία της έκφρασης». Ακριβώς αυτή την ελευθερία καταστέλλει τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα, συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι «R.E.M», «Beastie Boys», Τζον Μάλενκαμπ (διασκεύασε τους στίχους του Woody Guthrie για το αντιπολεμικό κομμάτι «Baltimore to Washington»), Zack de la Rocha, να αναγκάζονται να κυκλοφορούν τα αντιπολεμικά τραγούδια τους μέσω του διαδικτύου. Χαρακτηριστική της γενικότερης κατάστασης, που επικρατεί στη χώρα της «ελευθερίας» είναι και η πρόσφατη δήλωση στα «Νέα» του Ράι Κούντερ, που με τον Βιμ Βέντερς κατέγραψε την ιστορία των θρυλικών Κουβανών «Μπουένα Βίστα»: «Αυτή ήταν μάλλον η τελευταία φορά που μπόρεσα να δουλέψω στην Κούβα με Κουβανούς μουσικούς. Η αμερικανική κυβέρνηση μου το απαγορεύει».

Πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε ανάμεσα στα σπαράγματα παιδικών σωμάτων και τα ερείπια ειρηνικών οικογενειακών εστιών τα αιμόφυρτα ψήγματα της αλήθειας.

Πρέπει, τέλος, να αποφασίσουμε πως αυτό που πραγματοποιείται στο Ιράκ δεν είναι μια σειρά «γεγονότων» που χρειάζεται να τα περιγράψουμε και να τα αναλύσουμε σαν ένα άθροισμα ενδιαφερόντων συμβάντων, αλλά η θεμελίωση μιας άλλης αντίληψης για τη ζωή, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Θεμελιώνεται, με άλλα λόγια, στο όνομα ενός νεοπλασματικού εθνικού συμφέροντος, το πρόπλασμα ενός άλλου κόσμου, με βάση το οποίο θα επιχειρηθεί η ανατροπή των αξιών που θα μπορούσαν να τον συγκροτήσουν. Εμείς όμως οραματιζόμαστε έναν κόσμο, όπου η πολιτική δύναμη θα δρα ως έκφραση των νόμιμων επιδιώξεων της πάλης ενός λαού και όχι ως εκδήλωση των προσωπικών συμφερόντων μιας αντιλαϊκής εξουσίας. Εναν κόσμο, όπου η λογική μιας μισαλλόδοξης, νεοφιλελεύθερης λογιστικής δε θα έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει τις προοπτικές μιας κοινωνικής ευδαιμονίας με την αλαζονεία της οπλικής έπαρσης.

Αυτή τη στιγμή στο Ιράκ δεν κρίνεται η έκβαση ενός πολέμου, αλλά ορίζονται οι νέες μορφές εκδήλωσης του ιμπεριαλιστικού δόγματος, στα πλαίσια του οποίου θα οριστούν άλλοι υπολογισμοί της ανθρώπινης ύπαρξης και του στοιχειώδους λαϊκού δικαιώματος για την κοινωνική επιβίωση και την αποδοχή ενός άλλου, ωστόσο άκρως νόμιμου και αυτονόητου οράματος για την «καθημερινότητα».