Εμείς, τι να πούμε; Να υπογραμμίσουμε το πρωτοφανέστατο γεγονός της ύπαρξης χωρών και κυβερνήσεων, που συμπράττουν σ' έναν επιθετικό πόλεμο, παραβιάζουν ωμά το διεθνές δίκαιο και τσαλαπατούν τις αρχές του ΟΗΕ, αλλά αρνούνται να κατονομαστούν; `Η, να σημειώσουμε πως μόνο και μόνον αυτό το γεγονός κάνει ολοφάνερο τον ολότελα άδικο, απάνθρωπο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου;
ΥΓ: Αλήθεια, κυβερνήσεις σαν της δικής μας χώρας, πού τις συγκαταλέγει ο Κ. Πάουελ; Προφανώς, εκτός των 45, έχει και μια άλλη, ακόμη μεγαλύτερη λίστα, όλων όσοι φραστικά είναι υπέρ της ειρήνης, αλλά στην πράξη κάνουν «πλάτες» στις ΗΠΑ και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γεγονός, το οποίο φανερώνει πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα και οι εξελίξεις, εάν ήταν ριζικά διαφορετική η πολιτική και η στάση των κυβερνήσεων αυτών.
«Είναι γνωστό ότι ο πόλεμος με το Ιράκ είναι σε μεγάλο βαθμό πνευματικό τέκνο μιας ομάδας νεοσυντηρητικών διανοουμένων, που τον βλέπουν σαν πρόγραμμα - πιλότο. Τον Αύγουστο, Βρετανός αξιωματούχος που πρόσκειται στην ομάδα Μπους δήλωσε στο "Newsweek": "Ολοι θέλουν να πάνε στη Βαγδάτη. Οι αληθινοί άνδρες θέλουν να πάνε στην Τεχεράνη". Το Φεβρουάριο, σύμφωνα με την "Haaretz", ο υφυπουργός των Εξωτερικών Τζον Μπόλτον είπε σε Ισραηλινούς αξιωματούχους ότι μετά τη νίκη στο Ιράκ οι ΗΠΑ θα "τακτοποιούσαν" το Ιράν, τη Συρία και τη Βόρειο Κορέα. Θα είναι πράγματι το Ιράκ πρώτο σε μακρά σειρά; Φαίνεται πάρα πολύ πιθανόν και όχι μόνο επειδή το "δόγμα Μπους" μοιάζει με κάλεσμα για σειρά πολέμων.»
Το απόσπασμα είναι από άρθρο του γνωστού Αμερικανού δημοσιογράφου και αναλυτή Πολ Κρούγκμαν και δημοσιεύτηκε προχτές στην εφημερίδα «Δε Νιου Γιορκ Τάιμς», ενώ, χτες αναδημοσιεύτηκε από το «Βήμα».
Με πολλές χιλιάδες, «έξυπνες» και μη, βόμβες θα «γαζώσουν» το Ιράκ - ίσως, να έχουν αρχίσει την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές - τα αμερικανικά και βρετανικά πολεμικά αεροπλάνα, τα πρώτα εικοσιτετράωρα του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το ίδιο θα κάνουν και τα πολεμικά πλοία των εισβολέων, βομβαρδίζοντας την πολύπαθη αυτή χώρα με μεγάλο αριθμό πυραύλων «Κρουζ» και «Τόμαχοκ». Τουλάχιστον, τριπλάσιος θα είναι ο αριθμός των βομβών και πυραύλων απ' ό,τι στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1991, ενώ η ισχύς τους θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, σημειώνουν οι ειδικοί.
Κι αν αναρωτιέστε, γιατί θα γίνουν οι πρωτοφανείς αυτοί βομβαρδισμοί, όταν οι πάντες παραδέχονται ότι η στρατιωτική υπεροπλία των ιμπεριαλιστών εισβολέων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη των αδύνατων ιρακινών Ενόπλων Δυνάμεων, η απάντηση είναι απλή. Ο βασικός και κύριος στόχος τους δεν είναι ο ιρακινός στρατός και οι όποιες αμυντικές υποδομές του, αλλά ο ιρακινός λαός. Αυτόν κυρίως φοβούνται οι εισβολείς και γι' αυτό επιδιώκουν τον εκφοβισμό και την κατατρομοκράτησή του, πριν ξεκινήσουν οι χερσαίες πολεμικές επιχειρήσεις. Αλλωστε, τον ίδιο ακριβώς στόχο έχει και ο πολύμορφος ψυχολογικός πόλεμος, που ξεδιπλώνεται πολύ καιρό τώρα, ενώ τα ίδια έγιναν και με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.
Αυτή είναι η αλήθεια και ο... όψιμος πόνος των Τζ. Μπους και Τ. Μπλερ για τον ιρακινό λαό, δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό και αποκρουστικό πρόσωπο της βάρβαρης και τρομοκρατικής πολιτικής του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.
Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για το μονομερή πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, δήλωσε ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ. Τα ίδια είπε και ο Γερμανός καγκελάριος, Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ταυτόχρονα, όμως -όπως δήλωσαν και οι δύο- οι χώρες τους θα παράσχουν τις απαιτούμενες από τις ΗΠΑ διευκολύνσεις και δηλώνουν έτοιμες, να πάρουν μέρος στην ανοικοδόμηση του μεταπολεμικού Ιράκ, πάντα, βέβαια, μέσα από τις διαδικασίες του ΟΗΕ.
Αυτά τα λίγα και ασχολίαστα, για όσους εκστασιάζονται με την ...αντιπολεμική στάση του γαλλογερμανικού άξονα...
Είναι ανόητο, πάντως, να προσπαθούν να μας πείσουν πως η όποια συζήτηση και οι όποιες επαφές γίνονται στην έδρα της ΕΕ έχουν να κάνουν με την «παγκόσμια ειρήνη». Για τη μετα-Σαντάμ εποχή κυρίως κουβεντιάζουν και, βέβαια, το μυαλό τους είναι στη μοιρασιά της λείας.
Αλλωστε, η για δεύτερη συνεχή μέρα χτεσινή άνοδος των Χρηματιστηρίων δίνει χεροπιαστά επιχειρήματα στους πλέον κυνικούς, αν και ο τίτλος μπορεί να αποδοθεί κάλλιστα σε όλους.
Το σίγουρο είναι πως η «κοινή θέση», που έχει εδώ και καιρό λάβει η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια κοινή γνώμη κατά του άδικου πολέμου, δεν έχει την παραμικρή θέση στις διεργασίες των Βρυξελλών.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ, στη ...γειτονιά μας, οι πιέσεις έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και πλέον - εκτός των σεισμών - με τη γειτονική Τουρκία, μας «ενώνουν» και οι Αμερικανοί, δημιουργώντας ...έναν ωραιότατο διάδρομο για τα αεροπλανοφόρα και τα μεταγωγικά τους στο Αιγαίο.
Οχι πως δεν ήταν πάντοτε «ανοιχτοί οι δρόμοι», αλλά όταν οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες και πιο άμεσες, τότε όλα γίνονται ...πιο άμεσα και πιο φανερά, όπως για παράδειγμα η σημερινή, άκρως εσπευσμένη, συνεδρίαση του τουρκικού Κοινοβουλίου.
Οσο για τον υπουργό Εξωτερικών που διαθέτουμε, εδώ και καιρό έχει εγκαταλείψει τη «βήμα - προς - βήμα» προσέγγιση. Με τους Αμερικανούς ασχολείται εδώ και αρκετούς μήνες, οπότε η προσέγγιση είναι ...«τρέχοντας»!
Στο σχετικό κείμενο, που διένειμε το υπουργείο Οικονομίας, διαβάζουμε ότι «οι βασικές μας προτεραιότητες είναι η μεταρρύθμιση στα συστήματα απασχόλησης» και ότι «τα κράτη-μέλη πρέπει να επιδιώξουν μεταρρυθμίσεις στα φορολογικά συστήματα και στα συστήματα κοινωνικών παροχών, να βελτιώσουν τον τρόπο διαμόρφωσης των μισθών ώστε να αντανακλούν καλύτερα την παραγωγικότητα και να μεταρρυθμίσουν τη νομοθεσία για την προστασία της απασχόλησης». Και σε άλλο σημείο κάνουν λόγο για «θέσπιση κατώτατων επιπέδων συνθηκών εργασίας, προς όφελος της απασχόλησης (!), αφήνοντας παράλληλα περιθώρια στις επιχειρήσεις ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες. Οι μεταρρυθμίσεις για βιώσιμα συνταξιοδοτικά προγράμματα πρέπει επίσης να συνεισφέρουν σε αυτό το στόχο».