- ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΝΕ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ!

Εργάτριες, εργάτες

ΑΘΗΝΑ 29.4.2003

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

«Ο εγκληματικός πόλεμος εναντίον του Ιράκ εγγράφεται μέσα στο στρατηγικό στόχο των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και των Βρετανών συμμάχων τους για αναδιανομή του κόσμου προς όφελος των καπιταλιστικών μονοπωλίων. Αυτή η ηγεμονική πολιτική, που καταπατά και εξευτελίζει το διεθνές δίκαιο εις βάρος των λαών, περνά από ένα σχέδιο επαναφοράς του καθεστώτος αποικιοκρατίας των κρατών που αντιστέκονται σαν "πεισματάρικα γαϊδούρια" στην Παγκόσμια Ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη. Είναι η συνέπεια της επανάστασης της μπουρζουαζίας στην πρώην Σοβιετική Ενωση.

Οι ΗΠΑ αποβλέπουν στο να περικυκλώσουν, να αποδυναμώσουν, να διχάσουν και να κάνουν δέσμιους τους πιθανούς αντιπάλους τους, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ρωσία, η Ιαπωνία, η Κίνα...

Η απόλυτα υγιής αντίδραση των λαών ενάντια στον πόλεμο αυτό, ενάντια στις ΗΠΑ και την Αγγλία, που είναι οι χώρες που επιτίθενται, δεν πρέπει να οδηγήσει την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες να παρασυρθούν από την ψευδαίσθηση και το παραμύθι ενός "στρατοπέδου ειρήνης", που ενσαρκώνει υποθετικά η Γαλλία και η Γερμανία. Κι αυτά τα κράτη επιδιώκουν τους ίδιους στόχους σε ό,τι αφορά το Ιράκ κι άλλες χώρες, με άλλα μέσα, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους. Οι αντιπολεμικές δηλώσεις των Σιράκ - Σρέντερ δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε πως τα αμερικάνικα Β52 μπόρεσαν να πετάξουν πάνω από τις χώρες μας, χρησιμοποιώντας το δικό μας εναέριο χώρο, με όλη την ησυχία τους για να πάνε να κατασφάξουν τον ιρακινό λαό και πως σήμερα οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών Κρατών όποιοι κι αν είναι αυτοί, τσακώνονται ξεδιάντροπα και χωρίς τσίπα για τη "μοιρασιά της πίτας" στην ανοικοδόμηση της αγοράς του Ιράκ και την πετρελαϊκή παραγωγή.

Η αμερικανοβρετανική επιθετικότητα σε βάρος του Ιράκ δε θα είναι ένα γεγονός χωρίς σοβαρές συνέπειες και ήδη βλέπουμε τις πρώτες συνέπειες στην περιοχή αυτή του κόσμου με ανεξέλεγκτους κινδύνους επέκτασης.

Η καπιταλιστική απάντηση στην κρίση του συστήματος είναι η εγκατάσταση παντού μιας οικονομίας πολέμου που περνά από την καταστροφή των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζομένων, τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών ακόμα και μέχρι την αντεργατική καταστολή.

Στη Γαλλία, η κυβέρνηση Σιράκ - Ραφαρίν εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση που ευνοεί την οικονομική ύφεση και την αύξηση της ανεργίας για την επίσπευση των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων όπως η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, των δημόσιων υπηρεσιών, την περικοπή των συντάξεων κλπ.

Σήμερα, μέσα στη μάζα των εργαζομένων υπάρχει εκείνο το δυναμικό που θα καταστήσει αυτές τις πολιτικές αποτυχημένες. Πρέπει, ωστόσο, να αποκαλύψουμε τον αξιοθρήνητο ρόλο που παίζουν τα επίσημα συνδικάτα, συμπεριλαμβανομένης της CGT Γαλλίας στο θέμα της οργάνωσης των αναγκαίων και γενικευμένων επιθετικών αγώνων.

Την 1η Μάη και πέρα από αυτή, οι ταξικοί αγωνιστές συνδικαλιστές, τα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να δουλέψουν για να γιγαντωθεί η απαίτηση για εθνικούς και διεθνείς αγώνες μέχρι τη γενική απεργία.

Το κίνημά μας "Continuer la CGT" (κίνηση στο εσωτερικό της CGT που ενσαρκώνει τον επαναστατικό συνδικαλισμό του ταξικού αγώνα) απευθύνει έκκληση για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων ενάντια στον πόλεμο και για ενδυνάμωση των ενωτικών αγώνων των εργαζομένων, ενάντια στις χωρίς προηγούμενο αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές επιθέσεις της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.

Στο Παρίσι και σε όλη τη Γαλλία, η Πρωτομαγιά θα είναι σύμβολο αλληλεγγύης με τον ιρακινό και παλαιστινιακό λαό καθώς και με όλους τους λαούς που είναι θύματα του καπιταλισμού. Ακόμα και οι αναδιαρθρώσεις που επιχειρούνται από την κυβέρνηση Σιράκ - Ραφαρίν και που είναι οι αντιδραστικότερες που έγιναν ποτέ εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα και που αφορούν στις συντάξεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις δημόσιες υπηρεσίες κλπ., θα δώσουν το έναυσμα για δυναμικές κινητοποιήσεις, στις οποίες θα πρέπει να δώσουμε ριζική επέκταση κυρίως με γενική απεργία. Η Continuer la CGT αγωνίζεται προς αυτή την κατεύθυνση και θα συνεισφέρει στην απομόνωση των ρεφορμιστών συνδικαλιστικών υπεύθυνων που επιδιώκουν να φρενάρουν τους αποφασιστικούς αγώνες».