ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ζητείται «αξιοπιστία απέναντι στις ΗΠΑ»

Σχόλιο του ΥΠΕΘΑ για την πρωτοβουλία των «τεσσάρων»

Τη δημιουργία πυρήνα ξεχωριστού στρατού στα πλαίσια της ΕΕ, που αποφάσισαν την Τρίτη στις Βρυξέλλες οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, σχολίασε μετά την προχθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου Αμυνας (ΣΑΜ) ο υπουργός Γ. Παπαντωνίου απαντώντας σε σχετική ερώτηση.

Αρχικά χαρακτήρισε ως «θετική» την πρωτοβουλία, καθώς -όπως υποστήριξε- «οι τέσσερις ηγέτες χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ουσιαστικά επικροτούν τους σκοπούς, τους στόχους και τις πολιτικές που έχει ακολουθήσει η Ελληνική Προεδρία για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας». Συμπλήρωσε δε ότι «αυτή η τετραμερής συνάντηση δεν είναι μία μονομερής ενέργεια, η οποία θα προχωρήσει αποσχιστικά από την υπόλοιπη ΕΕ». Και πρόσθεσε: «Αρα χαιρετίζουμε τη θετική αυτή πρωτοβουλία. Συγκλίνει και εναρμονίζεται απόλυτα με τη δική μας πρωτοβουλία για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας, τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης και βεβαίως επίσης την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού Εξοπλισμών».

Βέβαια, δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι «η ευρωπαϊκή άμυνα για να αποκτήσει αξιοπιστία απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά γενικότερα σε παγκόσμια κλίμακα, θα πρέπει να έχει την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή. Το προτιμότερο είναι να είναι μια πρωτοβουλία των 25 χωρών που πλέον μετέχουν στην ΕΕ, αλλά σε κάθε περίπτωση, και αν αυτό κάποτε αποδειχθεί ότι δεν είναι απόλυτα εφικτό λόγω ενστάσεων, επιφυλάξεων ή ουδετερότητας, αν θέλετε, ορισμένων χωρών - μελών, να μετέχουν στην ευρωπαϊκή άμυνα, θα επιδιώξουμε την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή χωρών - μελών, έτσι ώστε αυτή η Ευρωπαϊκή Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης, ο Ευρωπαϊκός Στρατός, να έχει αξιοπιστία, να έχει μεγάλη μαχητική ισχύ και να μπορεί να δίνει στην ΕΕ ένα ισχυρό εργαλείο για την άσκηση μιας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής».

Στερνό «αντίο» στην Αγορίτσα Τσιακίρη

Με τον αγαπημένο της «Ριζοσπάστη» στα χέρια και την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ να σκεπάζει το φέρετρό της - τον «Ρ» και το ΚΚΕ που αγάπησε και υπηρέτησε τα ιδανικά και τα οράματά τους για ένα καλύτερο κόσμο - «έφυγε» χτες για το τελευταίο της ταξίδι η Αγορίτσα (η δική μας Ρίτσα) Τσιακίρη, που κηδεύτηκε από το Νεκροταφείο Βύρωνα.

Ηταν πολλοί οι σύντροφοι και συντρόφισσες, οι συναγωνιστές και συναγωνίστριες της στους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού και γνωστοί, που με ζωγραφισμένη τη θλίψη στα πρόσωπά τους, ξεπροβόδισαν, μαζί με τους οικείους της (την αδελφή της Βασιλική και την Ευτυχία, το Γιώργο και τον Ανδρέα Βαρελογιάννη), την Αγορίτσα Τσιακίρη. Ανάμεσά τους παραβρίσκονταν σύντροφοί της από την ΚΟΒ Περισσού και από το «Ριζοσπάστη», ο Κώστας Μαραγκουδάκης, μέλος της ΚΕΟΕ του ΚΚΕ κ.ά.

Την αγωνίστρια που, όπως θύμισε αποχαιρετώντας την εκ μέρους της ΚΟΒ Περισσού ο Γ. Παυλίδης, μπήκε στον αγώνα, από τα 13 χρόνων κοριτσάκι με τον ΕΛΑΣ, παλεύοντας για την απελευθέρωση της πατρίδας από το φασιστικό ζυγό. Αμέσως μετά την απελευθέρωση αγωνίστηκε μέσα από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ενάντια στον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπου και, το 1946, τραυματίστηκε σοβαρά. Το 1947 συνελήφθη από το μοναρχοφασιστικό κράτος για να ακολουθήσει η φυλάκισή της, πρώτα στις φυλακές της Λάρισας, της Πάτρας, στις φυλακές Ανηλίκων και τις γυναικείες φυλακές του Αβέρωφ, απ' όπου απολύθηκε στα 1953. Η χούντα την ξαναστέλνει στις φυλακές για ένα χρόνο.

Η Ρίτσα Τσιακίρη συνέχισε τον αγώνα παλεύοντας για τα ιδανικά του ΚΚΕ, για κοινωνική προκοπή και λαϊκές ελευθερίες μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέλος του οποίου ήταν μέχρι το θάνατό της. Πιστή στις ιδέες και τα οράματα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, η Ρίτσα Τσιακίρη, μετά τη μεταπολίτευση, συνέχισε τον αγώνα, μαζί με το σύντροφό της στη ζωή, αγωνιστή Γ. Τσιακίρη, με τον οποίο εργάστηκαν για χρόνια στις υπηρεσίες του «Ριζοσπάστη». «Καλό ταξίδι», συντρόφισσα Ρίτσα, θα σε θυμόμαστε πάντα.

Σκέψεις για ένα κενό

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Να που έφτασε η στιγμή για το τελευταίο άλμα του Χόμο Πασόκους στο κενό. Από τον ιδεολογικό ιππόδρομο όπου τον είχε μεγαλώσει ο Αντρέας, ο επονομαζόμενος και Μεγάλος, ο Χόμο Πασόκους σάλταρε κυριολεκτικά μέσα στο Χρηματιστήριο, νομίζοντας πως είχε σίγουρο το χρυσάφι στο χέρι.

Ο Χόμο Πασόκους, ο μάγκας, η γάτα. Ο κοντός με τη γραβάτα, αυτός που χωνότανε παντού και τα έπαιρνε απ' όλους, αυτός που χτύπαγε τα κλειδάκια του κάμπριο επιδεικτικά στο τραπέζι μπροστά στο φραπέ και σε μια ξανθιά, αυτός τη «βρήκε» - κατά την έκφρασή του - από εκεί που δεν το περίμενε. Τώρα αναπολεί τους ηγέτες του παρελθόντος, τον αναβάτη Αντρέα, τον πολυμήχανο Μένιο, αυτοί σου πέταγαν και κανένα κόκαλο, μονολογεί, ενώ τώρα οι εκσυγχρονιστές... όλα για πάρτη τους.

Ο Σημίτης βρήκε επιτέλους το ρόλο που του ταιριάζει: του Πόντιου Πιλάτου της πολιτικής σκηνής.

Το πολιτικό κενό το μοιράζει η κυβέρνηση σαν ένα αγαθό απαραίτητο για κάθε σπίτι. Το ηθικό κενό δεν την ενδιαφέρει αν υπάρχει. Αυτό το έχει αναθέσει με δόλιο τρόπο σε εισαγγελείς και δικαστές, καθιστώντας τους ρυθμιστές της ηθικής.

Κάποιος σοφός είχε πει πως νόμος είναι η επιβράβευση της πανουργίας. Αφού εγώ, ο Χόμο Πασόκους, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω το νόμο, η τελευταία μου προσταγή σ' αυτόν είναι: να κοιμηθεί.

Αυτή είναι η αρχή του τέλους του Χόμο Πασόκους. Το Χρηματιστήριο είναι το τελευταίο σύμβολο μιας κίνησης ανθρώπων που καπηλεύτηκαν ό,τι πιο ευγενικό είχε η Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ τελειώνει στα χέρια ενός ουδέτερου ανθρώπου όπως είναι ο Σημίτης. Τα συνθήματα για την κίνηση - και όχι φυσικά πια κίνημα, αφού ως τέτοιο δεν υφίσταται - έχουν αμετάκλητα τελειώσει. Το πολιτικό κενό που έχει γεννηθεί έχει μια μεγάλη ανάγκη: το νανούρισμα, για να μην το ξυπνήσει κανείς και ποτέ: «Κοιμάται ο Σημίτης μου και πού θα μου ξυπνήσει; Στο χέρι της Αμερικής και στην κοιλιά της Δύσης...».

του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«Εφυγε» ο κομμουνιστής Ζαχαρίας Ζαχαριάδης

Σήμερα Παρασκευή, ώρα 6 μ.μ., η κηδεία του από το νεκροταφείο Χαλανδρίου

Πέθανε στις 30.4.2003 ο αντιστασιακός αγωνιστής, ο κομμουνιστής Ζαχαρίας Ζαχαριάδης του Αντωνίου. Η κηδεία του γίνεται, σήμερα Παρασκευή, ώρα 6 μ.μ. από το νεκροταφείο Χαλανδρίου (οδός Αναπαύσεως).

Ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Μπορ στη Μ. Ασία. Ηρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 5 χρόνων, αφού είχε χάσει τον πατέρα του στο διωγμό από τους Τούρκους. Ορφανός μεγάλωσε με τη φροντίδα της μάνας του Βασιλικής, που έκανε διάφορες βιοποριστικές δουλιές για να τα βγάλει πέρα. Ο ίδιος ο Ζαχαρίας δούλεψε από μικρός 12 χρόνων για να βοηθήσει σε εργοστάσιο θείου του, στην Κοκκινιά όπου είχαν εγκατασταθεί.

Μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, όπου, αργότερα, ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση, πέρασε στρατοδικείο μαζί με άλλους συντρόφους του. Η απολογία του ήταν καταπέλτης κατά των στημένων δικαστηρίων και των δικαστών, τονίζοντας πως δοσίλογοι είναι αυτοί που τους διέταξαν να δικάζουν αγωνιστές. Κατηγορούμενοι, τόνισε, είναι αυτοί που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και όχι οι απελευθερωτές. Δικάστηκε σε θάνατο και όπως έγραψε χαρακτηριστικά τοπική εφημερίδα δεκαπέντε μέρες μετά, «θρασύς Ζαχαριάδης εξύβρισε τους δικαστές του». Η ποινή του, τελικά, με το ενδιαφέρον και την πίεση του τότε επιτετραμμένου της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ, Βισίνσκι, μετατράπηκε σε ισόβια.

Ο Ζ. Ζαχαριάδης υπηρέτησε την Εθνική Αντίσταση από στελεχικές θέσεις (στρατοπεδάρχης). Ηταν μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Βαγγέλη Ρογκάκο, τον πολιτικό επίτροπο του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, υπεύθυνο όλου του Μοριά. Τη μητέρα του, ο Ζ. Ζαχαριάδης, από την κήρυξη του πολέμου και την απελευθέρωση, την είδε μόνο μια φορά, αφού ζήτησε άδεια από τον Ν. Μπελογιάννη, για μισή ώρα και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκε την σ. Ολγα, η οποία του στάθηκε σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι χαρακτηριστικό και τούτο. Οταν συγγενείς του απευθύνθηκαν στον Μποδοσάκη, ο οποίος ήταν συγγενής του, εκείνος απάντησε: «Αφήστε τον (στη φυλακή), γιατί οι κομμουνιστές δε θέλουν λύπηση»!

Από την εποχή της Αντίστασης μέχρι το τέλος της ζωής του, παρέμεινε κομμουνιστής οργανωμένος στο ΚΚΕ. Δούλεψε ως διεκπεραιωτής εφημερίδων («Δημοκρατική Αλλαγή», «Ελεύθερος», «Αυγή» και «Ριζοσπάστης»), πάντα όρθιος ως κομμουνιστής. Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για τις ιδέες του, σεμνός, ευγενής, από υπεύθυνες θέσεις. Ολη η Ν. Πεντέλη τον γνώριζε για τη δράση του. Αταλάντευτος, μαζικός δουλευτάρης, παρά τις δυσκολίες της ζωής. Πάλεψε οι ιδέες του κομμουνισμού να φθάσουν σε όσο πιο πολλά άτομα. Στο τέλος, ό,τι είχε και δεν είχε τα άφησε στην υπηρεσία του ΚΚΕ, που τόσο πολύ, τόσο δυνατά αγάπησε.