Μια συζήτηση πλούσια, πρόσωπο με πρόσωπο, μια συζήτηση που η εργοδοσία προσπάθησε πολλές φορές στο παρελθόν να την απαγορέψει, μια συζήτηση χωρίς χαριεντίσματα και «συμπόνιες», μια συζήτηση που αφορούσε κύρια το γιατί και πώς θα υπάρχει διέξοδος, έγινε χτες, στο εργοστάσιο της «ΣΙΣΣΕΡ - ΠΑΛΚΟ» στην Αθήνα, ανάμεσα στην Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, και τις εργάτριες, στις οποίες η πολυεθνική ανακοίνωσε ότι απολύονται στις 30 Μάη.

«Ερχομαι σήμερα εδώ για πρώτη φορά, και το λέω αυτό με λύπη, γιατί ξανά και ξανά τουλάχιστον μία φορά το χρόνο ζητούσα εγγράφως να έρθω εδώ και να μιλήσω μαζί σας και πάντα η απάντηση ήταν "όχι"», είπε ανοίγοντας τη συζήτηση έξω από το εργοστάσιο η Αλ. Παπαρήγα. «Είχα σκεφτεί - ειλικρινά το λέω και το είχα προτείνει - να έρθω απ' έξω διά της βίας», συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα «και δε με νοιάζουν οι δημόσιες σχέσεις ούτε οι διπλωματίες. Αλλά μου είπαν ότι ίσως δυσκόλευα τη δική σας θέση. Δεν είμαι και τόσο βέβαιη ότι θα σας τη δυσκόλευα. Οταν είχα εκφράσει την επιθυμία να έρθω ο σκοπός ήταν ο εξής: Οχι αυτός που επικαλέστηκε η διοίκηση, ότι θέλω να 'ρθω για να διαιρέσω τις εργαζόμενες, διότι τα κοινωνικά ζητήματα, τα πολιτικά ζητήματα, τα οικονομικά ζητήματα υπάρχουν παντού, σε κάθε χώρο. Και επομένως δεν κρύβονται τα προβλήματα με το να μην επιτρέπονται οι επισκέψεις των κομμάτων. Ισα ίσα τα κόμματα έχουν υποχρέωση να μπαίνουν στους τόπους δουλιάς, για να βλέπουν κατά μέτωπο τα πράγματα και να ενημερώνουν τον κόσμο. Εισέπραξα λοιπόν ένα "όχι" και πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο ότι στη δική μας πρόθεση ήταν να σας ενημερώσουμε για την πορεία του κλάδου και του εργοστασίου. Δυστυχώς, εμείς δεν αιφνιδιαστήκαμε. Λυπάμαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω εδώ και να πραγματοποιήσω μια παλιότερη επιθυμία σε τέτοιες συνθήκες».

«Ο,τι κι αν λέγαμε - τόνισε κλείνοντας αυτό τον μικρό πρόλογο - και ό,τι κι αν πιστεύαμε, πάντα ελπίζαμε ότι το κακό δε θα έρθει σε ένα εργοστάσιο. Μπορεί να προβλέπουμε, να ξέρουμε πού πάνε τα πράγματα αλλά σας διαβεβαιώνω, όταν απ' τις εξελίξεις θίγονται οι εργαζόμενοι εμείς προτιμάμε να πέσουμε έξω στην πρόβλεψή μας».

«Κράτησα μια δήλωση που έκανε μια συνάδελφός σας στα κανάλια. Την άκουσα να λέει "θέλουμε δουλιά και όχι συμπόνια". Και συμφωνώ απόλυτα», υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας πως «πρόκειται για ένα δικαίωμα. Και κανείς δε δικαιούται να σας μεταχειριστεί με έναν τρόπο φιλάνθρωπο, να σας "πουλήσει" συμπόνια, αγάπη και, πολύ περισσότερο, κροκοδείλια δάκρυα. Παρά το γεγονός ότι καταλαβαίνουμε τη δεινή θέση που βρίσκεστε εσείς και οι οικογένειές σας - την καταλαβαίνουμε απόλυτα - ειλικρινά σας λέω δε βρίσκομαι εδώ γιατί αισθάνομαι λύπη για εσάς. Αλλο πράγμα το ότι καταλαβαίνουμε τον πόνο σας. Αυτό που μας προκαλεί είναι αγανάκτηση, θα έλεγα και μίσος γι' αυτούς που φταίνε γι' αυτή την κατάσταση και ξέρουμε πάνω απ' όλα ότι έχετε πολύ μεγάλη δύναμη. Αλλο πράγμα το λυπάμαι κι άλλο πράγμα το κατανοώ τη θέση των εργαζομένων. Αλλά σε καμιά περίπτωση δε λέμε "ήρθαμε να σας συμπονέσουμε"».

«Θέλουμε να συζητήσουμε μαζί σας», υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα, εξηγώντας το λόγο αυτής της επίσκεψης: «Βεβαίως έχουν έρθει εδώ κι άλλοι που ανήκουν στο χώρο του Κόμματος, θα ήθελα και με τη δική μου παρουσία να συζητήσουμε τι βλέπετε, τι θέλετε. Θέλω να ξεκαθαρίσω τα εξής: Οταν κλείνει μια επιχείρηση, όχι μόνο όταν είναι κερδοφόρα, όπως αυτή, αλλά και όταν κλείνει λόγω ζημιών, εμείς ξεκινάμε από το ότι δε φταίει κανένας εργαζόμενος και για τίποτα. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν μπορεί να πληρώσει ο εργαζόμενος το κλείσιμο μιας επιχείρησης, ακόμα κι αν αυτή έχει χρεοκοπήσει. Δεύτερον, δεν υπάρχουν χρεοκοπημένοι εργοδότες, και μιλάω για τη μεγάλη εργοδοσία. Δε μιλάω για τα μικρομάγαζα της γειτονιάς. Για τους πολύ μικρούς, οι οποίοι πραγματικά χρεοκοπούν και αναγκάζονται κι αυτοί να ρίξουν στο δρόμο τους εργαζόμενους. Εχετε δει κανέναν επιχειρηματία που έκλεισε το εργοστάσιό του να πεθάνει στην ψάθα; Εμείς δεν έχουμε δει.

Εχουν κάνει αποθέματα, έχουν κάνει περιουσίες και τώρα αυτοί που κλείνουν, κλείνουν ακόμα κι αν θα βγάλουν ένα ευρώ παραπάνω κέρδος. Και μόνο γι' αυτό το μικρό κέρδος είναι ικανοί να πάνε την επιχείρηση στα σύνορα, έξω από τα σύνορα, παντού. Μη νομίζετε ότι πάνε μόνο όταν βρουν το μεγαλύτερο κέρδος. Και μικρό κέρδος να βρουν παραπάνω, είναι τέτοια η αδηφαγία για το κέρδος που δεν τους ενδιαφέρει απολύτως τίποτα. Οι επιχειρηματίες δεν πεθαίνουν στην ψάθα. Στην ψάθα πεθαίνουν οι εργαζόμενοι. Αυτή είναι η ουσία και ας το πω και συμβολικά αλλά και επί της ουσίας».

Καταδεικνύοντας τους υπεύθυνους για την κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει οι εργαζόμενοι της επιχείρησης, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία, για το τι είναι οι ιδιοκτήτες της ΣΙΣΣΕΡ - ΠΑΛΚΟ. Ομως, δεν είναι και μοναδικά υπεύθυνοι. Μπορεί ένας εργοδότης, ένας επιχειρηματίας, μόνος του ένας επιχειρηματικός όμιλος να κάνει ό,τι θέλει σε μια χώρα, αν δεν έχει το πράσινο φως, αν δεν έχει χέρι βοήθειας, αν δεν έχει ένα νομικό καθεστώς διαμορφωμένο από την εκάστοτε κυβέρνηση; Κανένας δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Εγώ αν αποφασίσω να κάνω μια παράνομη ενέργεια θα με πιάσουν. Κι αν με γλιτώσει η ασυλία δε θα με γλιτώσει η μήνις του κόσμου. Θέλω να πω ότι αυτό που κάνει σήμερα η επιχείρηση δυστυχώς έχει νομιμοποιηθεί στην Ελλάδα και σ' όλη την Ευρώπη. Για εμάς βεβαίως, και θα συμφωνήσω μαζί σας, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Μπορεί ο επίσημος νόμος να είναι με το μέρος της εργοδοσίας, να είναι με το μέρος της κυβέρνησης, με το μέρος κομμάτων, αλλά για μας το δίκιο είναι αυτό που δικαιώνει τον εργαζόμενο. Θα μου πείτε όταν ο νόμος λέει κάτι διαφορετικό πώς θα βρω το δίκιο μου; Θα το βρείτε, θα το βρούμε όλοι μαζί πραγματικά με όλες τις μορφές του αγώνα, με τη σταθερότητα, με την αποφασιστικότητα κι οπωσδήποτε με τη συμπαράσταση όλων. Δεν είναι μόνο θέμα για να το αντιμετωπίσετε μόνοι σας.

Αφού, λοιπόν, σας ξεκαθαρίζω ότι για μας δεν υπάρχει τίποτα νόμιμο απ' όλα αυτά που γίνονται, ξεκαθαρίζουμε, κι αυτή είναι η στάση μας απέναντι στην κυβέρνηση. Ας κόψει το λαιμό της η εργοδοσία - δε μας ενδιαφέρει - οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να μείνουν χωρίς δουλιά, δεν μπορούν να πεταχτούν στο δρόμο, δεν μπορεί να υποφέρουν. Οταν μάλιστα έρχονται κι άλλα εργοστάσια που κλείνουν. Ηδη στη "ΓΙΟΥΛΑ", όπως ίσως έχετε πληροφορηθεί, 160 εργαζόμενοι μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. Και είναι κι άλλα εργοστάσια. Λοιπόν, κανένας νόμος, καμία απόφαση, καμία Συνθήκη του Μάαστριχτ, τίποτα δεν μπορεί να είναι πάνω από το δικό σας συμφέρον, πάνω απ' τα συμφέροντα των οικογενειών σας, απ' τα συμφέροντα των εργαζομένων στον κλάδο».

«Επομένως - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - μόνο απαίτηση πρέπει να υπάρχει. Θεωρώ ότι θα προσπαθήσουν να σας παγιδέψουν. Ηδη παρακολουθούμε αυτά που γράφονται στις εφημερίδες. Και σας βάζουν στο δίλημμα: "Ή θα αποφασίσετε να δουλεύετε με όρους δουλεμπορίου, για να κρατηθεί το εργοστάσιο ή θα μείνετε άνεργοι"! Κι όταν ακόμα κρατήθηκαν εργοστάσια με όρους δουλεμπορίου, δηλαδή με "τρεις κι εξήντα" τη μέρα η εργοδοσία φρόντιζε να απαλλαγεί από το προηγούμενο προσωπικό. Προτιμούσε μάλιστα να δίνει και κάποιες αποζημιώσεις. Αλλωστε, για σας οι αποζημιώσεις ούτε στο ύψος του Δημοσίου είναι, δεν είναι τίποτα, δεν έχουν καμία αξία. Προτιμούν αυτό και παίρνουν καινούριο προσωπικό, νέους, ανθρώπους δηλαδή χωρίς συνδικαλιστική πείρα, διότι ξέρουν ότι οι παλαιότεροι εργαζόμενοι έχουν μεγαλύτερη πείρα, μεγαλύτερες αντοχές. Θα προσπαθήσουν να σας φέρουν σε πάρα πολλά διλήμματα».

Η Αλ. Παπαρήγα καυτηρίασε και τα λεγόμενα του υπουργού Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκη, σημειώνοντας χαρακτηριστικά:

«Αυτό που είπε ο κ. Χριστοδουλάκης, ότι λυπάται για τη στάση του εργοδότη είναι υποκριτικό. Διότι η ίδια η κυβέρνηση και η ΝΔ έδωσαν κίνητρα και προνόμια στους εργοδότες, για να πηγαίνουν να επενδύουν στο εξωτερικό. Δεν τους έβαλαν κανένα εμπόδιο. Επομένως, δεν μπορείς να λες "λυπάμαι". Δεν μπορεί, δηλαδή, εγώ εσένα να σε σφάζω και μετά να έρχομαι και να λέω λυπάμαι για το σφάξιμο. Κι εν πάση περιπτώσει, η κάθε κυβέρνηση υποτίθεται ότι γι' αυτό το λόγο υπάρχει. Δεν μπορεί να λέει "δεν μπορώ να επέμβω μέσα στο εργοστάσιο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Στο ένα δεν μπορεί να κάνει, στο άλλο δεν μπορεί να επέμβει. Αντίθετα, επεμβαίνει! Διότι διαμορφώνει νόμους. Η δική μας στάση, λοιπόν, είναι η εξής: Οτι δεν είναι ένα εργοστάσιο που κλείνει. Ερχονται κι άλλα. Ούτε μπορούν να σας κοροϊδέψουν με μετατάξεις κι άλλα. Οπως ξέρετε, παλιά είχαν τις μετατάξεις. Τώρα στο Δημόσιο θέλουν πτυχίο Πανεπιστημίου για να σε πάρουν. Και τους 45.000 εργατοτεχνίτες που υπήρχαν στο Δημόσιο, του Δημοτικού και του Γυμνασίου, τους έδιωξαν με την πρόωρη συνταξιοδότηση και παίρνουν απόφοιτους Πανεπιστημίου. Επομένως, κι αν δεν έχετε πτυχία Πανεπιστημίου, δε φταίτε εσείς, ούτε είσαστε χαζές, δεν έχετε γιατί δεν μπορέσατε. Ή στο κάτω - κάτω μπορεί να μη θέλει κάποιος να σπουδάσει, δεν είναι υποχρεωτικό να πάνε όλοι στο Πανεπιστήμιο και να κάνουν και Μεταπτυχιακά. Στη ζωή δε χρειάζονται μόνο αυτοί που έχουν πτυχίο. Υπάρχουν δουλιές που δε χρειάζεται να έχεις πτυχίο Πανεπιστημίου. Εσείς τη δουλιά, τη βγάζετε πέρα θαυμάσια, έχετε πείρα κατακτημένη. Και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ατομική σου ευθύνη. Ατομική σου ευθύνη είναι να ζητάς δουλιά, να μην είσαι τεμπέλης. Ανεργοι σήμερα είναι κι αυτοί που έχουν πτυχία. Δεν είναι ντροπή η εργατική δουλιά».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα κατηγορηματικά τόνισε πως το εργοστάσιο δεν πρέπει να κλείσει και απευθυνόμενη στις εργάτριες συμπλήρωσε: «Εσείς δεν μπορείτε να χάσετε τη δουλιά και τα δικαιώματά σας και δεν μπορούν να σας ξοφλήσουν με σειρήνες και ξεμοναχιάζοντάς σας. Πρέπει να είσαστε ενωμένες και μαζί σας ενωμένος όλος ο κλάδος. Με συγχωρείτε που σας το λέω αυτό, αλλά υπάρχει πολύ μεγάλη εμπειρία. Προσπαθούν να διαιρέσουν, προσπαθούν να ξεμοναχιάσουν, προσπαθούν να απειλήσουν ποντάροντας στα οξυμένα προβλήματα. Υπάρχουν ανάμεσά σας γυναίκες έγκυες αλλά και γυναίκες μεγαλύτερες. Και ξέρετε ότι εμείς όταν περάσουμε τα 40 - 45 μάς θεωρούν ακατάλληλες, αλλά μας θεωρούν κατάλληλες να παίρνουμε σύνταξη στα 60 - 65 χρονών μπορείς να δουλεύεις. Να πιάσεις δουλιά όμως στα 50 δεν μπορείς. Το όριο συνταξιοδότησης θα το πάνε στα 67. Αυτό είναι το πονηρό που κάνουν. Να μας βγαίνει, δηλαδή, το λάδι, να ασχολούμαστε με την οικογένειά μας, με τους ηλικιωμένους της οικογένειας, με τα εγγόνια, να κάνουμε και παιδιά και μετά τα 40, και πριν από τα 40, να θεωρείσαι ξεπερασμένη. Αλλά η σύνταξη στα 65 και σε λίγα χρόνια στα 67. Εκεί είμαστε νέες. Οταν είναι να μας ξεζουμίζουν είμαστε νέες. Μετά δεν είμαστε όμορφες, δεν είμαστε ελκυστικές.

Εμείς σ' αυτή τη βάση μιλάμε. Θα πάρουμε υπόψη και τα δικά σας αιτήματα, αλλά πραγματικά δεν μπορούμε να παζαρέψουμε με την υποκρισία και το ψέμα. Θα μου πείτε ποια λύση θα δοθεί. Τα προηγούμενα χρόνια πολλά μέτρα πέρασαν γιατί δεν υπήρχε η απαιτούμενη αντίσταση. Ξαναλέω από μόνες σας δεν μπορείτε να λύσετε το ζήτημα. Αλλά αν εσείς είσαστε ενωμένες οφείλουμε, αν θέλετε και με αφορμή αυτό το ζήτημα, τις απολύσεις, να ανοίξει γενικότερο θέμα κατά των απολύσεων. Γιατί η μία θα ακολουθήσει την άλλη. Κι αν εδώ καταφέρουν και περάσουν τα σχέδιά τους, άλλες τριάντα, σαράντα επιχειρήσεις θα κλείσουν στην πορεία. Επομένως, σας έλαχε ο κλήρος, να το πω έτσι, να σηκώσετε πιο ψηλά απ' τα άλλα εργοστάσια τη σημαία. Θα μου πείτε φτάνει αυτό; Δε φτάνει. Αλλά δεν υπάρχει κι άλλη λύση».