«Απολύσεις - Ανεργία - Ανασφάλεια», στους εφιάλτες που ταλανίζουν ολοένα και περισσότερους, στα «προβλήματα που έχουν χρώμα, όπως άλλωστε και η λύση τους», αναφέρθηκε εκτενώς η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες το μεσημέρι, στην κατάμεστη από εργάτες του χεριού και του πνεύματος αίθουσα του ξενοδοχείου «Τιτάνια». Μια συνέντευξη που δεν αρκέστηκε στην απαρίθμηση ή την περιγραφή του προβλήματος, που δραματικά ήρθε στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, αλλά που ανέδειξε την απάντηση που πρέπει να δώσει η εργατική τάξη και που δεν είναι άλλη από την «ταξική αγωνιστική πολιτική».

Μια συνέντευξη που έθιξε τις αιτίες του φαινομένου - οι οποίες παραμένουν στο σκοτάδι, παρά την υπερπροβολή του προβλήματος «ανεργία» το τελευταίο διάστημα - που τεχνηέντως συγκαλύπτονται.

Κατηγορηματικά, καθαρά και ξάστερα, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε πως η ανεργία όχι μόνο δεν πρόκειται να λυθεί στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά θα αυξάνεται και πως για τη λύση του προβλήματος αυτού χρειάζεται αλλαγή βάρδιας στην εξουσία. Συμπλήρωσε ωστόσο πως το ΚΚΕ λαμβάνοντας υπόψη του την οξύτητα του προβλήματος καλεί ο αγώνας προς αυτή την κατεύθυνση να συνδέεται με τον αγώνα για άμεση λήψη μέτρων ουσιαστικής ανακούφισης των ανέργων και των οικογενειών τους. Αλλωστε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε ήδη στη δημοσιότητα μια δέσμη 10 τέτοιων μέτρων, τα οποία η Αλέκα Παπαρήγα χτες κατά τη συνέντευξη Τύπου χαρακτήρισε απολύτως εφικτά, τονίζοντας πως υπάρχουν τα μέσα για την υλοποίησή τους κι αν δεν υπάρξει πολιτική βούληση, ο λαός μπορεί να τα επιβάλει με την πάλη του.

ICON

Συγκεκριμένα υπογράμμισε: «Δεν ξέρω αν και εσείς έχετε την ίδια αίσθηση που έχω, το τελευταίο διάστημα και ύστερα από το "ξαφνικό" κλείσιμο της ΠΑΛΚΟ, φούντωσε πραγματικά η συζήτηση και η συγκίνηση γύρω από το θέμα των απολύσεων και της ανεργίας. Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει Μέσο Ενημέρωσης, δεν υπάρχει περιοδικό που να μην ασχολείται μ' αυτό το θέμα και μάλιστα πολλαπλασιάζονται οι συνεντεύξεις των απολυμένων γυναικών, που μιλάνε για το πώς αισθάνθηκαν την άλλη μέρα από την κοινοποίηση της απόλυσης, για το πώς αντιμετωπίζουν το παρόν και το μέλλον τους.

Υπάρχει ένα ερώτημα: Δεν είναι η πρώτη φορά που κλείνουν εργοστάσια και μάλιστα μεγάλες μονάδες, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται απολύσεις. Γιατί τώρα τα τελευταία κλεισίματα πυροδότησαν μια τόσο μεγάλη συζήτηση και τόσο μεγάλη συγκίνηση;

Φαίνεται ότι είναι καθολική η πρόβλεψη, ότι η ανεργία καλπάζει και ότι θα έχουμε καινούρια κλεισίματα, καινούριες απολύσεις. Και επομένως όταν μια ασθένεια - ας το πω έτσι - πάρει τέτοιες διαστάσεις, κανείς δεν μπορεί να το κρύψει.

Ομως φαίνεται, ότι μέσα απ' αυτή τη συζήτηση, μέσα από την ανάδειξη του προβλήματος, υπάρχουν και άλλες στοχεύσεις, όχι βεβαίως από όλους, αλλά από αρκετούς. Η επιστήμη του ιδεολογικού και ψυχολογικού πολέμου έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Αν πάρει κανείς υπόψη τις συζητήσεις που γίνονται στα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης κυρίως και όχι μόνο, τότε μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η υπερπροβολή του θέματος - που κατά τη γνώμη μας βεβαίως είναι δίκαιη - στοχεύει στο να προσπαθήσει να κρύψει τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος και κυρίως να εθίσει την κοινή γνώμη με το πρόβλημα αυτό».

«Οι συζητήσεις που γίνονται - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - δε στρέφονται μόνο στην ανάδειξη του προβλήματος, αλλά έχει αναπτυχθεί και ένας μεγάλος προβληματισμός στο πώς θα τιθασευτεί η αυξανόμενη ανεργία. Εχουμε τη γνώμη ότι αυτή η συζήτηση στοχεύει στο να τρομοκρατήσει κιόλας πάνω σε ένα οπωσδήποτε υπαρκτό πρόβλημα, να εξοικειώσει την κοινή γνώμη και ταυτόχρονα να περάσει την αντίληψη, ότι η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος απαιτεί θυσίες από όλους και πάνω απ' όλα από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Νομίζω, ότι πρέπει να κουμπωνόμαστε όταν ακούμε κυβερνητικά στελέχη να λένε, "ε, όχι και στην Ελλάδα να έχουμε μισθούς πείνας", "ε, όχι και στην Ελλάδα να γίνουμε Βουλγαρία, Ρουμανία ή Κίνα". Και βεβαίως δεν είναι τυχαία η επιλογή των χωρών που γίνεται. Γιατί το πρόβλημα της ανεργίας δεν υπάρχει μόνο σ' αυτές τις χώρες. Το πρόβλημα της ανεργίας υπάρχει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του καπιταλιστικού κόσμου και μάλιστα η ανεργία αυξάνει αλματωδώς στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις χώρες δηλαδή του ανεπτυγμένου καπιταλισμού.

Οσο πιο πολύ η κυβέρνηση συζητάει γύρω από το θέμα των μισθών, τόσο καταλαβαίνουμε ότι ο στόχος είναι ένας: αν όχι να δεχτούν οι εργαζόμενοι μισθούς πείνας, εν πάση περιπτώσει να δεχτούν να παραιτηθούν από κεκτημένα, τα οποία σε ένα σημαντικό μέρος του ιδιωτικού τομέα ακόμα παραμένουν όπως παραμένουν.

Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων κάνει μεγάλη παρέμβαση, όπως και η Νέα Δημοκρατία. Και μάλιστα αναπτύσσεται ένας ολόκληρος καυγάς. Η κυβέρνηση λέει, ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει να επιβάλλει μισθούς πείνας στους εργαζόμενους. Η Νέα Δημοκρατία λέει, ότι η κυβέρνηση δεν παίρνει υπόψη την ανεργία, δεν παίρνει υπόψη τα αιτήματα και τα προβλήματα που θέτουν οι επιχειρηματίες. Το ΠΑΣΟΚ απαντά, ότι εμείς έχουμε προσαρμόσει την ελληνική οικονομία σε όλες τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών. Η Νέα Δημοκρατία λέει, ότι χρειάζεται να προχωρήσουν περισσότερο οι αναδιαρθρώσεις κλπ. κλπ.».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε πως: «Ολα αυτά, για τα οποία δε θέλω να μιλήσω άλλο εκτεταμένα, δείχνουν το εξής πράγμα: Υπάρχει συνείδηση ότι η ανεργία θα αυξάνεται. Οτι ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων φοβάται, ότι λόγω της παρατεταμένης εκλογικής περιόδου, η κυβέρνηση θα έχει κάποιους προσωρινούς δισταγμούς να προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερη άρση των κεκτημένων και κυρίως με καινούρια μέτρα στην απαλλαγή της εργοδοσίας από μια σειρά "βάρη" που έχουν, είτε αφορούν τις εργοδοτικές εισφορές, είτε αφορούν τους περιορισμούς στις απολύσεις.

Η Νέα Δημοκρατία επίσης φοβάται ότι η κυβέρνηση λόγω παρατεταμένης εκλογικής περιόδου θα αναβάλει κάποια μέτρα και η Νέα Δημοκρατία θα ήθελε πάρα πολύ όλα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα να παρθούν τώρα, εάν οι εκλογές της δώσουν το προβάδισμα και γίνει κυβέρνηση να πει, ότι παρέλαβε καμένη γη και εν πάση περιπτώσει δεν ευθύνεται για ό,τι έγινε μέχρι τη συγκεκριμένη ημερομηνία ανάληψης της διακυβέρνησης από την ίδια.

Ολη η συζήτηση, όπως και να τη δει κανείς, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Τι θα δώσουν παραπέρα οι εργαζόμενοι, τι θα χάσουν, προκειμένου η εργοδοσία, ελληνική και ξένη, να ενθαρρυνθεί να κάνει επενδύσεις».

«Βεβαίως - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - υπάρχουν και κόμματα και δυνάμεις και από το συνδικαλιστικό κίνημα που εμφανίζονται πιο προσεκτικοί στο θέμα. Σε τελευταία όμως ανάλυση, όπως π.χ. ο Συνασπισμός ή τα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, δε μιλούν καθαρά και απερίφραστα λέγοντας την αλήθεια: Οτι με τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, με την απελευθέρωση της αγοράς, με τη λογική του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ τα πράγματα είναι φυσικό να εξελίσσονται έτσι.

Εάν παραδείγματος χάρη η εργοδοσία, οι επιχειρηματίες προχωρήσουν σε νέες επενδύσεις, το κριτήριο των επενδύσεων θα είναι πόσο λιγότερη ζωντανή εργασία χρειάζεται. Κατ' αρχήν σε κλάδους και τομείς που εξασφαλίζουν τη μέγιστη κερδοφορία και δεύτερον λιγότερη ζωντανή εργασία. Και αυτή η ζωντανή εργασία θα είναι με ακόμα χειρότερους όρους απ' ό,τι γινόταν μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το κριτήριο των επενδύσεων: Και φορολογικές απαλλαγές και απαλλαγές από τις εισφορές, εν πάση περιπτώσει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν ακόμα περισσότερο απ' ό,τι πλήρωναν.

Ολα αυτά τα αποδεικνύουν παγκόσμια και στην Ελλάδα. Ο όρος που κυριαρχεί είναι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα. Ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα είναι οι ισχυροί μοχλοί για τη συγκέντρωση κεφαλαίων και τη συγκέντρωση των ίδιων των κεφαλαίων και τη συγκέντρωση της δύναμης σε όσο γίνεται λιγότερα χέρια.

Εάν δεχτούμε, λοιπόν, σα μοχλό της οικονομίας το μεγάλο κεφάλαιο, την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, πρέπει να παραδεχτούμε, ότι θα υπάρχει περίσσευμα εργατικών χεριών και η απάντηση που δίνεται από τα ίδια στόματα για το πώς θα αντιμετωπιστεί το περίσσευμα των εργατικών χεριών, είναι η μερική απασχόληση, η ευκαιριακή απασχόληση, η ετερο-απασχόληση, η κινητικότητα κλπ. κλπ..

Αυτό ως Κόμμα μάς απασχολεί πάρα πολύ. Μάς απασχολεί δηλαδή τι; Πως όλα τα πράγματα δείχνουν - θα επικαλεστώ την πραγματικότητα και όχι τη θεωρία μας, όχι το Μαρξ που τον επικαλούνται όλοι για να τον ξεχάσουν στην πράξη - ότι η ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα αποτελούν τον ισχυρό μοχλό αύξησης της ανεργίας μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας».

Συνεχίζοντας η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην πρόταση του ΚΚΕ για την ανεργία, σημειώνοντας: «Από τη μια μεριά, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι η ανεργία θα οξύνεται και το 18% που λένε οι βιομήχανοι δεν είναι έξω από την πραγματικότητα, άλλο ότι το λένε εκβιαστικά για να πετύχουν ακόμα περισσότερα προνόμια. Είναι μια προοπτική άμεση για τους ρυθμούς αύξησης της ανεργίας στην Ελλάδα και γενικότερα.

Από τη μια μας απασχολεί το εξής ζήτημα. Η ανεργία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, με την έννοια να εξασφαλιστεί πλήρης κανονική απασχόληση, με καλές αποδοχές για όλους, δεν μπορεί να λυθεί μέσα στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Από την άλλη μεριά καταλαβαίνουμε, ότι ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε και στα άμεσα και οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, μόνο που οι απαντήσεις πρέπει να είναι πραγματικές και όχι ψεύτικες.

Γι' αυτό και με ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου που δημοσιεύτηκε χτες, απαντάμε με δύο τρόπους σ' αυτό το πρόβλημα της ανεργίας. Με μια απάντηση μάλλον που έχει δύο πλευρές. Η μια πλευρά είναι η γενική. Απαντάμε πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας ριζικά στις σύγχρονες συνθήκες, όχι με όρους 19^ου ή 20ού αιώνα ακόμα, στις σύγχρονες συνθήκες, σε συνθήκες δηλαδή όπου η ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης ταυτόχρονα, δημιουργεί προϋποθέσεις σε κάθε μονάδα ή σε κάθε κλάδο ακόμα να υπάρχουν λιγότερα εργατικά χέρια.

Αλλά αυτό είναι θα έλεγα προνόμιο για τους εργαζόμενους. Η επιστήμη και η τεχνολογία, παραπέμπουν στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, στις καλύτερες απολαβές με ένα βεβαίως όρο: Ποιος κάνει κουμάντο, ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα και τις δυνάμεις της ανάπτυξης και για ποιον αποφασίζει.

Κατά τη γνώμη μας, λοιπόν, και το λέμε στον ελληνικό λαό, η υπόθεση της ανεργίας, δηλαδή η υπόθεση της εργασίας και της ευημερίας, αυτά πρέπει να πάνε μαζί. Εργασία σημαίνει και λαϊκή ευημερία και δεν μπορούν να λυθούν χωρίς να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αλλαγής βάρδιας όχι απλώς στην κυβέρνηση, αλλά στην ίδια την εξουσία.

Μόνον όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κάνουν κουμάντο στα μέσα παραγωγής και στο σκοπό της παραγωγής, μπορεί να έχεις επίλυση αυτού του προβλήματος ή αν θέλετε τα καινούρια προβλήματα που δημιουργούνται είτε και από τις διεθνείς συνθήκες να αντιμετωπίζονται όχι σε βάρος των εργαζομένων, ούτε καν μιας μερίδας τους».

Συμπληρώνοντας υπογράμμισε: «Δεύτερον. Θεωρούμε ότι πρέπει να δώσουμε βάρος σήμερα - με δεδομένο, ότι η αύξηση της ανεργίας είτε λανθάνουσας, είτε ανοιχτής θα προχωρήσει - στην προστασία των ανέργων και προτείνουμε 10 μέτρα, τα είδατε στην ανακοίνωση, τα οποία δε λύνουν το πρόβλημα των ανέργων, αλλά ανακουφίζουν κάπως τη θέση τους.

Παραδείγματος χάρη επιδόματα ανεργίας για όλους τους απολυμένους και μάλιστα για τους νέους χωρίς προϋποθέσεις, γιατί αυτοί που ήδη ήταν στην εργασία οπωσδήποτε χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις, να ήταν πριν την απόλυση, εργαζόμενοι. Για τους νέους όμως, που αναζητούν για πρώτη φορά δουλιά, δεν μπορεί να υπάρξουν προϋποθέσεις και επιδόματα ανεργίας για όσο διάστημα είναι άνεργοι, όχι με δική τους ευθύνη.

Ζητάμε παραδείγματος χάρη δωρεάν περίθαλψη, ζητάμε επιδότηση των σπουδών των παιδιών τους. Πρέπει να έχουν βιβλιάριο ασθενείας, όχι της φτωχολογιάς και της απορίας, αλλά κανονικές παροχές.

Υπάρχουν δηλαδή 10 συγκεκριμένα μέτρα. Μέσα σ' αυτά εξειδικεύονται για τις γυναίκες και για τους νέους, αφού δε ζουν κάτω από ίσους όρους μέσα στις σημερινές συνθήκες. Και δε δεχόμαστε τη θεωρία που λέει, ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας δεν μπορεί να γίνει με επιδότηση της ανεργίας, αλλά με επιδότηση της εργασίας. Τα ζήσαμε αυτά τα προγράμματα.

Αυτό θα ίσχυε μόνο στις συνθήκες εκείνες, όπου ο καθένας είχε κατοχυρωμένο δικαίωμα στη δουλιά και πραγματοποιημένο δικαίωμα στη δουλιά. Δεν έχουμε όμως να κάνουμε με εθελοντική ανεργία, δεν έχουμε να κάνουμε με τεμπέληδες. Εχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δε βρίσκουν δουλιά, τους διώχνουν από τη δουλιά και μάλιστα σε κρίσιμες ηλικίες. Αλλά σε όποια ηλικία και αν είσαι, αν φύγεις από τη δουλιά, δύσκολα να βρεις άλλη και μάλιστα μόνιμη με καλές αποδοχές και με συνέχεια των κατακτήσεων.

Εάν είχαμε να κάνουμε με ηθελημένη ανεργία, τότε βεβαίως έπρεπε να απαγορευτεί κάθε κίνητρο προς αυτή την κατεύθυνση. Για όσο όμως διάστημα, και το διάστημα αυτό δε θα είναι μικρό, για όσο η οικονομία καθορίζεται από τους νόμους του καπιταλισμού, για όσο καθορίζεται από τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, σ' αυτές τις συνθήκες οι άνεργοι πρέπει να προστατεύονται, τουλάχιστον να μην μπαίνουν στο περιθώριο.

Παραδείγματος χάρη πρέπει και οι άνεργοι να μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς και όχι, πέρα από την ανεργία, να φορτώνονται και με τις ανάγκες ανατροφής των παιδιών, όταν μάλιστα είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν καθημερινά δουλιά και να ταΐζουν ταυτόχρονα και τα παιδιά τους».

Εν συνεχεία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε πως: «Η επιδότηση εργασίας σημαίνει σήμερα επιδότηση της εργοδοσίας, η οποία θα δημιουργεί θέσεις εργασίας πολύ λιγότερες απ' αυτές που θα χάνονται. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να προσελκυστεί ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα και να γίνουν επενδύσεις. Επενδύσεις μπορούν να γίνουν, υπάρχει συσσώρευση κεφαλαίων. Οι επενδύσεις όμως δε γίνονται, όταν δεν πραγματοποιούνται τα υπερκέρδη ή όταν στομώνει το κέρδος. Και το κέρδος δεν το στομώνει η πολυτελής ζωή που ζουν οι εργαζόμενοι και οι απαιτήσεις των εργαζομένων, το στομώνουν τα ίδια τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και ο ανταγωνισμός.

Και να πάρουμε υπόψη το εξής: Τη λανθάνουσα ανεργία. Ενα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολουμένων που λέγονται μικρομεσαίοι, είναι αυτοαπασχολούμενοι γιατί δεν μπορούν να βρουν μισθωτή εργασία. Αμα κλείσουν το μαγαζί τους, τι θα κάνουν, θα είναι εντελώς άνεργοι. Κρατάνε το μαγαζί ανοιχτό, ελπίζοντας ότι θα περάσει κανένας πελάτης και θα τους αφήσει κανένα φράγκο.

Θα έχουμε τους ανέργους από την αγροτική παραγωγή. Και αυτοί πού θα πάνε, στη βιομηχανία; Θα κοιτάξουν ν' ανοίξουν κανένα μαγαζάκι, να γίνουν έμποροι, να πάρουν κανένα καλάθι και να πουλάνε, να πάνε σε καμιά λαϊκή αγορά. Και αν θέλετε και ο μεγάλος αριθμός των μικρομεσαίων που υπάρχουν στην Ελλάδα, ιδιαίτερα των αυτοαπασχολούμενων, σε ένα μεγάλο βαθμό είναι συγκαλυμμένη ανεργία.

Η θέση, λοιπόν, η δικιά μας είναι η εξής: Μέτρα προστασίας των ανέργων. Να μην αλλάξουν οι νόμοι για τις απολύσεις, να μην αφεθούν ελεύθερα τα χέρια για τις απολύσεις, να είναι αντικίνητρο η απόλυση, όσο μπορεί να είναι μέσα στις σημερινές συνθήκες. Και ταυτόχρονα κοινωνικός, συνδικαλιστικός, μαζικός, πολιτικός αγώνας για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Δε θα ανατραπεί από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά όμως αν δεν μπει αυτή η προοπτική για τους εργαζόμενους, τότε τα επόμενα χρόνια έχουν πάρα πολλά να ζήσουν».

Καταλήγοντας η Αλ. Παπαρήγα επεσήμανε: «Αυτή είναι η λογική μας, απορρίπτοντας τη λογική της επιδότησης της εργοδοσίας, τη λογική "πιο φτηνή εργατική δύναμη για να γίνουν επενδύσεις". Επαναλαμβάνω, επενδύσεις θα γίνονται εδώ και στα Βαλκάνια και πιο έξω, όμως αυτές θα δημιουργούν λιγότερες θέσεις εργασίας από τις θέσεις που θα χάνονται.

Και τέλος, το επιχείρημα του ανταγωνισμού, ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικές για να επιβιώνουν. Βάζουμε ένα ερώτημα: Ο ανταγωνισμός πρέπει να γίνει μέσω του εκσυγχρονισμού. Ποιοι μπορούν να κάνουν αυτό τον ανταγωνισμό; Οι λίγοι. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι όλες οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα γίνονταν ανταγωνιστικές, θα μπορούσαν να επιβιώσουν όλες με την έννοια του ανταγωνισμού; Κάποιες απ' αυτές θα προχωρούσαν σε ένα μεγαλύτερο τεχνολογικό εκσυγχρονισμό ή σε νέες μέθοδες οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας. Κάποιες θα πήγαιναν μπροστά.

Η έννοια του ανταγωνισμού σημαίνει το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, το πολύ μεγάλο ψάρι τρώει το λιγότερο μεγάλο. Η έννοια του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού σημαίνει μείωση, κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα και πέταγμα του κόσμου στο δρόμο.

Και αυτά τα ζητήματα κατά τη γνώμη μας είναι ζητήματα που πρέπει να είναι καθαρά στους εργαζόμενους. Καταλαβαίνουμε ότι βρίσκονται κάτω από πολύ μεγάλη πίεση και με την πρότασή μας προσφέρουμε και άμυνα, όσο αυτά τα μέτρα είναι αμυντικά. Αμυντικά είναι η αλήθεια, αλλά μια άμυνα που τους δίνει τη δυνατότητα να αντεπιτεθούν σ' αυτή την κατάσταση και κυρίως να καταλάβουν πολύ καλά, ότι και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έχουν καθαρά ταξική πολιτική ανεξάρτητα του ανταγωνισμού τους και όλοι όσοι τους υπόσχονται βελτίωση της θέσης, χωρίς να θίγουν τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη γραμμή του κεφαλαίου, δεν τους προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά την επικινδυνότητα της αυταπάτης».