Ετσι μια σειρά βιομηχανικές επιχειρήσεις - κυρίως από το χώρο της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού - που αποτελούσαν την καρδιά της οικονομικής ζωής της πόλης, έκλειναν η μια μετά την άλλη.

Μια μεγάλη μερίδα επιχειρηματιών, αφού «ξεκοκάλισαν» όσα λεφτά μπόρεσαν από ποικιλώνυμες επιδοτήσεις της EE και κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού - υποτίθεται για να συνεχίσουν να λειτουργούν - στη συνέχεια δήλωναν χρεοκοπία. Πολλοί από αυτούς αλλάζοντας μόνο επωνυμία (ο ΦΕΛΕΚΗΣ για παράδειγμα που έκλεισε πρόσφατα και ετοιμάζεται για πολλοστή φορά να ανοίξει νέα επιχείρηση), συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο. Με τη δημιουργία του περιβόητου Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), όπου εντάχθηκαν οι «προβληματικές», αφού φόρτωσαν τα χρέη των ιδιοκτητών στο λαό, στη συνέχεια τις παρέδωσαν «καθαρές» και κερδοφόρες, απαλλαγμένες από το εργατικό δυναμικό και τα δικαιώματά του. Ενώ το κλείσιμο των μεγάλων βιομηχανιών οδήγησε σε χρεοκοπία εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις και στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους.

Ας δούμε, όμως, με συγκεκριμένα παραδείγματα τι εννοούμε:

«ΠΕΙΡΑΪΚΗ - ΠΑΤΡΑΪΚΗ»: Ηταν η κορυφαία κλωστοϋφαντουργία στα Βαλκάνια και μια από τις πιο σύγχρονες και πιο κερδοφόρες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ιδιοκτήτες της Στράτος - Κατσάμπας υπερχρέωσαν με πολλά δισεκατομμύρια την επιχείρηση. Τα χρέη των ιδιοκτητών, με την ένταξη της επιχείρησης από το ΠΑΣΟΚ στον ΟΑΕ, φορτώθηκαν στον ελληνικό λαό αλλά, αντί να εξακολουθεί να λειτουργεί, τελικά, βγήκε στο... σφυρί!!!

Το έγκλημα σε πολιτικό επίπεδο έχει δύο δράστες, καθώς επί ΝΔ η επιχείρηση λειτουργούσε ασύδοτα και όταν η κυβερνητική σκυτάλη πέρασε στο ΠΑΣΟΚ, οι «σοσιαλιστές» της εποχής εκείνης την έκλεισαν, αντί να διαθέσουν 2,5 δισ. δραχμές για να λειτουργήσει η επιχείρηση και μετά από δύο χρόνια να έχει και κέρδη. Κανείς δεν ξέρει, επίσης, τι απέγιναν 20 εκατομμύρια ύφασμα, αξίας τουλάχιστον 2 δισ. δραχμών, με τιμές 1990.

Ανάλογη περίπτωση αποτέλεσε και η χαρτοβιομηχανία «ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ». Αφού την «ξαλάφρωσαν» κι αυτή από τα χρέη, τελικά ξεπούλησαν το μηχανολογικό της εξοπλισμό. Υπερσύγχρονη μηχανή αξίας 4 δισ., αδούλευτη, ξεπουλήθηκε στον όμιλο «ΖΕΡΙΤΗ» όχι περισσότερο από 350 εκατομμύρια δραχμές.

«ΠΙΡΕΛΙ»: Κερδοφόρα πολυεθνική επιχείρηση παραγωγής ελαστικών, έκλεισε, το 1991, το εργοστάσιο στην Πάτρα (530 εργαζόμενοι) και μετέφερε την παραγωγική δραστηριότητα στην Τουρκία για ν' αυξήσει περισσότερο τα κέρδη της με το φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Αλλά και με αξιοποίηση της αγοράς της Τουρκίας και των γύρω τουρκόφωνων χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.

Γνωστή η δικαιολογία πως, δήθεν, στην Ελλάδα η επιχείρηση δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις «παράλογες» απαιτήσεις των εργαζομένων που ζητούσαν αυξήσεις στα μεροκάματα και ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς - λίγα χρόνια αργότερα 20 περίπου εργάτες είχαν πεθάνει από καρκίνο εξαιτίας της μη λήψης μέτρων υγιεινής.

Το ίδιο, όμως, έπραξε, λίγους μήνες μετά και η πολυεθνική «GOOD YEAR» στη Θεσσαλονίκη, επίσης κερδοφόρα και με το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς στη χώρα. Μετέφερε την παραγωγική δραστηριότητα στην Τσεχία, παρόλο που το σωματείο με απαίτηση της πολυεθνικής συμφώνησε στην ανατροπή της σύμβασης με δυσμενείς όρους για τους εργαζόμενους, ώστε η επιχείρηση να... επιβιώσει.

Ανάλογη περίπτωση αποτελεί και η «ΜΙΣΚΟ», την οποία εξαγόρασε η «ΒARILA». Μόλις πέρασε στα χέρια της ιταλικής εταιρίας, έκλεισε το εργοστάσιο στην Πάτρα και μετέφερε την παραγωγική δραστηριότητα στην Ιταλία, αξιοποιώντας μόνο το ελληνικό όνομα «ΜΙΣΚΟ» στην αγορά.

«ΚΡΗΤΙΚΟΣ»: Μεγάλη κλωστοϋφαντουργία που έκλεισε πριν δυόμισι χρόνια. Ο ιδιοκτήτης αφού ξεκοκάλισε δισεκατομμύρια δραχμές από τα περίφημα ΜΟΠ και διάφορες επιδοτήσεις, μόλις ήρθε το «πλήρωμα» του χρόνου την έκλεισε.

Συνολικά, αναφερόμενοι στις επιχειρήσεις που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, έχουμε:

• Τέσσερις από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας έκλεισαν και δύο από το χώρο της νηματουργίας, πετώντας στο δρόμο περισσότερους από 4.500 εργαζόμενους.
• 13 επιχειρήσεις από το χώρο του ιματισμού - οι περισσότερες έκλεισαν κι άλλες μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες - άφησαν άνεργους 2.000 περίπου εργαζόμενους.
• Εννιά κλειστές επιχειρήσεις (χαρτί, ελαστικά, ζυμαρικά, τσιμέντα, οινοποιείο, μονάδα επεξεργασίας ελαίου και αμπέλου, σταφίδα, παγωτό, αλευρόμυλοι) έστειλαν στην ανεργία περισσότερους από 2.000 εργαζόμενους.

Το συντριπτικό χτύπημα της βιομηχανικής παραγωγικής βάσης της Πάτρας πλήρωσε με βαρύ τίμημα η εργατική τάξη της πόλης, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και ένα κομμάτι της αγροτιάς: Η ανεργία από το 5% το 1988 εκτινάχτηκε λίγα χρόνια αργότερα στα ύψη και σήμερα το ποσοστό των ανέργων βρίσκεται σταθερά πάνω από το 25% και ταυτόχρονα το ποσοστό των ημιαπασχολήσιμων αγγίζει το 40%!!!

Από την άλλη, ενώ το λαϊκό εισόδημα έχει φθίνουσα πορεία, οι καταθέσεις των «λίγων» έχουν αυξητική πορεία: Το 1995 ήταν 230 δισεκατομμύρια δραχμές, το 1997 500 δισ. και το 2001 1 τρισεκατομμύριο δραχμές!

Παρ' όλα αυτά, οι απολογητές και κράχτες της κυβερνητικής πολιτικής αποπροσανατόλιζαν τους εργαζόμενους πως... «δεν έγινε και τίποτα! Απλώς το μέλλον της πόλης βρίσκεται στην ανάπτυξη των κλάδων των υπηρεσιών, των μεταφορών και του τουρισμού». Αποτέλεσμα, δέκα χρόνια μετά, η ανεργία να εξακολουθεί να βρίσκεται στα ύψη και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων έχουν πάρει τη μορφή γενικευμένης επίθεσης.

«Την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι στην Πάτρα και ειδικά στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού την έμαθαν με οδυνηρό τρόπο», σημειώνει στο «Ρ» το μέλος της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, Ζωή Παπαγιαννοπούλου, που ένιωσε στο πετσί της το κύμα των απολύσεων που σάρωσε την Πάτρα, καθώς η ίδια βρέθηκε, ουκ ολίγες φορές, θύμα της εργοδοσίας και συμπληρώνει:

«Δεκάδες εργοστάσια και βιοτεχνίες έκλεισαν την τελευταία 15ετία, με αποτέλεσμα οι απολυμένοι, στην προσπάθειά τους για αναζήτηση δουλιάς, να υποκύπτουν στις παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών που βρήκαν την ευκαιρία να μειώσουν ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης και να επιβάλουν εργασιακό μεσαίωνα. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται "τυχερή" μια εργάτρια, που δουλεύει για 4 ή 5 μήνες το χρόνο και πολλές φορές απλήρωτη για 2 και 3 μήνες.

Τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν κατά της ανεργίας, υποτίθεται, όχι μόνο την ανεργία δε λύνουν, αλλά δημιουργούν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. Μοιράζουν τη φτώχεια και τη μιζέρια με την εκ περιτροπής εργασία για τους εργαζόμενους, ενώ δίνουν "ζεστό χρήμα" στους εργοδότες».

«Στις σημερινές συνθήκες, είναι δυνατό να υπάρξουν κατακτήσεις, όσο θα δυναμώνει το λαϊκό μέτωπο ανατροπής αυτής της πολιτικής. Οσο θα αλλάζουν και οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα σε βάρος των ξεπουλημένων ηγεσιών, τόσο σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όσο και στο ΕΚ Πάτρας. Και, βεβαίως, και στο πολιτικό επίπεδο με ισχυροποίηση του ΚΚΕ με ταυτόχρονη εγκατάλειψη των κομμάτων του δικομματισμού από τους εργαζόμενους. Χρειάζεται, δηλαδή, η εργατική τάξη να πάρει πολιτικές αποφάσεις με εμπιστοσύνη στη δύναμή της και να έχει στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής που αναπαράγει την ανεργία».