«Την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι στην Πάτρα και ειδικά στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού την έμαθαν με οδυνηρό τρόπο», σημειώνει στο «Ρ» το μέλος της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, Ζωή Παπαγιαννοπούλου, που ένιωσε στο πετσί της το κύμα των απολύσεων που σάρωσε την Πάτρα, καθώς η ίδια βρέθηκε, ουκ ολίγες φορές, θύμα της εργοδοσίας και συμπληρώνει:

«Δεκάδες εργοστάσια και βιοτεχνίες έκλεισαν την τελευταία 15ετία, με αποτέλεσμα οι απολυμένοι, στην προσπάθειά τους για αναζήτηση δουλιάς, να υποκύπτουν στις παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών που βρήκαν την ευκαιρία να μειώσουν ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης και να επιβάλουν εργασιακό μεσαίωνα. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται "τυχερή" μια εργάτρια, που δουλεύει για 4 ή 5 μήνες το χρόνο και πολλές φορές απλήρωτη για 2 και 3 μήνες.

Τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν κατά της ανεργίας, υποτίθεται, όχι μόνο την ανεργία δε λύνουν, αλλά δημιουργούν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. Μοιράζουν τη φτώχεια και τη μιζέρια με την εκ περιτροπής εργασία για τους εργαζόμενους, ενώ δίνουν "ζεστό χρήμα" στους εργοδότες».

«Στις σημερινές συνθήκες, είναι δυνατό να υπάρξουν κατακτήσεις, όσο θα δυναμώνει το λαϊκό μέτωπο ανατροπής αυτής της πολιτικής. Οσο θα αλλάζουν και οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα σε βάρος των ξεπουλημένων ηγεσιών, τόσο σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όσο και στο ΕΚ Πάτρας. Και, βεβαίως, και στο πολιτικό επίπεδο με ισχυροποίηση του ΚΚΕ με ταυτόχρονη εγκατάλειψη των κομμάτων του δικομματισμού από τους εργαζόμενους. Χρειάζεται, δηλαδή, η εργατική τάξη να πάρει πολιτικές αποφάσεις με εμπιστοσύνη στη δύναμή της και να έχει στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής που αναπαράγει την ανεργία».