Καθώς εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι ζούνε το μαρτύριο της ανεργίας και οι ειδήσεις για νέες απολύσεις φτάνουν απ' όλες τις περιοχές της Ελλάδας, το ΠΑΜΕ αποφασίζει να μετατρέψει την 5η Ιούνη, σε μέρα για τους ανέργους, μέρα αλληλεγγύης για τους απολυμένους, αλλά και μέρα διεκδίκησης και πάλης ολόκληρης της εργατικής τάξης. Τα ταξικά συνδικάτα κινητοποιούνται και με τη διοργάνωση συλλαλητηρίων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, αλλά και σε άλλες πόλεις, πιο μαχητικά, πιο αποφασιστικά απαιτούν: Κανένας εργάτης στην ανεργία. Να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια.

Στα πλαίσια αυτά το ΠΑΜΕ συγκρότησε Επιτροπή Αγώνα για τους ανέργους, με τη συμμετοχή απολυμένων από τα εργοστάσια που κλείνουν, αλλά και στελέχη ομοσπονδιών που ο κλάδος τους βρίσκεται αντιμέτωπος με τα χτυπήματα της εργοδοσίας, για το συντονισμό της πάλης και την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, ενώ προς τα έξω ξαναφορά το φιλεργατικό της ζιβάγκο, στα παρασκήνια διαπραγματεύεται με τους εργοδότες για νέες επιδοτήσεις και προγράμματα που θα ενισχύουν τους ίδιους και όχι τους ανέργους. Με αποκλειστικό σκοπό να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, «ροκανίζει το χρόνο» με ψεύτικες ελπίδες, ενώ στα συρτάρια της έχει νέα αντεργατικά μέτρα, με ενίσχυση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας και προετοιμάζει σχέδια κατά της κοινωνικής ασφάλισης, σύμφωνα και με τις οδηγίες της ΕΕ.

Απέναντι στην επίθεση αυτή, που θα πάρει και πιο οξυμένη μορφή, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι και οι άνεργοι δεν έχουν άλλο δρόμο παρά αυτόν του αγώνα, της συσπείρωσης και του συντονισμού. Η πείρα από την εποχή ακόμα του Μαντουδίου, αλλά και η πρόσφατη εμπειρία των εργατριών της «Σίσσερ» (όπως δείχνουν και τα ρεπορτάζ που ακολουθούν) μαρτυρούν ότι η ανεργία δεν είναι προσωρινό και μεμονωμένο φαινόμενο. Χτυπούσε και χτυπά σήμερα ακόμα πιο δυνατά την πόρτα κάθε εργατικής οικογένειας. Το συμπέρασμα αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει τους εργαζόμενους και όλη την εργατική τάξη σε αγώνες, όχι μόνο ενάντια στις συνέπειες της ανεργίας, στην πρόσκαιρη ανακούφιση των θυμάτων, αλλά σε πάλη για ριζικές ανατροπές. Το σύστημα δεν παίρνει από γιατροσόφια. Η απεμπλοκή από τις πολιτικές δυνάμεις - στυλοβάτες αυτού του συστήματος, η πολιτική καταδίκη των δυνάμεων και των πολιτικών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου γίνεται πλέον μονόδρομος.