Γρηγοριάδης Κώστας

Από την παιδική ηλικία περάσαμε στην ενηλικίωση και ελέω εκσυγχρονισμού νέες φούσκες, μεγαλύτερες, ήρθαν και πάλι στη ζωή μας. Αυτή τη φορά όχι από ...ζιζάνια πιτσιρικάδες, αλλά από ένα είδος (παρασίτου) της βιοποικιλότητας που οι επιστήμονες έχουν ταξινομήσει ως cathestoticus politicus (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση: καθεστωτικός πολιτικός). Συναντάται σχεδόν σ' ολόκληρο τον πλανήτη, είναι επικίνδυνο κι ο έλεγχός του κάθε άλλο παρά εύκολος είναι. Οι πολλαπλές μεταλλάξεις του, του έχουν δώσει τη δυνατότητα να καταστρέφει το ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον. Οπου εμφανίζεται επιφέρει τεράστιες απώλειες. Μια άλλη ιδιότητα που το διακρίνει είναι η αλλαγή των χρωμάτων στο περιβάλλον που δρα και αναπτύσσεται. Πράσινο, γαλάζιο, μαύρο, λευκό. Σχεδόν όλα τα χρώματα της ίριδας. Ο εντοπισμός του είναι πολύ εύκολος, γιατί η παρουσία του συνδέεται με ...φούσκες. Δείτε τι έγινε πριν από λίγα χρόνια στο χρηματιστήριο.

Τα cathestoticus politicus έκαναν τη θεαματική τους είσοδο στο χρηματιστήριο με κύρια χρωματική περιβολή το πράσινο. Φυσικά, υπήρχε κι ένα αξιοπρόσεκτο σμήνος γαλάζιων παρασίτων και μια διόλου ευκαταφρόνητη ομάδα ροζ. Τα αποτελέσματα γνωστά. Απίστευτες οικονομικές απώλειες, με πολλαπλές παράπλευρες κοινωνικές επιπτώσεις που άγγιξαν το 1/10 του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της χώρας. Οι φούσκες αυτές δεν προέκυψαν από το πουθενά, αλλά εκκολάφτηκαν στο θερμοκήπιο του επονομαζόμενου εκσυγχρονισμού.

Πρόσφατα από το ίδιο εκκολαπτήριο προέκυψαν νέες φούσκες. Για παράδειγμα η φούσκα του ανασχηματισμού. Το άνοιγμα προς την αριστερά(;) έγινε με σημαία (σ.σ. κουρελόπανο την είχε πει κάποτε ο μακαρίτης ηθοποιός Διαμαντόπουλος, όταν χρησιμοποιείται για τέτοια ζητήματα) τον γνωστό υμνωδό του Σημιτιστάν, Ν.Μπίστη, που κατανάλωσε τόνους σιέλου (εδώ και χρόνια ως ...προσκεκλημένος τηλεοπτικών καθεστωτικών εκπομπών), για να αναλάβει μια υπουργική πολυθρόνα με ημερομηνία λήξεως ολίγων μηνών (κάτι που δεν κατόρθωσε ο συναγωνιστής του Ανδρουλάκης, αν και με μεγαλύτερη θητεία στο ίδιο μετερίζι). Με μια διαδρομή που ξεκινά από το ΚΚΕ και συνεχίζει στο ΚΚΕ-ΕΣ Α/Α, το ΣΥΝ και φτάνει στην ολιγομελή παρέα της ΑΕΚ, γιανα καταλήξει στη μεγάλη αγκαλιά του Μαξίμου.

Ετερη φούσκα του ιδίου ...βεληνεκούς ο Β. Κοντογιανόπουλος. Με διαφορετική αφετηρία αυτός. Σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ, στην οποία διατέλεσε και υπουργός Παιδείας. Επί της θητείας του μάλιστα γνωστοί «εθνικόφρονες» τραμπούκοι σκότωσαν στην Πάτρα τον γνωστό συνδικαλιστή Τεμπονέρα. Ισως αυτό εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον τ. Πρόεδρο της ΕΕ και επιβράβευσε τη συνέπεια, τους αγώνες και το ζήλο του προσώπου για τον εκσυγχρονισμό, ο οποίος, είναι αλήθεια, θέλει θυσίες. Η Ιφιγένεια, συγνώμη, ο Κ. Λαλιώτης, δεν άφησε κανένα υπονοούμενο για την αμερικάνικη πρεσβεία στην περίπτωση αυτή. Πολλά πράγματα, πλέον, που λαμβάνουν χώρα γίνονται από τον αυτόματο πιλότο της «αλλαγής». Φυσικά, εξακολουθούμε να βιώνουμε τις φούσκες της Ολυμπιάδας, της διαφάνειας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής πολιτικής και άλλων πολλών. Τα cathestoticus politicus με τη φούσκα της Ολυμπιάδας έχουν επιδοθεί σε μια αστρονομική κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος με έργα(;) μιας χρήσης που θα απαξιωθούν αμέσως μετά την τελετή λήξης των αγώνων τον Αύγουστο του 2004. Αλλά το μέγα ζήτημα που έχει εγερθεί είναι η περιβαλλοντική καταστροφή στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, όπου το πράσινο θα ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και η θάλασσα θα είναι προσιτή μόνο από τους χάρτες.

Η φούσκα της διαφάνειας είναι άλλο ένα δείγμα γραφής των παρασίτων (ή αλλιώς των πάσης φύσεως και συνομοταξίας λαμόγιων) που τρυγούν τον κρατικό κορβανά, τρωγοπίνοντας «εις υγείαν των κορόιδων». Ούτε τα προσχήματα δεν κράτησαν, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας την πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής στη Βουλή. Τόση ευαισθησία ο εκλαμπρότατος και η «αγέλη» του. Τι να πούμε τώρα για τις φούσκες της κοινωνικής πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών. Τζάμπα μελάνι θα ξοδέψουμε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα cathestoticus politicus ως παράσιτα είναι άκρως επιβλαβή και κανείς δε θα διαμαρτυρηθεί άμα τη εξαλείψει τους. Ακόμα και οι θιασώτες της διατήρησης όλων των ειδών της βιοποικιλότητας.

Πυκνώνουν και πάλι οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις από τους εταίρους του δικομματισμού. Σαν απορρυπαντικά διαφημίζονται δεόντως, πριν από την επεξεργασία των απαντήσεων των ερωτηθέντων και συχνά ...διαρρέουν κάποια αποτελέσματα λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωσή τους. Ετσι, για να υπάρχει σασπένς. Με το αζημίωτο, βέβαια. Οσο αλήθεια είναι το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν απλά τις υπάρχουσες τάσεις και πάντα υπάρχει η πιθανότητα του στατιστικού λάθους, άλλο τόσο πρέπει να εκλάβουμε ως δεδομένο, ότι μπορούν να καθοδηγηθούν οι συμμετέχοντες στη διαδικασία αυτή με κατάλληλα διαμορφωμένες ερωτήσεις. Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Αν τεθεί η ερώτηση «σας αρέσουν τα χόρτα και οι σαλάτες» και το 80% απαντήσει θετικά, τότε θα μπορούσαμε να βγάλουμε ως συμπέρασμα ότι το ποσοστό αυτό είναι χορτοφάγοι; Ασφαλώς όχι. Την τελευταία δεκαετία, όπου το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής του τόπου είναι η διαπλοκή, η αναξιοκρατία, η διγλωσσία, η καθεστωτική αντίληψη και μια σειρά παρεμφερή χαρακτηριστικά που οδηγούν με γοργούς ρυθμούς στην απαξίωση της πολιτικής και τη δημιουργία ενός αμερικανικού μοντέλου, όπου θα συμμετέχει στα κοινά μια μικρή μειοψηφία πολιτών, για να κάνουν καλύτερα τη δουλιά τους τα απολυταρχικά κόμματα του δικομματισμού, ο ιός της παρακμής έχει εισχωρήσει ακόμα και σε πεδία που θα έπρεπε να είχαν παραμείνει ανεπηρέαστα. Οπως λ.χ. οι επιστήμες. Τι σημαίνει άραγε «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό» προτείνοντας ως εναλλακτικές λύσεις το δίδυμο Σημίτη - Καραμανλή; Ο πρώτος είναι εφτά χρόνια πρωθυπουργός, ο άλλος είναι βουλευτής. Πώς μπορούν να συγκριθούν δυο ανόμοια μεγέθη; Γιατί οι σύγχρονοι Γκεμπελίσκοι δε θέτουν ερωτήματα του τύπου «μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας ο Σημίτης;», τότε να βλέπαμε τι απαντήσεις θα δίνονταν. Ετσι φτάσαμε στο σημείο ο απλός με τη σοφία που τον διακρίνει να κολλήσει ένα ακόμα «παρατσούκλι» στον πρωθυπουργό. Το «καταλληλότερος». Κι αν το ζήτημα ήταν αυτό δε θα μας απασχολούσε. Ομως ήδη έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων προσπαθούν να καναλιζάρουν τη λαϊκή βούληση αντάμα με τα ΜΜΕ. Το φαινόμενο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την όποια δημοκρατία μας, για να διαχειρίζονται εν λευκώ παρόμοιες υποθέσεις ιδιωτικές εταιρίες με συγκεκριμένα συμφέροντα, έστω κι αν είναι ενδεδυμένες με το φερετζέ της επιστημοσύνης.