Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση «σπρώχνει» την ΤΑ στην ανεύρεση άλλων πηγών χρηματοδότησης. Πολιτική που στηρίζει και η ίδια η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ), της οποίας πρόεδρος είναι το μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος, Πάρις Κουκουλόπουλος. Ετσι, αντί να διεκδικήσει τα απαιτούμενα κονδύλια προτιμά να καταφεύγει στην αύξηση των δημοτικών τελών, στην παροχή υπηρεσιών με ανταποδοτικό χαρακτήρα και στην επιβολή νέας φορολογίας. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η μεταφορά του οικονομικού βάρους αυτών των υπηρεσιών στους πολίτες που καλούνται να πληρώσουν από την τσέπη τους αυτά που μέχρι χτες θεωρούνταν υποχρέωση του κράτους να τα παράσχει δωρεάν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα περίφημα προγράμματα φροντίδας ηλικιωμένων - π.χ. «Βοήθεια στο Σπίτι» - των οποίων η χρηματοδότησή τους από τα κοινοτικά κονδύλια οδεύει προς το τέλος της και για τη συνέχισή τους προτείνεται - από την κυβέρνηση και την ΚΕΔΚΕ - η οικονομική επιβάρυνση όχι μόνο όσων έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες τους αλλά του συνόλου των εργαζομένων.

Σε έκθεση της εταιρίας «Πληροφόρηση Επιμορφωτική Τοπική Ανάπτυξη ΑΕ» (ΠΕΤΑ ΑΕ) - ιδρύθηκε από φορείς της αυτοδιοίκησης το 1990 - με τον τίτλο: «Ενημέρωση και Αξιοποίηση του Μητρώου των Επιχειρήσεων και της Αυτοδιοίκησης», καταγράφεται η αλματώδης αύξηση των δημοτικών επιχειρήσεων αλλά και των εργαζομένων σε αυτές.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη μελέτη της ΠΕΤΑ ΑΕ, το προσωπικό αυτών των επιχειρήσεων έφθασε το 2000 τα 22.522 άτομα από 10.817 άτομα που ήταν το 1997. Σημειώθηκε, δηλαδή, μια τεράστια αύξηση της τάξης του 108%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του προσωπικού είναι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και συμβάσεις μίσθωσης έργου. Μάλιστα, στο κείμενο της μελέτης αν και δεν παρουσιάζονται συγκεκριμένα αριθμητικά στοιχεία ωστόσο υπάρχει η εξής χαρακτηριστική επισήμανση: «Σε σχέση με το 1997 μειώθηκε το προσωπικό με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας και αυξήθηκε το προσωπικό με συμβάσεις έργου. Μειώθηκε επίσης αισθητά το προσωπικό με σύμβαση αορίστου χρόνου και αυξήθηκε υπερβολικά το προσωπικό με σύμβαση ορισμένου χρόνου» και πιο κάτω σημειώνεται ότι η αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων και η επέκτασή τους σε νέες δραστηριότητες «δημιούργησαν ανάγκες σε προσωπικό, οι οποίες καλύφθηκαν με προσωρινές θέσεις εργασίας».

Το προσωπικό αυτό απασχολείται σε επιχειρήσεις των δήμων (δημοτικές επιχειρήσεις και λοιπά Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου) που το 2001 «έφθασε τις 1477, ενώ το 1997 είχαν καταγραφεί 960 μονάδες. Παρατηρείται λοιπόν μια σημαντική αύξηση κατά 54% - μέσα σε τέσσερα χρόνια».

Επιπλέον, στο μητρώο εργαζομένων που δουλεύουν απευθείας στους ΟΤΑ και τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, του έτους 2002, από τους 65.495 εργαζόμενους οι 10.350 (το 15,80%) είναι έκτακτο προσωπικό. Συνολικά, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση απασχολούνται 88.000 άτομα από τα οποία ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι τα παραπάνω στοιχεία έχουν παραμείνει ως έχουν, τα 32872 εργάζονται με όρους ευέλικτης απασχόλησης, δηλαδή το 37% του προσωπικού των ΟΤΑ.

Πρόκειται, τελικά, για μια δραματική ανακατάταξη των εργασιακών σχέσεων υπέρ των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και σε βάρος της πλήρους και σταθερής εργασίας.

Είναι γνωστό σε όλους ότι στο σύνολο των λειτουργιών του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης συντελούνται τεράστιες αλλαγές με στόχο αυτοί οι μηχανισμοί να ανταποκριθούν καλύτερα στις νέες απαιτήσεις που δημιουργούν οι ανάγκες του κεφαλαίου και η πορεία της ΕΕ.

Στα πλαίσια αυτά, προωθούνται αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) με την προώθηση της κατάργησης ουσιαστικά των σημερινών Νομαρχιών, τη συγχώνευση των δήμων με τη δημιουργία μητροπολιτικών, τη μείωση του αριθμού των Περιφερειών αλλά και την ενίσχυσή των εξουσιών τους, όπως προβλέπει ο νέος κώδικας των ΟΤΑ.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί ακόμα περισσότερο σε μηχανισμό του κράτους και του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή η μετατροπή έχει επιτευχθεί με την ενίσχυση του εισπρακτικού χαρακτήρα των δήμων, την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, την ενίσχυση των δημοτικών επιχειρήσεων στη λογική της ανταποδοτικότητας, την προσπάθεια ελέγχου του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλες τις βαθμίδες, την ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού μέσω της Δημοτικής Αστυνομίας για το πέρασμα αυτής της πολιτικής.

Αυτοί είναι ορισμένοι από τους νέους ρόλους της ΤΑ που υλοποιούνται μέσω της νομαρχιακής και πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης.

Απόρροια αυτών των κατευθύνσεων είναι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο. Ο μισθός καλύπτει όλο και λιγότερες ανάγκες, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας χειροτερεύουν, το δικαίωμα στην εργασία γίνεται «όπλο εκβιασμού», πολιτικής ομηρίας και υποταγής μέσω του θεσμού των εκτάκτων, τα συνταξιοδοτικά ασφαλιστικά δικαιώματα συρρικνώνονται και γενικεύεται η μερική απασχόληση στο δημόσιο.

Τα παραπάνω μέτρα δε θα ήταν εύκολο να υλοποιηθούν αν κυβέρνηση και εργοδότες δεν είχαν εξασφαλίσει έναν πολύ μεγάλο σύμμαχο: την πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ και ΠΟΕ - ΟΤΑ.

Στα πλαίσια αυτά το μεγάλο κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η ΕΕ επιδιώκουν να προσαρμόσουν τις διεκδικήσεις σε (ανεκτά) πλαίσια, προσπαθώντας να παγιδεύσουν το κίνημα στην απάτη του κοινωνικού διαλόγου.

Στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα πια από τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο ο συντονισμός από τα κάτω μπορεί να δώσει ελπίδα στους εργαζόμενους. Το Συντονιστικό Σωματείων των ΟΤΑ και το ΠΑΜΕ έχουν τη θέληση και τον προσανατολισμό σε διεκδικητική βάση να ανατρέψουν αυτές τις επιλογές, που εκπορεύονται από την ΕΕ, κυβέρνηση και όσους βάζουν πλάτη για να περάσει. Οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν μαζικά αυτές τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να τις καταδικάσουν μέσα από τους αγώνες τους αλλά και μέσα από την ψήφο τους στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.