Δυο εικόνες από τα «σαλόνια» νοσηλείας

Ασθενείς, που έχουν υποστεί εγκεφαλικά, καρδιακά επεισόδια, που αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα, ακόμα και καρκίνο, νοσηλεύονται στα σαλόνια του έκτου και του έβδομου ορόφου του νοσοκομείου, καθώς για την ανακαίνιση μεταφέρθηκαν άτακτα σε άλλα τμήματα, αλλά κυρίως στους διαδρόμους του νοσοκομείου, η Αιματολογική, η Παθολογική και η Νεφρολογική Κλινική. Μάλιστα, η απαράδεκτη αυτή μεταφορά έγινε, χωρίς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, να συνοδεύονται από το απαραίτητο προσωπικό, με αποτέλεσμα τα τμήματα που δέχτηκαν τις κλινικές αυτές να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά και ειδικότερα τις μέρες της εφημερίας.

Το σχέδιο του υπουργείου για τον «Ευαγγελισμό» προέβλεπε την ανακαίνιση σε πρώτη φάση 125 κλινών με ημερομηνία παράδοσης στις 30.9.1999 και 130 κλινών, σε δεύτερη φάση, με ημερομηνία παράδοσης την 31.12.1999.

Οι εργασίες ανακαίνισης, οι οποίες ανατέθηκαν στην εταιρία ΔΕΠΑΝΟΜ, ξεκίνησαν στις αρχές του καλοκαιριού, με τον υπουργό Υγείας τότε να περιοδεύει στις προς ανακαίνιση πτέρυγες, παρουσία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Μισό χρόνο μετά, δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε καν η πρώτη φάση του έργου, ενώ η κατάσταση στον «Ευαγγελισμό» είναι τραγική.

Στο σαλόνι του έβδομου ορόφου, πίσω από μια κουρτίνα, που κρύβει υποτυπωδώς τους ασθενείς, βρίσκονται στοιβαγμένα οκτώ κρεβάτια. «Ολοι εδώ μέσα έχουν παράπονα. Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στους διαδρόμους. Το προσωπικό κάνει ό,τι μπορεί, αλλά τι να πρωτοπρολάβουν και αυτοί όταν είναι τόσο λίγοι;», είπε η Ελένη Παπαδοπούλου, που φροντίζει τον άνδρα της, ο οποίος νοσηλεύεται με εγκεφαλικό.

Στον έβδομο όροφο εκεί όπου βρισκόταν πριν την ανακαίνιση η Ουρολογική Κλινική στεγάζεται πλέον και ένα τμήμα της Γ` Παθολογικής Κλινικής της υπό ανακαίνιση πτέρυγας. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, καλύπτει τις ανάγκες 51 κλινών και άλλων 20 περίπου φορείων, που χρησιμεύουν για ράντζα. Από το καλοκαίρι και μετά, καλείται στις εφημερίες να καλύψει τις ανάγκες 80 - 90 ασθενών, χωρίς καμία ενίσχυση στο ήδη ελλιπές προσωπικό του.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στη Νευρολογική, τη Γναθοχειρουργική και την Κλινική Πλαστικής Χειρουργικής, όπου έχει μεταφερθεί επίσης ένα τμήμα της Γ` Παθολογικής Κλινικής. Οπως επισημαίνουν οι νοσηλεύτριες του τμήματος, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από τις αρχές του καλοκαιριού είναι αφόρητη, τόσο για τους ασθενείς, όσο και για τους εργαζόμενους. «Στην κλινική μας έχουν μεταφερθεί οκτώ κρεβάτια που βρίσκονται στο σαλόνι, αλλά στην εφημερία γεμίζουμε με φορεία. Ολους αυτούς τους ασθενείς καλούμαστε να τους νοσηλεύσουμε με μόνο έξι νοσηλεύτριες επιπλέον προσωπικό. Οι συνθήκες είναι απαίσιες. Στις εφημερίες γίνεται χαμός. Ασθενείς με εγκεφαλικά, καρκίνο, δηλητηριάσεις, αναπνευστικά βρίσκονται στο σαλόνι, όπου δεν υπάρχει καμία υποδομή για τη νοσηλεία τους», τονίζει η νοσηλεύτρια Βούλα Κορίτσα. Χτες το πρωί, έξι νοσηλεύτριες, όπως είπε η Β. Κορίτσα, φρόντιζαν 70 ασθενείς, ενώ η κατάσταση προμηνυόταν «χειρότερη το απόγευμα και το βράδυ, όταν θα πρέπει δύο νοσηλευτές να φροντίσουν τους ίδιους ασθενείς».

Σήμερα, μετά από 25 χρόνια που χωρίσαμε, νιώθω την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου. Θυμάσαι; Τότε ήταν χούντα, κι εσύ προσπαθούσες να μας μιλήσεις για τη δημοκρατία. Με υπονοούμενα μέσα στην τάξη, πιο καθαρά έξω απ' το σχολείο, στις παρέες μας. Μας έλεγε πως η χούντα θα πέσει κι όλα θα είναι καλύτερα. Οτι το σχολείο θα είναι δημοκρατικό, οι γνώσεις που θα παρέχει θα είναι ουσιαστικές, θα διαμορφώνει μορφωμένους, αλλά και ελεύθερους, δημοκρατικούς πολίτες. Μας έλεγες για τους Ελληνες, που στο διάβα της Ιστορίας έδωσαν πολλές μάχες για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για να μας προτρέψεις κι εμάς ν' αγωνιζόμαστε, γιατί χωρίς αγώνα τίποτα δεν κερδίζεται, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν καλυτερεύει.

Χούντα, κι εσύ, εκτός από τα σχολικά βιβλία, μας συμβούλευες να διαβάζουμε Ρίτσο και Βάρναλη, Σεφέρη, Ελύτη. Κι όταν έγινε το Πολυτεχνείο, ήρθες στην τάξη μ' ένα πλατύ χαμόγελο και μαζί σου χαιρόμαστε κι εμείς. Οπως μαζί πανηγυρίσαμε την πτώση της χούντας, διαδηλώνοντας στους δρόμους των Τρικάλων, στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς 1974 - 1975.

Η κόρη μου λέει ότι το σχολείο της δεν της προσφέρει ουσιαστικές γνώσεις, δεν της διδάσκει τη δημοκρατία και την ελευθερία. Οτι πολλά παιδιά της τάξης της αρχίζουν από τώρα φροντιστήρια. Οτι λείπουν καθηγητές, λείπουν βιβλία, τα κτίρια είναι απαρχαιωμένα.

Οι μαθητές αντιδρούν. Ξεσηκώνονται, διαδηλώνουν, καταλαμβάνουν τα σχολεία και διεκδικούν καλύτερη Παιδεία. Και 25 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, οι σημερινοί κυβερνώντες - όπως τότε οι χουντικοί - επιχειρούν να σκεπάσουν με τo γύψο τη μαθητική εξέγερση. Το Υπουργικό Συμβούλιο νομοθετεί Ιδιώνυμο και στέλνει τους εισαγγελείς και τους χωροφυλάκους στα σχολεία.

Ακούω υπουργούς να βρίζουν και ν' απειλούν μικρά παιδιά, ακούω ξανά τα περί κομμουνιστικού κινδύνου, τα περί εθνικοφροσύνης, το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» σε νέα έκδοση.

Περιμένουν τη βοήθειά σας, τη συμπαράστασή σας. Περιμένουν ν' ακούσουν από σας το «ίτε παίδες Ελλήνων», να τους μιλήσετε για τους νέους της ΕΠΟΝ, που δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή, για τους αγώνες της γενιάς του 1-1-4, για τα παιδιά του Πολυτεχνείου που δε σκιάχτηκαν τα τανκς.

Περιμένουν από σας να κλείσετε την πόρτα των σχολείων στους εισαγγελείς και στους χωροφύλακες, ν' απαντήσετε, όπως πρέπει στους υβριστές και συκοφάντες υπουργούς, να διαδηλώσετε μαζί με τους μαθητές στους δρόμους του αγώνα.

Περιμένουν από μας κι από τους γονείς τους να συμπαραταχτούμε μαζί τους στον «νυν υπέρ πάντων αγώνα» τους για το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς της πατρίδας μας.

Το δικαιούνται και είναι υποχρέωσή μας...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ