Αιχμή του δόρατος της εκστρατείας της για τη διαφήμιση του υποτιθέμενου κοινωνικού έργου της, επιχειρεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει τους τομείς της Πρόνοιας και Κοινωνικής Προστασίας ανακοινώνοντας, προεκλογικά, με κομπασμό «καινοτόμα προγράμματα», την προώθηση της απασχόλησης και προσβασιμότητας των Ατόμων με Αναπηρίες (ΑμΕΑ), την επέκταση προγραμμάτων, όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι», αυξήσεις στα επιδόματα αναπηρίας. Ολα αυτά, την ίδια ώρα που προωθεί την επιτάχυνση των διαδικασιών για την κατάργηση του ενιαίου συστήματος Πρόνοιας, ως αυτοτελούς τομέα άσκησης κοινωνικής πολιτικής, τη συρρίκνωση και διάλυση των υπαρχουσών δημοσίων δομών Πρόνοιας, την εμπορευματοποίησή τους και τη λειτουργία τους με βάση την ανταποδοτικότητα, όταν επιδιώκει να μετακυλήσει τις προνοιακές οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους.

Πέρα απ' τα όποια κυβερνητικά πυροτεχνήματα για την προεκλογική επίδειξη ενός ανύπαρκτου έργου, η μοίρα των ανέργων, των χρονίως πασχόντων, των ανάπηρων, των ηλικιωμένων, εξακολουθεί να γράφεται στους σύγχρονους Καιάδες της ανέχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Οι κατευθύνσεις της κυβέρνησης - που έχουν ως «οδηγό» τη στρατηγική της Λισαβόνας - για την παραπέρα μείωση των κρατικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, τη μετακύληση της ευθύνης και του κόστους για την κοινωνική προστασία στην «κοινωνία των πολιτών» και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και μάλιστα με όρους «κοινωνικής οικονομίας», ανακοινώθηκαν ξεκάθαρα στην παρουσίαση του νέου «Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Κοινωνική Προστασία», που έγινε προ ημερών εν μέσω τυμπανοκρουσιών στο Ζάππειο.

Το κράτος θα μειώσει παραπέρα και δραστικά τη συμμετοχή του στις κοινωνικές δαπάνες, επιδιώκοντας το «κοινωνικό σύνολο» να επωμιστεί μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης κοινωνικής προστασίας. Παράλληλα, θεσπίζονται νέα περιοριστικά κριτήρια για την ένταξη του πληθυσμού σε κατηγορίες, με στόχο τον τεχνητό αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού από τη βοήθεια που θα δικαιούνται. Στην πράξη, όποιος έχει να πληρώσει θα απολαμβάνει «ποιοτικές υπηρεσίες», όποιος δεν έχει θα αφήνεται στη μοίρα του.

Την ίδια ώρα, προωθείται σταθερά και με ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση, μέσα και από νομοθετικές ρυθμίσεις, το οριστικό ξεθεμελίωμα, η διάλυση των υπαρχουσών δημόσιων δομών πρόνοιας.

Οι βάσεις μπήκαν με την ψήφιση του νόμου 2646/1998, την υποχρηματοδότηση και το πάγωμα των προσλήψεων, που οδήγησαν στο μαρασμό μια σειρά υπηρεσίες της Πρόνοιας με τεράστια κοινωνική προσφορά. Η χαριστική βολή ήρθε με το νόμο 3106/2003 για την Αναδιοργάνωση του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας.

Το «νέο πνεύμα» στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής φαίνεται από το σημείο του νόμου, που δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο Υγείας, στα Περιφερειακά Συστήματα Υγείας (ΠεΣΥ), στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και άλλους αρμόδιους φορείς να συνάπτουν προγραμματικές συμβάσεις με οποιοδήποτε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο της εμπορευματοποίησης. Ακόμα, αναγορεύονται επίσημα ως βασικοί τρόποι χρηματοδότησης της κοινωνικής πολιτικής οι παντός είδους έρανοι, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πέραν των άλλων, τα ΠεΣΥ, που είναι ο μηχανισμός μέσα απ' τον οποίο περνάει η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, αναλαμβάνουν την ευθύνη για την παραπέρα συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας.

H προνοιακή πολιτική θα 'ναι διασπασμένη κατά Δήμο ή γεωγραφικό διαμέρισμα. Εξατομικευμένη και όχι γενικευμένη σε όλους για να καλύπτονται πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Θα ασκείται τόσο και όσο θα υπάρχουν χρήματα είτε από προγράμματα της ΕΕ, είτε από τη δημοτική φορολογία και από τις απευθείας πληρωμές των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν. Θα είναι υποβαθμισμένες, γιατί το επιστημονικό και εξειδικευμένο προσωπικό όχι αξιοπρεπώς αμειβόμενο θα 'ναι ελάχιστο και το υπόλοιπο θα 'ναι κακοπληρωμένο, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στο όνομα ότι προσφέρουν «εθελοντικά» κοινωνική εργασία, στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και το «Πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι», που η κυβέρνηση το παρουσιάζει ως «πρότυπο ποιοτικής παρέμβασης» και προσφέρει υπηρεσίες σε λιγότερο από 20.000 ηλικιωμένους, που αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών.

Η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί προπαγάνδας της προκαλούν, όταν ισχυρίζονται ότι η στατιστική και οι δείκτες έχουν μυωπία. Προκαλούν, όταν λένε ότι η κοινωνική πολιτική δε στηρίζει αυτούς που έχουν ανάγκη και γι' αυτό δημιουργούν το μηχανισμό για να φτάσουν στους πιο εξαθλιωμένους. Αυτό που κάνουν είναι να προσπαθούν να εμποδίσουν να εκφραστεί στο δρόμο η κοινωνικά εγκληματική πολιτική τους.

Σήμερα, η κατάσταση που επικρατεί στις δημόσιες δομές Πρόνοιας, που έχουν απομείνει τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και στα Ιδρύματα Πρόνοιας, είναι δραματική.

Μια σειρά μονάδες (ειδικές εστίες, θεραπευτήρια χρόνιων παθήσεων, Κέντρα προστασίας ΑμεΑ) βάσει του νόμου 3106/2003 καταργήθηκαν ή βρίσκονται σε διαδικασία κατάργησης, ενώ οι υπόλοιπες υπηρεσίες μεταφέρονται ως αποκεντρωμένες μονάδες στα οικεία ΠεΣΥ.

Με τον 2646/98, το Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», ο Εθνικός Οργανισμός Πρόνοιας (ΕΟΠ) και το ΠΙΚΠΑ, τρεις απ' τους κυριότερους φορείς της Πρόνοιας, συγχωνεύτηκαν, κατ' όνομα, στον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (ΕΟΚΦ), ο οποίος ουσιαστικά δε λειτούργησε ποτέ. Η συγχώνευση είχε ως αποτέλεσμα την υπολειτουργία των περισσοτέρων υπηρεσιών, αφού ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν. Ο πρόσφατος νόμος 3106 προβλέπει, μεταξύ άλλων, την ένταξη του «Μητέρα» στο Γ' ΠεΣΥ Αττικής. Στα ΠεΣΥ μεταφέρονται και τα Ιατροκοινωνικά Κέντρα και οι παιδικές πολυκλινικές του ΠΙΚΠΑ, ενώ τα Κέντρα Φροντίδας Οικογένειας (ΚΕΦΟ) του ΕΟΚΦ θα μεταφερθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις θα συνεχιστούν και στα πλαίσια των ΠεΣΥ, ενώ με τη μεταφορά υπηρεσιών στα ΠεΣΥ και την ΤΑ οι χρήστες θα καλούνται να πληρώνουν υπηρεσίες που έως σήμερα ήταν δωρεάν (παιδικοί σταθμοί, ιατροκοινωνικά κέντρα, ΚΕΦΟ).

Με τη μεταφορά των υπηρεσιών στα ΠεΣΥ επιταχύνονται οι διαδικασίες συρρίκνωσης και διάλυσης των δημόσιων υπηρεσιών Πρόνοιας, ενώ στοχεύουν και στο να μη χρεώνεται η κυβέρνηση το κόστος από τις όποιες εξελίξεις στο χώρο της Πρόνοιας - αφού τα ΠεΣΥ θα λειτουργούν σαν κυματοθραύστες των αντιδράσεων.

Το «Μητέρα», ο κύριος φορέας πανελλαδικά υπεύθυνος για την υιοθεσία, αναδοχή και προστασία της μητρότητας και του παιδιού, έχει οδηγηθεί στη συρρίκνωση των υπηρεσιών του, εξαιτίας των τεράστιων ελλείψεων προσωπικού και στην ιδιωτικοποίηση κάποιων τμημάτων, όπως η καθαριότητα και έπεται και συνέχεια. Στην πράξη, το «Μητέρα» ανήκει λειτουργικά στο Γ' ΠεΣΥ Αττικής από τις 10 Φλεβάρη, αν και ακόμα δεν έχει υπογραφεί η σχετική υπουργική απόφαση που προβλέπεται στο νόμο 3106.

Οι ελλείψεις προσωπικού στο βρεφοκομικό προσωπικό ξεπερνούν το 40%, με αποτέλεσμα δυο βρεφοκόμοι να έχουν τη φροντίδα 13 - 14 παιδιών. Στις υπηρεσίες αναδοχής δυο κοινωνικοί λειτουργοί είναι υπεύθυνοι για 120 παιδιά που βρίσκονται σε ανάδοχες οικογένειες, ενώ στο τμήμα υιοθεσιών υπάρχουν μόλις τρεις κοινωνικοί λειτουργοί, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι διαδικασίες υιοθεσίας και τα παιδιά να παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Ιδρυμα ή και στα μαιευτήρια.

Η διοίκηση του «Μητέρα» προχώρησε στην πρόσληψη 15 ατόμων προσωπικό στα τέλη Μάη και σε λίγες μέρες άνοιξε ένα κλειστό τμήμα, στο οποίο απασχολήθηκαν και έτσι η κατάσταση παραμένει ίδια, ενώ για την κάλυψη των αναγκών προκρίνεται η «λύση» της πρόσληψης ανασφάλιστων και ανειδίκευτων εργαζομένων με 17μηνες συμβάσεις.

Στις τελευταίες πράξεις διάλυσής του, βρίσκεται και το ΠΙΚΠΑ, με την τεράστια προσφορά στη στήριξη της οικογένειας και του παιδιού, σε υπηρεσίες προληπτικής ιατρικής, στην αποκατάσταση - φροντίδα παιδιών και νέων με ειδικές ανάγκες.

Ακόμα δεν έχουν υπογραφεί οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις και δεν έχουν γίνει οι διαδικασίες μεταφοράς των περίπου 1.000 εργαζομένων, οι οποίοι λίγες μέρες πριν το σταμάτημα της λειτουργίας της υπηρεσίας δε γνωρίζουν πού θα βρίσκονται τον επόμενο μήνα και ποιο θα είναι το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό καθεστώς τους.

Τα Ιατροκοινωνικά Κέντρα συγχωνεύονται με τα Κέντρα Υγείας (ΚΥ) και τα νοσοκομεία, χωρίς να είναι γνωστό αν θα διαλυθούν και το προσωπικό τους θα μεταφερθεί στα πλαίσια της κάλυψης των αναγκών των ΚΥ και νοσοκομείων ή θα παραμείνουν ως αποκεντρωμένες μονάδες. Ηδη, στο Ιατροκοινωνικό Κέντρο Ξάνθης το προσωπικό, διατάχθηκε, με απόφαση του οικείου ΠεΣΥ και του διοικητή του νοσοκομείου Ξάνθης, να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και μάλιστα σε διάσπαρτα τμήματα.

Αντίστοιχα, η Διεύθυνση Πρόνοιας του ΠΙΚΠΑ που έχει τμήματα υιοθεσιών, αναδοχών και επιδομάτων σε άγαμες μητέρες, σε άπορες οικογένειες, ενώ λειτουργούσε σε συνάρτηση με το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης (όπου και φιλοξενούνταν τα παιδιά), με τις αλλαγές αυτές οι δυο υπηρεσίες αποκόπηκαν. Το ΠΙΚΠΑ Πεντέλης εντάχθηκε στο Β΄ ΠεΣΥ, ενώ η Διεύθυνση Πρόνοιας δεν έχει ενταχθεί ακόμη ή διασυνδεθεί με κάποια άλλη υπηρεσία. Οι εργαζόμενοι του ΠΙΚΠΑ εκφράζουν φόβους ότι το άκρως εξειδικευμένο αντικείμενο της Διεύθυνσης Πρόνοιας, που απαιτεί ειδίκευση και εμπιστευτικότητα (υιοθεσίες κλπ.) θα κατακερματιστεί σε διάφορες μονάδες κοινωνικής φροντίδας, που δεν είναι γνωστό αν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό και η εξειδίκευση για να λειτουργήσουν.

Τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, έπρεπε δυο μήνες μετά τη δημοσίευση του νόμου 3106/2003 να έχουν ενδιαφερθεί οι δήμοι προκειμένου να τους αναλάβουν, αλλά οι διαδικασίες δεν έχουν προχωρήσει, αφού οι δήμοι αρνούνται να τους αναλάβουν χωρίς τους απαραίτητους πόρους. Η πείρα, βέβαια, έχει δείξει ότι στις περιπτώσεις έλλειψης χρηματοδότησης η λειτουργία των σταθμών γίνεται ανταποδοτικά.

Εικόνα διάλυσης επικρατεί και στον ΕΟΠ, αφού οι υπηρεσίες του (οχτώ παιδουπόλεις για παιδιά και εφήβους από οικογένειες σε κρίση, δεκάδες Κέντρα Φροντίδας Οικογένειας (ΚΕΦΟ), Συμβουλευτικές Υπηρεσίες Οικογένειας, Οικοτεχνικές μονάδες κ.ά.) και το προσωπικό του κυριολεκτικά κατακερματίζονται.

Τα ΚΕΦΟ μεταφέρονται σταδιακά στην ΤΑ, και οι κλειστές μονάδες (παιδουπόλεις κ.ά.) στα ΠεΣΥ, ενώ οι κεντρικές συμβουλευτικές υπηρεσίες μεταφέρονται στο Εθνικό Κέντρο Αμεσης Κοινωνικής Βοήθειας (ΕΚΑΚΒ) - το οποίο διαθέτει μόνο διοίκηση και ένας τηλεφωνικός αριθμός κοινωνικής δήθεν υποστήριξης που δεν προφέρει καμία διέξοδο - χωρίς να έχει γίνει γνωστό αν το προσωπικό που συγκροτούσε αυτές τις υπηρεσίες θα παραμείνει.

Σ' αυτή τη φάση, οι μονάδες εξακολουθούν να λειτουργούν ως είχαν, ενώ το προσωπικό μοιράζεται στα ΠΕΣΥ, τους δήμους και το ΕΚΑΚΒ, χωρίς διαδικασία επιλογών και τοποθετήσεων με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι, παραμονές των εκλογών, να γίνονται έρμαια των ρουσφετολογικών μηχανισμών της κυβέρνησης. Σε κίνδυνο βρίσκονται και τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Τις αοριστίες και την ταχυδακτυλουργία, πέρα από τις πραγματικές ανάγκες των αναπήρων, την εξαγγελία και επανεξαγγελία υποσχέσεων για τα Ατομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ), επιστρατεύει η κυβέρνηση, προκειμένου να συγκαλύψει τις ευθύνες της για τη δραματική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί, λόγω της διόγκωσης των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και της ανεργίας που λαμβάνει τα τελευταία χρόνια πρωτοφανείς διαστάσεις.

Η κυβέρνηση συνειδητά απέφυγε τα τελευταία 20 χρόνια ακόμα και την επίσημη καταγραφή των αναπήρων. Γιατί η απογραφή τους θα αναδείκνυε το μέγεθος του προβλήματος και την αναντιστοιχία των αναγκών με όσα γίνονται για την πρόληψη της αναπηρίας, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την παραγωγική ένταξη των ΑμεΑ.

Στη χώρα μας, υπάρχουν μόνο 200 δημόσια κρεβάτια σε κέντρα αποκατάστασης, όλα στην Αθήνα, για τους χιλιάδες τραυματίες από εργατικά και τροχαία ατυχήματα και για την αντιμετώπιση των 30.000 εγκεφαλικών επεισοδίων το χρόνο. Απ' τα 200.000 περίπου παιδιά στη χώρα μας, που έχουν ανάγκη ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, μόνο τα 14.000 πηγαίνουν σε κάποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ειδικό σχολείο ή ειδική τάξη. Τα υπόλοιπα 186.000 παιδιά παραμένουν εγκλωβισμένα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους.

Πολύ περισσότερο, οι ανάπηροι και τα ΑμεΑ, στην εποχή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, των ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων επιχειρήσεων, της διόγκωσης της ανεργίας, δεν έχουν θέση στην παραγωγή για την κυβέρνηση, που προσπαθεί να κουκουλώσει το πρόβλημα με κάποια πενιχρά επιδόματα, αλλά και με διάφορα προγράμματα, επιδοτούμενης ή όχι, κατάρτισης και επανακατάρτισης και ποτέ απασχόλησης.

Τώρα η κυβέρνηση, στην προεκλογική «χάρτα κοινωνικής σύγκλισης», βγάζει λαγούς απ' το καπέλο της, τάζοντας αυξήσεις στα επιδόματα αναπηρίας της τάξεως του 40 - 50% για 150.000 ανάπηρους, μέτρα για την απασχόληση των ΑμεΑ, τη λειτουργία των περίφημων Κέντρων Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης για άτομα με Αναπηρίες (ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ) που έχουν εξαγγελθεί από το 1997 και που ο αριθμός τους - 24 αυτή τη φορά - αυξομειώνεται, ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης.

Σε ό,τι αφορά στις υποτιθέμενες αυξήσεις, αναφέρεται ότι θα αφορούν τους 150.000, που είναι οι σημερινοί δικαιούχοι των επιδομάτων, όμως, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι ανάπηροι στη χώρα μας είναι περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι και οι βαριά ανάπηροι ξεπερνούν τους 500.000, που σημαίνει ότι επιδόματα δεν παίρνει ούτε καν το ένα τρίτο όσων πραγματικά το έχουν ανάγκη. Μάλιστα, απ' τα επιδόματα εξαιρούνται σημαντικές κατηγορίες, όπως οι ανήμποροι ηλικιωμένοι, οι πάσχοντες από ημιπληγίες, οι κωφοί 18 - 65 ετών κ.ά.

Οσο δε για τις αυξήσεις της τάξης του 40 - 50%, έχει διαρρεύσει ότι η κυβέρνηση, για να μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο ποσοστό, θα ανακοινώσει αυξήσεις στα επιδόματα, συνολικά, για την επόμενη πενταετία, που φυσικά θα αποτελούν απλές εξαγγελίες.

Οι αυξήσεις, άλλωστε, στα επιδόματα των ΑμεΑ, τα τελευταία χρόνια, δεν ξεπερνούν το 5% και δίνονται, μάλιστα, με μεγάλες καθυστερήσεις. Το ποσοστό αύξησης ήταν 5% για το 2001 και δόθηκε στα τέλη του Οκτώβρη του 2001, και το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τις αυξήσεις του 2002.

Μάλιστα, υπάρχουν και κατηγορίες, όπως οι συνταξιούχοι ανάπηροι των ΟΤΑ, δικαιούχοι του εξωιδρυματικού επιδόματος, που μένουν απλήρωτοι απ' την αρχή του χρόνου έως και σήμερα.

Ο ίδιος εμπαιγμός και η ξεδιαντροπιά της κυβέρνησης σε βάρος των αναπήρων εξελίσσεται και στον τομέα της απασχόλησης, όπου η κυβέρνηση κάνει ξεκάθαρη ψηφοθηρία, εκμεταλλευόμενη το νόμο 2643/98 για προσλήψεις ατόμων ειδικών κατηγοριών, ο οποίος ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζεται μόνο σε προεκλογικές περιόδους.

Η ίδια η πράξη εφαρμογής του νόμου αποδεικνύει ότι πρόκειται για έναν ακόμα νόμο, που λειτουργεί σαν κυβερνητικός μηχανισμός προς άγραν ψήφων, αφού, ενώ θα έπρεπε, βάσει του νόμου, να είχαν γίνει πέντε προκηρύξεις (μία κάθε χρόνο), έχουν γίνει μόνο δύο και πάντα στη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Η πρώτη προκήρυξη ανακοινώθηκε παραμονές των βουλευτικών εκλογών του 2000 και η δεύτερη τις παραμονές των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών του 2002 και επί της ουσίας προσλήφθηκαν ελάχιστοι ανάπηροι.

Αντίστοιχα, τα περίφημα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, που χρησιμοποιούνται απ' την κυβέρνηση ως φτηνό υποκατάστατο για την ανυπαρξία υπηρεσιών πρόληψης, έγκαιρης διάγνωσης και αποκατάστασης, αναμένουν ακόμα το απαραίτητο προσωπικό για να λειτουργήσουν κανονικά. Απ' τα 24 πανελλαδικά, έξι παραμένουν εντελώς κλειστά (Ρόδος, Εύβοια, Ηλεία, Λέσβος, Μεσσηνία, Ρέθυμνο), ενώ τα υπόλοιπα υπολειτουργούν εξαιτίας των ελλείψεων προσωπικού. Μάλιστα, ακόμα και σ' αυτές τις λίγες προσλήψεις που έγιναν δεν προβλέφτηκαν θέσεις διοικητικών υπαλλήλων και, έτσι, τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ στηρίζονται διοικητικά από το προσωπικό του ΕΟΠ και του ΠΙΚΠΑ.

Ακόμα και ο διαγωνισμός για την πρόσληψη 200 ατόμων προσωπικό για τη λειτουργία τους, που υποσχέθηκε η κυβέρνηση, δε θα αφορά μόνο τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, αφού η Υπουργική Απόφαση που υπογράφηκε στις 23 Μάη 2003 κατανέμει το προσωπικό και στα Κέντρα Αποθεραπείας - Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ) (σε συνολικά 32 δομές), που σημαίνει ότι το προσωπικό που αντιστοιχεί σε κάθε δομή θα είναι από τρία μέχρι εφτά άτομα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, με το νόμο 3106, μεταφέρονται στα ΠεΣΥ.