Αιχμή του δόρατος της εκστρατείας της για τη διαφήμιση του υποτιθέμενου κοινωνικού έργου της, επιχειρεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει τους τομείς της Πρόνοιας και Κοινωνικής Προστασίας ανακοινώνοντας, προεκλογικά, με κομπασμό «καινοτόμα προγράμματα», την προώθηση της απασχόλησης και προσβασιμότητας των Ατόμων με Αναπηρίες (ΑμΕΑ), την επέκταση προγραμμάτων, όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι», αυξήσεις στα επιδόματα αναπηρίας. Ολα αυτά, την ίδια ώρα που προωθεί την επιτάχυνση των διαδικασιών για την κατάργηση του ενιαίου συστήματος Πρόνοιας, ως αυτοτελούς τομέα άσκησης κοινωνικής πολιτικής, τη συρρίκνωση και διάλυση των υπαρχουσών δημοσίων δομών Πρόνοιας, την εμπορευματοποίησή τους και τη λειτουργία τους με βάση την ανταποδοτικότητα, όταν επιδιώκει να μετακυλήσει τις προνοιακές οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους.

Πέρα απ' τα όποια κυβερνητικά πυροτεχνήματα για την προεκλογική επίδειξη ενός ανύπαρκτου έργου, η μοίρα των ανέργων, των χρονίως πασχόντων, των ανάπηρων, των ηλικιωμένων, εξακολουθεί να γράφεται στους σύγχρονους Καιάδες της ανέχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Οι κατευθύνσεις της κυβέρνησης - που έχουν ως «οδηγό» τη στρατηγική της Λισαβόνας - για την παραπέρα μείωση των κρατικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, τη μετακύληση της ευθύνης και του κόστους για την κοινωνική προστασία στην «κοινωνία των πολιτών» και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και μάλιστα με όρους «κοινωνικής οικονομίας», ανακοινώθηκαν ξεκάθαρα στην παρουσίαση του νέου «Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Κοινωνική Προστασία», που έγινε προ ημερών εν μέσω τυμπανοκρουσιών στο Ζάππειο.

Το κράτος θα μειώσει παραπέρα και δραστικά τη συμμετοχή του στις κοινωνικές δαπάνες, επιδιώκοντας το «κοινωνικό σύνολο» να επωμιστεί μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης κοινωνικής προστασίας. Παράλληλα, θεσπίζονται νέα περιοριστικά κριτήρια για την ένταξη του πληθυσμού σε κατηγορίες, με στόχο τον τεχνητό αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού από τη βοήθεια που θα δικαιούνται. Στην πράξη, όποιος έχει να πληρώσει θα απολαμβάνει «ποιοτικές υπηρεσίες», όποιος δεν έχει θα αφήνεται στη μοίρα του.

Την ίδια ώρα, προωθείται σταθερά και με ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση, μέσα και από νομοθετικές ρυθμίσεις, το οριστικό ξεθεμελίωμα, η διάλυση των υπαρχουσών δημόσιων δομών πρόνοιας.

Οι βάσεις μπήκαν με την ψήφιση του νόμου 2646/1998, την υποχρηματοδότηση και το πάγωμα των προσλήψεων, που οδήγησαν στο μαρασμό μια σειρά υπηρεσίες της Πρόνοιας με τεράστια κοινωνική προσφορά. Η χαριστική βολή ήρθε με το νόμο 3106/2003 για την Αναδιοργάνωση του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας.

Το «νέο πνεύμα» στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής φαίνεται από το σημείο του νόμου, που δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο Υγείας, στα Περιφερειακά Συστήματα Υγείας (ΠεΣΥ), στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και άλλους αρμόδιους φορείς να συνάπτουν προγραμματικές συμβάσεις με οποιοδήποτε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο της εμπορευματοποίησης. Ακόμα, αναγορεύονται επίσημα ως βασικοί τρόποι χρηματοδότησης της κοινωνικής πολιτικής οι παντός είδους έρανοι, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πέραν των άλλων, τα ΠεΣΥ, που είναι ο μηχανισμός μέσα απ' τον οποίο περνάει η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, αναλαμβάνουν την ευθύνη για την παραπέρα συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας.

H προνοιακή πολιτική θα 'ναι διασπασμένη κατά Δήμο ή γεωγραφικό διαμέρισμα. Εξατομικευμένη και όχι γενικευμένη σε όλους για να καλύπτονται πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Θα ασκείται τόσο και όσο θα υπάρχουν χρήματα είτε από προγράμματα της ΕΕ, είτε από τη δημοτική φορολογία και από τις απευθείας πληρωμές των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν. Θα είναι υποβαθμισμένες, γιατί το επιστημονικό και εξειδικευμένο προσωπικό όχι αξιοπρεπώς αμειβόμενο θα 'ναι ελάχιστο και το υπόλοιπο θα 'ναι κακοπληρωμένο, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στο όνομα ότι προσφέρουν «εθελοντικά» κοινωνική εργασία, στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και το «Πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι», που η κυβέρνηση το παρουσιάζει ως «πρότυπο ποιοτικής παρέμβασης» και προσφέρει υπηρεσίες σε λιγότερο από 20.000 ηλικιωμένους, που αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών.

Η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί προπαγάνδας της προκαλούν, όταν ισχυρίζονται ότι η στατιστική και οι δείκτες έχουν μυωπία. Προκαλούν, όταν λένε ότι η κοινωνική πολιτική δε στηρίζει αυτούς που έχουν ανάγκη και γι' αυτό δημιουργούν το μηχανισμό για να φτάσουν στους πιο εξαθλιωμένους. Αυτό που κάνουν είναι να προσπαθούν να εμποδίσουν να εκφραστεί στο δρόμο η κοινωνικά εγκληματική πολιτική τους.