Την ώρα της σύνταξης αυτής της ανταπόκρισης αναφέρεται στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης η εξής εντυπωσιακή - γιατί ταχυδακτυλουργικά εφευρετική - είδηση: Ο ομοσπονδιακός υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας Βόλφγκανγκ Κλέμεντ (SPD) πρόκειται να μειώσει τη στρατιά των -επίσημα- σχεδόν τεσσεράμισι εκατομμυρίων ανέργων. Φυσικά όχι με την εξεύρεση εργασίας για τον καθένα, αλλά με μια, όπως λέει, προσαρμογή στους κανόνες της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO). Αδικαιολόγητα έως τώρα το Ομοσπονδιακό Ιδρυμα Εργασίας (ΒΑ) υπολόγιζε τον αριθμό ανεργίας τόσο ψηλά, δηλαδή σε ποσοστό 10,4%, ενώ από τις αρχές του 2004 το ποσοστό αυτό θα αντιστοιχεί σε 9,4%.

Πώς θα γίνει αυτό; Απλούστατα με μια μικροεπέμβαση - προσαρμογή την ονομάζει ο Κ. Κλέμεντ και δηλώνει: Οι άνεργοι στη Γερμανία επιτρέπεται να εργάζονται έως 15 ώρες τη βδομάδα και ωστόσο ισχύουν σαν άνεργοι. Ομως σύμφωνα με τη στατιστική της ILO δε θεωρείται άνεργος ακόμα και εκείνος που εργάζεται μια ώρα τη βδομάδα! Ετσι, λοιπόν, θα επιτευχθεί -φυσικά στατιστικά- μια μεγάλη μείωση της ανεργίας. Ενα άλλο ποσοστό μείωσης θα προέλθει από το εξής: Στη στατιστική ανεργίας αναφέρονται και όσοι είναι εγγεγραμμένοι άνεργοι για να εξασφαλίζουν την αξίωση παιδικού επιδόματος, αλλά δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να βρουν εργασία. Θα διαγραφούν, λοιπόν, και αυτοί.

Γενικά οι άνεργοι που θα αρνούνται να αναλάβουν την προτεινόμενη -από τα Δανειστικά Πρακτορεία (PSA)- εργασία έστω και μη ανταποκρινόμενη στις γνώσεις και ικανότητές τους, έστω και μια μίνι εργασία, με μίνι ημερομίσθιο ή μισθό, μετά από ένα διάστημα δε θα δικαιούνται ούτε το πολύ μειωμένο επίδομα κοινωνικής βοήθειας. Αλλωστε, αυτά τα λεγόμενα -αμερικανιστί- «μίνιτζομπ» με «μίνι» ανταμοιβή προπαγανδίζονται και επεκτείνονται - υπηρέτες, υπηρέτριες σε σπίτια, άλλες πρόχειρες προσφορές υπηρεσίας κλπ.

Αλλά είναι αυτά τα «μίνι» κάτι το καινούριο; Μια μελέτη του προσκείμενου στα συνδικάτα Κοινωνικο-Επιστημονικού Ινστιτούτου (WSI), που δημοσιεύτηκε στις 4 Αυγούστου, πιστοποιεί το εντελώς αντίθετο: Οτι 6,3 εκατομμύρια κανονικά εργαζόμενοι δεν παίρνουν μεν μίνι ημερομίσθιο, αλλά από χρόνια χαμηλή, κάτω από τις συμβάσεις εργασίας, καθοριζόμενη αμοιβή. Συγκεκριμένα, τα 6,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι πληρώνονται ουσιαστικά με λιγότερο από 75% του κανονικού ημερομισθίου πλήρους εργασίας. Ο εκπρόσωπος του Ινστιτούτου, Κλάους Σέφερ, δήλωσε σχετικά: «Το χαμηλό ημερομίσθιο δε χρειάζεται να εφευρεθεί, υπάρχει ήδη από μακρού. Οχι μόνο νέοι και ανειδίκευτοι εργαζόμενοι, αλλά σε μεγάλο βαθμό και εργαζόμενοι μέσης ηλικίας και εργαζόμενοι με επαγγελματική μόρφωση, παίρνουν χαμηλά ημερομίσθια».

Αυτή η δαμόκλεια σπάθη επικρέμαται και στα κεφάλια των νέων. Η Ινγκριντ Ζέρμπροκ, μέλος της Εθνικής Διεύθυνσης της Ενωσης Γερμανικών Συνδικάτων (DGB) δήλωσε στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (29 Ιούλη) ότι αυτή την ώρα 190.000 νέοι - νέες «ζητάνε απελπισμένοι να βρουν μια δυνατότητα εκκίνησης στην επαγγελματική ζωή. Αυτό είναι οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό σκάνδαλο». Στην ίδια εφημερίδα αναφερόταν ότι το Ομοσπονδιακό Ιδρυμα Εργασίας έχει σαν βάση πως το φθινόπωρο «70.000 απόφοιτοι σχολείων θα μείνουν χωρίς θέση επαγγελματικής μόρφωσης».

Στις αρχές Αυγούστου το Ινστιτούτο Οικονομικής Ερευνας (HWWA) του Αμβούργου ανακοίνωσε ότι και το 2005 ο αριθμός των ανέργων θα είναι πάνω από 4 εκατομμύρια, ενώ άλλα ερευνητικά ινστιτούτα προβλέπουν για το 2003 4,4 - 4,5 εκατομ. και για το 2004 πάνω από 4,5 εκατομμύρια.

Ετσι οι οικονομικοί επιστήμονες δεν έχουν ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης στον εργασιακό τομέα. Ωστόσο η κυβέρνηση διά του κ. Κλέμεντ προπαγανδίζει αισιοδοξία. Δηλώνει ότι μέσα στο τρέχον έτος θα μειωθούν οι άνεργοι κατά 300.000, γιατί θα γίνουν επιχειρηματίες. Ηδη από την αρχή του 2003 καλούνται άνεργοι να προσέλθουν να εισπράξουν κάποιο οικονομικό ποσό υποστήριξης και να ιδρύσουν δική τους επιχείρηση - κουρείο, συνεργείο αυτοκινήτων, εμπορικό μικρομάγαζο κλπ. Ο υπουργός ενθαρρύνεται στο εγχείρημά του από το γεγονός ότι έως τα τέλη Ιούνη είχαν κάνει χρήση της προσφοράς 33.209 άνεργοι. Το πώς ο αριθμός θα αυξηθεί αλματωδώς έως τις 300.000, είναι ζήτημα που δεν ανακοίνωσε ο κ. Κλέμεντ, αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Γιατί αυτοί οι νέοι «επιχειρηματίες» θα ιδρύσουν τη φίρμα τους ανεξάρτητα από τα ειδικά προσόντα τους. Και ήδη φέρνει αντιρρήσεις ο Κεντρικός Σύνδεσμος των Γερμανών Τεχνιτών που υπογραμμίζει ότι ο κανονισμός τους προβλέπει την άσκηση του επαγγέλματος, μετά την απόκτηση ειδικού πτυχίου. Ετσι θα μπουν στο επάγγελμα άνθρωποι χωρίς ειδικότητα με κίνδυνο προσφοράς κακής εργασίας και επιπλέον με άσκηση αθέμιτου ανταγωνισμού.

Αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» αφορούν μόνο στον εργασιακό τομέα. Σχετικά με τον τομέα της Υγείας ο «Ριζοσπάστης» ενημέρωσε στις 27 Ιούλη (σελ. 12) με τον τίτλο «Αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στον τομέα της Υγείας).

Πάντως, πρέπει να είναι σαφές ότι τα μέτρα αυτά παίρνονται αυτή τη στιγμή από τα δύο κυβερνητικά κόμματα (Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους), αλλά στην ουσία αποτελούν πολιτική και των άλλων αστικών κομμάτων. Αυτό φαίνεται από τις επανειλημμένες δηλώσεις τους, αλλά και από την πλήρη συμφωνία που επικράτησε στις συνομιλίες για την Υγεία μεταξύ της σοσιαλδημοκράτισσας υπουργού Υγείας, Σμιτ, και του πρώην υπουργού Υγείας (επί Κολ) Ζεεχόφερ. Δεν αποκλείεται, πάντως, τη στιγμή που διαβάζονται αυτοί οι αριθμοί να έχουν προστεθεί στο μεταξύ νέα στοιχεία με τις αναμενόμενες κυβερνητικές ανακοινώσεις. Η ουσία τους πάντως δεν αλλάζει.

Με αυτή την πολιτική και μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, δεν είναι να απορεί κανείς ότι γίνονται οι πιο περίεργες αντιδράσεις. Ετσι, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης Νεολαίας («Γιούνγκε Ουνιόν») -Φίλιππος Μισφέλντερ- δηλώνει ότι είναι αναγκαίος ο πλήρης αναπροσανατολισμός της Υγείας στο σύστημα της ιδιωτικοποίησης και ότι όχι μόνο η οδοντιατρική περίθαλψη πρέπει να γίνει ιδιωτική, αλλά ότι για τους γέρους δε χρειάζεται καν χειρουργική επέμβαση για θεραπεία της σπονδυλικής στήλης -γιατί τόσα έξοδα;- άλλωστε, είπε, και παλιότερα οι άνθρωποι βάδιζαν με δεκανίκια, χωρίς εγχείρηση!

Ενα έως τώρα όχι γνωστό «Κόμμα των Γκρίζων» δηλώνει μετά απ' αυτά ότι θα ανοίξει λίστες για τις νέες εθνικές εκλογές και θα καλέσει όλους τους μεγάλης ηλικίας ανθρώπους (Γκρίζους), ανεξάρτητα από κόμμα που ανήκουν ή εξωκομματικούς, να δώσουν την ψήφο στους υποψηφίους του. Εκπρόσωπος του ινστιτούτου δημοσκόπησης EMNID δήλωσε σχετικά ότι οι «Γκρίζοι» μπορεί να υπολογίζουν με ένα ποσοστό 10% των ψήφων.

Παράλληλα, η πρωτοβουλία για τη δημιουργία «Κοινωνικού Κινήματος» του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας δήλωσε ότι οι «μεταρρυθμίσεις» του SPD και των Πράσινων πλήττουν σε πρώτη γραμμή τους οικονομικά αδύνατους και απαιτεί αλλαγή πολιτικής. Αλλά και μέσα στη σοσιαλδημοκρατία -(το SPD)- είναι έκδηλη η αναταραχή. Στις πρώτες μέρες του Αυγούστου παρουσιάστηκαν στον Τύπο οι εκπρόσωποι της «Κοινοβουλευτικής Αριστεράς» της κοινοβουλευτικής ομάδας του SPD που δήλωσαν ότι πολλά από τα μέτρα της κυβέρνησης είναι σε βάρος των εργαζομένων και των ασθενών. Είπαν ότι στην ομάδα τους ανήκουν 120 μέλη βουλευτές και ότι τις απόψεις τους θα τις διατυπώσουν υπό μορφή πρότασης στο συνέδριο του SPD τον Οκτώβρη. Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση του προέδρου του SPD του κρατιδίου του Μεκλεμβούργου - Πομερανίας, Τιλ Μπακχάους: Στην Ανατολική Γερμανία σε 180.000 ανθρώπους που ζητούν εργασία προσφέρονται μόνο 6.000 ανοιχτές θέσεις. «Αν βάζουμε χέρι στο πορτοφόλι ανθρώπων που παίρνουν μόνο επίδομα κοινωνικής βοήθειας, τότε θα αυξηθεί η μετανάστευση από την Ανατολή στη Δύση», είπε.

Η συζήτηση στους κόλπους του SPD έγινε εντονότερη μετά την πρόσφατη δήλωση του γενικού γραμματέα του κόμματος, Ολαφ Σολτς, ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι το «Κέντρο της Κοινωνίας» που είναι η «Συμμαχία των Αξίων», και που μπορεί να τους κερδίσει το SPD στις εκλογές. Οι έννοιες «δημοκρατικός σοσιαλισμός» και «κοινωνική δικαιοσύνη» έχουν «ελάχιστη ποιότητα γνώμης» - δηλαδή δεν έχουν σημασία, δήλωσε.

Για τα διαδραματιζόμενα είναι ενδιαφέρουσα η γνώμη που διατυπώνει ο καθηγητής δρ. Γκερντ Φρίντριχ σε άρθρο του στο τεύχος Ιούλη της «Γκεσίχτς - Κορεσποντέντς» με τον τίτλο «Ο Καρλ Μαρξ και η καπιταλιστική οικονομική κρίση σήμερα». Διαπιστώνει ότι η Γερμανία βρίσκεται από τριετίας σε στασιμότητα και ότι: «Οχι λίγοι φοβούνται μετάδοση της ιαπωνικής αρρώστιας δηλαδή ότι η στασιμότητα θα εκβάλλει σε έναν αντιπληθωρισμό, σε μια μεγαλύτερης διάρκειας φάση πτώσης των τιμών με την οποία θα θόλωναν όλες οι προοπτικές για μια οικονομική άνοδο. Αυτός (σημ. Θ.Β.: ο αντιπληθωρισμός) είναι δυσκολότερο να καταπολεμηθεί από την άνοδο των τιμών».

Ο Γερμανός καθηγητής υποστηρίζει ότι «ο κίνδυνος του αντιπληθωρισμού στη Γερμανία και στην Ευρώπη είναι αμφισβητούμενος», αλλά «υπαρκτή είναι πάντως η προοπτική για μια μακρύτερης διάρκειας αδυναμία ανόδου της οικονομίας με τα ποσοστά αύξησης κοντά στη στασιμότητα» και ότι η γνώμη για στασιμότητα ενισχύεται «από την αδυναμία της εσωτερικής ζήτησης».

Η διέξοδος από την υπάρχουσα «κρίση υπερπαραγωγής» δυσκολεύεται από μια σειρά συνοδευτικών καταστάσεων -γράφει- και υπογραμμίζει ότι με την ήδη τρίχρονη στασιμότητα «σκιαγραφείται μια όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών συγκρούσεων, αγώνων αναδιανομής που δεν είχαν παρατηρηθεί σε καμιά από τις κρίσεις υπερπαραγωγής μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο - το 1966, το 1974/75, το 1981/82 και το 1992/93».

Σαν διέξοδο από την κρίση η γερμανική κυβέρνηση στηρίχτηκε προπάντων στην αύξηση των εξαγωγών, στη μείωση του μισθολογικού κόστους, στη μείωση των κοινωνικών παροχών και στη σταθεροποίηση των οικονομικών του κράτους, ώστε έτσι να δυναμώσει τις θέσεις της Γερμανίας στο διεθνή αγώνα ανταγωνισμού.

«Ολα αυτά θα μπορούσε να είναι ένας εσφαλμένος λογαριασμός», όπως έγινε στην Ιαπωνία, που δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τη στασιμότητα, γράφει ο καθηγητής Φρίντριχ.

Σαν διέξοδο από τη στασιμότητα και κρίση η «Αριστερή Αντιπολίτευση» βλέπει την ανάγκη αύξησης της ζήτησης στην οποία δίνει «απόλυτη προτεραιότητα». Ο ίδιος ταυτίζεται με τις απόψεις της, αλλά με μια παρατήρηση: «Ουσιαστικά, αυτές οι προτάσεις καταλήγουν σε μια "αριστερή κεϊνσιανή πολιτική ζήτησης"... που μπορεί να είναι αποτελεσματική, αν επιτευχθεί με πολιτική ρύθμιση να μειωθεί η όξυνση του διεθνούς ανταγωνισμού...».

Γι' αυτό όμως απαιτείται ένα κοινό, ένα ενιαίο οικονομικό σύστημα, που στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι αδιανόητο.

Στο Ελ Αλτο, μία πόλη με 700.000 πληθυσμό, κατοικούμενη από ιθαγενείς Αϊμαρά, στο βόρειο μέρος της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας, Λα Πας, στις 6.30 το πρωί της 10^ης του Απρίλη, μέλη του Σώματος Ειδικών Ερευνών της Αστυνομίας (CEIP), υπό την εποπτεία του εισαγγελέα Ρενέ Αρσάμπε, εισέβαλαν στο σπίτι του Κλαούντιο Ραμίρες, 47 ετών, ηγετικού στελέχους του κύριου κόμματος της αντιπολίτευσης «Κίνημα για το Σοσιαλισμό» (Movimiento al Socialismo - MAS) και πρώην δημάρχου της πόλης Λα Ασούντα, στην υποτροπική περιοχή Γιούνκας.

Η αστυνομία, με αλεξίσφαιρα γιλέκα, μάσκες του σκι και αυτόματα, έπιασε εξαπίνης μέσα στο μπάνιο, τον Φρανσίσκο «Πάτσο» Κορτές, 39 ετών και πρώην ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Αγροτών της Κολομβίας. Τον έσυραν γυμνό και τον πέταξαν στο πάτωμα, κλοτσώντας τον, τον διέταξαν να ντυθεί και κατόπιν τόσο αυτός όσο και ο Κλαούντιο Ραμίρες, η κόρη και η ανιψιά του, Νέλι Ραμίρες 17 χρονών και Μπέτι Νίνα 18 χρονών και ο Καρμέλο Πενιαράντα, 30 ετών και ηγέτης του κινήματος των αγροτών κοκαλέρος, ...«παρέλασαν» μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες ως ηγετικά μέλη του νέου «τρομοκρατικού δικτύου που δρα στη Βολιβία».

Αυτή είναι περίπου η ιστορία της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας», όπως τουλάχιστον περιγράφεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Βολιβίας, «Pulso».

Οσο για τα ευρήματα: 30 σφαίρες για κάλιμπερ των 7.62 χιλιοστών, μία χειροβομβίδα αερίου, το 64 σελίδων «οργανικό σύνταγμα» του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού της Βολιβίας (ELN), 3 σωλήνες PVC, σύρμα και σιλικόνη. Οι σφαίρες και η χειροβομβίδα, σύμφωνα με τις καταθέσεις, ανήκουν στο γιο του Ραμίρες, Ομάρ, ο οποίος επιστρατεύτηκε ως κληρωτός να συμμετάσχει στις μονάδες που στράφηκαν κατά των ανταρτών στον πόλεμο του νερού της Κοτσαμπάμπα, τον Απρίλη του 2000. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα υλικά όντως ανήκουν στον Κλαούντιο Ραμίρες, καθώς αποπερατώνεται η οικοδόμηση του σπιτιού του!

Το εξόφθαλμο της υπόθεσης: Τα τηλεοπτικά συνεργεία και τα ΜΜΕ που κλήθηκαν να καλύψουν το γεγονός προσκλήθηκαν όχι από την κυβέρνηση της Βολιβίας, αλλά από την αμερικανική πρεσβεία! Και ενώ οι συλλήψεις είχαν γίνει, 5 ώρες αργότερα ανακοινώθηκε ότι κατασχέθηκαν ακόμη τρία κιλά κοκαΐνης. Εντούτοις, αυτόπτες μάρτυρες κατέθεσαν ενώπιον της εθνικής τηλεόρασης ότι είδαν δύο γυναίκες, από το Σώμα Δίωξης Ναρκωτικών (FELCN), να εισέρχονται στο σπίτι, που ήταν υπό αστυνομική προστασία, με τις τσάντες που αργότερα παρουσιάστηκαν γεμάτες με κοκαΐνη!

Τραγέλαφος; Μπορεί, αλλά δε σταματά εδώ. Για τα ευρήματα περί τρομοκρατίας: Ο εισαγγελέας - και σύμφωνα με τις πληροφορίες, ούτε μέχρι σήμερα έχει καταλήξει - δεν μπορούσε να αποφασίσει. Η ομάδα είχε προφίλ που κατατασσόταν στις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας - FARC, αλλά το σήμα και η γλώσσα της παρέπεμπε στην άλλη κολομβιανή αντάρτικη οργάνωση ELN...

Οταν ο Πρόεδρος της Βολιβίας, Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, παρουσιάστηκε ενώπιον του βήματος της Συνόδου των ηγετών των κρατών της Νότιας Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Κούσκο του Περού, κατήγγειλε τις κολομβιανές αντάρτικες οργανώσεις για διάχυση του πολέμου, τονίζοντας ότι ο Κορτές είναι ηγέτης του ELN, που ήρθε με αποστολή τη διάνοιξη νέου μετώπου ανάμεσα στους κοκαλέρος στις ανατολικές περιοχές της Βολιβίας(!), ο Πρόεδρος της Κολομβίας, Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες, ποιούσε την νήσσαν.

Ούτε απέρριπτε ούτε επιβεβαίωνε τις καταγγελίες, μέχρι τη στιγμή που καταγγέλθηκε από την Επιτροπή Πολιτικών Κρατουμένων και τελικά ο υπουργός Δικαιοσύνης και Εσωτερικών, Φερνάντο Λοντόνιο, δήλωσε ότι ο Κορτές δεν καταζητείται ούτε διώκεται στην Κολομβία για ανατρεπτικές ενέργειες και «χαίρει της προστασίας» της κυβέρνησης ως ηγετικό στέλεχος του κοινωνικού κινήματος... Οσο για τον Κορτές, σύμφωνα και με το διαβατήριό του, είχε φθάσει στη Βολιβία μόλις 4 ημέρες πριν τη σύλληψή του, με σκοπό να αγοράσει ένα σπίτι και να εγκατασταθεί και η οικογένειά του. Για την ακρίβεια, ουδείς μπορούσε πια να εξασφαλίσει την ασφάλειά του στην Κολομβία. Από τη σύλληψή του, η γυναίκα και τα παιδιά του στην Μπογκοτά έχουν εξαναγκαστεί να μετακομίσουν 3 φορές, εξαιτίας των απειλών από τις παραστρατιωτικές ομάδες, ενώ ο μεγάλος γιος του, Αντρές, μόλις 17 ετών, μετακόμισε στη Βολιβία προκειμένου να βοηθήσει τον πατέρα του στη δίκη και να επιτύχει την απελευθέρωσή του...

Δίκη... διώξεις για τρομοκρατία. Σχετικά καινούριο προϊόν στη Λατινική Αμερική. Μέχρι την επονομαζόμενη περίοδο της «μετάβασης στη δημοκρατία» τη δεκαετία του '80, οι προτιμώμενες και διαδεδομένες μέθοδοι κατάπνιξης της λαϊκής αντίδρασης ή της ένοπλης εξέγερσης ήταν οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι εξαφανίσεις και η αναγκαστική εξορία. Οχι, φυσικά, πως έχουν εγκαταλειφθεί... Αξίζει μνείας η περίπτωση της Κολομβίας και ειδικά η δράση των παραστρατιωτικών. Φυσικά, και στη Βολιβία δρουν παραστρατιωτικές οργανώσεις, αν και δεν υπάρχει ένοπλη εξέγερση...

Περί δικών για την τρομοκρατία, τα όρια μεταξύ της αποδεκτής πολιτικής διαμαρτυρίας και της εγκληματικής δραστηριότητας είναι πια δυσδιάκριτα, ειδικά με τον ορισμό που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ.

Οσο για την υπόθεση των συλληφθέντων της 10^ης του Απρίλη, η υπόθεση μιλά από μόνη της και όλο το προοδευτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας κάνει λόγο για στημένη υπόθεση, ενώ εξαιτίας του γεγονότος της ειδοποίησης των ΜΜΕ εκ μέρους της αμερικανικής πρεσβείας, αποτελεί σαφέστατο δείγμα επέμβασης των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βολιβίας.

Ολοι οι αναλυτές συναινούν, πάντως, ότι η υπόθεση της 10^ης του Απρίλη θα καθορίσει εν πολλοίς την εμβέλεια και ικανότητα της εφαρμογής της «αντιτρομοκρατικής πολιτικής» των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λατινική Αμερική, που θα αποτελέσει τον κύριο μοχλό τερματισμού της κοινωνικής αναταραχής και διαμαρτυρίας.

Εάν ο εισαγγελέας Αρσάμπε κατορθώσει να «αποδείξει» ότι οι συλληφθέντες είναι «ένοχοι» για τα εγκλήματα με τα οποία έχουν κατηγορηθεί, θα δώσει το «πράσινο φως» σε όλες τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής να κάνουν ευρεία χρήση του νόμου. Στο όνομα του πολέμου κατά των ναρκωτικών ή της τρομοκρατίας, να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες ή να προσπαθήσουν με εκβιασμό ή και βία να αποτρέψουν τη μετάβαση κάποιων χωρών σε κάποιο άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, αν και μέχρι στιγμής όχι σαφέστατα καθορισμένο.

Ο δρακόντειος νόμος περί Ασφάλειας των Πολιτών, που, σύμφωνα με το La Prensa, επιβάλλει και την επιστροφή του «χασάπη» Κάρλος Σάντσες Μπερζαΐν, ως υπουργού της κυβέρνησης για τον επιβάλει με σιδερένια πυγμή, έχει πείσει πολλούς ακτιβιστές ότι τα νομότυπα κανάλια διαμαρτυρίας ολοένα και λιγοστεύουν. Εάν οι μη βίαιες διαδηλώσεις και αποκλεισμοί οδικών αρτηριών πια ποινικοποιούνται και μπορεί να επισείουν ποινή φυλάκισης μέχρι 10 ετών, τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί η πολιτική βία; Και το αμέσως επόμενο ερώτημα: Μήπως, τελικά, αυτό είναι που επιθυμούν οι αρχές; ΄Η θα είναι, όπως ο Φρίντριχ Ενγκελς έχει πει, μία υπόθεση ακούσιων συνεπειών της ιστορικής δράσης;