Στο Ελ Αλτο, μία πόλη με 700.000 πληθυσμό, κατοικούμενη από ιθαγενείς Αϊμαρά, στο βόρειο μέρος της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας, Λα Πας, στις 6.30 το πρωί της 10^ης του Απρίλη, μέλη του Σώματος Ειδικών Ερευνών της Αστυνομίας (CEIP), υπό την εποπτεία του εισαγγελέα Ρενέ Αρσάμπε, εισέβαλαν στο σπίτι του Κλαούντιο Ραμίρες, 47 ετών, ηγετικού στελέχους του κύριου κόμματος της αντιπολίτευσης «Κίνημα για το Σοσιαλισμό» (Movimiento al Socialismo - MAS) και πρώην δημάρχου της πόλης Λα Ασούντα, στην υποτροπική περιοχή Γιούνκας.

Η αστυνομία, με αλεξίσφαιρα γιλέκα, μάσκες του σκι και αυτόματα, έπιασε εξαπίνης μέσα στο μπάνιο, τον Φρανσίσκο «Πάτσο» Κορτές, 39 ετών και πρώην ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Αγροτών της Κολομβίας. Τον έσυραν γυμνό και τον πέταξαν στο πάτωμα, κλοτσώντας τον, τον διέταξαν να ντυθεί και κατόπιν τόσο αυτός όσο και ο Κλαούντιο Ραμίρες, η κόρη και η ανιψιά του, Νέλι Ραμίρες 17 χρονών και Μπέτι Νίνα 18 χρονών και ο Καρμέλο Πενιαράντα, 30 ετών και ηγέτης του κινήματος των αγροτών κοκαλέρος, ...«παρέλασαν» μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες ως ηγετικά μέλη του νέου «τρομοκρατικού δικτύου που δρα στη Βολιβία».

Αυτή είναι περίπου η ιστορία της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας», όπως τουλάχιστον περιγράφεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Βολιβίας, «Pulso».

Οσο για τα ευρήματα: 30 σφαίρες για κάλιμπερ των 7.62 χιλιοστών, μία χειροβομβίδα αερίου, το 64 σελίδων «οργανικό σύνταγμα» του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού της Βολιβίας (ELN), 3 σωλήνες PVC, σύρμα και σιλικόνη. Οι σφαίρες και η χειροβομβίδα, σύμφωνα με τις καταθέσεις, ανήκουν στο γιο του Ραμίρες, Ομάρ, ο οποίος επιστρατεύτηκε ως κληρωτός να συμμετάσχει στις μονάδες που στράφηκαν κατά των ανταρτών στον πόλεμο του νερού της Κοτσαμπάμπα, τον Απρίλη του 2000. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα υλικά όντως ανήκουν στον Κλαούντιο Ραμίρες, καθώς αποπερατώνεται η οικοδόμηση του σπιτιού του!

Το εξόφθαλμο της υπόθεσης: Τα τηλεοπτικά συνεργεία και τα ΜΜΕ που κλήθηκαν να καλύψουν το γεγονός προσκλήθηκαν όχι από την κυβέρνηση της Βολιβίας, αλλά από την αμερικανική πρεσβεία! Και ενώ οι συλλήψεις είχαν γίνει, 5 ώρες αργότερα ανακοινώθηκε ότι κατασχέθηκαν ακόμη τρία κιλά κοκαΐνης. Εντούτοις, αυτόπτες μάρτυρες κατέθεσαν ενώπιον της εθνικής τηλεόρασης ότι είδαν δύο γυναίκες, από το Σώμα Δίωξης Ναρκωτικών (FELCN), να εισέρχονται στο σπίτι, που ήταν υπό αστυνομική προστασία, με τις τσάντες που αργότερα παρουσιάστηκαν γεμάτες με κοκαΐνη!

Τραγέλαφος; Μπορεί, αλλά δε σταματά εδώ. Για τα ευρήματα περί τρομοκρατίας: Ο εισαγγελέας - και σύμφωνα με τις πληροφορίες, ούτε μέχρι σήμερα έχει καταλήξει - δεν μπορούσε να αποφασίσει. Η ομάδα είχε προφίλ που κατατασσόταν στις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας - FARC, αλλά το σήμα και η γλώσσα της παρέπεμπε στην άλλη κολομβιανή αντάρτικη οργάνωση ELN...

Οταν ο Πρόεδρος της Βολιβίας, Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, παρουσιάστηκε ενώπιον του βήματος της Συνόδου των ηγετών των κρατών της Νότιας Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Κούσκο του Περού, κατήγγειλε τις κολομβιανές αντάρτικες οργανώσεις για διάχυση του πολέμου, τονίζοντας ότι ο Κορτές είναι ηγέτης του ELN, που ήρθε με αποστολή τη διάνοιξη νέου μετώπου ανάμεσα στους κοκαλέρος στις ανατολικές περιοχές της Βολιβίας(!), ο Πρόεδρος της Κολομβίας, Αλβαρο Ουρίμπε Βέλες, ποιούσε την νήσσαν.

Ούτε απέρριπτε ούτε επιβεβαίωνε τις καταγγελίες, μέχρι τη στιγμή που καταγγέλθηκε από την Επιτροπή Πολιτικών Κρατουμένων και τελικά ο υπουργός Δικαιοσύνης και Εσωτερικών, Φερνάντο Λοντόνιο, δήλωσε ότι ο Κορτές δεν καταζητείται ούτε διώκεται στην Κολομβία για ανατρεπτικές ενέργειες και «χαίρει της προστασίας» της κυβέρνησης ως ηγετικό στέλεχος του κοινωνικού κινήματος... Οσο για τον Κορτές, σύμφωνα και με το διαβατήριό του, είχε φθάσει στη Βολιβία μόλις 4 ημέρες πριν τη σύλληψή του, με σκοπό να αγοράσει ένα σπίτι και να εγκατασταθεί και η οικογένειά του. Για την ακρίβεια, ουδείς μπορούσε πια να εξασφαλίσει την ασφάλειά του στην Κολομβία. Από τη σύλληψή του, η γυναίκα και τα παιδιά του στην Μπογκοτά έχουν εξαναγκαστεί να μετακομίσουν 3 φορές, εξαιτίας των απειλών από τις παραστρατιωτικές ομάδες, ενώ ο μεγάλος γιος του, Αντρές, μόλις 17 ετών, μετακόμισε στη Βολιβία προκειμένου να βοηθήσει τον πατέρα του στη δίκη και να επιτύχει την απελευθέρωσή του...

Δίκη... διώξεις για τρομοκρατία. Σχετικά καινούριο προϊόν στη Λατινική Αμερική. Μέχρι την επονομαζόμενη περίοδο της «μετάβασης στη δημοκρατία» τη δεκαετία του '80, οι προτιμώμενες και διαδεδομένες μέθοδοι κατάπνιξης της λαϊκής αντίδρασης ή της ένοπλης εξέγερσης ήταν οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι εξαφανίσεις και η αναγκαστική εξορία. Οχι, φυσικά, πως έχουν εγκαταλειφθεί... Αξίζει μνείας η περίπτωση της Κολομβίας και ειδικά η δράση των παραστρατιωτικών. Φυσικά, και στη Βολιβία δρουν παραστρατιωτικές οργανώσεις, αν και δεν υπάρχει ένοπλη εξέγερση...

Περί δικών για την τρομοκρατία, τα όρια μεταξύ της αποδεκτής πολιτικής διαμαρτυρίας και της εγκληματικής δραστηριότητας είναι πια δυσδιάκριτα, ειδικά με τον ορισμό που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ.

Οσο για την υπόθεση των συλληφθέντων της 10^ης του Απρίλη, η υπόθεση μιλά από μόνη της και όλο το προοδευτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας κάνει λόγο για στημένη υπόθεση, ενώ εξαιτίας του γεγονότος της ειδοποίησης των ΜΜΕ εκ μέρους της αμερικανικής πρεσβείας, αποτελεί σαφέστατο δείγμα επέμβασης των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βολιβίας.

Ολοι οι αναλυτές συναινούν, πάντως, ότι η υπόθεση της 10^ης του Απρίλη θα καθορίσει εν πολλοίς την εμβέλεια και ικανότητα της εφαρμογής της «αντιτρομοκρατικής πολιτικής» των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λατινική Αμερική, που θα αποτελέσει τον κύριο μοχλό τερματισμού της κοινωνικής αναταραχής και διαμαρτυρίας.

Εάν ο εισαγγελέας Αρσάμπε κατορθώσει να «αποδείξει» ότι οι συλληφθέντες είναι «ένοχοι» για τα εγκλήματα με τα οποία έχουν κατηγορηθεί, θα δώσει το «πράσινο φως» σε όλες τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής να κάνουν ευρεία χρήση του νόμου. Στο όνομα του πολέμου κατά των ναρκωτικών ή της τρομοκρατίας, να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες ή να προσπαθήσουν με εκβιασμό ή και βία να αποτρέψουν τη μετάβαση κάποιων χωρών σε κάποιο άλλο μοντέλο διακυβέρνησης, αν και μέχρι στιγμής όχι σαφέστατα καθορισμένο.

Ο δρακόντειος νόμος περί Ασφάλειας των Πολιτών, που, σύμφωνα με το La Prensa, επιβάλλει και την επιστροφή του «χασάπη» Κάρλος Σάντσες Μπερζαΐν, ως υπουργού της κυβέρνησης για τον επιβάλει με σιδερένια πυγμή, έχει πείσει πολλούς ακτιβιστές ότι τα νομότυπα κανάλια διαμαρτυρίας ολοένα και λιγοστεύουν. Εάν οι μη βίαιες διαδηλώσεις και αποκλεισμοί οδικών αρτηριών πια ποινικοποιούνται και μπορεί να επισείουν ποινή φυλάκισης μέχρι 10 ετών, τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί η πολιτική βία; Και το αμέσως επόμενο ερώτημα: Μήπως, τελικά, αυτό είναι που επιθυμούν οι αρχές; ΄Η θα είναι, όπως ο Φρίντριχ Ενγκελς έχει πει, μία υπόθεση ακούσιων συνεπειών της ιστορικής δράσης;