Ανέκαθεν βέβαια οι ΗΠΑ διατηρούσαν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή και πραγματοποίησαν αμέτρητες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με αποκορύφωμα τη μεγάλη ήττα τους στο Βιετνάμ, αλλά σήμερα η περιοχή είναι στρατηγικής σημασίας για τους επίδοξους ηγεμόνες του πλανήτη.
Το «βασίλειο των παιδιών» ήταν η Σοβιετική Ενωση, πριν λίγες μόνο δεκαετίες. Μόρφωση, αθλητισμός, υγεία, επαγγελματική αποκατάσταση ήταν πλήρως εξασφαλισμένα και παρέχονταν εντελώς δωρεάν. Οπως και αρκετά ακόμη. Σήμερα, 13 χρόνια μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού, τα πάντα έχουν αλλάξει δραματικά. Χαρακτηριστική, όσο και τραγική, απόδειξη αποτελεί και η παρακάτω είδηση, που μεταδόθηκε προχτές από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Σύμφωνα με την είδηση αυτή, λοιπόν, άνοιξε στα νοτιοδυτικά της Μόσχας, το πρώτο θεραπευτικό ίδρυμα για αλκοολικά παιδιά. Ναι, δε διαβάσατε λάθος, αλκοολικά παιδιά..!
Το πρόβλημα του παιδικού αλκοολισμού, λένε οι Ρώσοι ειδικοί, εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αυξήθηκε ραγδαία στην επόμενη χρονική περίοδο. Τα τελευταία 10 χρόνια, ο αριθμός των παιδιών που καταναλώνουν συστηματικά αλκοόλ τριπλασιάστηκε και χρόνο με το χρόνο το κοινωνικό αυτό πρόβλημα οξύνεται ακόμη περισσότερο.
Τα σχόλια περιττεύουν...
Τελικά, μπορεί να μην έρχεται στη χώρα μας ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κ. Πάουελ, αλλά μη νομίζετε πως ανεστάλησαν και οι γενικότεροι σχεδιασμοί των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως και όλα όσα αυτοί συνεπάγονται (ενέργειες, πρακτικά μέτρα, κλπ., κλπ.). Για παράδειγμα, η αμερικανική ηγεσία θέλει να «κλείσει» το Κυπριακό, στη βάση του διαβόητου σχεδίου Ανάν, ώστε να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα το «κλείσιμο» και των ελληνο-τουρκικών ζητημάτων. Κι όπως έχουν επανειλημμένα δηλώσει οι Αμερικανοί επίσημα, εργάζονται συστηματικά προς την κατεύθυνση αυτή. Πράγματι, οι ειδήσεις που έρχονται από το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου λένε πως οι Αμερικανοί επεμβαίνουν έντονα και ανοιχτά στις εξελισσόμενες εκεί την περίοδο αυτή προεκλογικές διαδικασίες. Τις προάλλες, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ των δυνάμεων της τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης, υιοθετώντας όλα τα αιτήματα της τελευταίας και υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ θεωρούν τις εκλογές στο ψευδοκράτος ως ένα δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Εφθασε, μάλιστα, στο σημείο, να εκφράσει ανησυχίες, σχετικά με τις αυξανόμενες -όπως είπε - πληροφορίες για επιχείρηση νόθευσης του αποτελέσματος. Και δεν κατονόμασε ως ύποπτο τον Ραούφ Ντενκτάς, αλλά και δε χρειάζονταν. Οι πάντες κατάλαβαν ότι οι Αμερικανοί έχουν πλέον εγκαταλείψει τον για πολλές δεκαετίες «εκλεκτό» τους στο μαρτυρικό νησί και προετοιμάζουν την αλλαγή βάρδιας...
Τι θα απαντούσατε στο ερώτημα: Τι σημαίνει η άρνηση της ηγεσίας μιας χώρας να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με μια άλλη; Προφανώς και θα λέγατε ότι η πρώτη δεν αποκλείει - τουλάχιστον - να επιτεθεί κάποια στιγμή ενάντια στη δεύτερη. Πολύ περισσότερο, εάν γνωρίζατε ότι η άρνηση αφορά στις ΗΠΑ και τον Τζ. Μπους και οι επανειλημμένες προτάσεις για υπογραφή συμφώνου προέρχονται από τη ΛΔ Κορέας, η οποία αποδέχεται - σε τέτοια περίπτωση - να θέσει υπό διεθνή έλεγχο το πυρηνικό της πρόγραμμα.
Και όμως, ενώ ολοφάνερα οι ΗΠΑ εκδηλώνουν την επιθετικότητά τους. Ενώ, ωμά και απροκάλυπτα, εκβιάζουν και απαιτούν την προσαρμογή και υποταγή της ΛΔ Κορέας στις εντολές τους, αρκετά διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία - αλλά και εγχώρια ΜΜΕ - κάνουν το μαύρο άσπρο. Παρουσιάζουν τη ΛΔ Κορέας, ως προκλητική και επιτιθέμενη. Απλά και μόνο γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμά της να καθορίζει τα του οίκου της. Απλά και μόνο γιατί αμύνεται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Για παράδειγμα, σκεφτόμαστε, ότι το 1940 τα πήγαν πολύ καλά τα ελληνικά στρατεύματα. Κι ας αντιμετώπιζαν υπέρτερες κατά πολύ δυνάμεις. Κι ας μην αποτελούνταν από επαγγελματίες οπλίτες όπως σήμερα προσπαθούν να μετατρέψουν τις Ενοπλες Δυνάμεις.
Ισως - και πολύ περισσότερο αργότερα στην Αντίσταση - αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν γιατί και ποιον πολεμούσαν. Πίστευαν σε αυτό που έκαναν και τους ενέπνεαν πράγματα πολύ διαφορετικά από τα σημερινά «αμυντικά δόγματα του ΝΑΤΟ» και τους στόχους της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας του Τζ. Μπους.
Αλλωστε, το ίδιο ακριβώς αποδείχνει και η σημερινή μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό. Ενας εθελοντικός στρατός, δεν ταιριάζει στα σχέδια της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης. Τα τελευταία απαιτούν «εργαλεία πολέμου».
ΜΕΣΑ ΣΤΟ όλο κλίμα βέβαια και ο προβληματισμός για τα φαινόμενα της Μηχανιώνας και όλα τα παρόμοια περιστατικά που συμβαίνουν σε μερικές πόλεις της Ελλάδας. Προβληματισμός όμως όχι πάντα πραγματικός και πολύ περισσότερο ουσιαστικός.
Γιατί βέβαια δε δικαιούνται να απορούν για φαινόμενα ξενοφοβίας ούτε εκείνοι που τον καλλιέργησαν μέσα από τα Μέσα Επικοινωνίας, ούτε εκείνοι που ταλαιπωρούν σε ατελείωτες ουρές δεκάδες χιλιάδες μετανάστες για μια κάρτα εργασίας, ούτε κι εκείνοι που ευκαιριακά στο παρελθόν στήριξαν για λόγους σκοπιμότητας τα συλλαλητήρια για το όνομά της ΠΓΔΜ.
Βλέπετε, όπως παντού έτσι και στην Ελλάδα όλα έχουν μια συνέχεια και κανένα φαινόμενο δυσάρεστο ή ευχάριστο δεν είναι αυτοφυές και χωρίς βαθύτερους λόγους και αιτίες.