«Η ιστορία διδάσκει». Ηταν η φράση που ξεπετάχτηκε στην «οθόνη» της μνήμης όταν πρόσφατα σε μια εκδήλωση προς τιμήν των 86 χρόνων από τη νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και των 85 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε με αφορμή και την έναρξη της δίμηνης Οικονομικής Εξόρμησης του ΚΚΕ, από μια ΚΟΒ στο κέντρο της Αθήνας, είχαμε την τύχη να ακούσουμε τις «μαρτυρίες» δύο συντρόφων. Η μία σχετική με την Οικονομική Εξόρμηση και η δεύτερη με το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα.

Η πρώτη από τον Τάκη Οικονόμου, μαχητή του ΔΣΕ, που οδηγείται μετά την ήττα στην πολιτική προσφυγιά και βρίσκει φιλόξενη πατρίδα στη Ρουμανία. Η δεύτερη από την Αντζελα Ζούμπκο από τη Μολδαβία, που οδηγείται στις αρχές της δεκαετίας του '90, με την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης και προκειμένου να σώσει την οικογένειά της από την πείνα κυριολεκτικά, στην Ελλάδα για να διαπιστώσει γρήγορα πως στον καπιταλισμό φιλόξενες πατρίδες για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν.

Στον Αύγουστο του 1949 έχει την αφετηρία του η ιστορία του Τ. Οικονόμου, όταν αποφασίζεται ο τερματισμός των επιχειρήσεων του ΔΣΕ και η σύμπτυξη των 8,9,10 και 11 μεραρχιών στην Αλβανία. Θυμάται και διηγείται τις καταιγιστικές, τραγικές εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Το 1950 η 7η Ολομέλεια του Κόμματος αποφασίζει την πραγματοποίηση της 3ης Συνδιάσκεψης που διεξάγεται τον Οκτώβρη του '50 στη Ρουμανία, όπου βρίσκεται ήδη και ο ίδιος. Δίπλα στις άλλες αποφάσεις η Συνδιάσκεψη λαμβάνει και την απόφαση για τιμητικό έρανο για τη σωτηρία των πολιτικών κρατουμένων και τη στήριξη της παράνομης δουλιάς του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο έρανος εκείνος κηρύχτηκε την 1 του Νοέμβρη, όπως και η τωρινή Οικονομική Εξόρμηση. Ο Τ. Οικονόμου συμμετέχει στην επιτροπή εράνου της Ρουμανίας, αντιπροσωπεύοντας τα εργοστάσια Χουνιντόρα, Καλάν, Κουζίρ και Τάλαντο. Η επιτροπή συστήθηκε στη Φλορίκα, κέντρο των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στη Ρουμανία και πρόεδρός της ήταν ο Γ. Τσαπακίδης, υπουργός συγκοινωνιών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Ο Τ. Οικονόμου θυμάται με συγκίνηση την απήχηση της έκκλησης του Γ. Τσαπακίδη προς τους εργάτες των εργοστασίων να συνεισφέρουν στην επιτυχία του εράνου. Θυμάται ανθρώπους, μαχητές του ΔΣΕ, με ακόμα ανοιχτές πληγές και τραύματα, να προσφέρουν όλο τους το μισθό για την αγορά ρούχων και άλλων αγαθών που μέσω της Πολωνίας - ιδρυτικού μέλους του ΟΗΕ - έφταναν στην Ελλάδα για τους κρατούμενους. Το πλάνο του εράνου υπερκαλύφτηκε! Αρκετές δεκαετίες μετά, πάλι μια 1η Νοέμβρη, παρά τα χρόνια που φορτώθηκαν στις πλάτες του, ο ίδιος - όπως σίγουρα θα πράξουν και πολλοί ακόμη αγωνιστές της γενιάς του - δηλώνει αποφασισμένος να δουλέψει όπως τότε και τώρα για την υπερκάλυψη και αναπροσαρμόζει κατά 25% το προσωπικό του πλάνο, συνεισφέροντας για μια ακόμα φορά στην επιτυχία μιας ακόμα μάχης.

Στον απόηχο των χειροκροτημάτων που προκάλεσε η σύντομη αλλά συγκινητική τοποθέτηση του Τ. Οικονόμου, το λόγο ζήτησε και πήρε η Αντζελα Ζούμπκο, με «σπαστά» ελληνικά αλλά καθάρια σκέψη, μίλησε για το τότε και το τώρα: «Εμείς, όλοι εμείς, ήρθαμε σε μια καπιταλιστική χώρα, ενώ ξεκινήσαμε, μορφωθήκαμε και δουλέψαμε σε σοσιαλιστικές χώρες. Η αλλαγή που ζήσαμε μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε για τα παλιά και την αλήθεια που ζούμε σήμερα. Εκεί, όλοι δουλεύαμε τίμια, αφήναμε την πόρτα μας ανοιχτή. Στην αρρώστια μας βρίσκαμε ανοιχτή την πόρτα του νοσοκομείου. Δεν είχε πολυτέλειες, είχε όμως ασφάλεια. Πολύ αργά καταλάβαμε πως γινόταν πόλεμος, που στη δύση λεγόταν ψυχρός πόλεμος. Οταν ήρθαμε μας ρωτούσαν αν είχαμε κουτάλια και πιάτα, αν τρώγαμε την οδοντόκρεμα. Δε φταίνε οι άνθρωποι, έτσι τους έλεγαν... Ηρθαμε ψάχνοντας ένα κρεβάτι και μια δουλιά. Σιγά σιγά καταλάβαμε ότι η άδεια είναι χατίρι. Οταν παλέψαμε μας έπιασε η αστυνομία και τότε καταλάβαμε πως χωρίς δικηγόρους και γνωστούς ούτε νερό δεν μπορείς να πιεις. Οι εργοδότες την ώρα της πληρωμής λείπουν σε εκδρομές. Τελικά οι νικητές αυτού του άτιμου πολέμου, μας βάλαν στις ουρές να πληρώνουμε παράβολα, από τα λεφτά που δε μας πληρώνουν και να περιμένουμε υπογραφές. Αυτό είναι η ελευθερία που μας έλεγαν.

Ζούμε εδώ στο πετσί μας αυτό που λέμε ότι και ο πιο κακός σοσιαλισμός είναι πιο καλός από τον καλύτερο καπιταλισμό. Ο δρόμος σήμερα είναι ένας: να στηρίξουμε τα κομμουνιστικά κόμματα παντού. Στη νέα ζωή μας να μάθουμε τα δικαιώματά μας και να αγωνιστούμε. Εμείς μόνο τις αλυσίδες μας έχουμε να χάσουμε, ενώ αυτοί θα χάσουν τον ιδρώτα μας, δηλαδή το κέρδος τους».

Οι δύο σύντροφοι δήλωσαν ήδη, και για τους ιδιαίτερους λόγους του ο καθένας, πως θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στη μάχη της Οικονομικής Εξόρμησης. Μένει το ίδιο να κάνουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Αποφασιστικά, μαχητικά ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Κόμματός μας που γίνεται αυτόν το μήνα 85 χρόνων! Το «δώρο» όλων μας στα 85 χρόνια και στα όσα μεγάλα αυτά κουβαλάνε, η συνεισφορά μας και η ανταπόκρισή μας στο καθήκον της στιγμής στη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, καθήκον που σχετίζεται με το σήμερα και το αύριο του Κόμματός μας, ας είναι η δύναμή μας, ως το τελευταίο απόθεμα, για την επιτυχία της οικονομικής και της εκλογικής μάχης.