ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2003
Σελ. /32
Η Ευρώπη αποκτά τη δική της «Enron»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οταν, πριν από δυόμισι χρόνια, οι ΗΠΑ συγκλονίζονταν από το «σκάνδαλο Enron», οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέκλειαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στη δική τους «επικράτεια». Ωσπου, στις 19 Δεκέμβρη, ξέσπασε το «σκάνδαλο Parmalat», απειλώντας με ανεπανόρθωτη ζημιά την «τιμή» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Η «Parmalat», ιταλικών κυρίως συμφερόντων, είναι μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές στον κλάδο των τροφίμων και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Ενδεικτικό του μεγέθους της είναι ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολεί (συνολικά 35.000 εργαζόμενοι), αλλά και το ότι διαθέτει μονάδες παραγωγής σε 30 χώρες, σ' όλο τον κόσμο. Υπολογίζεται ακόμη ότι τα ετήσια έσοδα της ξεπερνούν τα 7,5 δισ. δολάρια.

Ολα ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή, με μια ανακοίνωση της γνωστής τράπεζας Bank of America. Στην ανακοίνωση αναφερόταν ότι η «Parmalat» ψευδώς ισχυρίζεται ότι διαθέτει λογαριασμό ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ σε τράπεζα των νησιών Κεϊμάν. Η αποκάλυψη λειτούργησε ως κεραυνός εν αιθρία.

Ομως, τα σύννεφα είχαν κάνει την εμφάνιση τους πάνω από την επιχείρηση πριν από λίγες εβδομάδες, όταν η διοίκηση της «Parmalat» δήλωσε αδυναμία αποπληρωμής ενός ομολογιακού δανείου ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ. Η δήλωση είχε ως αποτέλεσμα την κάθετη πτώση της τιμής της μετοχής της.

Η αποκάλυψη της 19ης Δεκέμβρη ήταν η αρχή μιας χιονοστιβάδας. Την Κυριακή, 21 Δεκέμβρη, η έγκυρη ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα», επικαλούμενη τον πρώην πρόεδρο της «Parmalat», έγραψε ότι ο ιταλικός όμιλος δεν έχει προβεί σε επαναγορά ομολόγων αξίας 2,9 δισ. ευρώ, όπως αναφέρεται στα λογιστικά του βιβλία.

Αυτό σημαίνει ότι η «τρύπα» είναι πολύ μεγαλύτερη, ανεβάζοντας το χρέος της εταιρίας σε 9 δισ. ευρώ, από 6 δισ. ευρώ που αναγράφεται στον ισολογισμό της 30ής του Σεπτεμβρη.

Το μέγεθος της «Parmalat» και η σημασία της για την ιταλική οικονομία έδωσε, μοιραία, πολιτικές διαστάσεις στο πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δήλωσε ότι «το υπουργείο Οικονομικών μελετά σχέδιο για τη σωτηρία του βιομηχανικού μέρους της "Parmalat"... το οποίο είναι κομμάτι της περιουσίας της χώρας».

Ετσι, για μια ακόμη φορά το κράτος σπεύδει να ρίξει σωσίβιο στις βυθιζόμενες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αποδεικνύοντας το ρόλο του ως προστάτη του κεφαλαίου, τη συνένωσή του μ' αυτό, αφού προχωρά σε κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις για τη σωτηρία του και ότι τα περί «ελεύθερου ανταγωνισμού» είναι μόνο το προπέτασμα καπνού για να δικαιολογηθεί η επίθεση κατά του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Στην υπόθεση παρενέβη και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, ο οποίος δήλωσε: «Η υπόθεση έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την περίπτωση της "Enron". Ελπίζω ότι το σύστημα θα αντιδράσει όχι με βεντετισμούς... αλλά με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την περίπτωση της "Enron", ανανεώνοντας τα συστήματα ελέγχου»...


ΚΕΙΜΕΝΑ:
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ο πλανήτης βράζει

To 2003 αφήνει πίσω του, μεταξύ των άλλων, την εκκρεμότητα της συμφωνίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ). Η συνάντηση των εκπροσώπων των 146 χωρών - μελών του ΠΟΕ στην πόλη Κανκούν του Μεξικού δεν κατέληξε σε συμφωνία, αφού οι έντονες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις δεν μπόρεσαν για την ώρα να οδηγηθούν σε συμβιβασμό. Το μόνο στο οποίο συμφώνησαν ήταν να προσπαθήσουν για μια γεφύρωση των διαφορών τους ως το Γενάρη του 2005.

Ομως ακόμη και αυτή η προοπτική φαίνεται να απομακρύνεται μετά τη συνεδρίαση της περασμένης εβδομάδας στην έδρα του ΠΟΕ στη Γενεύη, όπου διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παραμένουν και οξύνονται.

Η κρίση στον ΠΟΕ αντανακλά στο πεδίο του παγκόσμιου εμπορίου την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, με την πιο οξεία μορφή της. Ουσιαστικά εξελίσσεται σε έναν εμπορικό πόλεμο, με όλα τα μέσα, μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ των ΗΠΑ και του γαλλογερμανικού άξονα.

Η σύγκρουσή τους έχει ως αντικείμενο την ηγεμονία στο παγκόσμιο εμπόριο, την κατάκτηση νέων αγορών, την αναδιανομή των παλαιότερων, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς του πετρελαίου. Και όλα αυτά στο καθεστώς των «τεσσάρων ελευθεριών», στην κίνηση των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών.

«Η προοπτική διάλυσης του παγκόσμιου συστήματος είναι προφανής», επισημαίνεται σε άρθρο της «Γκάρντιαν».

«Προπαντός πρέπει», συνεχίζει η εφημερίδα, «να πειστούν οι σημαντικότεροι παίκτες ότι η επιτυχία ενός γύρου εμπορικών συνομιλιών προϋποθέτει την κατάρρευση μύθων όπως εκείνου περί του διαρκούς ανταγωνισμού, στον οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι χώρες και δεν μπορούν να βρουν γρήγορο δρόμο προς την ανάπτυξη. Στο μεταξύ οι φτωχοί πεθαίνουν και ο πλανήτης βράζει».

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ» Ο μισός από τον πλούτο του Αφγανιστάν προέρχεται από την παραγωγή και τη διακίνηση οπίου, αναφέρεται σε έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που είναι η πρώτη για την οικονομία της χώρας αυτής εδώ και 12 χρόνια. Η παραγωγή οπίου στο Αφγανιστάν έφτασε τους 3.600 τόνους, ενώ το 2002 ήταν 3.400, σύμφωνα με έκθεση του Γραφείου του ΟΗΕ κατά των ναρκωτικών και του εγκλήματος. Στο Αφγανιστάν παράγεται το 77% της παγκόσμιας κατανάλωσης ηρωίνης, με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ.

ΑΛΛΗΛΟΚΑΡΦΩΜΑΤΑ Ανώτατο στέλεχος της «Halliburton» - ο οποίος έχει αναλάβει την επίβλεψη του συμβολαίου, ύψους 1,2 δισ. δολαρίων, της εταιρίας για την παράδοση καυσίμων στον Ιράκ - αποκάλυψε πως ο ίδιος και το επιτελείο του υποβλήθηκαν σε πιέσεις από ανώτατους αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας και της κυβέρνησης του Κουβέιτ για την αγορά βενζίνης από το Κουβέιτ, παρά τις ανησυχίες πως μπορεί να ήταν πιο ακριβή σε σύγκριση με τη βενζίνη από Τουρκία. Οι αποκαλύψεις αντικατοπτρίζουν την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης της «Halliburton» με το Πεντάγωνο, σχετικά με το διογκούμενο κόστος αμερικανικού προγράμματος για την προμήθεια έκτακτων αποθεμάτων βενζίνης στο Ιράκ.

ΚΑΤΑ ΕΥΡΩ «ΤΟ ΕΥΡΩ μέχρι σήμερα έχει αποφέρει πολλά αρνητικά επακόλουθα» τόνισε ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε συνέντευξη Τύπου. Ιταλικές καταναλωτικές οργανώσεις αναφέρουν ότι οι έμποροι επωφελήθηκαν της μετάβασης στο ευρώ για να στρογγυλέψουν προς τα πάνω τις τιμές, κάτι που κόστισε στη μέση ιταλική οικογένεια περίπου 2.800 ευρώ τα τελευταία δύο χρόνια.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ