ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η διαχωριστική γραμμή

Γρηγοριάδης Κώστας

«Δυστυχώς η Αλ. Παπαρήγα κατασκευάζει διαχωριστικές γραμμές εντός της Αριστεράς, κάνοντας τα αυτονόητα του 1974 αφορισμούς, μετά από τριάντα χρόνια», δήλωσε προχτές ο Ν. Κωνσταντόπουλος, αναφερόμενος στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Οποιος διαβάσει, όμως, τη συνέντευξη μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει, ότι σε μία και μόνη διαχωριστική γραμμή αναφέρθηκε η Αλ. Παπαρήγα. Αυτή που βάζει η πραγματικότητα, με τα λαϊκά συμφέροντα από τη μια πλευρά και από την άλλη, το δικομματισμό και τη συντηρητική πολιτική του, την ολιγαρχία και τις προωθούμενες αντεργατικές διαρθρωτικές αλλαγές, την ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ, κλπ. Από κει και πέρα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ας κοιτάξει τη μέχρι σήμερα πορεία του κόμματός του κι ας εξηγήσει στους εργαζόμενους και το λαό, σε ποια πλευρά αυτή τοποθετεί τον ΣΥΝ, όταν έχει πολλές φορές στηρίξει την ουσία της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, όταν έχει πλειστάκις προσφέρει χείρα βοηθείας και «αριστερό» άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ, όταν συμπορεύτηκε μαζί του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στη ΓΣΕΕ και τα μαζικά κινήματα, όταν θεωρεί θετική την ΟΝΕ, το ευρώ και τον ευρωστρατό, κλπ., κλπ.

Τα αυτονόητα

Οσο για «τα αυτονόητα του 1974», ας μην ξεχνά ο Ν. Κωνσταντόπουλος τα εξής: Πρώτον, για τον ίδιο δεν ήταν αυτονόητα, αφού τότε βρισκόταν στο ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, κάποιοι άλλοι έλεγαν μεν πως είναι αυτονόητα, αλλά η πράξη τους κάθε άλλο παρά αυτό φανέρωνε, όπως απέδειξε η διάλυση της «Ενωμένης Αριστεράς». Κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του από το γεγονός πως ήταν οι ίδιοι, που διέσπασαν το ΚΚΕ το 1968 κι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού το 1991.

Αν μη τι άλλο, ας καταλάβει ο πρόεδρος του ΣΥΝ ότι τα αυτονόητα της ιστορικής αυτής περιόδου φωνάζουν τα εξής: Πρώτον, η αριστερή φυσιογνωμία και ταυτότητα μιας πολιτικής δύναμης κατακτιέται στην πράξη, μέσα στους ταξικούς και πολιτικούς αγώνες και, πάντως, δεν «απονέμεται» ούτε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ούτε από την κρατική υπηρεσία, όπου τα κόμματα καταθέτουν τους τίτλους τους. Δεύτερον, Αριστερά ενάντια στο ΚΚΕ δεν μπόρεσε ποτέ να υπάρξει. Οχι, γιατί το τελευταίο έχει την προστασία κάποιας υπερφυσικής δύναμης, αλλά γιατί δε νοείται Αριστερά, η οποία αντιπαλεύει - με τον έναν ή άλλον τρόπο - τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Ολ' αυτά για τα οποία παλεύουν καθημερινά οι κομμουνιστές.

«Προτεραιότητες» σε καρμπόν

«Οι δύο προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αφορούν στις προσλήψεις ιδιαίτερα νοσηλευτικού προσωπικού και στα Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου, παρατηρώντας - ως προς την πρώτη - ότι χρειάζονται και περισσότεροι πόροι αλλά κυρίως απλούστευση και ευελιξία των διαδικασιών πρόσληψης», δήλωσε χτες ο υπουργός Υγείας, Κ. Στεφανής.

Βέβαια, και οι «παλιές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τέτοιες προτεραιότητες είχαν και έφτασαν να υπάρχουν 25.000 κενές οργανικές θέσεις με βάση τους παλιούς οργανισμούς των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας. Οσον αφορά στα Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου (ΚΥΑΤ), είχαν προβλεφτεί κάπου 220 στη δεκαετία του 1980 και λειτούργησαν μόνο δύο. Τώρα το υπουργείο μιλά για 16 καινούρια και το μόνο καινούριο, με όλη τη σημασία της λέξης, είναι η Πολυκλινική για τους Ολυμπιακούς Αγώνες - ενώ τ' άλλα είναι παλιές μονάδες που μετονομάζονται σε ΚΥΑΤ.

Τέλος, σε ό,τι αφορά στην «ευελιξία των διαδικασιών πρόσληψης» που ανέφερε ο υπουργός, μήπως θα έχουμε την προώθηση ενός ακόμα στοιχείου εμπορευματοποίησης, όπως αυτή θεσμοθετήθηκε με το νόμο 2304 της 23.12.2003 και συγκεκριμένα της ευλύγιστης «άσκησης του επαγγέλματος του νοσηλευτή»; Και ποιος θα τον πληρώνει αυτόν το νοσηλευτή;

Απρέπειες

Πρόσκληση στο ΚΚΕ να παρευρεθεί εκπρόσωπός του στην κοπή της πίτας του Αρεταίειου και του Αιγινήτειου νοσοκομείου έστειλε ο πρόεδρος της εφορίας των δυο νοσοκομείων Χρ. Στεφανάδης.

Ανταποκρινόμενο το ΚΚΕ στην πρόσκληση παρευρέθηκε στην εκδήλωση με εκπρόσωπό του. Οι υπεύθυνοι όμως της εφορίας των νοσοκομείων, ενώ στην πρόσκλησή τους δήλωναν ότι θεωρούν ιδιαίτερη τιμή την ανταπόκριση του ΚΚΕ στην εκδήλωσή τους, στην πράξη αρνήθηκαν το χαιρετισμό εκ μέρους της εκπροσώπου του Κόμματος Μαρίας Κεφαλληνού, αλλά ακόμα και την ανακοίνωση της παρουσίας εκπροσώπου του Κόμματος.

Πρόκειται για απρέπεια η οποία μάλιστα παίρνει ιδιαίτερες διαστάσεις με δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.

Τα «τζάκια»

Λαοπλάνος ο πατέρας

ψήφους έκλεβε με «θα»

και ο γιος άξιος γόνος

του τρανού παραμυθά

προσπαθεί να ξεγελάσει

με τις ίδιες συνταγές

και στον κόσμο αμολάει

ψέμα δώδεκα οργιές!

***

Ανιψιός μπάρμπα ο άλλος

που 'χει αφήσει εποχή,

προσπαθεί κι αυτός να πάρει

μ' ίδια κόλπα την αρχή

κι αν τυχόν και καταφέρει

να 'ναι αυτός ο νικητής

και με Γιώργο και με Κώστα,

φουκαρά, θα επαιτείς!

***

Ιδια ονόματα για χρόνια

δύο «τζάκια» συμφοράς

κι απ' αυτά, λαέ, χαΐρι

ανοήτως καρτεράς!

Ο οίστρος

ΚΚΕ: Ο πραγματικός αντίπαλος του δικομματισμού

Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει πολλούς λόγους που να απαντούν στο «γιατί ΚΚΕ» σ' αυτές τις εκλογές. Για τη συνέπειά του, τις μάχες που έδωσε για τα λαϊκά δίκια, την έγκαιρη προειδοποίηση των εργαζομένων για τα μέτρα που έρχονταν, για την πολιτική του που επιβεβαιώθηκε, τις προτάσεις του που απαντούν στις λαϊκές ανάγκες... Οι λόγοι είναι γνωστοί πλατιά στο λαό, αυτό όμως που σήμερα απαιτείται μπροστά στην εκλογική μάχη είναι η λήψη της απόφασης για καταδίκη του δικομματισμού που θα είναι τέτοια στο βαθμό που θα συνοδεύεται από την εκλογική ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Η εμπειρία από τη δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων και το πώς αυτή επέδρασε στα λαϊκά στρώματα είναι ένα από τα κριτήρια που πρέπει να πρυτανεύσουν την ώρα της κάλπης. Το αύριο και η προοπτική είναι ένα δεύτερο εξίσου σημαντικό κριτήριο και σε σύνδεση με το προηγούμενο. Το αύριο, λοιπόν, μπορεί να είναι καλύτερο για τους εργαζόμενους, τα άλλα λαϊκά στρώματα, αν η πολιτική που εφαρμόζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχει δεχτεί ένα καίριο πλήγμα. Αν ο δικομματισμός την επαύριο των εκλογών έχει απέναντί του ένα ΚΚΕ ενισχυμένο. Κακά τα ψέματα. Δύο πολιτικές αναμετρούνται και σ' αυτές τις εκλογές. Η πολιτική των άγριων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η πολιτική της ρήξης, της σύγκρουσης, η πολιτική που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Πολιτικές δυνάμεις που κηρύττουν το εφικτό, τη συναίνεση, το συμβιβασμό ρίχνουν νερό στο μύλο του δικομματισμού και της τάξης που αυτός εκπροσωπεί.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ σημαίνει ενίσχυση του μόνου αντίπαλου του δικομματισμού. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι αντίπαλοί του. Ο πόλεμος εναντίον του το αποδεικνύει περίτρανα. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, όλοι όσοι πλήττονται από την πολιτική που σήμερα εφαρμόζεται μπορούν να κατανοήσουν την αξία μιας τέτοιας εξέλιξης. Να κατανοήσουν πως η ψήφος τους στο ΚΚΕ είναι επένδυση με σίγουρη απόδοση αύριο για τα συμφέροντά τους. Και δε θα είναι το μόνο όφελος. Η επόμενη μέρα των εκλογών με ισχυρότερο το ΚΚΕ θα είναι μια αλλιώτικη μέρα. Πιο αισιόδοξη. Που θα ταράξει τα «λιμνάζοντα νερά». Θα δώσει ώθηση στο λαϊκό, εργατικό κίνημα, θα εμπνεύσει νέους αγώνες κι επειδή αυτοί θα διεξάγονται από καλύτερες θέσεις, θα είναι και πιο αποτελεσματικοί για τους εργαζόμενους, το λαό στο σύνολό του.

Οι εκλογές μπορούν να φοβίσουν το δικομματισμό, να τον καταστήσουν πιο αδύναμο και πιο ευάλωτο. Μπορούν συγχρόνως να δυναμώσουν τον ίδιο το λαό και τα κινήματά του ώστε από καλύτερες θέσεις να δώσει τις μάχες του για την αποτροπή της αντιλαϊκής λαίλαπας που ετοιμάζεται να ξεσπάσει, για την απόσπαση κατακτήσεων, για τη δρομολόγηση εξελίξεων προς όφελος των πολλών. Απόφαση χρειάζεται. Για κόκκινη ψήφο, συστράτευση, συμπόρευση με το ΚΚΕ.