Ο πλούτος της Exxon Mobil, της μεγαλύτερης πολυεθνικής, είναι μεγαλύτερος του ΑΕΠ του Πακιστάν με 140 εκ. κατοίκους, αλλά μικρότερος σαράντα πέντε (45) άλλων κρατών στον πλανήτη. Παρά την «παγκοσμιοποίηση», τα μεγάλα κράτη όχι μόνο διατήρησαν αλλά και αύξησαν τις «δημόσιες δαπάνες» ως ποσοστό του «εθνικού» ΑΕΠ. Στις ΗΠΑ αυξάνονται από 31,7% (1970) σε 34,8% (2002), στην Ιαπωνία από 18,5% (1970) σε 41,0% (2002), στη Γερμανία από 38,2% (1970) σε 48,6% (2002), στη Γαλλία από 38,1% (1970) σε 52,7% (2002), στη Βρετανία από 36,9% (1970) σε 41,0% (2002) και στην Ιταλία από 32,7% (1970) σε 48,4% (2002).
Μόνο το μεγάλο και πλούσιο κράτος μπορεί να προγραμματίσει και να υλοποιήσει τα τεράστια έξοδα που απαιτούνται για στρατιωτικές δαπάνες, τεχνολογία και έρευνα - «υποδομές», που χωρίς αυτές, οι πολυεθνικές δε θα υπήρχαν.
«ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία υφίσταται ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (...) η παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στην υπονόμευση του ρόλου του έθνους - κράτους (...) αντίθετα με την οικονομία, η πολιτική διαχωρίζει τον πλανήτη σε εθνικές μονάδες (...) κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται χωρίς μια πολιτική βάση (...) η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων (...) η δυνατότητα εφαρμογής του αμερικανικού μοντέλου στον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε ένα βασικό θέμα που απασχολεί τις ΗΠΑ από την ίδρυσή τους (...). Μέχρι το 1974, οι απόπειρες των ΗΠΑ να επηρεάσουν τις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών πραγματοποιούνταν είτε μέσω μυστικών επιχειρήσεων, είτε μέσω διακριτικών διπλωματικών ενεργειών (...). Από το 1974 η μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών έχει εγκαταλειφθεί, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, αλλά και πολλές ευρωπαϊκές χώρες, προς όφελος της έννοιας της οικουμενικής ανθρωπιστικής επέμβασης (...). Αντανακλούν τη νέα, κοινά αποδεκτή άποψη, σύμφωνα με την οποία, οι παραδοσιακές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών είναι τα κυριότερα εμπόδια για την καθολική επικράτηση της ειρήνης και της δικαιοσύνης». Αυτά έγραφε το 2000, ο ματοβαμμένος «μάγος» Χ. Κίσινγκερ στο βιβλίο του «ΗΠΑ: αυτοκρατορία ή ηγετική δύναμη» (εκ. «Λιβάνη», Αθήνα 2002).
Πριν να αναλάβει ο Τζ. Μπους, πριν την 11/9/2001, πριν την κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, πριν ο Γ. Α. Παπανδρέου ηγεμονεύσει της «παράταξης» στην Ελλάδα (...).
Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ, η Γαλλία και η Γερμανία ο νέος ηγεμονικός άξονας στην ΕΕ ανακοίνωσαν, ενόψει της ξεχωριστής Συνάντησης Κορυφής, στις 18/2/04, στο Βερολίνο και την «πρόθεσή» τους, για ξεχωριστή δημιουργία Δύναμης Ταχείας Επέμβασης (ΔΤΕ), ετοιμοπόλεμου εκστρατευτικού σώματος που θα υποκαταστήσει την «ευρωπαϊκή» ΔΤΕ 60.000 ανδρών, τον λεγόμενο «ευρω-στρατό».
Ο τριμερής ηγεμονικός άξονας συνέρχεται στο Βερολίνο, για να αποφασίσει ξεχωριστά, επί του συνόλου των «ευρωπαϊκών πολιτικών», από το Ευρωσύνταγμα, μέχρι τα οικονομικά και τα εργατικά. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών (25-26 Μάρτη) θα επικυρώσει, εκ των υστέρων, τις όποιες αποφάσεις του Βερολίνου. Αυτή είναι η νέα «διατλαντική» μορφή «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Η «ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ της Ελλάδας» Αν. Διαμαντοπούλου, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε τη χώρα στην Κομισιόν, εγκατέλειψε τη θέση της για να ηγηθεί του ψηφοδελτίου Επικρατείας του «ΠΑπανδρεϊκούΣΟΚ». Η Αν. Διαμαντοπούλου αποτέλεσε βασικό στέλεχος του Σημιτισμού και διαχειρίστηκε, επί τετραετία, το «χαρτοφυλάκιο κοινωνικών υποθέσεων» στην Κομισιόν, δηλαδή το σύνολο των αντιλαϊκών επιταγών της Λισαβόνας. Τώρα επιστρέφει (...) αναβαπτισμένη ως «μαργαρίτα» του «νέου» Παπανδρεϊσμού. Και «νέα» και «ευέλικτη» και «ωραία» (...).