ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι αιτιάσεις... .

Γρηγοριάδης Κώστας

Προφανώς, υποτιμά έως και περιφρονεί τη νοημοσύνη των αναγνωστών της «Αυγής», αλλά και γενικότερα όσων αισθάνονται αριστεροί, ο Στ. Πιτσιόρλας, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ. Επιχειρώντας να απαντήσει σε όσα είπε η Αλ. Παπαρήγα, προχτές, στα Γιάννενα, γράφει στη χτεσινή «Αυγή» και, μάλιστα, ξεκινώντας από την πρώτη της σελίδα: Πρώτον, «η κ. Παπαρήγα παραποιεί συνειδητά - δηλαδή ψεύδεται - τις θέσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς», ισχυριζόμενη ότι «η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος» και χρεώνοντας στο ΣΥΝ τέτοια λογική. Δεύτερον, αποτελεί αντίφαση με το προηγούμενο, «να μας κατηγορεί ότι δεν ξεκαθαρίζουμε το προγραμματικό πλαίσιο πάνω στο οποίο θα συγκροτηθεί η κυβέρνηση συνεργασίας της Αριστεράς». Τρίτον, από τις εκλογές της 7ης Μάρτη θα προκύψει κυβέρνηση είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ και όχι της αριστεράς. Επομένως, «το κρίσιμο θέμα είναι να υπάρξει μια ισχυρή αντίσταση στο δικομματικό νεοφιλελευθερισμό». Αυτό πρότεινε επανειλημμένα ο ΣΥΝ, αλλά το ΚΚΕ επανειλημμένα αρνήθηκε κλπ., κλπ. «Οταν έρθει η ώρα να διεκδικήσουμε την κυβέρνηση, τότε όντως θα πρέπει να συζητήσουμε το κυβερνητικό πρόγραμμα. Ομως, μάλλον, είμαστε μακριά απ' αυτό το σημείο».

Για να δούμε, λοιπόν, πόση αλήθεια περιέχεται στα παραπάνω.

... η αλήθεια...

Πρώτον, τα όσα είπε η Αλ. Παπαρήγα αποτελούν την καθαρή και ξάστερη αλήθεια για τις θέσεις του ΣΥΝ. Και οι αποδείξεις γι' αυτό είναι πάμπολλες. Αναφέρουμε μερικές: Πρώτον, η συνειδητή και ηθελημένη γενικολογία και ασάφεια του εκλογικού του προγράμματος, η οποία ενισχύει τα προαναφερόμενα και δεν αποτελεί, βέβαια, αντίφαση. Δεύτερον, το γεγονός πως ο κ. Πιτσιόρλας δεν τολμά να απαντήσει συγκεκριμένα στα όσα είπε η Αλ. Παπαρήγα, αλλά αρκείται στους αφορισμούς και τα υβρεολόγια. Εχει ή δεν έχει πολιτική πρόταση διεξόδου ο ΣΥΝ και τέλος πάντων ποια είναι αυτή; ΄Η, μήπως, περιμένει να διαμορφωθούν πρώτα οι αναγκαίοι συσχετισμοί και τότε θα την πει στο λαό; Την ψήφο του λαού σήμερα τη ζητά μόνο και μόνο με το «όχι»; Τρίτον, ο κ. Πιτσιόρλας ομολογεί σαφέστατα πως πρότειναν πολιτική συνεργασία με μόνη βάση το «Οχι στο δικομματικό νεοφιλελευθερισμό».

Πότε, όμως, έγινε μια πολιτική και εκλογική συνεργασία μεταξύ κομμάτων (και μάλιστα αριστερών) στη βάση αποκλειστικά και μόνον ενός «όχι» και χωρίς κανένα «ναι»; Είναι ή δεν είναι μια τέτοια συνεργασία καιροσκοπική και ψηφοθηρική; Ακόμη και εάν γίνονταν, θα διαλύονταν ή όχι την άλλη μέρα των εκλογών, αφού η κάθε συνιστώσα της συνεργασίας, δίπλα στο όποιο «όχι στο δικομματισμό» θα έβαζε - απόλυτα λογικά και δικαιολογημένα - και τη δική της πολιτική πρόταση διεξόδου;

... και οι πραγματικοί τους στόχοι

Οχι, δεν περιμένουμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, ούτε από τον κ. Πιτσιόρλα, ούτε από την ηγεσία του ΣΥΝ γενικότερα. Οχι γιατί δεν τις ξέρουν ή επειδή τα ακούν για πρώτη φορά. Επανειλημμένα το ΚΚΕ έχει βάλει τα ζητήματα αυτά. Και γνωρίζουν πολύ καλά τις απαντήσεις, όπως τις γνωρίζουν και οι απλοί αγωνιστές της αριστεράς. Αλλωστε, τα ζητήματα αυτά αποτελούν το αλφαβητάριο του κεφαλαίου των πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών, για την αριστερά. Αλλοι είναι οι λόγοι, που προσπερνούν τα ζητήματα αυτά, κάνοντας την «πάπια». Πρώτον, για να εκμεταλλεύονται ψηφοθηρικά το ευαίσθητο για τους αριστερούς ζήτημα της συνεργασίας και ενότητας. Και το κάνουν, παρότι δίνουν όπλα στο δικομματισμό, τον οποίο δήθεν αντιμάχονται. Δεύτερον, γιατί θέλουν να κρατούν στο σκοτάδι της ασάφειας την όποια πολιτική τους πρόταση διεξόδου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά γιατί θέλουν - πάλι ψηφοθηρικά - να δημιουργούν την εντύπωση ότι η πρότασή τους αυτή βρίσκεται κοντά σ' αυτή του ΚΚΕ, είναι συγγενής με τη δική του.

Και την ίδια στιγμή, όποιος κουβεντιάσει με κάποιο στέλεχος του ΣΥΝ, εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι οι στόχοι τους είναι οι εξής: Πρώτον, η ανασύνθεση της Αριστεράς, με τη δραστική μείωση της δύναμης του ΚΚΕ και την ενίσχυση του ΣΥΝ, ώστε ο τελευταίος να αποκτήσει τον πρώτο ρόλο. Δεύτερον, η ανασύνθεση του «γενικότερου προοδευτικού χώρου» και η μη επίτευξη αυτοδύναμης κυβέρνησης, ώστε να γίνει δυνατή η συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, όπου ο ΣΥΝ υποτίθεται πως θα επιβάλει τους όρους του...

«Οχι» στα ψευτοδιλήμματα

Η περίοδος δημοσιοποίησης των δημοσκοπήσεων τελείωσε. Απομένουν δυο βδομάδες μέχρι τις εκλογές, διάστημα στο οποίο αναμένεται να ενταθούν οι φήμες, οι διαδόσεις, τα ψευτοδιλήμματα του δικομματισμού. Οι πιέσεις του στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να υφαρπάξει, για άλλη μια φορά, ψήφους. Το ΠΑΣΟΚ θα ζητά κουκιά επιτακτικά, για να μην έρθει η «επάρατη δεξιά» στην εξουσία. Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται να υπουργοποιήσει τους Μάνο - Ανδριανόπουλο ή και να διατηρήσει στην κυβέρνηση τον ήδη υπουργοποιηθέντα Κοντογιαννόπουλο. Τρεις πολιτικούς, οι οποίοι στην τριετία 1990 - 1993, προκάλεσαν ξεσηκωμό ακόμα και στα γυμνάσια. Και πώς αλλιώς, αφού τους χρειάζεται, για να προωθήσει με «νέα ορμή» και «μεγαλύτερη αποφασιστικότητα» την αντιδραστικότατη πολιτική που η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» εφαρμόζει από το 1994 μέχρι σήμερα.

Η ΝΔ ζητά κουκιά «για να φύγει επιτέλους η χολέρα». Να καλύψει η ίδια το κενό και να εφαρμόσει ακριβώς την ίδια πολιτική. Την πολιτική που συναποφάσισαν στο πλαίσιο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ. Την πολιτική που θα σωρεύει ακόμα μεγαλύτερο πλούτο στα θησαυροφυλάκια των ολίγων, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής των πολλών. Αλλωστε, μια ματιά στις προγραμματικές θέσεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά και όσα έπραξαν τόσα χρόνια ως κυβερνήσεις, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Στα οικονομικά προγράμματά τους, τα βάρη σηκώνουν οι μικρομεσαίοι, μισθωτοί, αγρότες και χαμηλοσυνταξιούχοι. Το μεγάλο κεφάλαιο νομότυπα φοροαπαλλάσσεται και ποικιλότροπα ενισχύεται. Και οι δύο πίνουν νερό στο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων, προωθώντας τες ακόμα και στο χώρο της εκπαίδευσης. Στο Ασφαλιστικό, η ΝΔ ψήφισε το διαβόητο νόμο Σιούφα, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση τον διατήρησε και τον συμπλήρωσε με τα πρόσφατα νομοθετικά εκτρώματα, που προβλέπουν αναγκαστική εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια σύνταξη πείνας. Στην εξωτερική πολιτική, π.χ. η Σούδα επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη πρόσφερε τόσες εξυπηρετήσεις στους ιμπεριαλιστές, ώστε οι αντίστοιχες κυβερνήσεις Μπους (πατρός και υιού) έσπευσαν να δώσουν τα ανάλογα ευχαριστήρια.

Από κοντά κι ο ΣΥΝ, στη συνηθισμένη προεκλογική του κλάψα, αγωνιώντας για την είσοδό του στη Βουλή, πάνω από το οπωσδήποτε απαράδεκτο όριο του 3%. Μια κλάψα διανθισμένη με μπόλικες φιοριτούρες ενάντια στο δικομματισμό. Αλλά πάντα στα λόγια και μόνο προεκλογικά, γιατί στα βασικά (Μάαστριχτ, ΟΝΕ, διεύρυνση της ΕΕ, σύσταση του ιμπεριαλιστικού Ευρωστρατού, «Σχέδιο Ανάν» κ.ά.) συμφώνησε με το δικομματισμό, χύνοντας χολή ενάντια στο ΚΚΕ. Βλέπετε, τους χάλασε τη σούπα και δεν τους ακολούθησε στον κατήφορο.

Αυτοί ήταν και αυτοί είναι. Ιδιοι όντες, τα ίδια σχεδιάζουν για το μέλλον. Και την ψήφο που διεκδικούν, ως εντολή θα την εκλάβουν, για να συνεχίσουν, με πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα, να στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, ξένα και εγχώρια. Αυτά δε τα μονοπώλια, αποδεδειγμένα, μία και μόνη ψήφο φοβούνται. Την ενίσχυση του ΚΚΕ. Τη δύναμη, που με συνέπεια τα αντιμάχεται και υπερασπίζεται δεκαετίες τώρα τα λαϊκά δίκαια και συμφέροντα. Στις 7 του Μάρτη τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν το λόγο, απέναντι σε όσους τους εμπαίζουν προεκλογικά, για να τους εκμεταλλευτούν μετεκλογικά.