Η περίοδος δημοσιοποίησης των δημοσκοπήσεων τελείωσε. Απομένουν δυο βδομάδες μέχρι τις εκλογές, διάστημα στο οποίο αναμένεται να ενταθούν οι φήμες, οι διαδόσεις, τα ψευτοδιλήμματα του δικομματισμού. Οι πιέσεις του στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να υφαρπάξει, για άλλη μια φορά, ψήφους. Το ΠΑΣΟΚ θα ζητά κουκιά επιτακτικά, για να μην έρθει η «επάρατη δεξιά» στην εξουσία. Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται να υπουργοποιήσει τους Μάνο - Ανδριανόπουλο ή και να διατηρήσει στην κυβέρνηση τον ήδη υπουργοποιηθέντα Κοντογιαννόπουλο. Τρεις πολιτικούς, οι οποίοι στην τριετία 1990 - 1993, προκάλεσαν ξεσηκωμό ακόμα και στα γυμνάσια. Και πώς αλλιώς, αφού τους χρειάζεται, για να προωθήσει με «νέα ορμή» και «μεγαλύτερη αποφασιστικότητα» την αντιδραστικότατη πολιτική που η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» εφαρμόζει από το 1994 μέχρι σήμερα.

Η ΝΔ ζητά κουκιά «για να φύγει επιτέλους η χολέρα». Να καλύψει η ίδια το κενό και να εφαρμόσει ακριβώς την ίδια πολιτική. Την πολιτική που συναποφάσισαν στο πλαίσιο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ. Την πολιτική που θα σωρεύει ακόμα μεγαλύτερο πλούτο στα θησαυροφυλάκια των ολίγων, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής των πολλών. Αλλωστε, μια ματιά στις προγραμματικές θέσεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά και όσα έπραξαν τόσα χρόνια ως κυβερνήσεις, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Στα οικονομικά προγράμματά τους, τα βάρη σηκώνουν οι μικρομεσαίοι, μισθωτοί, αγρότες και χαμηλοσυνταξιούχοι. Το μεγάλο κεφάλαιο νομότυπα φοροαπαλλάσσεται και ποικιλότροπα ενισχύεται. Και οι δύο πίνουν νερό στο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων, προωθώντας τες ακόμα και στο χώρο της εκπαίδευσης. Στο Ασφαλιστικό, η ΝΔ ψήφισε το διαβόητο νόμο Σιούφα, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση τον διατήρησε και τον συμπλήρωσε με τα πρόσφατα νομοθετικά εκτρώματα, που προβλέπουν αναγκαστική εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια σύνταξη πείνας. Στην εξωτερική πολιτική, π.χ. η Σούδα επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη πρόσφερε τόσες εξυπηρετήσεις στους ιμπεριαλιστές, ώστε οι αντίστοιχες κυβερνήσεις Μπους (πατρός και υιού) έσπευσαν να δώσουν τα ανάλογα ευχαριστήρια.

Από κοντά κι ο ΣΥΝ, στη συνηθισμένη προεκλογική του κλάψα, αγωνιώντας για την είσοδό του στη Βουλή, πάνω από το οπωσδήποτε απαράδεκτο όριο του 3%. Μια κλάψα διανθισμένη με μπόλικες φιοριτούρες ενάντια στο δικομματισμό. Αλλά πάντα στα λόγια και μόνο προεκλογικά, γιατί στα βασικά (Μάαστριχτ, ΟΝΕ, διεύρυνση της ΕΕ, σύσταση του ιμπεριαλιστικού Ευρωστρατού, «Σχέδιο Ανάν» κ.ά.) συμφώνησε με το δικομματισμό, χύνοντας χολή ενάντια στο ΚΚΕ. Βλέπετε, τους χάλασε τη σούπα και δεν τους ακολούθησε στον κατήφορο.

Αυτοί ήταν και αυτοί είναι. Ιδιοι όντες, τα ίδια σχεδιάζουν για το μέλλον. Και την ψήφο που διεκδικούν, ως εντολή θα την εκλάβουν, για να συνεχίσουν, με πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα, να στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, ξένα και εγχώρια. Αυτά δε τα μονοπώλια, αποδεδειγμένα, μία και μόνη ψήφο φοβούνται. Την ενίσχυση του ΚΚΕ. Τη δύναμη, που με συνέπεια τα αντιμάχεται και υπερασπίζεται δεκαετίες τώρα τα λαϊκά δίκαια και συμφέροντα. Στις 7 του Μάρτη τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν το λόγο, απέναντι σε όσους τους εμπαίζουν προεκλογικά, για να τους εκμεταλλευτούν μετεκλογικά.