Οι ίδιες οι πράξεις του και η στάση του ΣΥΝ αποδεικνύουν ξεκάθαρα το δρόμο που έχει επιλέξει και ας προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί προσθέτοντας διάφορες λέξεις στο όνομά του. Η Αριστερά της Προόδου, τα Κινήματα, η Οικολογία, ο Ριζοσπαστισμός, η Ενότητα - λέξεις που επιλέγει ο ΣΥΝ για να αυτοπροσδιοριστεί - δεν αλλάζουν την ουσία των πολιτικών του επιλογών. Αναφέρουμε επιγραμματικά θέσεις και πράξεις του ΣΥΝ σε καίρια πολιτικά ζητήματα: Είναι πάγια θέση του η δυνατότητα βελτίωσης της ΕΕ και στήριξης των επιλογών της. Πρόσφατα ψήφισε, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τη διεύρυνσή της με άλλες χώρες, δηλαδή τη διεύρυνση της φτώχειας των λαών των χωρών - μελών της ΕΕ. Στηρίζει, δηλαδή, και επιδιώκει να βελτιώσει μια καπιταλιστική ένωση, καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό για μια καλή ΕΕ, δηλαδή για ...καλά μονοπώλια και φιλολαϊκές επιλογές. Ψήφισε την άκρως αντιλαϊκή και αντιδραστική Συνθήκη του Μάαστριχτ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μια συνθήκη που ήταν το ξεκίνημα για τα δεινά των εργαζομένων. Στηρίζει το Ευρωσύνταγμα, τον Ευρωστρατό και ενστερνίζεται την άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να είναι το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ. Εχει επιλέξει την ενσωμάτωση στο σύστημα και όχι τη ρήξη, κάτι το οποίο φάνηκε και φαίνεται απ' τις επιλογές του στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Ξεκάθαρο παράδειγμα της ενσωμάτωσης αυτής ήταν η συμμετοχή του στον κοινωνικό διάλογο - απάτη της ΓΣΕΕ με την κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό. Ο ΣΥΝ ήταν αυτός, ο οποίος στις τελευταίες νομαρχιακές εκλογές συνεργάστηκε στη μισή Ελλάδα με αυτό που ονομάζει, σήμερα, «μεταλλαγμένο κόμμα», το ΠΑΣΟΚ.

Ο ίδιος ο ΣΥΝ, με το συνέδριό του, με δηλώσεις στελεχών ομολογεί πως δε θέλει συνεργασία με το ΚΚΕ. Γνωρίζει πολύ καλά ο ΣΥΝ πως το ΚΚΕ δε θα αλλάξει την πολιτική του, την προοπτική του λαϊκού μετώπου πάλης, δε θα ξεπουλήσει τον κόσμο που το εμπιστεύεται για τη συνέπεια σ' αυτή την πολιτική του, γνωρίζει πως δε θα ξεπουλήσει τους αγώνες του και πως δε θα κοροϊδέψει το λαό. Είναι πολλές οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΝ που ομολογούν πως δε θέλει τη συνεργασία που ο ίδιος προτείνει. Παραθέτουμε την πιο πρόσφατη και χαρακτηριστική, του Θ. Μαργαρίτη, μέλους της ΠΓ του ΣΥΝ: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχουν και πρακτικά περιθώρια, εξαιτίας της πολιτικής του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν είναι ούτε ΚΚ Γαλλίας, ούτε ΑΚΕΛ. Είναι ένα πολύ περιχαρακωμένο κόμμα, με πολύ αρτηριοσκληρωτικές απόψεις, που εμποδίζουν οποιαδήποτε σύμπραξη μαζί του...».

Η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνεται και πολύ καλά η ηγεσία του ΣΥΝ, που αποδεικνύεται ότι η πολιτική της είναι αυτή που διαμορφώνει στελέχη «έτοιμα» για προσχώρηση στο ΠΑΣΟΚ. Κατανοούμε πως βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αφού φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος των λεγόμενων ανανεωτών. Ακόμα και ο πιο δύσπιστος βλέπει το ρόλο της «σύγχρονης Αριστεράς» και των «μπροστάρηδων της ανανέωσης» το 1990-91. Μόνο και μόνο, αν θυμηθούμε στελέχη του που ακολούθησαν το δρόμο προς το ΠΑΣΟΚ και λίγο καιρό πριν «καταδίκαζαν» το δικομματισμό, φτάνει για να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα. Ο κατάλογος είναι μεγάλος, ας αναφέρουμε απλά τέσσερα χαρακτηριστικά ονόματα «παιδιών του ΣΥΝ»: Ο Ν. Μπίστης, ο Π. Κουναλάκης, η Μ. Δαμανάκη, ο Μ. Ανδρουλάκης (αυτός είχε προσχωρήσει από νωρίς, τώρα το έκανε και επίσημα...). Τα ονόματα «μεγάλων» και «μικρών» του ΣΥΝ που ...εμπνεύστηκαν απ' τον Κ. Σημίτη και τον Γ. Παπανδρέου είναι πολλά. Αυτό που χρειάζεται είναι να βγάλουν οι εργαζόμενοι ένα συμπέρασμα: Η πολιτική η οποία εξέθρεψε τους «συνεργάτες του Κώστα» και «τους φίλους Γιώργου» είναι η πολιτική της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς, μια πολιτική - δεκανίκι του δικομματισμού και στήριγμα της σοσιαλδημοκρατίας.

Σήμερα, η ηγεσία του ΣΥΝ προσπαθεί να διαχωριστεί απ' τις «διαρροές» προς το ΠΑΣΟΚ και να ακολουθήσει το δρόμο «του άλλου κόσμου που είναι εφικτός» (αλήθεια, δε μας έχουν απαντήσει ποτέ, ποιος είναι αυτός ο «άλλος» κόσμος;). Δεν πείθει. Προεκλογικά, μάλιστα, «ανακαλύπτει» πως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι συγκοινωνούντα δοχεία, ενώ λίγο πριν μιλούσε για κεντροαριστερή λύση. Την οποία, λόγω προεκλογικών σκοπιμοτήτων, φαίνεται να αποσιωπά, αλλά ουσιαστικά δεν την έχει εγκαταλείψει, αφού ουδέποτε την καταδίκασε. Ετσι, οι αριστεροί άνθρωποι πρέπει να προβληματιστούν μήπως η ηγεσία του ΣΥΝ, σύμφωνα με τις επιλογές της, αποτελεί με το ΠΑΣΟΚ συγκοινωνούντα δοχεία...

Οι αριστεροί ψηφοφόροι, οι αγωνιστές που θέλουν την πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης, την κοινή πάλη με τ' άλλα λαϊκά στρώματα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να παγιδευτούν στα κούφια προεκλογικά αριστερά καλέσματα του ΣΥΝ περί δήθεν εκλογικής ενότητας που θα διαλυθεί την επομένη στα εξ ων συνετέθη.

Είναι, βέβαια, σεβαστό δικαίωμα του κάθε κόμματος να επιλέγει την πολιτική του γενικότερα, αλλά και κάθε χρονική στιγμή. Με βάση την πολιτική αυτή θα κριθεί απ' το λαό, ο οποίος στις 7 του Μάρτη πρέπει να κρίνει με το αν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του ή όχι. Ο προοδευτικός κόσμος χρειάζεται με καθαρή ματιά να επιλέξει χωρίς να επηρεαστεί από προεκλογικά «κλαψουρίσματα». Χρειάζεται να δει ποιο είναι το κόμμα που μπορεί να αντισταθεί σε αυτή την πολιτική και δεν είναι βάρκα που κινείται ανάμεσα σε αριστερές αποσπασματικές κορόνες απ' τη μία και απ' την άλλη γίνεται το ...αριστερό χέρι του δικομματισμού.

Ο δικομματισμός, εφαρμόζοντας την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, παίζει το δικό του παιχνίδι εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων και μετά στις 8 του Μάρτη θα εντείνει την επίθεσή του στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ανεξαρτήτως αν θα έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Οι επιλογές που έχουμε στις ερχόμενες εκλογές θα είναι δύο: `Η θα στηρίξουμε το δικομματισμό ή θα στηρίξουμε το κόμμα που υπερασπίστηκε και υπερασπίζει ξεκάθαρα τα συμφέροντά μας. «Ενδιάμεσες» επιλογές απλά εξυπηρετούν το σύστημα, απλά αποτελούν την ελεγχόμενη διαμαρτυρία που δεν πλήττει την κυρίαρχη πολιτική, αλλά τη βολεύει.