Ξεκινώντας την ανάγνωση του άρθρου περιμέναμε αυτό που δεν υπήρχε στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ. Μια απάντηση επί της ουσίας του ζητήματος που έθεσε η Αλ. Παπαρήγα. Μια αιτιολόγηση της προγραμματικής ένδειας. Αντ' αυτής διαβάσαμε υπεκφυγές, όπως «από τις εκλογές είναι μάλλον απίθανο να προκύψει κυβέρνηση της Αριστεράς, γι' αυτό και κανείς δεν προτείνει κυβέρνηση Συνασπισμού - ΚΚΕ. Ούτε, προφανώς, και πρόγραμμα μιας τέτοιας κυβέρνησης». Σε ελεύθερη απόδοση ο ΣΥΝ ισχυρίζεται πως το πρόγραμμα είναι κάτι το δευτερεύον, το επουσιώδες. Πως δεν αποτελεί πυξίδα προσανατολισμού της δράσης κάθε πολιτικής δύναμης και της στάσης που θα τηρήσει σε κάθε ζήτημα που ανακύπτει, ανεξάρτητα απ' το αν βρίσκεται στην εξουσία ή όχι, από το αν έχει βάσιμες ελπίδες κατάκτησής της ή όχι.

Γιατί ο Συνασπισμός και τα στελέχη του καταφέρονται εναντίον της Αλ. Παπαρήγα και της επισήμανσής της «ας μας φέρει ένα παράδειγμα η ηγεσία του που να δείχνει ότι μέσω της κυβερνητικής συνεργασίας έγινε δυνατό να αλλάξει η πολιτική γραμμή ενός αστικού κόμματος»; Ο πρόεδρος του Συνασπισμού δεν ήταν αυτός, κι όχι ο μόνος από την ηγεσία, που όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν εκθείαζε το παράδειγμα της κεντροαριστερής κυβέρνησης Ζοσπέν ως παράδειγμα προς μίμηση;