Η συνεχής επανάληψη της υποτιθέμενης επίθεσης ενότητας από την ηγεσία του ΣΥΝ και των άλλων δυνάμεων που συνεργάζονται μαζί του στο ΚΚΕ, έχει γίνει απελπιστικά μονότονη, προβλέψιμη ως προς την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του ΚΚΕ.

Είναι ίσως και το μοναδικό τους άλλοθι συγκάλυψης της υποκρισίας τους απέναντι σ' αυτό το δήθεν επιθυμητό τους στόχο για «συνεργασία με το ΚΚΕ», με την πολιτική που έχει το ΚΚΕ. Πρώτ' απ' όλα γιατί, αντικειμενικά, την πολιτική του ΚΚΕ την απεχθάνονται. Και ταυτόχρονα γιατί χρησιμοποιώντας επίσης ως άλλοθι τη μη αποδοχή του ΚΚΕ στη δήθεν πρότασή τους για αριστερή συνεργασία, συγκαλύπτουν την ταξική ουσία της πολιτικής τους, την εναλλακτική τους πρόταση διεξόδου στο επίπεδο διακυβέρνησης και ποιον αυτή εξυπηρετεί.

Ο ΣΥΝ διαφωνεί ριζικά με την πολιτική διέξοδο που παλεύει και προωθεί το ΚΚΕ, για το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Αρα εναντιώνεται στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία που προβάλλει το ΚΚΕ, με κατεύθυνση σύγκρουσης έως το επίπεδο της εξουσίας, γι' αυτό και λέμε ότι ο ΣΥΝ είναι πολέμιος της πολιτικής του ΚΚΕ. Και το έχει διακηρύξει με τον πλέον επίσημο τρόπο από το τελευταίο προγραμματικό του συνέδριο (2003), όπου σχετικά με το ΚΚΕ αναφέρει: «Εχοντας ανακαλύψει (σ.σ. το ΚΚΕ), πως τα πάντα ανάγονται, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, στη δράση των "μονοπωλίων" και του "ιμπεριαλισμού"... αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική...».

Ανάλογες είναι και οι τοποθετήσεις προηγούμενων συνεδρίων του. Ας τις παρακολουθήσουμε: «Το σημερινό ΚΚΕ έχει στραφεί οριστικά προς το παρελθόν, προσβλέποντας σε πρότυπα και πρακτικές που δυσφημίζουν τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Ακολουθεί πολιτική αυτοαπομόνωσης, φανατισμού και περιχαράκωσης, ιδιαίτερα όσον αφορά τους αγώνες και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης» (Πολιτική απόφαση του 2ου συνεδρίου του, 1996).

Ενώ στην Πολιτική απόφαση του 3ου συνεδρίου του (2000), αναφέρει: «Απορρίπτει (σ.σ. ο ΣΥΝ) επίσης κάθε λογική συμπληρωματικότητας απέναντι στο ΚΚΕ που οδηγούν σε απόψεις περί στρατηγικής συνάντησης με το ΚΚΕ και δημιουργίας ενός "ενιαίου πόλου της Αριστεράς"» (Πολιτική απόφαση του 3ου συνεδρίου του, 2000).

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο ΣΥΝ έχει ριζικά διαφορετική πολιτική από το ΚΚΕ. Τόσο διαφορετική που ο ίδιος εκτιμά ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας. Το ίδιο ακριβώς εκτιμά και το ΚΚΕ. Επομένως για ποια συνεργασία κάνει λόγο ο ΣΥΝ, αφού εκτιμά ότι το ΚΚΕ «αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική»; Και ποια πολιτική; Αυτή της προσαρμογής στις ανάγκες της διαχείρισης του συστήματος; Τέτοια προσαρμογή το ΚΚΕ ούτε έκανε, ούτε είναι διατεθειμένο να κάνει. Γιατί δεν είναι διατεθειμένο να απεμπολήσει τα λαϊκά συμφέροντα στο όνομα συμμετοχής σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού.

Ο ΣΥΝ προβάλλει το επιχείρημα ότι η «ενότητα της Αριστεράς» με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ, θα μειώσει περισσότερο το δικομματισμό. Για ποιο σκοπό; Για να επιβάλει την κυβέρνηση συνεργασίας, τη συμμετοχή δηλαδή στο παιχνίδι της διαχείρισης; Ο ΣΥΝ πράγματι αποσιωπά το ζήτημα ποια διακυβέρνηση, ποια εξουσία θα εφαρμόσει την πολιτική που ο ίδιος προτείνει. Προεκλογικά εμφανίζεται να κάνει αγώνα ενάντια και στο ΠΑΣΟΚ. Είναι ειλικρινής και φερέγγυος ως προς αυτό; Γιατί, όμως, στο τελευταίο, το προγραμματικό του συνέδριο απέρριψε πρόταση που έλεγε: «Ο ΣΥΝ... θεωρεί ότι δεν υφίσταται πλέον κανένα περιθώριο συνεργασίας είτε προεκλογικά, είτε μετεκλογικά με την ηγεσία του κόμματος του ΠΑΣΟΚ και...εγκαταλείπεται και η πολιτική της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, που παρέπεμπε σε πολιτικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ»; Μήπως, γιατί δεν έχει εγκαταλειφθεί, άρα οι όποιες αντιΠΑΣΟΚικές διακηρύξεις είναι χωρίς αντίκρισμα;

Επομένως το ζήτημα της διακυβέρνησης της εξουσίας είναι θεμελιακό για τις συνεργασίες, αφού ο χαρακτήρας της είναι άμεσα συνδεδεμένος με το ποια πολιτική αυτή θα εφαρμόσει. Το ΚΚΕ επιμένει ότι ο λαός έχει ανάγκη από μια διακυβέρνηση για μια κυβέρνηση που δε θα έχει καμία σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο, θα βρίσκεται σε αντιπαράθεση μαζί του, όχι με λόγια, αλλά με έργα, στο πεδίο της οικονομίας και στην εξωτερική πολιτική. Μια κυβέρνηση που ταυτίζεται με εξουσία του λαού.

Αρα η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να αποδεικνύει ότι μέσω της κυβερνητικής συνεργασίας έγινε δυνατό να αλλάξει η πολιτική γραμμή ενός αστικού κόμματος.

Γιατί δεν εξηγεί ο ΣΥΝ τι θα κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, με τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, με την ιδιωτικοποίηση στον τομέα της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, του Αθλητισμού και του Πολιτισμού, με τις δεσμεύσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με τις εκχωρήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων; Θα επιβάλλει ανατροπή αυτών των αντιδραστικών επιλογών; Τίποτα απ' αυτά δεν ξεκαθαρίζει ο ΣΥΝ.

Η αντιλαϊκή πολιτική λοιπόν δεν αντιμετωπίζεται από πολιτικές δυνάμεις που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ, το Ευρωσύνταγμα. Και ο ΣΥΝ έχει επικυρώσει όλα τα παραπάνω, άρα δεσμεύεται από αυτές τις στρατηγικές επιλογές του και γι' αυτό πατά σε δυο βάρκες και με την ΕΕ και με το λαό, αλλά και τα δυο μαζί δε γίνεται να συνυπάρξουν.

Και ένα ακόμη βασικό ζήτημα. Ο ΣΥΝ προβάλλει την άποψη ότι δεν υπάρχει «εθνικός δρόμος αλλαγής». Είναι άκρως επικίνδυνη άποψη για το λαό και το κίνημά του. Γιατί, ουσιαστικά, ακυρώνει τη λαϊκή πάλη κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική, για τη διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματα, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων, για να ανατρέψει ο λαός την εξουσία του κεφαλαίου και την πολιτική που εφαρμόζεται απ' αυτήν που είναι η αιτία όλων των δεινών και των βασάνων του.

Είναι η λογική που επιδιώκει να τεκμηριώσει την πολιτική της ενσωμάτωσης στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) με την άποψη ότι μόνο εντός αυτής, λόγω της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Αλλά η αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζεται από τις εθνικές κυβερνήσεις σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις συνδιαμορφώνουν την αντιλαϊκή αυτή πολιτική και στο επίπεδο της ΕΕ. Επομένως, ο αντίπαλος κάθε λαού, παρά την ένταση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, δηλαδή της διαπλοκής των εθνικών κεφαλαίων, βρίσκεται βασικά μέσα σε κάθε χώρα που ασκείται η εξουσία του κεφαλαίου.

Αυτή η άποψη οδηγεί το λαό στην πλήρη ενσωμάτωση στη σημερινή πραγματικότητα, στην πλήρη παραίτηση, όχι μόνο από οράματα για τη δική του κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση αύριο που πρέπει να έχει, αλλά και στην παραίτηση της αντεπίθεσης και της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική σήμερα. Αυτή η πολιτική στην ουσία οδηγεί το λαό στο να επιλέγει ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Καλλιεργεί τη μοιρολατρία υποταγής στο μονόδρομο του κεφαλαίου τσακίζει τις ελπίδες του λαού για καλύτερες μέρες. Αυτή η θέση αποτελεί για την ηγεσία του ΣΥΝ άλλοθι δικαιολόγησης της συναίνεσής της σε βασικές επιλογές της ΕΕ άρα και της κυρίαρχης πολιτικής.

Και ακριβώς σε μια περίοδο όπου η πάλη δεν πρέπει να γίνεται μόνο για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά και κατά της μοιρολατρίας, αυτή η θέση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και για την ηγεσία του ΣΥΝ άλλοθι δικαιολόγησης της συναίνεσής της σε βασικές επιλογές της ΕΕ, άρα και της κυρίαρχης πολιτικής.

Το ΚΚΕ έχει ενωτική πολιτική, όχι για τη διαχείριση του συστήματος, αλλά σε όφελος του λαού. Ακόμη και οι συνεργασίες και συσπειρώσεις σε επιμέρους στόχους πρέπει να εναντιώνονται στην κυρίαρχη πολιτική. Οι προτάσεις του ΚΚΕ για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων συνδέονται με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, αφού εναντιώνονται στην πολιτική του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ έχει «ενωτική πρόταση» σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, δηλαδή αντιλαϊκή. Τέτοια, όμως, δεν έχει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ το ξέρει, γι' αυτό και είναι τεράστιο ψέμα και υποκρισία ότι επιζητά τη συνεργασία μαζί του. Τους βολεύει, όμως, προεκλογικά γιατί γνωρίζουν ότι οι αριστεροί άνθρωποι, οι λαϊκοί αγωνιστές, επιθυμούν την ενότητα της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τα δικά τους συμφέροντα και επιζητούν πράγματι την κοινωνική συμμαχία και συνεργασία πολιτικών δυνάμεων για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου. Ετσι, προσπαθεί να ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά.

Το ΚΚΕ έχει πρόταση συμμαχιών σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή βάση. Οι πολιτικές διαφορές του με το ΣΥΝ δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της «Αριστεράς», αλλά με τους δυο δρόμους εξέλιξης της κοινωνίας, αυτό των μονοπωλίων και αυτό του λαϊκού μετώπου. Ο ΣΥΝ αρνείται το δεύτερο δρόμο.