1. Στο ραδιόφωνο ακουγόταν ο Μανίτας ντε Πλάτας, ο φοβερός Τσιγγάνος τραγουδιστής, φίλος του Πάμπλο Πικάσο, που όποτε η καρδιά του μεγάλου ζωγράφου βάραινε, τον φώναζε να τραγουδήσει για να φύγουν τα βάσανα. Το συγκεκριμένο τραγούδι αναφερόταν σ' ένα «όχι». Κάθε τόσο το πρόγραμμα διέκοπταν διάφοροι αδιάφοροι που έλεγαν το μακρύ τους και το κοντό τους για το Κυπριακό, έβριζαν τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και στήριζαν το «ναι». Το πιο αστείο «ναι», γεμάτο νιάτα και πλατεία Κουμουνδούρου, το είπε ο Κωνσταντόπουλος, με τον γνωστό τρόπο του, σαν να το έλεγε και κατά λάθος.

2. Υπήρχαν και άλλοι εξόχως σοβαροφανείς που στήριζαν τα αστήριχτα, τονίζοντας τις χιλιάδες σελίδες του Σχεδίου που κατέθεσε ο πρόεδρος του ΟΗΕ. Αυτή η απόπειρα, να γίνει ο Ανάν συγγραφέας στην πλάτη της Κύπρου τη θεωρώ προσωρινή νίκη των ιστορικών της μετριότητας. Στην Αθήνα, ο Κόφι δε θα έβρισκε εκδότη με τίποτα. Κι αν ζητούσε από κάποιον βοήθεια για το πόνημά του, το πολύ πολύ να ξέπεφτε σε καμία Μαργαρίτα, μαμά του Γιωργάκη, που, αν και μαδημένη ως συντέλειας κόσμου, ίσως να έκανε κάτι για να μην αφήσει το «παιντί» εκτεθειμένο.

3. Το τραγούδι του Μανίτας διέκοψαν, αυτή τη φορά, ορισμένες μωρές παρθένες, βεβαίως ριζοσπαστικές, του Συνασπισμού, που ισχυρίζονταν ότι εξαπατήθηκαν με το «ναι», διότι η άποψή τους είναι αντίθετη από την επίσημη έκφραση της ηγεσίας. Ετσι είναι γλυκές μου, έχετε δίκιο, γι' αυτό προσοχή στις συναναστροφές. Διότι ένα «ναι» μπορεί να σου βγάλει όχι μόνο το όνομα αλλά και το μάτι μ' αυτά που μέλλεται ειδέσθαι. Είπα ν' αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο, παρ' όλη την αγάπη μου στον Ντε Πλάτας, κι έπεσα πάνω στη δήλωση του Ντανιέλ Κονμπεντίτ- παλιός ηγέτης του Γαλλικού Μάη και νυν των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο - ο οποίος, ως υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν, ισχυρίστηκε πως, σε περίπτωση καταψήφισης του Σχεδίου, οι Πράσινοι θα πιέσουν για αναγνώριση του ψευδοκράτους των Τουρκοκυπρίων. Αμάν αυτός ο Γαλλικός Μάης! Είπαμε, ρε παιδιά, να πουλιόσαστε, αλλά όχι κι έτσι! Σιγά σιγά, με μέτρο... Και το στιλ έχει σημασία, μην το ξεχνάτε. Τουλάχιστον, εσείς το γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα, όταν το '68 πουλούσατε μούρη...

4. Ο Καραμανλής πάσχει από το σύνδρομο του Λαζάρου. Ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει πως αναστήθηκε ως πρωθυπουργός. Δεν έχει να πει τίποτα. Είναι φτυστός ο θείος του, όπως τότε στο δημοψήφισμα για τον βασιλιά, «ακούνητος, αμίλητος, στον τοίχο κολλημένος...». Αντ' αυτού μιλάει ο Μεϊμαράκης, με βλέμμα απλανές, που θυμίζει Πυθία που ξεχνάει τα λόγια της και επαναλαμβάνει σαν φθαρμένος δίσκος: «Η κυβέρνηση δέχεται πολλές πιέσεις. Ο πρωθυπουργός δέχεται πιέσεις»... στη μέση του, πιέσεις μεταφυσικές, εξωφρενικές, αλλά και πιέσεις χειροπιαστές από Αμερικανούς, αλλά και Ευρωπαίους εταίρους.

5. Ο αφηρημένος συνασπισμός του «ναι», πριν κλείσει τα μάτια του, εκστομίζει ό,τι βρισιές μπορεί να φανταστεί κανείς προς όλους όσοι στηρίζουν το «όχι», δηλαδή την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και της Κύπρου. Ελληναράδες, τους αποκαλούν ειρωνικά. Ναι, χίλιες φορές Ελληναράς παρά τσογλαναράς.