Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος στην ουσία, ο Α. Βουρλούμης, ζωγράφιζε τους απλούς ανθρώπους, τους δρόμους, τα μπαλκόνια, τις γειτονιές που έζησε: το Στάδιο, το Λυκαβηττό, τον Υμηττό, με το ωραίο αττικό φως, την Αίγινα. Ολα αυτά, δίνοντας έμφαση στο χρώμα και έχοντας πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο βλέμμα, γεμάτο ευγένεια και ευαισθησία. Στα παρουσιαζόμενα έργα του, ο θεατής θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει έναν καλλιτέχνη που διατρέχει όλον τον αιώνα και συνομιλεί με τεχνοτροπίες, με ομότεχνούς του, με το ελληνικό τοπίο.

Ο Ανδρέας Βουρλούμης γεννήθηκε στην Πάτρα τον Ιούλη του 1910. Από μικρός είχε εκδηλώσει μεγάλη επιθυμία για τη ζωγραφική, τόσο που ο πατέρας του του αγόρασε «ένα τεράστιο κουτί με χρώματα, που θα το ζήλευε και ο Παρθένης», όπως έλεγε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Καταπιανόταν ακόμη με την πηλοπλαστική. Ο «Πληγωμένος Γαλάτης», που κατασκεύασε σε ηλικία 10 ετών, μαζί με την πληθώρα των σκίτσων, άναψαν το «πράσινο φως» για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, αφού ο πατέρας του αποφάσισε να μαθητεύσει κοντά στον Γάλλο ζωγράφο Αντουάν Πικ. Τα διδάγματα του Πικ μπορούν να θεωρηθούν ως η μοναδική επαγγελματική κατάρτιση του ζωγράφου, δεδομένου ότι ουδέποτε μαθήτευσε συστηματικά.

Από το 1928 έως το 1932 ο Α. Βουρλούμης σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για την περίοδο εκείνη αναφέρει: «Δε ζωγράφιζα τότε, αλλά πάντοτε το μικρόβιο με παρακολουθούσε. Και τα μπουκαλάκια της Χημείας ήταν ένας ερεθισμός αισθητικός». Οταν τελείωσε τις σπουδές του πήγε για δύο χρόνια στο Παρίσι, χρόνια καθοριστικά για τις μελλοντικές του επιλογές και την αφοσίωσή του στη ζωγραφική. «Πήγα στο Παρίσι να δω αν έχω ταλέντο...» έλεγε αργότερα. «Δεν πήγα σε καμιά σχολή. Πήγαινα στις γκαλερί, πήγαινα πολύ στα Μουσεία, κάθε μέρα στο Λούβρο, σχεδίαζα και έκανα μερικά καλά έργα».

Κατά τη δίχρονη παραμονή του στη γαλλική πρωτεύουσα (1933 και '34) μελετούσε, ιδιαίτερα, τα σχέδια του Ντίρερ και τα λάδια του Ρέμπραντ, ανακαλύπτοντας παράλληλα και το έργο του Σεζάν. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, συνδέθηκε με φωτισμένα πρόσωπα της εποχής του: τον Γιάννη Παππά, τον Γιάννη Τσαρούχη, αλλά και τον Φώτη Κόντογλου, κοντά στον οποίο μελέτησε τις βυζαντινές ρίζες της νεοελληνικής τέχνης ζωγραφίζοντας αρκετές φορητές εικόνες σε αυστηρό βυζαντινό ύφος.

Σε όλη του τη ζωή ο Α. Βουρλούμης δε σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με τη ζωγραφική. Κρατούσε πάντα ένα μικρό μπλοκ στην τσέπη του και αποτύπωνε το απλό και το καθημερινό, οτιδήποτε τον γοήτευε και τον συγκινούσε από το άμεσο και το οικείο περιβάλλον του. Σ' αυτές τις «ζωγραφικές σημειώσεις» δούλευε το θέμα του και σημείωνε τους χρωματικούς τόνους καθώς ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την απόδοση του φωτός και των χρωμάτων. Οι νεκρές φύσεις, τα γυμνά, τα εμπνευσμένα από τις εκδρομές του τοπία και αρκετές προσωπογραφίες, αποτελούν σημαντικά δείγματα της τέχνης του.

«Καλύτερα να μη μιλάει κανείς για την τέχνη. Τα έργα μιλάνε μόνα τους σωστότερα και εγκυρότερα. Αλλωστε, κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι καλά καλά δεν ξέρει πώς γίνεται το έργο του. Χρειάζεται, βέβαια, η έμμονος ιδέα της τέχνης του. Χρειάζεται να κυνηγάει το τέλειο, όσο μπορεί. Χρειάζεται ασταμάτητη εργασία. Το πρώτιστο όμως που χρειάζεται, είναι, νομίζω, η αγαθή πρόθεση», έγραφε ο Ανδρέας Βουρλούμης, λίγο προτού «φύγει» από τη ζωή.