Εχει πολύ μεγάλη σημασία ποιος θα είναι ο εκλογικός συσχετισμός στις 13 Ιούνη και για το κίνημα στην Ελλάδα και τα αποτελέσματά του και βεβαίως και για το κίνημα στην Ευρώπη.

Στις 13 Ιούνη πρέπει να γίνει διόρθωση ψήφου από εκείνους τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, που στις εθνικές εκλογές ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ.

Η ενίσχυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι ενίσχυση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, της πάλης γύρω από δίκαιες, ρεαλιστικές διεκδικήσεις, που αφορούν στο εισόδημα, στη δουλιά, στον ελεύθερο χρόνο, στη δωρεάν Παιδεία και Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα προβλήματα της νεολαίας και των γυναικών, στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στην ειρήνη.

Είναι δυνάμωμα της πάλης που στρέφεται εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης, εναντίον του μπλοκ των δυνάμεων που κυριαρχούν στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα είναι και πάλη εναντίον των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τις παραπάνω επισημάνσεις, συμπληρωμένες με μια λίστα στόχων πάλης, έκανε χτες η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια διακαναλικής συνέντευξης Τύπου που έδωσε στο Ζάππειο. Παραθέτουμε βασικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη και τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους:

Εχει πολύ μεγάλη σημασία ποιος θα είναι ο εκλογικός συσχετισμός στις 13 Ιούνη και για το κίνημα στην Ελλάδα και τα αποτελέσματά του και βεβαίως και για το κίνημα στην Ευρώπη.

Εμείς θέλουμε να το πούμε πάρα πολύ καθαρά: Είναι δυνατόν άνθρωποι έμπειροι, αγωνιστές και αγωνίστριες, να αψηφούν το γεγονός ότι έχουν να κάνουν και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη με λωποδύτες του μόχθου τους ή με ψοφοδεείς, και να συμπεριφέρονται σ' αυτά τα κόμματα σαν να είναι άμεμπτα;

Αλλο πράγμα να υπολογίζουμε τον αντίπαλο, να τον παίρνουμε στα σοβαρά, γιατί πραγματικά είναι επικίνδυνος, δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια και το δικαίωμα να τον φοβόμαστε και να μην κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να επιβάλλουμε λύσεις, κατακτήσεις.

Εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους να καταδικάσουν τη Νέα Δημοκρατία, να της κόψουν τα χαμόγελα και τον αέρα που δείχνει ύστερα από τις εθνικές εκλογές. Καμιά εμπιστοσύνη στον ήπιο τρόπο με τον οποίον εκφράζεται.

Εκανε χρήση των όρων: Τόλμη, ειλικρίνεια, όλα αυτά τα οποία είπε, όλα αυτά τα μεγάλα και τολμηρά λόγια τα οποία χρησιμοποίησε, δεν έδειξαν τίποτε άλλο, παρά την τόλμη του να δώσει καινούρια προνόμια και καινούριες δυνατότητες στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μεγάλα συμφέροντα.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ, μόνο θέατρο αντιπολίτευσης μπορεί να κάνει και τίποτε παραπάνω. Ανοιξε διάπλατα το δρόμο στα αντιλαϊκά μέτρα, τα βρίσκει έτοιμα η Νέα Δημοκρατία και έτσι κι αυτή μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτη.

Κατά τη γνώμη μας, δεν πρέπει επίσης να υποτιμηθεί το γεγονός ότι στον τόπο μας υπάρχουν δυνάμεις, όπως π.χ. ο Συνασπισμός, που ενώ σηκώνουν αριστερές σημαίες, ωστόσο δεν έχουν μόνο νομιμοποιήσει την απελευθέρωση της αγοράς, τις ελαστικές εργασιακές θέσεις, αυτές τις περίφημες 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, αλλά πριμοδοτούν και το φόβο, το δισταγμό, σε σημαντικά τμήματα των εργαζομένων στο να τα βάλουν με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, αυτά, αν θέλετε, είναι το πρώτο. Εξίσου, όμως, πρόβλημα είναι το δέος απέναντι σ' αυτούς που τα προκαλούν».

Κουβέντα όμως δε λένε, δεν απαντάνε σε ορισμένα ερωτήματα, τα οποία λογικό είναι να υπάρχουν. Παραδείγματος χάρη, τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη το ποσοστό των ανέργων ανέβηκε θεαματικά, από 5% έως 9% - 10% - 11% είναι η επίσημη αναγνωρισμένη ανεργία. Και μάλιστα την ανεργία γνωρίζουν χώρες, όπως είναι οι σκανδιναβικές, οι οποίες για πάρα πολλά χρόνια είχαν ελάχιστο ποσοστό ανεργίας και μάλιστα σ' αυτές, για διάφορους λόγους, απουσίαζε η παρατεταμένη χρονικά ανεργία.

Πώς εξηγείται αυτό; Δε δίνουν καμία ιδιαίτερη εξήγηση. Για την Ελλάδα λένε ότι δεν είναι ανταγωνιστική, δεν έχει ανέβει τα σκαλοπάτια της σύγκλισης. Αλλά η ανεργία στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ιταλία πού οφείλεται; Πού οφείλεται το γεγονός της διεύρυνσης και της εξάπλωσης της φτώχειας, της κοινωνικής εγκληματικότητας, της ναρκομανίας και τόσων άλλων γνωστών συμπτωμάτων, που, αν θέλετε, ακόμα και οι στατιστικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν τα κρύβουν; Πρέπει να δοθεί μία απάντηση.

Μήπως όλα αυτά είναι, όπως μας έλεγαν στην αρχή, το κοιλοπόνημα του καινούριου; Μα το καινούριο δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από τις μαζικές απολύσεις, μέσα από τα κλεισίματα μεγάλων εργοστασίων, μέσα από την ανατροπή του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, μέσα από την άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης μέσα από την αλματώδη αύξηση σε όλη την Ευρώπη των ιδιωτικών δαπανών στην Παιδεία και στην Υγεία.

Τι κοιλοπόνημα καινούριου είναι αυτό; Πάνω στη συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να αναδειχτεί τίποτα καινούριο, με την έννοια του θετικού και του καλού για το λαό.

Ψάξαμε πολλές φορές, ψαχτήκαμε πολλές φορές, να δούμε γύρω από την Ευρωπαϊκή Ενωση αν υπάρχει κανένα ισοζύγιο, που μπορείς να αρχίσεις να κάνεις ισοζύγιο τα θετικά και τα αρνητικά. Ιδιαίτερα τα τελευταία 12 χρόνια δεν υπάρχει ίχνος θετικού σε κανέναν τομέα. Είναι μια ολομέτωπη επίθεση αρπαγής κατακτήσεων, ένας πρωτοφανής ρεβανσισμός στις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτός ο ρεβανσισμός δεν είναι μόνο στις κοινωνικές κατακτήσεις, είναι και στο πεδίο των ιδεών, είναι και στο πεδίο του πολιτισμού».

«Η ενίσχυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι ενίσχυση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, της πάλης γύρω από δίκαιες, ρεαλιστικές θα έλεγα, διεκδικήσεις, που αφορούν το εισόδημα, τη δουλιά, τον ελεύθερο χρόνο, τη δωρεάν Παιδεία και Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τα προβλήματα της νεολαίας και των γυναικών, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την ειρήνη. Είναι δυνάμωμα της πάλης αυτής, η οποία στρέφεται, βεβαίως, εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης, εναντίον του μπλοκ των δυνάμεων που κυριαρχούν στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα είναι και πάλη εναντίον των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι ένας αγώνας σε θεσμικό επίπεδο, αλλά και σε πανευρωπαϊκό.

Θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει ενίσχυση, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, δυνάμεων που αντιστέκονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση που - ανεξάρτητα από τις διαφορές που έχουμε μεταξύ μας - δεν έχουν αυταπάτες ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αλλάζει, ούτε τροποποιεί προτεραιότητες.

Στην ενοποίηση των δυνάμεων του κεφαλαίου πρέπει να απαντήσουμε με την ενοποίηση των δυνάμεων των κινημάτων μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και έξω από το Ευρωκοινοβούλιο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προειδοποιεί. Με ποια έννοια το λέω; Μετέχοντας στο Ευρωκοινοβούλιο με όσο γίνεται περισσότερες δυνάμεις, μετέχοντας σε όλες τις δραστηριότητες που γίνονται εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχουμε τη δυνατότητα από πρώτο χέρι να μαθαίνουμε για να πληροφορούμε τον ελληνικό λαό. Και έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία.

Σημασία δεν έχει να εντοπίζεις τα προβλήματα που τα ζει ο καθένας και η καθεμιά. Σημασία έχει να μπορείς να πεις τι θα γίνει αύριο και τι θα γίνει μετά από πέντε χρόνια, ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Γιατί, όντως, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική».

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει πολιτική συμμαχιών, που η πολιτική συμμαχιών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας έχει δυναμική, σοβαρότητα, δεν είναι καιροσκοπική, δε γίνεται παραμονές των εκλογών, για να διαλυθεί μετά τις εκλογές. Είναι πολιτική που αντέχει στις δυσκολίες, γιατί πάνω απ' όλα βασίζεται στα κοινά συμφέροντα, άρα και στη συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων φτωχών, μικρομεσαίων της πόλης, του μικρομεσαίου παραγωγού στην ύπαιθρο.

Αυτή η συμμαχία πατάει σε αντικειμενική βάση. Και αυτή η συμμαχία είναι που θα εξελιχθεί και σε ευρύτερη πολιτική συμμαχία, γιατί μέσα απ' αυτές τις αγωνιζόμενες κοινωνικές δυνάμεις θα ξεπηδήσουν και δυνάμεις που μπορεί να μη συμφωνούν βεβαίως σε όλα με το ΚΚΕ, όμως είναι βέβαιο ότι θα μπορούμε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να διαμορφώσουμε μια σύμπραξη ικανή να αντιπαρατεθεί και στο επίπεδο των ιδεών και της πράξης προς την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτή η συμμαχία είναι μεγάλη αναγκαιότητα να χτιστεί μέσα και έξω στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Ελλάδα και παντού, ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση και η ΚΟΜΙΣΙΟΝ αρχής γενομένης από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ οργανώνει μια μεθοδευμένη πολιτική παρέμβαση να παραμερίσει τα πολιτικά κόμματα που υπάρχουν, όλου του φάσματος, και να διαμορφώσει πολιτικά κόμματα ευρωπαϊκά, μηχανισμούς, τα οποία αντλούν τη δύναμή τους από το καταστατικό και το πρόγραμμα που διαμόρφωσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είναι κόμματα που λογοδοτούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κόμματα τα οποία πρέπει να βάζουν στη ζυγαριά τις θέσεις και τις διεκδικήσεις τους μην τυχόν χάσουν τη νομιμότητα και το κύρος τους από το Ευρωκοινοβούλιο και προπάντων να μην χάσουν και τη χρηματοδότηση.

Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και δεν πρόκειται να ανταλλάξουμε καμία χρηματοδότηση με αλλαγές στο πρόγραμμα, στο καταστατικό του Κόμματος, αλλά, πολύ περισσότερο, θεωρούμε ότι αυτό που σήμερα είναι ώριμο και αναγκαίο είναι να διαμορφωθεί μια συμμαχία με τη μορφή ενός συντονιστικού πόλου δυνάμεων, που βαδίζουμε μαζί εκεί που μπορούμε, αλλά και ο καθένας διατηρεί την αυτοτέλειά του, ιδιαίτερα στο χώρο του ή και σε ζητήματα όπου δεν έχει επιτευχθεί επίπεδο συμφωνίας».

Ολοκληρώνοντας την εισηγητική τοποθέτηση, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε σε μια σειρά μέτωπα και στόχους πάλης για την επόμενη περίοδο. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:

«Θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτήν την παρέμβαση, αναδεικνύοντας ορισμένα μέτωπα και στόχους πάλης, που, κατά τη γνώμη μας, πρέπει με μεγαλύτερη ένταση να αναπτυχθούν μετά τις ευρωεκλογές και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Παίρνοντας υπόψη και το ημερολόγιο και την ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

- Πρώτο μέτωπο: Παιδεία - Υγεία - Κοινωνική Ασφάλιση.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και ο ΣΕΒ θεωρούν ότι ο κρίκος στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ύφεσης, που εμφανίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση, της χαμηλής ανταγωνιστικότητας έναντι της ανταγωνιστικότητας των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι οι παραπέρα προσαρμογές στο πεδίο της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Τι λέει αυτό; Οτι, αν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θέλει να ξοδέψει περισσότερα για την ανταγωνιστικότητά του, πρέπει να συντρίψει και τις τελευταίες κατακτήσεις που απέμειναν. Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων το υπογράμμισε. Ο Γιώργος Παπανδρέου χθες ξανάφερε στην επικαιρότητα αυτό που είπε προεκλογικά, για σχολεία "μαγαζάκια" και "υποκαταστήματα" των επιχειρηματιών. Σχολείο που θα καλλιεργεί και θα δίνει γνώσεις επιχειρηματικότητας, δηλαδή δουλικότητας προς τους επιχειρηματίες.

Μάλιστα, η ΓΣΕΕ, μετά από αυτό το "πράσινο φως", αναγγέλλει ότι θα φτιάξει ένα είδος ιδιωτικού Πανεπιστημίου. Πρέπει να μπει φραγμός σ' αυτήν την ιστορία. Αν αρχίσουμε έτσι με τα κολέγια της Νέας Δημοκρατίας, με τα μη κρατικά πανεπιστήμια του ΠΑΣΟΚ και αρχίσει ο καθένας να φτιάχνει πανεπιστήμια και σχολεία, η δημόσια Παιδεία που υπάρχει θα μειωθεί πάρα πολύ και πια δε θα μιλάμε ούτε για δημόσια, ούτε για ενιαία Παιδεία, ούτε για δωρεάν Παιδεία, ούτε για σύγχρονη μόρφωση.

- Δεύτερο μέτωπο: Πολιτισμός - Τέχνη - Γλώσσα.

Εδώ μιλάμε για την ελληνική γλώσσα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, από το 2003 επίσημα, στη Σύνοδο των Υπουργών Πολιτισμού, που έγινε στη Θεσσαλονίκη, ενέταξε τον τομέα του πολιτισμού στην οικονομία της αγοράς. Οχι ότι ήταν απ' έξω, αλλά τον θεσμοθέτησε. Μάλιστα, ακούμε δεξιά - αριστερά και από τον κ. Ανδριανόπουλο, τον όψιμο σύμμαχο του ΠΑΣΟΚ, ότι η Μεγάλη Βρετανία βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα εξάγοντας cd, από το να κάνει εξαγωγή χάλυβα.

Εδώ, λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: Είναι άλλο πράγμα η πολιτιστική επικοινωνία, η πολιτιστική συνεργασία, η αλληλεπίδραση των πολιτισμών των λαών κι άλλο πράγμα είναι να μιλάμε για έναν ενιαίο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Εμείς λέμε "ευρω-ιμπεριαλιστικό πολιτισμό", ο οποίος, μάλιστα, δε θα είναι τίποτε άλλο πάρα ένας πολιτισμός της EUROVISION.

- Τρίτο μέτωπο: Κυπριακό - Αιγαίο - Ευρωστρατός - Μισθοφόροι.

Δεν είναι αντίθετα αυτά μεταξύ τους. Είναι σε μία ενιαία στρατηγική.

Κοντά μας είναι η υπόθεση του Αιγαίου. Τα πράγματα δεν είναι καλά. Ολα δείχνουν, με βάση και τις συμφωνίες που έχουν προηγηθεί, ότι πάμε για ένα διχοτομημένο αμερικανοκρατούμενο Αιγαίο, όπου οι γκρίζες ζώνες και οι διεκδικήσεις άλλοτε θα μπαίνουν στο συρτάρι, άλλοτε ανάλογα με τις εξελίξεις θα βγαίνουν. Πολλά μέτρα έχει η Νέα Δημοκρατία για τη θητεία των στρατιωτών. Η κύρια επιδίωξη είναι η συμβολή στη δημιουργία των γνωστών μισθοφορικών στρατών στην Ευρώπη.

- Τέταρτο μέτωπο: Απασχόληση.

Εδώ εντάσσουμε και την πάλη για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, την προστασία των ανέργων. Οσο δεν υπάρχει απασχόληση, χρειάζεται υψηλού επιπέδου πολιτική προστασίας των ανέργων, των ξένων εργατών και, αναμφισβήτητα, για μας απασχόληση - εισόδημα - σύνταξη πάει μαζί.

- Πέμπτο μέτωπο: Το μέτωπο της ακρίβειας.

Αυτά πάνε μαζί, συσχετισμένα με τους μισθούς. Εμείς, όμως, ξεκαθαρίζουμε: Η ακρίβεια δεν αντιμετωπίζεται δίχως το χτύπημα του μονοπωλιακού κέρδους, του υπερκέρδους.

- Εκτο μέτωπο: Οι ιδιωτικοποιήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει στη ΝΔ μη ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, όχι γιατί δεν ήθελε τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν έβρισκε ενδεχομένως αγοραστές. Δεν πρόλαβε. Ο,τι μπορούμε να προλάβουμε και να αποτρέψουμε. Δεν μπορεί να γίνει συνήθεια στο λαό να ιδιωτικοποιούνται νέοι τομείς στρατηγικής ή κοινωνικής σημασίας.

- Εβδομο μέτωπο: Τα μεταλλαγμένα.

- Ογδοο μέτωπο: Τα κοινοτικά κονδύλια.

Εμείς είμαστε αποφασισμένοι, έχουμε κάνει ήδη σημαντικά βήματα, να ανοίξουμε ένα σημαντικό μέτωπο πάλης που σχετίζεται με τα κοινοτικά ποσά. Κλείνει, υποτίθεται, το Γ` Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, για το οποίο έχουμε κάνει ειδική έκδοση. Πού, πώς χρησιμοποιήθηκε; Και πάμε για το λεγόμενο Δ` Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Πραγματικά, πρέπει να γίνει πεδίο πάλης, διότι τα κοινοτικά ποσά, τα οποία, βεβαίως, διαμορφώνονται από το μόχθο των λαών, πηγαίνουν η μεγάλη τους πλειοψηφία στους επιχειρηματίες για έργα που τους ωφελούν αποκλειστικά ή τους χρειάζονται και, τέλος, τα έργα αυτά τα κάνουν και συνολική τους ιδιοκτησία, αν κι έβαλαν πολύ λίγα χρήματα γι' αυτά. Και πληρώνουμε διόδια 30-40 χρόνια και μπορεί μέχρι και 3η- 4η γενιά, μαζί με αυτά που θα πληρώνουμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

- Ενατο μέτωπο: Αλληλεγγύη στους λαούς.

Αλληλεγγύη στη Συρία, στην Κούβα, στη Βόρεια Κορέα και εννοείται αλληλεγγύη στο λαό του Ιράκ, της Παλαιστίνης και στον κυπριακό λαό».

Κλείνοντας την εισηγητική τοποθέτηση, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Υπάρχει άλλος δρόμος ενοποίησης της Ευρώπης; Για μας είναι καθαρό ότι υπάρχει. Αν υπάρχει για το κεφάλαιο, θα υπάρχει και για τους λαούς. Πώς αυτός ο δρόμος θα ανοίξει; Χωρίς να εγκαταλείπουμε τα μέτωπα της καθημερινής πάλης, πρέπει ο αγώνας, ο εθνικός και ο πανευρωπαϊκός, να έχει προοπτική.

Γι' αυτό εμείς προβάλλουμε μία πολιτική γραμμή δράσης, η οποία ξεκινάει από το ελάχιστο, την αντίθεση, την απειθαρχία, την ανυπακοή. Δημιουργεί προϋποθέσεις απόσπασης κατακτήσεων, αλλά και ταυτόχρονα αυτός είναι ένας δρόμος που αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους λαούς να επιφέρουν σοβαρά χτυπήματα στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να διαμορφώσουν προϋποθέσεις μιας ενωμένης Ευρώπης, με άλλη μορφή, με άλλο περιεχόμενο και οπωσδήποτε μιας Ευρώπης, η οποία είναι ανοιχτή σε ισότιμη και αμοιβαία επωφελή συνεργασία και με άλλες χώρες και με άλλους λαούς της Γης, μακριά και σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μακριά και έξω από τον επικίνδυνο δρόμο να συστοιχηθούμε πίσω από τους ανταγωνιστές, είτε είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε με τη Γερμανία κατά της Μεγάλης Βρετανίας ή με τη Γαλλογερμανία κατά της Βρετανίας και της Ολλανδίας».