Οσο κονταίνει ο χρόνος για τη μέρα των εκλογών, τόσο μεγαλώνουν τα ψέματα που σερβίρουν στους εργαζόμενους οι διαφορόχρωμοι οπαδοί της ΕΕ. Τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι συνοδοιπορούντες του ΣΥΝ, δε χάνουν ευκαιρία να διαφημίσουν τα ...τόσα και τόσα ευεργετήματα που δήθεν μας προσφέρονται από την ένταξη και την παραμονή. Αν, μάλιστα, τους πάρει κανείς στα σοβαρά, τότε πιθανό να καταλήξει ότι χωρίς ΕΕ περίπου θα λιμοκτονούσαμε, θα είχαμε επιστρέψει στις σπηλιές ή στην καλύτερη περίπτωση θα ήμασταν επαίτες των φαναριών στις Βρυξέλλες. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η προπαγάνδα περί της Ευρώπης- παχιάς αγελάδας, που την αρμέγουν ειδικά οι Ελληνες εργαζόμενοι, έχει χρεοκοπήσει από τα τέλη της δεκαετίας του '70, άντε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80. Είναι, όμως, τέτοιος ο βαθμός της υποταγής τους στην πλουτοκρατία και η υποτακτικότητά τους σε ό,τι εξυπηρετεί το κεφάλαιο, που, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, δε διστάζουν να αναμασούν μύθους και ψέματα.

Οι κομμουνιστές πάντα, αλλά ειδικά τώρα, την περίοδο πριν από τις ευρωεκλογές, με συγκεκριμένα επιχειρήματα, αξιοποιώντας αποκλειστικά επίσημα στοιχεία, αναλύουμε από διάφορες σκοπιές τις επιπτώσεις που έχει για τους εργαζόμενους και τη χώρα συνολικά, η πορεία ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Ολες οι αναλύσεις, για τις οικονομικές σχέσεις της χώρας με την ΕΕ καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα. Αν κάποιος έχει απόλυτη ανάγκη την ενσωμάτωση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας (και άλλων χωρών) στο μόρφωμα της ΕΕ, αυτή είναι η οικονομική ολιγαρχία και οι πολυεθνικές και σε καμιά περίπτωση οι εργαζόμενοι και οι λαοί. Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεργαστούν αποτελεσματικά, αξιοποιώντας στο έπακρο και με δυναμισμό τις τεράστιες δυνατότητες και τον πλούτο που διαθέτει ο κάθε λαός, προς όφελος των ίδιων των εργαζομένων και των λαών συνολικά. Αυτό που γίνεται όμως σήμερα, η Ευρωενωσιακή συμμαχία διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας το μόνο που στοχεύει είναι το χωρίς τέλος ξεζούμισμα των λαών, κάτι το οποίο έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Τα στατιστικά στοιχεία των κυβερνήσεων, τις περισσότερες φορές, είναι «πειραγμένα». Οι μέθοδοι που ακολουθούνται και ο τρόπος που παρουσιάζονται πρέπει πάντα να υπηρετούν την κυρίαρχη αντίληψη, να βοηθά τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης, να συμβάλλει στην ενίσχυση των επιχειρημάτων των κρατούντων να ...χειριστούν, δηλαδή να παραπλανήσουν, τους εργαζόμενους. Οταν, για κάποιους λόγους, τα στατιστικά στοιχεία παύουν να βοηθούν όλους τους παραπάνω στόχους, τότε... τόσο το χειρότερο για τη στατιστική και τα στοιχεία. Αλλάζουν δείκτες, τροποποιούν μεθόδους, προσαρμόζουν τα δεδομένα, καταργούν έρευνες, «μαγειρεύουν» τα στοιχεία. Πάντως, στο βαθμό που υπάρχει μια συνέχεια της στατιστικής, είναι σχετικά εύκολο να διαπιστώσει κανείς τις υπάρχουσες τάσεις. Και είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι γίνεται με τις τάσεις που αφορούν στα εισοδήματα:

Ενα από τα σπουδαιότερα κέρδη που υποτίθεται πως αποκομίζουν οι Ελληνες εργαζόμενοι, είναι η περιβόητη σύγκλιση. Μόνο που οι ορντινάντσες της ΕΕ, ούτε εδώ λένε την αλήθεια. Ομως και εδώ διαδίδουν τέτοια χονδροειδή ψέματα λες και απευθύνονται σε λοβοτομημένους. Και αυτό για τους εξής βασικά λόγους:

Πρώτον, επειδή ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των κεφαλαιοκρατικών συστημάτων επιβάλλει και διαφορετικούς ρυθμούς εξέλιξης των διαφόρων καπιταλιστικών κοινωνιών. Εντείνει και διευρύνει τις διαφορές που υπάρχουν σε όλο το φάσμα των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων. Αναπαράγει και οδηγεί σε συνεχή όξυνση τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους οι κοινωνικές ομάδες και τάξεις, αλλά και οι κοινωνίες - χώρες μεταξύ τους. Ο ανισόμετρος τρόπος ανάπτυξης, που αποτελεί μια από τις νομοτέλειες της εξέλιξης του συστήματος, σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπει, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, τη σύγκλιση οικονομιών με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης.

Δεύτερον, επειδή κρατούν εφτασφράγιστο μυστικό ότι όταν σήμερα η ΕΕ μιλά για ενιαιοποίηση «εισοδημάτων», «δικαιωμάτων«, «απολαβών» κ.ο.κ., εννοεί ότι η ενιαιοποίηση αυτή θα γίνει σε πολύ συγκεκριμένο χαμηλό επίπεδο, αφού λεηλατηθεί σχεδόν το σύνολο των καταχτήσεων που έχουν οι εργαζόμενοι στις χώρες - μέλη.

Τρίτον, επειδή, όπως δείχνουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία (ΠΙΝΑΚΑΣ 1), οι στόχοι για τη βελτίωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα σε σχέση με το μέσο επίπεδο της ΕΕ - όπως τους θέτουν σήμερα οι κρατούντες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ κι από κοντά σιγοντάρει ο ΣΥΝ - είναι στόχοι που περνούν μέσα από τη... χειροτέρευση αυτής της σχέσης. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία του σχετικού πίνακα, όπου φαίνεται ότι η πορεία ...σύγκλισης που ακολουθήθηκε από την εποχή της ένταξης στην ΕΟΚ, οδήγησε σε ΑΠΟΚΛΙΣΗ, με αποτέλεσμα ούτε καν το 2003, είκοσι τρία χρόνια μετά, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα, σε σχέση με το μέσο επίπεδο της ΕΕ, να είναι χαμηλότερο από ό,τι ήταν το 1980. Και όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία χαμηλότερο και από το 1973 (τότε ήταν 71, και το 1978 που ήταν 71,9).

Αλλά το ποιον υπηρετούν οι πολιτικές ενσωμάτωσης της χώρας, τουλάχιστον από την εποχή που ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ ψήφιζαν από κοινού τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, μπορεί να το διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας τον τρόπο που εξελίχθηκαν από τότε τα επίσημα κέρδη των μεγαλοβιομηχάνων και την ίδια στιγμή πώς εξελίχθηκαν τα μεροκάματα (ΠΙΝΑΚΑΣ 2). Για να γίνει μάλιστα αυτό ακόμα πιο κατανοητό και να μην μπερδεύεται κανείς με τις δραχμές και τα ευρώ, θεωρούμε πως και τα κέρδη και το μεροκάματο το 1990 ήταν 100 μονάδες. Ε, λοιπόν, όπως φαίνεται και από το σχετικό πίνακα το 100 των βιομηχάνων έγινε 1.221,8, ενώ το 100 των εργαζομένων έγινε μόλις 240! Το τι αντιπροσωπεύουν τα δύο αυτά στοιχεία φαίνεται και στη γραφική παράσταση, όπου τα μεν κέρδη κινούνται με διαστημόπλοιο, ενώ για το μεροκάματο οι κυβερνώντες και η ΕΕ επιφυλάσσουν ...αραμπά.

Αυτή είναι η πολιτική των ντόπιων κυβερνήσεων και της ΕΕ. Πολιτική καθήλωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων και απογείωσης των επιχειρηματικών υπερκερδών. Κι όμως, οι άθλιοι υποτακτικοί του κεφαλαίου και της ΕΕ προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως δήθεν κερδίζουν από την ΕΕ. Δηλαδή, σε αντίθετη περίπτωση, τι χειρότερο θα είχαν να τους περιμένει; Πόσο μεγαλύτερα θα ήταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν; Και βέβαια μπορεί στην προπαγανδιστική λογική των κρατούντων να συναντάται πάντα η απειλή πως «υπάρχουν και χειρότερα», όμως για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της χώρας συνολικά, τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν έχουν τίποτα κοινό με το δικό τους συμφέρον. Το δικό τους συμφέρον απαιτεί την πλήρη εναντίωσή τους με την εφαρμοζόμενη πολιτική ενίσχυσης της ΕΕ, την άρνησή τους στην υποταγή των κελευσμάτων των πολυεθνικών, την απειθαρχία της χώρας σε ό,τι αποφασίζεται και είναι κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα. Το δικό τους συμφέρον απαιτεί την ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, της μόνης δύναμης που μπορεί και να τα λέει σταράτα και να ορθώνει το ανάστημά της στους άνομους σχεδιασμούς των κυβερνήσεων και των Βρυξελλών.