Ωστε έτσι, λοιπόν. Στα δυο είναι η ΕΕ, με το ένα μέρος της να επιδιώκει την αυτονομία και τη χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ και το δεύτερο να αντιστέκεται, να φέρνει εμπόδια και να επιθυμεί την παραμονή της στην ατλαντική στρούγκα. Αυτά γράφουν διάφοροι αρθρογράφοι, τις μέρες αυτές, με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και τις έντονες αντιθέσεις, που ξεδιπλώθηκαν σ' αυτή, θεωρώντας - στη μεγάλη τους πλειοψηφία - προοδευτικές τις επιδιώξεις της πρώτης ομάδας, σε αντίθεση με αυτές της δεύτερης.

Και σε ό,τι αφορά την ύπαρξη ενδοευρωενωσιακών αντιθέσεων καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει. Αλλωστε, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά, που αυτές εκφράζονται και, μάλιστα, με έντονο τρόπο. Δεν υπάρχει, επίσης, καμιά αμφιβολία ότι αυτές ξεδιπλώνονται πάνω στο έδαφος των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, πρώτα και κύρια, με τις ΗΠΑ και σε πλήρη αλληλεξάρτηση μ' αυτές. Απ' το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να ανακηρυχτούν οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές προοδευτικοί και εκπρόσωποι των λαϊκών ελπίδων και ονείρων υπάρχει τεράστια διαφορά. Οχι μόνο γιατί οι Σιράκ και Σρέντερ - τυπικοί εκπρόσωποι των «ευρωπαϊστών» - εφαρμόζουν συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές στις χώρες τους, αλλά και γιατί οι όποιες τάσεις αυτονόμησής τους από τις ΗΠΑ αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των πολυεθνικών και όχι τα συμφέροντα των λαών. Απέναντι στους τελευταίους έχουν όλοι τους την ίδια ουσιαστικά αντιδραστική στάση και πρακτική.

Λέτε, ρε παιδιά, να ξυπνήσει τους... συνταγματικούς προβληματισμούς και τις... δημοκρατικές ευαισθησίες του Ευάγγ. Βενιζέλου, η προχτεσινή του περιπέτεια στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος»; Η φωνή του αναγνώστη μας στο τηλέφωνο ήταν περιπαικτική και για να μην αφήσει αμφιβολίες, σχετικά με τη γνώμη του, συνέχισε: Μπα, δε βάζουν μυαλό αυτοί. Εδώ άνοιξαν το δρόμο για αντιδημοκρατικά μέτρα και περιορισμούς των ελευθεριών με τον πρώτο «τρομονόμο», ξεχνώντας τι έγινε στις 21 Απρίλη του 1967 και το γεγονός πως οι χουντικοί δεν τσουβάλιασαν μόνο τους κομμουνιστές και τους αριστερούς, αλλά και αρκετούς κεντρώους, ακόμη και κάποιους δεξιούς...

Βουλευτές και υπουργοί που θα βγαίνουν κατ' ευθεία μέσα απ' το... δοκιμαστικό σωλήνα και τα «ριάλιτι» των καναλιών! Κι όμως δεν είναι εφιαλτική προοπτική, αλλά ανατριχιαστική πραγματικότητα. Ιδού το σχετικό τηλεγράφημα του ΑΠΕ από την Αυστραλία: «Η εξεύρεση ανθρώπων για να κυβερνήσουν την Αυστραλία: αυτός είναι ο στόχος του τελευταίου "ριάλιτι" τηλεπαιγνιδιού, του είδους που συνιστά ένα παγκόσμιο τηλεοπτικό φαινόμενο.

Το Channel 7 επιβεβαίωσε ότι θα καταβάλει τα κεφάλαια για την πολιτική εκστρατεία επτά διαγωνιζομένων σε ένα τηλεπαιγνίδι, με τελικό στόχο να καταλάβουν οι διαγωνιζόμενοι θέσεις στην ομοσπονδιακή Βουλή στις εκλογές που θα γίνουν αργότερα εφέτος στην Αυστραλία.

Ο Ανταμ Μπόλαντ παραγωγός του τηλεπαιγνιδιού "Vote for Me" ("Ψηφίστε με") δήλωσε ότι η Εκλογική Επιτροπή της Αυστραλίας ενέκρινε το σχέδιο για το τηλεπαιγνίδι αυτό, το οποίο έχει γίνει στόχος έντονης κριτικής από ακαδημαϊκούς και κριτικούς των ΜΜΕ.

"Δε θα υπαγορεύσουμε στους υποψήφιους πολιτικές", δήλωσε ο Μπόλαντ στο ειδησεογραφικό πρακτορείο ΑΑΡ. "Θα τους δώσουμε απλώς την έκθεση (στην κοινή γνώμη), πολυτέλεια που δεν είχαν οι προηγούμενοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι", πρόσθεσε.

Η Αυστραλία δεν είναι μακριά... Αλλωστε, η πολιτική ζωή στις ΗΠΑ έχει, εδώ και αρκετές δεκαετίες, μπόλικα στοιχεία από το προετοιμαζόμενο αυστραλιανό ριάλιτι.