Ωστε έτσι, λοιπόν. Στα δυο είναι η ΕΕ, με το ένα μέρος της να επιδιώκει την αυτονομία και τη χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ και το δεύτερο να αντιστέκεται, να φέρνει εμπόδια και να επιθυμεί την παραμονή της στην ατλαντική στρούγκα. Αυτά γράφουν διάφοροι αρθρογράφοι, τις μέρες αυτές, με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και τις έντονες αντιθέσεις, που ξεδιπλώθηκαν σ' αυτή, θεωρώντας - στη μεγάλη τους πλειοψηφία - προοδευτικές τις επιδιώξεις της πρώτης ομάδας, σε αντίθεση με αυτές της δεύτερης.

Και σε ό,τι αφορά την ύπαρξη ενδοευρωενωσιακών αντιθέσεων καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει. Αλλωστε, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά, που αυτές εκφράζονται και, μάλιστα, με έντονο τρόπο. Δεν υπάρχει, επίσης, καμιά αμφιβολία ότι αυτές ξεδιπλώνονται πάνω στο έδαφος των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, πρώτα και κύρια, με τις ΗΠΑ και σε πλήρη αλληλεξάρτηση μ' αυτές. Απ' το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να ανακηρυχτούν οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές προοδευτικοί και εκπρόσωποι των λαϊκών ελπίδων και ονείρων υπάρχει τεράστια διαφορά. Οχι μόνο γιατί οι Σιράκ και Σρέντερ - τυπικοί εκπρόσωποι των «ευρωπαϊστών» - εφαρμόζουν συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές στις χώρες τους, αλλά και γιατί οι όποιες τάσεις αυτονόμησής τους από τις ΗΠΑ αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των πολυεθνικών και όχι τα συμφέροντα των λαών. Απέναντι στους τελευταίους έχουν όλοι τους την ίδια ουσιαστικά αντιδραστική στάση και πρακτική.