Στην Πόλη, λένε τα ρεπορτάζ, το πιο εύκολο είναι να βρεις κάποιον να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που θα πατήσει εκεί το πόδι του ο Μπους και οι συνέταιροί του. Ωραία είδηση. Τυχεροί όσοι ήδη διαδηλώνουν εκεί.

Σε μας εδώ, η κυβέρνηση καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να πείσει ότι δε θα υπάρξει ελληνική στρατιωτική εμπλοκή στο Ιράκ. Κάπου παραδίπλα ίσως; Ως ΝΑΤΟ; `Η, με τη διαβόητη μέθοδο της επιμελητηριακής υποστήριξης; Κι ο Νοτιοκορεάτης για επιμελητεία πήγε κι έφυγε με κομμένο κεφάλι...

Καθώς αυτοί που γεννήθηκαν σε λάθος τόπο δε λένε να το καταλάβουν και θα συνεχίζουν με μεγαλύτερη ένταση να κάνουν ό,τι ο κάθε ένας που απειλείται το σπίτι του. Τόσο απλά.

Οσο Αμερικανάκι και να 'σαι, γράφει ο συνάδελφος, καταλαβαίνεις ότι πόλεμοι έχουν γίνει και για μια σπιθαμή γης. Τι γίνεται, όμως, μ' αυτούς που τρέμουν ως και τον ίσκιο τους, όταν σπάνια βρεθούν μόνοι τους στο δρόμο; Που νομίζεις ότι θα πεθάνουν απ' το τρόμο τους, μην και εμφανιστεί εμπρός τους κάποιος Καραγκιόζης; Και, ως γνωστόν, ο Καραγκιόζης έλκει την καταγωγή του από αυτήν ακριβώς την Ανατολή, που αντιστέκεται...

Πως το 'λεγε εκείνο ο Παπανδρέου; «Πολιτικό πολιτισμό»; Σαν κι αυτόν, που εφαρμόζει ο Μπλερ στις φυλακές του;

«Εκφασισμός». Κάτι λέξεις που χρησιμοποιούν ορισμένοι συνάδελφοι.

Κλέβουν, γράφει ο άλλος, οι τράπεζες τους τόκους. Μα, αυτή δεν είναι η δουλιά τους;

Οσο για τα μαύρα μαντάτα στον τουρισμό, ας μας επιτραπεί να μη συμμεριζόμαστε τη θλίψη τους. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι αυτού του τόπου και μόνο μπορούν να γεμίσουν τόσα κι άλλα τόσα κι ακόμη περισσότερα ξενοδοχεία απ' όσα έχουμε. Αλλά αυτό προϋποθέτει ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας και της οικονομίας. Και, πρωτίστως, άλλη εξουσία.