Ξεκινάς με το όνειρο να αποκτήσεις δική σου στέγη, αποδεχόμενος αναγκαστικά το «φέσι» ενός τραπεζικού δανείου και με πλήρη γνώση πως αυτό το βήμα θα σου κοστίσει πολλά για τα επόμενα 15 ή 20 χρόνια της ζωής σου, στη διάρκεια των οποίων πολλές άλλες ανάγκες θα μένουν ανικανοποίητες. Αρχικά, νομίζεις πως αυτό είναι και το μόνο πρόβλημα, η ανάληψη, δηλαδή, της ευθύνης για την αποπληρωμή ενός δυσβάστακτου για το μέσο λαϊκό εισόδημα δανείου. Ελα, όμως, που δεν είναι έτσι! Οσο πιο πολύ ανιχνεύεις την αγορά ακινήτων, τόσα πιο πολλά και τα προβλήματα με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος, ώσπου να αποθαρρυνθείς και να εγκαταλείψεις την προσπάθεια απόκτησης πρώτης κατοικίας. Αυτή είναι ίσως μια αιτία, μαζί με την ανασφάλεια απέναντι στο δανεισμό, που πολλοί από τους δικαιούχους του ΟΕΚ δεν κάνουν ποτέ χρήση των στεγαστικών δανείων που τους έχουν εγκριθεί.

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα: Το ύψος των στεγαστικών δανείων εξαρτάται από το οικογενειακό εισόδημα και με δεδομένο το σημείο που αυτό έχει συμπιεστεί, αν δε διαθέτεις σεβαστές αποταμιεύσεις, δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε παράγκα. Ο υποψήφιος αγοραστής, την περίπτωση του οποίου σχολιάζουμε εδώ, είναι από τους «τυχερούς» που διαθέτει κάποια δικά του χρήματα για να συμπληρώσει το ποσό του δανείου. Για να εκταμιεύσει το σύνολο του δανείου που του έχει εγκριθεί, πρέπει αυτό να αντιστοιχεί στο 80% της αξίας του ακινήτου. Κι εδώ αρχίζει η κοροϊδία. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να έχει εμπλακεί σε τέτοια διαδικασία και να μη γνωρίζει ότι οι κατασκευαστές αρνούνται να αναγράψουν την εμπορική αξία του ακινήτου, εκτός αν πληρώσεις εσύ για λογαριασμό τους το φόρο που αναλογεί στη διαφορά. Αν στα συμβόλαια αναγραφεί η αντικειμενική αξία, που είναι πολύ μικρότερη, αυτομάτως μειώνεται το ποσό του δανείου που θα λάβεις. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Εν ολίγοις, ακουμπάς μια περιουσία για να αγοράσεις ένα σπίτι που και πάλι δεν ικανοποιεί τις οικογενειακές σου ανάγκες, πληρώνεις μια ζωή την τράπεζα, με μηνιαία δόση που αγγίζει το μισθό του ανειδίκευτου εργάτη, τουλάχιστον, και σαν να μην έφταναν αυτά διπλοπληρώνεις την Εφορία. Ετσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά» και το σύστημα. Γύρω - γύρω τράπεζες, κατασκευαστές, Εφορίες και στη μέση ο έρμος αγοραστής, ζαλισμένος από την ακατάσχετη οικονομική «αιμορραγία». Οσο για το δικαίωμα στη φτηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη, θα παραμένει «όνειρο θερινής νυκτός», όσο όλοι εκείνοι που την έχουμε ανάγκη δεν αποφασίζουμε να το διεκδικήσουμε μαζί με όλα τα άλλα που δικαιούμαστε.