ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η εθνική ποδοσφαίρου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι Ελληνες απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, αλλά και απανταχού της Γης, αισθάνθηκαν απερίγραπτη χαρά και περηφάνια! Εθνική Ελλάδας γεια σου! Σας ευχαριστούμε, μας κάνατε περήφανους!

Οι παραπάνω προτάσεις και φράσεις είναι ένα ελάχιστο δείγμα, απ' όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν τις μέρες αυτές, με αφορμή την πετυχημένη πορεία και, τελικά, την ανάδειξη της Εθνικής ποδοσφαίρου της χώρας μας στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Και δε λέμε, πως δεν είναι έτσι. Ετσι είναι. Σε ό,τι αφορά, όμως, στο συγκεκριμένο γεγονός και μόνο. Γιατί, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά, που δε μας χαροποιούν και μόνον περήφανους δε μας κάνουν. Από τη γενικότερη κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού, μέχρι την ανεργία, την ακρίβεια, τα χαμηλά μεροκάματα και τις ακόμη χαμηλότερες, απαράδεκτες συντάξεις πείνας. Από τη γνωστή σε όλους κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και της Υγείας, μέχρι τους νόμους της αγοράς και τη γοργή μετατροπή της κοινωνίας σε μια ζούγκλα, όπου οι άνθρωποι μετατρέπονται σε πραγματικά θηρία. Από τους «τρομονόμους», μέχρι τη συμμετοχή της επίσημης Ελλάδας στην επιβολή της «νέας τάξης» ανά τον κόσμο, είτε με τη μετατροπή της χώρας σε προγεφύρωμα των κάθε λογής επεμβάσεων, επιδρομών και εισβολών, είτε -ακόμη χειρότερα- με τη «συνεισφορά» ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στους στρατούς κατοχής της Βοσνίας, του Κοσσυφοπεδίου και του Αφγανιστάν.

... και τα δύο «έθνη»

Ολ' αυτά, δεν τα σημειώνουμε, για να μειώσουμε την επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου. Ούτε για να μετριάσουμε το παραλήρημα χαράς κι ενθουσιασμού, που επικράτησε σε όλη τη χώρα και οπουδήποτε στον πλανήτη υπήρχαν Ελληνες, τις τελευταίες μέρες. Η κατά κόρον, όμως, και μέχρι υπερβολής χρήση των λέξεων έθνος, εθνικός κλπ, κλπ, όπως και η πολύμορφη επιχείρηση εκμετάλλευσης της μεγάλης επιτυχίας στο «euro 2004» της Πορτογαλίας, μας υποχρεώνουν να σημειώσουμε το εξής: Τα όσα σοβαρά προβλήματα και τα ακόμη περισσότερα, που σημαδεύουν την καθημερινή ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας, δε χαροποιούν και δεν κάνουν περήφανο το έθνος - λαό της χώρας. Συνιστούν όμως την τιμή και το καμάρι του έθνους της πλουτοκρατίας. Αποτελούν το σήμα κατατεθέν της τελευταίας και, ταυτόχρονα, το βαρύτατο αποτέλεσμα της επιβολής των συμφερόντων και των επιδιώξεών της, των τεράστιων, συνεχώς και περισσότερων κερδών της.

Οσο κι αν παραξενεύει μερικούς, στο ελληνικό έθνος -όπως και σε κάθε καπιταλιστική χώρα- υπάρχουν ουσιαστικά δύο «έθνη», με ριζικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα και ριζικά διαφορετικό ιστορικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη. Αλλωστε, όποιος το ψάξει λίγο βαθύτερα, θα διακρίνει, ότι το γεγονός αυτό έγινε φανερό και στους προχτεσινούς πανηγυρισμούς. Η νεολαία και ο λαός βγήκε στους δρόμους και πλημμύρισε το Καλλιμάρμαρο στάδιο. Η ολιγαρχία του πλούτου, μάλλον, σχεδίαζε πώς θα εκμεταλλευτεί τα νέα δεδομένα...

Ποιοι, για τι και για ποιους

Δουλιά, οργάνωση, συλλογικότητα, μεθοδικότητα, πειθαρχία, πίστη, πάθος. Είναι τα χαρακτηριστικά, που - όπως λένε οι ειδικοί στο ποδόσφαιρο - οδήγησαν την Εθνική ποδοσφαίρου στη μεγάλη επιτυχία της Πορτογαλίας. Και, πράγματι, όλ' αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Και σίγουρα, υπάρχουν κι άλλα παρόμοια. Θα λέγαμε, όμως, ότι όλ' αυτά είναι τα μέσα για την επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, πρώτα μπαίνει το ερώτημα «ποιοι είμαστε και σε τι στοχεύουμε», ή, αλλιώς, «ποιοι, για τι και για ποιους» και κατόπιν διερευνώνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις και μέσα, καταστρώνονται τα σχέδια και οι τακτικές. Ας το 'χουν υπόψη τους όσοι θέλουν τις μέρες αυτές, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, να κάνουν μηχανιστικές μεταφορές και να μας πείσουν ότι το μόνο που λείπει, για να πάει η Ελλάδα μπροστά, είναι η δουλιά, η ενότητα και η πειθαρχία. Πρώτα, ας απαντήσουν στο ερώτημα «δουλιά - ενότητα - πειθαρχία ποιων, για τι και για ποιους» και μετά συζητάμε...

Το μάθημα...

Πολλά και διάφορα μπορεί να σημειώσει κανείς, σχετικά με την προχτεσινή εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ισως, όμως, το σπουδαιότερο και, ταυτόχρονα, το πλέον διδακτικό για τους κυβερνώντες - ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων - να είναι η αντίδραση των δεκάδων χιλιάδων νεολαίας και λαού, καθώς η πολύωρη και κουραστική αναμονή έδινε τη θέση της στην εκμετάλλευση και την καπηλεία. Ελπίζουμε να τους έγινε μάθημα...

Πίσω από τη βιτρίνα

Οι τρεις νεκροί εργάτες σε μια μέρα, την ίδια μέρα που το πανελλήνιο γιόρταζε, η απόλυτη άρνηση των ξενοδόχων να δώσουν πραγματικές αυξήσεις στο μισθό ανθρώπων που παράγουν χρυσάφι με τον ιδρώτα τους, η διαρκής παράταση της αγωνίας χιλιάδων εργαζομένων για το αν θα έχουν κι αύριο δουλιά, ο ωμός εκβιασμός των εφοπλιστών για το νέο χαράτσι στα εισιτήρια κι άλλα πολλά, που περνούν στα πολύ ψιλά της ειδησεογραφίας, φαντάζουν ασφαλώς μικρά τούτες τις μέρες που η αστική τάξη, με τον τερατώδη μηχανισμό χειραγώγησης που διαθέτει, κατορθώνει να επιβάλει ως κυρίαρχη δημόσια εικόνα αυτήν ενός λαού που ξυπνά και κοιμάται με μόνη έγνοια το πόσο ψηλά θα σηκώσει τη σημαία της «εθνικής ενότητας».

Μιας σημαίας που όσο πιο ψηλά σηκώνεται τόσο πιο πολλά χειροκροτήματα εισπράττει από τους «ματσό» των διακεκριμένων θεωρείων. Γιατί όσο πιο ψηλά σηκώνεται μία τέτοιου περιεχομένου σημαία, τόσο πιο βαθιά χώνεται η ανάδειξη της ταξικής διαφοράς, τόσο πιο πολύ χάνεται από το προσκήνιο η σκληρή ταξική αντιπαράθεση.

Η άδολη χαρά χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων -που σε τελευταία ανάλυση δικαιούνται (είναι σχεδόν ανάγκη ζωής) να νιώθουν μια φορά «στα χίλια χρόνια» νικητές, έστω και ως θεατές στην εξέδρα- δεν μπορεί να έχει τίποτα κοινό με την τερατώδη απόπειρα συσκότισης της πραγματικότητας. Το έστω και αποσπασματικό γιουχάισμα ενός από τους παράγοντες της φιέστας προχτές το βράδυ στο Στάδιο είναι ενδεικτικό των ανοχών που δεν υπάρχουν. Και καλώς δεν υπάρχουν. Η επομένη των πανηγυρισμών είναι έτσι κι αλλιώς σκληρή, είτε φοράς στην πλάτη τη σημαία είτε όχι. Το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο γονιός, που πίσω από τα λόγια τα μεγάλα «διαβάζει» πως το γιο του τον ετοιμάζουν για μισθοφόρο κάπου στα βάθη του Καυκάσου. Το ξέρει καλά ο άνεργος, πως η σημαία στην πλάτη δεν είναι κάρτα εργασίας.

Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές - παίχτες της Εθνικής ποδοσφαίρου, αντιφωνώντας όσους έσπευσαν να τους ανακηρύξουν «θεούς», ήταν μετρημένοι στις κουβέντες τους. Και επί της ουσίας είπαν πως αυτό που χρειάζονται πέρα από τα λόγια τα μεγάλα, είναι στήριξη. Κι αυτό, γενικότερα, δηλώνει αίτημα που δεν ξεγελιέται με χτυπήματα στην πλάτη. Είτε αφορά την αλάνα που λείπει, για να μιμηθούν αύριο τα πιτσιρίκια τον Ζαγοράκη, είτε αφορά το πιάτο στο τραπέζι, που δε γεμίζει με προτροπές του τύπου «με εθνική υπερηφάνεια γεμίστε τις εξέδρες» των Ολυμπιακών της «Κόκα - Κόλα».

Οποιος νομίζει πως έχει στο χέρι τον κόσμο που πανηγύριζε, κάνει λάθος. Η καθημερινότητα, ευτυχώς, εκδικείται. Ερχεται αμείλικτη να ζητήσει και με τόκο τα δανεικά για το ταξίδι. Αυτά καθαυτά τα προβλήματα μόνο για λίγο κρύβονται κάτω από το χαλί, όσο κι αν η συνείδηση που απαιτείται για την ανατροπή της βαρβαρότητας χρειάζεται ακόμα να κάνει μεγάλο δρόμο, ώσπου να σηκώσει άλλες σημαίες.