Στα εγκαίνια λειτουργίας του τραμ, την περασμένη Δευτέρα, ο υπουργός Μεταφορών αναφέρθηκε στον «εργάτη, που εργάστηκε με κέφι και μεράκι» για την ολοκλήρωση των έργων. Προχτές, ο υπουργός Εργασίας τη φορά αυτή, στη διάρκεια της παράδοσης του Ολυμπιακού Χωριού, ευχαρίστησε τους εργαζόμενους, που πλήρωσαν με «το αίμα και το μόχθο τους», για την οικοδόμησή του.

Οι ίδιοι, όμως, υπουργοί, όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους, κάθε άλλο παρά διακρίνονται από την ίδια φιλεργατική διάθεση, όταν καθορίζουν τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, τις συνθήκες εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, την πολιτική και τα μέτρα για την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, κλπ., κλπ.

Προφανώς, οι κυβερνώντες θεωρούν καλούς τους εργάτες, όταν οι τελευταίοι πληρώνουν με το αίμα και το μόχθο τους τα κέρδη που συσσωρεύουν οι λίγοι «έχοντες και κατέχοντες». Αλλά μέχρι εκεί, ούτε πόντο παραπέρα...

Αλλο πάλι και τούτο με αυτό που συμβαίνει στην Ομοσπονδία Μπέιζμπολ. Η κόντρα ανάμεσα στους Ελληνες και «ελληνοποιημένους» αθλητές καλά κρατεί, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ομοσπονδία ισχυρίζεται ότι όλοι οι αθλητές που μετέχουν στην Ολυμπιακή ομάδα είναι Ελληνες. Ομως, από την άλλη μεριά, οι διαμαρτυρόμενοι αθλητές ισχυρίζονται ότι κανείς από τους προαναφερομένους δεν ξέρει ...γρυ ελληνικά. Εθνική made in USA, δηλαδή. Αυτή, δυστυχώς, είναι η κατάντια του ελληνικού αθλητισμού και η δήθεν αναβάπτιση των Ολυμπιακών Αγώνων στο πνεύμα της αγωνιστικής άμιλλας, κλπ. Να βαφτίζουμε τα ...ψάρια κρέας.

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα το πώς θα επιλέξει να χειριστεί η σημερινή τουρκική κυβέρνηση την υπόθεση των σχέσεων κράτους -παρακράτους, που ξαναήλθε στην επιφάνεια με τη σύλληψη του διαβόητου baba της τούρκικης μαφίας Αλατίν Τσακιτζί στην Αυστρία με διαβατήριο της ΜΙΤ (τουρκικές μυστικές υπηρεσίες). Στο κάτω κάτω, το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ή «Λευκό» κόμμα, έχει ως σύμβολό του μια λάμπα, μνημονεύοντας τη διαμαρτυρία το 1997, με την οποία οι πολίτες αξίωναν «περισσότερο φως» για τις σχέσεις αυτές. Επιπλέον, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αέναης διαμάχης για το χαρακτήρα του τουρκικού κράτους - που «εκδημοκρατίζεται» στα λόγια, αν και τα όσα συμβαίνουν στις φυλακές και στην κοινωνία άλλα μαρτυρούν... - θα μπορούσε με αφορμή το πρόσωπο του Τσακιτζί να χτυπήσει «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Να επιχειρήσει να «καθυποτάξει» τη ΜΙΤ, νευραλγικό μηχανισμό του στρατιωτικογραφειοκρατικού συμπλέγματος που οι αναλυτές έχουν βαφτίσει υπεραπλουστευτικά βαθύ κράτος, αλλά και τον Μεσούτ Γιλμάζ και μια σειρά στελέχη της αντιπολίτευσης.

Θα το κάνει όμως; Η «πατάτα» των σχέσεων κράτους - παρακράτους παραμένει «καυτή» και τα περιθώρια ελιγμών του κεντροδεξιού ισλαμικού κόμματος που νέμεται την εξουσία εξαιρετικά περιορισμένα...