Κλείνει σήμερα, 3 Αυγούστου, ένας χρόνος από τότε που «έφυγε» από κοντά μας ο σύντροφος και παιδικός φίλος Μήτσος Κατσιανάκος. Είχα την τύχη να είμαι συνομήλικός του με διαφορά κάποιων ημερών. Αν, βέβαια, είναι τύχη να γεννηθεί κανείς στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Τότε που όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα... Τότε που ο πατέρας και οι θείοι έχουν βγει στο βουνό. Κι ο Μήτσος είχε κι ένα ακόμη «προνόμιο»: Να μείνει χωρίς μάνα από τα γεννοφάσκια του. Και η ηρωική, η θρυλική, η αλύγιστη «μανιά Τσιμπούκαινα» να τα κάνει όλα. Να βρει ακόμα και γάλα για το Μήτσο. Πότε στη μάνα μου και πότε σ' όποια άλλη «λεχώνα» ήταν διαθέσιμη, αλλά το κύριο βάρος της διατροφής, λόγω και της γειτνίασης, το είχε η μάνα μου. Ηταν «φαγανός» ο Μητσιάκος, όπως συνήθιζε να τον λέει χαϊδευτικά η ίδια. Γι' αυτό και έγινε λίγο πιο ψηλός από μένα. Κι όσο μεγάλωνε, τόσο ξεχώριζε ανάμεσα στ' άλλα παιδιά του χωριού. Πραγματικό κυπαρίσσι. Μοιάζαμε, όμως, πολύ σαν παιδιά. Κατάξανθοι κι οι δυο, ίδιο ανάστημα και «σουλούπι», μας μπέρδευε πολύ κι εκείνος ο Θανασέας, ο αδερφός ενός από τους ΜΑΥδες του χωριού. Ομως, όπως λέγανε, ήταν καλός και άκακος αυτός ο Θανασέας. Σ' όλη του τη ζωή βοσκός. Τον πειράζαμε όμως πολύ. Τον τσιγκλούσαμε καμιά φορά εκεί που πονούσε... Ιδιαίτερα όταν του λέγαμε «πάνω ο Μάρκος, κάτω ο βασιλιάς», υψώνοντας και κατεβάζοντας ταυτόχρονα τον αντίχειρά μας. Ολα αυτά στην καρδιά του εμφυλίου. Κι αυτός δάγκωνε τη γλώσσα του από πείσμα που δεν μπορούσε να μας πιάσει. Μας είχε βγάλει και παρατσούκλι. Τον Μήτσο τον έλεγε «Ζαχαριάδη» και μένα «Παρτσαλιδάκο». Και μας ξεχώριζε μόνο από τα καπέλα που φορούσαμε. Ηταν ίδια με διαφορετικά χρώματα. Το ένα με μπλε ρίγες και το άλλο με κόκκινες, που τ' αλλάζαμε σχεδόν καθημερινά για να τον μπερδεύουμε. Δε θυμάμαι ποιος μας τα αγόρασε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τότε δε μοιραζόμαστε μόνο τα φαΐ, αλλά πολλές φορές και τα ρούχα, τα παπούτσια, αν ταίριαζε το νούμερο. Δύσκολα χρόνια βλέπεις. Κι όταν είσαι κυνηγημένος και τρομοκρατημένος, τότε νιώθεις καλύτερα αυτόν που έχει το ίδιο πρόβλημα. «Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους», όπως έλεγε και ο Οσκαρ Ουάιλντ. Και στο χωριό μας, οι περισσότεροι είχαν το ίδιο «πρόβλημα», τον ίδιο πόνο. Είχαν πάρει μέρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην Εθνική Αντίσταση. Κάποιοι ήταν εντελώς αμέτοχοι και σημαντικός αριθμός ήταν συνεργάτες των κατακτητών. Εμείς, όμως, παιδιά «χωρίς μυαλό κουκούτσι», δε φοβόμαστε τους ΜΑΥδες. Παρόλο που κυκλοφορούσαν με τα όπλα κρεμασμένα στους ώμους και μπορούσαν οποτεδήποτε και χωρίς κανένα πρόσχημα να σπάσουν την πόρτα και να μπουκάρουν στο σπίτι. Και το 'καναν πολλές φορές αυτό. Και μάλιστα μεσάνυχτα, ψάχνοντας δήθεν για κάποιον που γύρισε κρυφά απ' το «παραπέτασμα» ή κρυβόταν στον Κόζιακα και κατέβηκε στο χωριό να βρει τρόφιμα. Σκέτη τρομοκρατία, δηλαδή. Αλλά εμείς εκεί. Πόσο μάλλον εκείνον τον Θανασέα, που λόγω «δουλιάς», τον συναντούσαμε καθημερινά στα περίχωρα του χωριού, όπου βοσκούσε τα πρόβατα κι εμείς τα ζωντανά του σπιτιού (κυρίως βουβάλια - λόγω των άφθονων νερών που ανάβλυζαν ακόμα και μέσα στο χωριό - λίγα γελάδια και λιγότερα γαϊδούρια).

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ανδρώθηκε ο Μήτσος Κατσιανάκος. Κι όταν άρχισε να «ομαλοποιείται» η πολιτική κατάσταση, βγήκε από τη φυλακή κι ο πατέρας του, παντρεμένος πια με την εκλεκτή της καρδιάς του, βρέθηκε στη Γαλλία όπου ανέπτυξε πλούσια πολιτική και συνδικαλιστική δράση, συμμετέχοντας ενεργά στα γεγονότα του Μάη του '68. Τον ξανάδα μετά την πτώση της χούντας, ολοκληρωμένο πια κομμουνιστή και οικογενειάρχη. Είχα την τύχη να τον ακούσω να μιλά σαν στέλεχος του Κόμματος σε συνελεύσεις της κομματικής μου οργάνωσης και σε συσκέψεις της ΕΣΑΚ-Σ. Λόγος σταράτος, απλός, κατανοητός, χωρίς υπεκφυγές και «πλαγιοκοπήσεις». Ηταν αυτό που ήθελε το Κόμμα. Ενα στέλεχος να μιλά στην καρδιά των εργαζομένων, του λαού. Δυστυχώς για το Κόμμα και την οικογένειά του, η καρδιά του έπαψε να χτυπά από το οξύ εγκεφαλικό που υπέστη το περασμένο καλοκαίρι και το ΚΚΕ έχασε ένα από τα πιο ικανά στελέχη του, αφήνοντας πίσω του τη σύντροφό του Ελένη, τις κόρες του και τα εγγόνια του.

Στη μνήμη του προσφέρω στο ΚΚΕ, μέσω της ΚΟΒ του «Ριζοσπάστη», 50 ευρώ.