«Ποιοι ώθησαν ορισμένους δημοσιογράφους να ζητήσουν από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης το πρωί της Παρασκευής (27.8.2004) "συνέντευξη μετά τα επεισόδια"; Και πώς αυτοί εμφάνιζαν ως δεδομένο πως το βράδυ της ίδιας ημέρας σε αντιπολεμική εκδήλωση θα γινόταν ...χαμός;». Το προαναφερόμενο ερώτημα είναι ένα από αρκετά άλλα παρόμοια, που θέτει, με επιστολή του προς τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, ο συνάδελφος Γιάννης Ε. Διακογιάννης. Η επιστολή εστάλη, αμέσως μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων και δημοσιεύεται στο χτεσινό «Ποντίκι». «Τώρα που έπεσαν τα φώτα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 - σημειώνει ο συνάδελφος - δεν είναι ευκαιρία να δει η παγκόσμια δημοσιογραφική κοινότητα ορισμένα (σχετικά με τους Αγώνες) ζητήματα ελευθεροτυπίας και δημοκρατίας, που την αφορούν; Δεν είναι καιρός να εξετάσει πώς ο μηχανισμός διοργάνωσης των Αγώνων, όσοι φαίνονται, αλλά και όσοι κρύβονται πίσω απ' αυτόν (μεγάλες δυνάμεις, ξένες στρατιωτικές μονάδες, ΝΑΤΟικά στρατιωτικά τμήματα, αστυνομία, μεγάλες μυστικές υπηρεσίες, εταιρίες, χορηγοί, Αθάνατοι, κυβερνήσεις, κόμματα, βασιλικοί οίκοι, πολιτικοί κλπ.), μπορούν να επηρεάσουν, να κρύψουν, να αποκρύψουν και να παραπληροφορήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και το λαό στη διοργανώτρια χώρα;».

Μέσα σε «εχθρικό» κλίμα ολοκληρώθηκε χθες το συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ, που πραγματοποιηθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση, που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, ανάμεσα σε 822 Νεοϋορκέζους πολίτες από τις 20 έως τις 24 Αυγούστου, το 70% απορρίπτει την πολιτική του Τζ. Μπους, το 25% την αποδέχεται και το 5% δεν απάντησε. Και παρότι τα ποσοστά αυτά έχουν τη σημασία τους, πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν είναι αντιπροσωπευτικά των συνολικών τάσεων στις ΗΠΑ, ενώ η απόρριψη της πολιτικής του Λευκού Οίκου δε συνεπάγεται κι έναν ουσιαστικά διαφορετικό προσανατολισμό.

Πάντως, άλλη μια απόδειξη του «εχθρικού» κλίματος αποτέλεσε και η μεγάλη διαδήλωση, ενάντια στην πολιτική του Τζ. Μπους, που έγινε στην πόλη, με αφορμή το συνέδριο. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι της Νέας Υόρκης, αλλά και από κάθε γωνιά των ΗΠΑ -ορισμένοι μίλησαν για ένα εκατομμύριο συνολικά- πορεύτηκαν στο κέντρο της πόλης, σχηματίζοντας ένα «θορυβώδες ποτάμι διαδηλωτών, μήκους δύο μιλίων», όπως παραδέχτηκαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς». Να θυμίσουμε, επίσης, ότι η διαδήλωση είχε προγραμματιστεί αρχικά να γίνει στο Σέντραλ Παρκ, αλλά απαγορεύτηκε από το ανώτατο δικαστήριο της πολιτείας, με πρόσχημα την ...προστασία του πρασίνου στο κεντρικό πάρκο της αμερικανικής μεγαλούπολης! Γεγονός, όμως, το οποίο και δεν την απέτρεψε τελικά...

Στη Γουινέα του Ισημερινού (τρίτη σε μέγεθος πετρελαιοπαραγωγός χώρα της δυτικής Αφρικής) και στη Ζιμπάμπουε διεξάγεται, εδώ και καιρό, η δίκη 84 ανθρώπων (κυρίως Νοτιοαφρικανών), οι οποίοι συνελήφθησαν στη Χαράρε τον περασμένο Μάρτη, με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν πραξικόπημα. Επικεφαλής τους ήταν ο Σάιμον Μαν, Βρετανός, πρώην λοχαγός των ειδικών βρετανικών δυνάμεων SAS. Τις προάλλες, συνελήφθη στην κατοικία του, σε προάστιο του Κέιπ Τάουν, ο Μαρκ Θάτσερ, γιος της πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας, γνωστής και ως «σιδηράς κυρίας». Ο Μ. Θάτσερ κατηγορείται ότι είναι αναμεμειγμένος στο προαναφερόμενο πραξικόπημα και μπορεί ο ίδιος να αρνείται τις κατηγορίες, αλλά ο εκπρόσωπος της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας δήλωσε πως οι αρχές έχουν επαρκείς αποδείξεις ότι χρηματοδότησε το πραξικόπημα.

Ολ' αυτά έχουν μεταδοθεί από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Ποιος πιστεύει, όμως, ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι, πίσω και πέρα από τον Μ. Θάτσερ και τον πρώην λοχαγό των SAS; Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, αυτοί θα μείνουν στο απυρόβλητο, είτε πρόκειται για τις κυβερνήσεις και τις μυστικές υπηρεσίες ιμπεριαλιστικών χωρών, είτε για μεγάλες εταιρίες πετρελαίων, είτε για όλους μαζί. Βλέπετε, η ομερτά κρατεί καλά στους προαναφερόμενους κύκλους...