Το 1999 ο Κ. Καραμανλής κατάφερε να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του στο εσωκομματικό τοπίο, η οποία είχε ξεκινήσει με τις διαγραφές των έξι στελεχών του κόμματος την προηγούμενη χρονιά. Κατάφερε να εξουδετερώσει την «απειλή Αβραμόπουλου», ο οποίος επιχειρήθηκε να ριχτεί στη μάχη των ευρωεκλογών με στόχο να αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων της ΝΔ. Ο δήμαρχος, αφού «έπαιξε» περίπου για 4 μήνες με την αυτόνομη κάθοδό του στις ευρωεκλογές, συνεπικουρούμενος από κύκλους της άρχουσας τάξης και το ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι φρόντιζαν να του εξασφαλίζουν γκάλοπ τα οποία εμφάνιζαν ότι το νεότευκτο κόμμα του θα έπαιρνε το 17% -25% των ψήφων(!), τελικά αποσύρθηκε «αξιοπρεπώς» για να χρησιμοποιηθεί σε νέα σενάρια. Επίσης, το γεγονός ότι οι Αντ. Σαμαράς και Στ. Μάνος απέτυχαν στις ευρωεκλογές να εκπροσωπηθούν στο Ευρωκοινοβούλιο έλυσε, εν μέρει, και το πρόβλημα της «ενότητας της παράταξης», γεγονός που επέτρεψε στην ηγεσία της ΝΔ να συζητά μαζί τους από θέσεις ισχύος με στόχο την επιβολή των δικών της όρων για την όποια συνεργασία μαζί τους. Παράλληλα, επέμεινε στην «καραμανλοποίηση» του κομματικού μηχανισμού και στη συγκρότηση μιας «ηγετικής ομάδας» απόλυτα ελεγχόμενης από τον ίδιο, προετοιμαζόμενος για τις μελλοντικές εσωκομματικές συγκρούσεις, ιδιαίτερα μετά από ενδεχόμενη αποτυχία του στις βουλευτικές εκλογές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο των εσωκομματικών ισορροπιών ο Κ. Καραμανλής δεν τόλμησε να συγκρουστεί με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του παρότι προκλήθηκε επανειλημμένα, ακριβώς γιατί «δένουν» περίφημα με τη φυσιογνωμία που έχει προσδώσει στο κόμμα του, όσο και αν επιχειρεί να πείσει ότι εκφράζει το «μεσαίο χώρο».

Η κυριαρχία του Κ. Καραμανλή στο εσωτερικό του κόμματός του δε σημαίνει φυσικά ότι έχει λύσει το εσωκομματικό πρόβλημα και έχει ξεπεράσει τις έριδες, τις ομαδοποιήσεις και την εσωκομματική αμφισβήτηση. Είναι σίγουρο ότι όλα αυτά θα επανέλθουν στο προσκήνιο ακόμα και πριν τις επερχόμενες εκλογές, αν τα γκάλοπ στο μεταξύ δείχνουν ότι «δεν πάει καλά». Δεν είναι τυχαίο ότι η εσωκομματική αμφισβήτηση στο πρόσωπο του ίδιου του Κ. Καραμανλή είχε φτάσει σε επικίνδυνα ύψη λίγο πριν πάρει την απόφαση για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Στεφανόπουλου. Η θεαματική στροφή που έκανε στο ζήτημα της προεδρικής εκλογής τού επέτρεψε να πάρει μια «βαθιά ανάσα», αλλά δεν έχει ξεκαθαρίσει οριστικά τους λογαριασμούς του με τους αντιπάλους του και κυρίως με τον Κ. Μητσοτάκη. Η αναμέτρηση μαζί του μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική και να κρίνει την τύχη της ΝΔ στις ερχόμενες εκλογές. Ομως, στις εκλογές, όποιο μήνα και να γίνουν, ο Κ. Καραμανλής θα πρέπει να ιδρώσει πολύ για να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους ότι διαφέρει, έστω και στις λεπτομέρειες, από τον Κ. Σημίτη.

Εκείνο που προκάλεσε εντύπωση την περασμένη χρονιά δεν ήταν ότι ο Στ. Μάνος επιχείρησε την κάθοδό του στις ευρωεκλογές, για να διαπιστώσει ότι «είναι μόνος», αλλά το γεγονός ότι οι άγριες νεοφιλελεύθερες θέσεις του, οι οποίες πριν από λίγα μόλις χρόνια αντιμετωπίζονταν ως κοινωνικά ανάλγητες και περιθωριακές, πλασάρονται από τα ΜΜΕ ως πρωτοποριακές και «άξιες συζήτησης και προβληματισμού».

Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στο ότι ο Στ. Μάνος «δικαιώνεται» μέσα από την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη και ενθαρρημένος από αυτή επιχειρεί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ που τον αξιοποιούν στο έπακρο, να «ανοίξει νέους δρόμους», εννοείται προς νεοσυντηρητικές κατευθύνσεις. Αυτή ήταν και η πραγματική συμβολή του ιδρυτικού συνεδρίου που έγινε τον περασμένο Οκτώβρη.

Μια ενδεικτική αναφορά σε ορισμένες θέσεις που διατυπώθηκαν εκεί είναι αποκαλυπτική όχι τόσο για το πού το πάνε οι «Φιλελεύθεροι» του Στ. Μάνου, αλλά οι νεοφιλελεύθεροι απανταχού των κομμάτων του δικομματισμού. Για παράδειγμα, για την επίλυση του Κυπριακού θεωρούν ότι η ομοσπονδία δεν είναι η καλύτερη λύση, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι χειροκροτούν την αμερικανική λύση για συνομοσπονδία. Χειροκρότησαν την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, ενώ ο Στ. Μάνος έστειλε συγχαρητήρια στον Κ. Σημίτη για τη στάση του στη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι. Ζητούν την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και την αντικατάστασή της από τον επαγγελματικό στρατό. Τάσσονται υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης και νομιμοποίησης της χρήσης των ναρκωτικών και «δειλά» υπέρ της αποποινικοποίησης του εμπορίου τους.

Περιττεύουν μάλλον οι αναφορές στην «κοινωνική πολιτική», η οποία πρέπει να ανατεθεί στους ιδιώτες, ενώ οι υπηρεσίες της υγείας και της παιδείας πρέπει να παρέχονται επί πληρωμή, στη βάση ενός συστήματος «εξατομικευμένης συνδρομής». Ο ίδιος ο Στ. Μάνος πρόσφατα δήλωσε ότι αισθάνεται ότι βρίσκεται πιο κοντά με την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, παρά με τη ΝΔ και εμφανίστηκε έτοιμος για προεκλογική συνεργασία και με τα δύο μεγάλα κόμματα. Ισως, όμως, να μη χρειάζονται οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, γιατί εφαρμόζουν τα ίδια χωρίς να χρειάζονται πάντα να τα διακηρύσσουν όπως κάνει ο Στ. Μάνος.