Associated Press

Ο Φίσερ σκουπίζεται απο την κόκκινη μπογιά που δέχτηκε απο διαδηλωτή στην διάρκεια του συνεδρίου των Πρασίνων

Η συντριπτική επικράτηση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών κατά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1998, συνοδεύτηκε από διθυραμβικές ιαχές ανά την Ευρώπη, αλλά και πέραν του Ατλαντικού για την τρελή, ανοδική και φυσικά απόλυτα επιτυχή πορεία της «κεντροαριστεράς» ανά την υφήλιο.

Οι «Σοσιαλδημοκράτες» με συνοδοιπόρους τους «Πράσινους» ανήλθαν στην εξουσία με το «καλημέρα» του 1999 και πολλοί είχαν στηρίξει πολλές ελπίδες -μάλλον καλύτερα ψευδαισθήσεις- όσον αφορά την αλλαγή στην άσκηση της εξουσίας, προς κάτι πιο δημοκρατικό έστω... Διαψεύστηκαν παντελώς και μάλιστα πολύ νωρίς, δείχνοντας μάλιστα σαφέστατα την αντίδρασή τους τόσο στην αποδοχή του κυβερνητικού έργου, όσο και στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, βλέποντας τη στάση της χώρας στον πόλεμο του Πολέμου.

Η πορεία του κυβερνητικού συνασπισμού και κυρίως του μεγάλου αφεντικού των «Σοσιαλδημοκρατών» χαρακτηρίστηκε από πολλούς αναλυτές ως «ελεύθερη πτώση» στο κενό, όπου το κενό στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν άλλος από το βίαιο παραγκωνισμό τους από την εξουσία. Συνεπώς, με το κλείσιμο του χρόνου, αλλά και της παραμονής επί ενός έτους στην εξουσία, το Συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών που έγινε στη «νέα» -από το Μάη- πρωτεύουσα της χώρας ήταν η μεγάλη δοκιμασία που θα έκρινε τα πάντα, τη στιγμή που οι Χριστιανοδημοκράτες καιροφυλακτούσαν, ανανεωμένοι μάλιστα από τις εκλογικές τους επιτυχίες.

Τελικά καμία αναμέτρηση δεν έγινε. Απλά το Συνέδριο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών στα μέσα το Δεκέμβρη έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον καγκελάριο Σρέντερ. Βέβαια, μπορεί να τον επανεξέλεξε στην Προεδρία του κόμματος και μάλιστα με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, όμως ουδείς εκ των 500 συνέδρων έδειξε να ενθουσιάζεται στο απειροελάχιστο από την ομιλία και την παρέμβαση του Γερμανού Καγκελάριου. Η υποδοχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιεικώς χλιαρή και άτονη.

Εντούτοις, η ετυμηγορία του τακτικού Συνεδρίου έτυχε διθυραμβικής υποδοχής εκ μέρους των γερμανικών και παγκόσμιων ΜΜΕ. Ισως όχι αδίκως, αν αναλογιστεί κανείς τους ανέμους που έχει σπείρει ο Γερμανός καγκελάριος όσον αφορά το πακέτο των οικονομικών μέτρων, με τις αθρόες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και τη συγκομιδή των θυελλών, που έχει κάνει στους δεκατρείς μήνες που οι Σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται στην εξουσία. Ο λόγος για τις συνεχείς παταγώδεις αποτυχίες στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις όλη τη χρονιά που διανύσαμε. Κυριολεκτικά, απανωτά σοκ, που έκαναν τον κυβερνητικό συνασπισμό να τρίζει συθέμελα. Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τη «βόμβα» που έσκασε την άνοιξη ο Οσκαρ Λαφοντέν, εγκαταλείποντας κόμμα και εξουσία, δηλαδή τη θέση του υπουργού Οικονομικών;

Επιπροσθέτως, εκτός αυτών των ουκ ολίγων στοιχείων, οι διάφορες προσεγγίσεις ιδεολογικού περιεχομένου, αποδείχτηκαν λανθασμένες, αλλά και καιροσκοπικές. Από τη μία ο «Τρίτος Δρόμος», από την άλλη το «Νέο Κέντρο» που σοφίστηκαν με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, αλλά η αποδοχή της από τους Γερμανούς ήταν εχθρική. Πώς θα μπορούσε να τύχει διαφορετικής υποδοχής από ένα λαό που διακρίνεται για την απολυτότητά του αλλά και την ευκρίνειά του, όπου οι φιοριτούρες και τα συνονθυλεύματα τον κάνουν και εξίσταται;

Εγκαταλείποντας όλα αυτά ακόμη και την ίδια την περσόνα του επιτυχημένου γιάπη με τα πανάκριβα και ντιζάιν κοστούμια και σε χαμηλότερους τόνους, κατάφερε να πείσει τους αντιπροσώπους ότι η «καρδιά μπορεί να χτυπά αριστερά», αλλά η τσέπη και κυρίως η εξουσία μπορεί να είναι δεξιά. Ωστόσο, μπορεί αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης να προέρχεται κυρίως από τους λεγόμενους κεντριστές του κόμματους και την ανοχή που έδωσε η φερόμενη «αριστερή πτέρυγα», αλλά για όλους η καρέκλα της εξουσίας αποδείχτηκε - υποβοηθούμενη και από το σκάνδαλο Κολ - πιο γλυκιά από οποιαδήποτε άλλη «ιδεολογική προσέγγιση».

Ετσι, ο Σρέντερ να πείσει τους συνέδρους ότι αφ' ενός η πυξίδα του κόμματος και της κυβέρνησης παραμένει η «κοινωνική δικαιοσύνη» και αφ' ετέρου για τη δημιουργία μιας «κοινωνίας των πολιτών που να αντέχει τις δοκιμασίες του μέλλοντος», ούτως ειπείν εκσυγχρονισμός του κράτους και της χώρας, για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης.

Διά της συγκεκριμένης «πειθούς» κατάφερε να προσποριστεί την ψήφο των Συνέδρων: την αναθεώρηση των βασικών αρχών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, μία αναθεώρηση της πολιτικής που θα είναι η τρίτη μόλις από το 1945. Αυτή ήταν και η πιο καταλυτική ψήφος των Συνέδρων, η οποία σηματοδότησε το «θρίαμβο» με την αυλαία των τριήμερων εργασιών, αφού μετά την εγκατάλειψη της μαρξιστικής αντίληψης της κοινωνίας και της οικονομίας που έγινε το 1959, οι Σοσιαλδημοκράτες πλέον θα αποφασίσουν για την υιοθέτηση του μοντέλου «σοσιαλιστικής αγοράς», που πρότεινε ο Σρέντερ!

Τώρα πια, ο Σρέντερ έχει όλο το χρόνο να ασχολείται με τις διάφορες ιδεολογικές του αναζητήσεις, καθώς του δόθηκε άπλετος χώρος να κινηθεί δεδομένης της «σκανδαλολογίας για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και τα λαδώματα» που θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη του ίδιου του «Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος».

Το σκάνδαλο ξέσπασε μέσα στο Δεκέμβρη και η χρονική συγκυρία δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη για τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ο ίδιος ο Χέλμουτ Κολ που επί 25 έτη ηγούνταν του CDU, αλλά και επί 16 συναπτά έτη κατείχε τα σκήπτρα της εξουσίας στη χώρα, ένας πραγματικός «δεινόσαυρος».

Συνεπώς, εν μέσω ψήφισης του προϋπολογισμού η κόντρα μεταφέρθηκε από τα υπαρκτά προβλήματα, όπως τις αθρόες περικοπές των κοινωνικών δαπανών που απειλούν να κατακερματίσουν τον ίδιο διαταραγμένο γερμανικό κοινωνικό ιστό στις ενέργειες του πρώην καγκελάριου. Οι υποψίες υφέρπανε ενώ ο ίδιος ο Κολ, τις επιβεβαίωσε, δηλώνοντας πριν από τα Χριστούγεννα ότι έλαβε δωρεές 1,5 ως 2 εκατομμυρίων μάρκων για το κόμμα του, στο διάστημα από το 1993 ως το 1998. Ομως ο Κολ έχει ορκιστεί να μην αποκαλύψει ποτέ τα ονόματα των δωρητών.

Αυτό ήταν αρκετό και την πρώτη εργάσιμη μέρα του 2000 άρχισε και επισήμως η δικαστική έρευνα σε βάρος του πρώην καγκελάριου, όπως εξάλλου είχε προγραμματιστεί από τις τελευταίες μέρες του 1999. Παράλληλα, στο σφυρί μπαίνει και η ασυλία του Κολ, καθώς η Εισαγγελία έχει ενημερώσει από την Τετάρτη (29/12) τον πρόεδρο της Μπούντεσταγκ Βόλφγκανγκ Τίρσε για την πρόθεσή της να διενεργήσει έρευνα σε βάρος του Κολ, καθώς ο πρώην καγκελάριος εξακολουθεί να είναι βουλευτής.

Πάντως, τα σύννεφα αβεβαιότητας, αμφισβήτησης και αμφιβολίας έχουν σκεπάσει πλέον και τον νυν Πρόεδρο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με αποτέλεσμα πολλοί αναλυτές να αναρωτιούνται αν το κύριο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Γερμανία θα καταρρεύσει υπό το βάρος της χιονοστιβάδας των σκανδάλων. Χαρακτηριστικό είναι ότι το περιοδικό «Σπίγκελ», που θεωρείται ότι παίζει το ρόλο του βαρόμετρου ως προς τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στη Γερμανία, κάνει λόγο για μια έρευνα, η οποία έχει σχέση με πολύ περισσότερα πρόσωπα και θα επηρεάσει πολλά θέματα και όχι μόνο την προσωπική τύχη του πρώην καγκελάριου Κολ, ενός εκ των πιο γηραιών πολιτικών σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια και αρχιτέκτονα της γερμανικής ενοποίησης, καθώς και για τις πιθανότητες και ικανότητες του κόμματος να πραγματοποιήσει μία καλή εμφάνιση στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, που είναι σε διάστημα περίπου δύο μηνών.

Φυσικά, με όλες αυτές τις εκλογικές, μετεκλογικές και προεκλογικές αναλύσεις, αλλά και τη σκανδαλολογία που βοηθά για τη διαιώνιση του συγκεκριμένου σχήματος άσκησης της εξουσίας ανεξαρτήτως ποιος πολιτικός μηχανισμός κατέχει το θώκο, η ουσία έχει χαθεί.

Μία ουσία που βρίσκεται να εκσφενδονίζεται μαζί με τα πεισματικά και ανυποχώρητα διψήφια νούμερα της ανεργίας, που φυσικά καμία λύση δε βρέθηκε, αν και γι' αυτό εκλέχτηκε ο Σρέντερ, μία ουσία που φιδοσέρνεται μαζί με την απογοήτευση των χιλιάδων εργαζόμενων για την οικονομική πορεία της χώρας τους που δείχνει να τους εξοβελίζει. Μία ουσία που χάνεται τεχνηέντως.

Αν και αργά, ίσως και δειλά, κομμάτι του εκλογικού σώματος δείχνει να μετακινείται προς κόμματα που δεν ανήκουν στο τερέν των δύο μονίμων μονομάχων, Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών. Τα ελπιδοφόρα εκλογικά αποτελέσματα, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές αναμετρήσεις, του «Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» είναι ενδεικτικά αυτής της μεταστροφής και κυρίως ενός αργού ξυπνήματος των Γερμανών. Αυτή τη φορά προς σχετικά σωστή κατεύθυνση, γιατί ακόμη ελλοχεύει ο κίνδυνος το «αβγό του φιδιού», ο κάθε είδους ρατσισμός και ξενοφοβία, να σπάσει ξανά με πολύ τραγικά αποτελέσματα. Εξάλλου, η παρουσία των νεοναζιστών και αυτή τη χρονιά, αν και δεν ήταν πολύ έντονη, ήταν πάντα παρούσα και άκρως ανησυχητική...

Associated Press

Μικρός Ιρακινός με κομμένο χέρι από τους αμερικανοβρετανικούς βομβαρδισμούς

Ο πόλεμος, όμως, επί της ουσίας, ουδέποτε σταμάτησε. Ηδη από τις πρώτες μέρες του Γενάρη, η τακτική που επρόκειτο να ακολουθήσει η Ουάσιγκτον έγινε σαφής. Στις 5 Γενάρη αμερικανικά μαχητικά, τα οποία πραγματοποιούσαν περιπολία ρουτίνας «στη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στο Β. Ιράκ», έπληξαν αντιαεροπορικές ιρακινές εγκαταστάσεις με τον ισχυρισμό ότι δέχτηκαν επίθεση από ιρακινά μαχητικά. Η συγκεκριμένη «ιστορία» επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια του 1999 δίνοντας συνέχεια σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, ο οποίος, αργά αλλά σταθερά, πέρασε και στο περιθώριο της ειδησεογραφίας παρά τα θύματα που, κατά διαστήματα, προκαλούσε ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό.

Παράλληλα, ένας άλλος «πόλεμος» σε βάρος του ιρακινού λαού συνέχιζε το καταστροφικό του έργο για πολλοστό έτος. Οι οικονομικές κυρώσεις, που έχει επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας από το 1991, έχουν προκαλέσει το θάνατο σε περισσότερους από 10 εκατομμύρια Ιρακινούς από την έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και από τη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Ο υπεύθυνος του ανθρωπιστικού προγράμματος του ΟΗΕ Χανς βαν ντερ Στουλ τονίζοντας ότι «γνωρίζει πολύ καλά πως πολλοί θα δυσαρεστηθούν» υπογράμμιζε, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ότι στο Ιράκ συντελείται μια ανθρωπιστική τραγωδία και ότι ο ιρακινός λαός λιμοκτονεί και εξοντώνεται από το εμπάργκο, το οποίο πρέπει άμεσα να αρθεί.

Στο μεταξύ, μάχες δίνονταν καθ' όλη τη χρονιά και στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου οι ΗΠΑ και η Βρετανία, από τη μία, και η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη «ξιφουλκούσαν» για την άρση ή όχι των κυρώσεων, για τον τρόπο ολοκλήρωσης ή συνέχισης των ελέγχων στο ιρακινό οπλοστάσιο. Ολόκληρο το 1999 οι επιθεωρητές του ΟΗΕ δεν επισκέφθηκαν το Ιράκ, όπου βρέθηκαν, μόνο, οι επιθεωρητές του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, οι οποίοι, από την πλευρά τους, διαπίστωσαν ότι μεγάλο μέρος των αιτημάτων τους έχει ικανοποιηθεί.

Από την πλευρά του, το καθεστώς της Βαγδάτης επέμεινε στη θέση του για άμεση άρση των κυρώσεων και προκειμένου να ασκήσει πίεση στη διεθνή κοινότητα προχώρησε, στα τέλη Νοέμβρη, σε τερματισμό των εξαγωγών πετρελαίου που του επιτρέπονται στα πλαίσια του προγράμματος «πετρέλαιο αντί τροφίμων» προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στη διεθνή πετρελαϊκή αγορά. Τελικά, μετά από κάποιες μέρες, στα μέσα Δεκέμβρη, το ιρακινό πετρέλαιο άρχισε να ξαναρέει ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας εφάρμοσε την απόφαση, που είχε ληφθεί μετά από πρόταση του ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, για αύξηση της ποσότητας πετρελαίου που επιτρέπεται στο Ιράκ να εξάγει. Παρ' όλα αυτά, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας, για πολλοστή φορά, ότι οι κυρώσεις δεν πλήττουν παρά μόνο τον ιρακινό λαό ενώ αντίθετα το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν παραμένει στην εξουσία και συνεχίζει, σύμφωνα με καταγγελίες, τη δικτατορική διακυβέρνησή και την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.