Λίγες μόλις ώρες πριν την έναρξη της περασμένης χρονιάς σίγησαν οι σειρήνες στη Βαγδάτη σημαίνοντας τη λήξη της δεύτερης, μετά από την «Καταιγίδα της Ερήμου» του 1991, αμερικανικής, κυρίως, και κατά δεύτερον, βρετανικής στρατιωτικής επιδρομής κατά του Ιράκ.

Ο πόλεμος, όμως, επί της ουσίας, ουδέποτε σταμάτησε. Ηδη από τις πρώτες μέρες του Γενάρη, η τακτική που επρόκειτο να ακολουθήσει η Ουάσιγκτον έγινε σαφής. Στις 5 Γενάρη αμερικανικά μαχητικά, τα οποία πραγματοποιούσαν περιπολία ρουτίνας «στη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στο Β. Ιράκ», έπληξαν αντιαεροπορικές ιρακινές εγκαταστάσεις με τον ισχυρισμό ότι δέχτηκαν επίθεση από ιρακινά μαχητικά. Η συγκεκριμένη «ιστορία» επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια του 1999 δίνοντας συνέχεια σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, ο οποίος, αργά αλλά σταθερά, πέρασε και στο περιθώριο της ειδησεογραφίας παρά τα θύματα που, κατά διαστήματα, προκαλούσε ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό.

Παράλληλα, ένας άλλος «πόλεμος» σε βάρος του ιρακινού λαού συνέχιζε το καταστροφικό του έργο για πολλοστό έτος. Οι οικονομικές κυρώσεις, που έχει επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας από το 1991, έχουν προκαλέσει το θάνατο σε περισσότερους από 10 εκατομμύρια Ιρακινούς από την έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και από τη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Ο υπεύθυνος του ανθρωπιστικού προγράμματος του ΟΗΕ Χανς βαν ντερ Στουλ τονίζοντας ότι «γνωρίζει πολύ καλά πως πολλοί θα δυσαρεστηθούν» υπογράμμιζε, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ότι στο Ιράκ συντελείται μια ανθρωπιστική τραγωδία και ότι ο ιρακινός λαός λιμοκτονεί και εξοντώνεται από το εμπάργκο, το οποίο πρέπει άμεσα να αρθεί.

Στο μεταξύ, μάχες δίνονταν καθ' όλη τη χρονιά και στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου οι ΗΠΑ και η Βρετανία, από τη μία, και η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη «ξιφουλκούσαν» για την άρση ή όχι των κυρώσεων, για τον τρόπο ολοκλήρωσης ή συνέχισης των ελέγχων στο ιρακινό οπλοστάσιο. Ολόκληρο το 1999 οι επιθεωρητές του ΟΗΕ δεν επισκέφθηκαν το Ιράκ, όπου βρέθηκαν, μόνο, οι επιθεωρητές του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, οι οποίοι, από την πλευρά τους, διαπίστωσαν ότι μεγάλο μέρος των αιτημάτων τους έχει ικανοποιηθεί.

Από την πλευρά του, το καθεστώς της Βαγδάτης επέμεινε στη θέση του για άμεση άρση των κυρώσεων και προκειμένου να ασκήσει πίεση στη διεθνή κοινότητα προχώρησε, στα τέλη Νοέμβρη, σε τερματισμό των εξαγωγών πετρελαίου που του επιτρέπονται στα πλαίσια του προγράμματος «πετρέλαιο αντί τροφίμων» προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στη διεθνή πετρελαϊκή αγορά. Τελικά, μετά από κάποιες μέρες, στα μέσα Δεκέμβρη, το ιρακινό πετρέλαιο άρχισε να ξαναρέει ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας εφάρμοσε την απόφαση, που είχε ληφθεί μετά από πρόταση του ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, για αύξηση της ποσότητας πετρελαίου που επιτρέπεται στο Ιράκ να εξάγει. Παρ' όλα αυτά, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας, για πολλοστή φορά, ότι οι κυρώσεις δεν πλήττουν παρά μόνο τον ιρακινό λαό ενώ αντίθετα το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν παραμένει στην εξουσία και συνεχίζει, σύμφωνα με καταγγελίες, τη δικτατορική διακυβέρνησή και την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.